Monday, July 30, 2012

යලි හමුවනතුරු- තෙවන කොටස


අප වටා විසිර පැතිර තිබූ ශාක දැන් එන්න එන්නම, වැඩි වැඩියෙන් දීප්තිමත් කහ හෝ, තැඹිලි වර්ණයෙන් සිය කොල සරසාගනිමින් උන්නහ. මෙසේ සැරසෙන කොල විශාල ප්‍රමාණයන් බිම පතිත කරන්නටද ඔවුන් අමතක නොකල සෙයක් පෙනෙන්නට තිබිණි. පළල් කොන්ක්‍රීට් මාවත් නිතරම වාගේ කහ, තැඹිලි, රතු කොල වලින් යන්තමට වැසී තිබීම සුලභ දර්ශණයක් විය.
මෙයිනුත් වඩාත්ම සුලභ ලෙස හා සුන්දර ලෙසම හැඩ වැඩ වී තිබුණේ විශ්ව විද්‍යාලය තුල පිහිටි ආපණශාලාවයි. ඒය කිසිවකුගේ පෞද්ගලික ආයතනයක් වූ අතර, සියල්ලන්ම එය දැන උන්නේ ඩොලීස් කැෆේ’’යන නමිනි. එක් සවස් වරුවක මම සොනාලි එන තුරු එහි අසුනකට බර වී, ජනේලයෙන් පිටත බලාගෙන උන්නෙමි. එද සවස ස්වයං අධ්‍යයනය සඳහා වෙනව තිබූ අතර, ඉක්මණින් වැඩ ඉවර කරගත් මාත්, සොනාලිත් සවස තේ බීමට මෙහි එන්නට අදහස්  කලද, කිසිවෙකු හා කතා කරන්නට සොනාලි නැවතුන බැවින් මම තනිවම මෙහි පැමිණ ඈ එන තුරු බලා හිඳින්නට වීමි. එය මට ව්තරම් නොදැනුනේ මා උන් ජනේලය අසලට පෙනුන දීප්තිමත් වර්ණ සහිත කොළ පලසත්, ඊට ඔබ්බෙන් තුරු වදුල් අතරින් පෙනුන නිල් කඳු වැටියත් නිසාය. ඒ කඳු පෙල ඇත්තේ සැතපුම් සිය ගණනක් ඈතින් වන්නටැ ඇතැයි මට නිකමට සිතිණි.
"අහෙම්...මේ සමාවෙන්න, මම ඔයාට පොඩ්ඩක් කතා කලොත් කරදරයක්ද?" මා අන්ද මන්ද වූයේ මා අසලින් ඇසුන හඬක් නිසාය.
හිස ඔසවා බලද්දි මා අසල සිටගෙන උන්නේ තරුණයෙකි. ඔහුගේ කලු පැහැ විශාල ලොම් තොප්පියත්, ගෙල වටා ඔතාගෙන උන් මෆ්ලරයත්, විශාලා කලු කබායත් නිසා ඔහුව මට පෙනුනේ වලසෙකු මෙනි. තොප්පියේ දාරය සහ මෆ්ලරය අතරින් මට පෙනුණේ මා දෙස බලා උන් අප්‍රිකානු-අමෙරිකානු සම්භවයක් ඇතැයි සිතිය හැකි තරුණයෙකි. ඔහු මා හට සිනාසෙමින් උන්නු අතර, මම ඔහු දෙස ප්‍රශ්නාර්ථ්යක් දල්වාගෙන බලා උන්නෙමි.
"ඔව්...මොකක් ගැනද මේ?" මම අසුවෙමි.
ඔහු සියල්ලටම කලින් මා ඉදිරියේ වූ දිග බංකුවට බර වී, අප අතර වූ මේසය මතින් සිය බෑගය තැබුවේය.
"මෙහෙමයි, මුලින්ම ඔයාට ස්තුතියි මට ඉඩ දුන්නට. මම සමාජ විද්‍යා පීඨයේ තුන්වෙනි වසරේ ශිෂ්‍යයෙක්. මේ දවස් වල මම පොඩි පැවරුමක් ක්රගෙන යනවා, ඇත්තටම කිව්වොත් ඒක පොඩි පර්යේශණයක් කිව්වත් හරි. මම කරන්නේ ආසියාතික ගැහැණු උදවිය සහ බටහිර ගැහැණු උදවිය අතර පොඩි සංසන්දනයක්. ඒ කිව්වේ මේ විශ්ව විද්‍යාලෙට එන අය ගැන. මම බලන්න හදන්නේ ඒ අයගේ තීරණ ගැනීමේ ක්‍රියාවලියට එයාලා වටේ ඉන්න සමාජයේ බලපෑම කොච්චරද කියලයි. ඉතින් ඒකට මට ඕන කරනවා ආසියාතික ගෑණු ළමයි තිහක්. ඔයාට පුලුවන් වේවිද ඒ ගැන තොරතුරු ලබා දීලා මට උදව් කරන්න?"
ඔහි සිය මෆ්ලරය පහත් කොට මට විස්තර කලේය.
දමා උන් හිස් වැස්ම නිසා ඔහුගේ හිසකෙස් මට නොපෙනුනද, ඔහු සතු වූ තියුණු කලු දෑසත්, විදුලි කොටන්නක් මෙන් එකවර මුවේ පිපෙන සිනාවත්, පැහැපත් වූ මුහුණත්, ඔහු කඩවසම් තරුණයෙකු වග පෙන්වන්නට සමත් විය.
"ම්ම්...කොහොමද මම උදව් කරන්න ඕන? සංවාදයක් විදිහටද, නැත්තම් ප්‍රශ්ණ පත්‍රයක් තියෙනවද?" මම ඇසුවෙමි.
"ආ...ඔව් ඔව්. ප්‍රශ්ණ පත්‍රයක් තියෙනවා. පිටු දෙකයි. ඔයාට පුලුවන් නේද මේක මට පුරවලා දෙන්න. මම හෙටත් එනවා. මොකද දැන් මට ඉන්න වෙලාවක් නෑ, මම යොදා ගත්තු වෙන වැඩක් තියෙන හන්දා. කරුණාකරලා ඔයාට පුලුවන් නේද හෙට මේක මට ගෙනැත් දෙන්න? මම හිතනවා ඔයා නිතර මෙහේ එන කෙනෙක් කියලා. එහෙම නැත්තම්, ඔයාට ගෙනැත් දෙන්න පුලුවන් වෙන තැනක් කිව්වොත්..."
"නෑ, මම හෙටත් මෙහාට ඒවේවි. මම ගෙනැත් දෙන්නම්" මම ඔහුට පැවසීමි.
"ගොඩාක් ස්තුතියි. ආ...කියන්න අමතක වුණා. මම ජේඩන්, ජේඩන් ඈෂ්ලි. මේ හරියේ මාව ඕන කෙනෙක් දන්නවා. ඔයාට හොයා ගන්න අමාරු වෙන එකක් නෑ" ඔහු සිය බෑගයෙන් පිටතට කොල සමූහයක් ඇද, එයින් එකක් ගෙන මා වෙත පාමින් කීවේය.
"සන්තෝෂයි අඳුනගන්න ලැබුණට. මම පංචලී" මම එය අතට ගෙන කීවෙමි.
"මටත් එහෙමයි. එහෙනම් හම්බවෙමු ආයෙම"
එසේ කියා ඔහු සුහද සිනාවක් පා, යලි මෆ්ලරය මුව වටා ඔතාගෙන කොහේදෝ අතුරුදහන් වූයේය. මම ඒ ප්‍රශ්ණ පත්‍රය පරෙස්සමට ගෙන මගේ ෆයිල් කවරයේ රුවා ගතිමි.
"අනේ සමාවෙන්න, හිතුවට වඩා පරක්කු වුණා. අර පිස්සු මන්ජීත් මාව නවත්තගෙන අඳෝනාවක් කියන්න ගත්තා, එයාගේ නැති වුණ සටහන් වගයක් ගැන" මෙවෙලේම වාගේ හති හලාගෙන මා හුන් තැනට සොනාලි පැමිණියාය.
"කමක් නෑ ඒකට. මම මේ වටපිට බල බල හිටියා, ගාණක් නෑ" මම කීවෙමි.
"ම්ම්...කවුද එතකොට අර මෙතන ඉඳලා ගිය හැන්ඩියා?" සොනාලි ඇසුවේ සිනාසීය.
"අනේ මන්දා. අදමයි දැක්කේ. මේ ප්‍රශ්ණ කොලයක් පුරවලා ඉල්ලුවා, පැවරුමකට කියලා"
"ආ...ඒක මිසක්"
අදුර වැටෙන්නට පෙර මමත්, සොනාලිත් කෝපි පානය කොට ලහි ලහියේ නේවාසිකාගාරය වෙත දුවන්නට වුණෙමු. ඒ අතරේ නේවාසිකාගාරයට යන් අතරමගදී, පෙර මා හට හමුවූ තරුණයා තවක් ගැහැණු ළමුන් කීප දෙනෙකු වට කරගෙන ප්‍රශ්ණ කොල බෙදනු මට පෙනුනි. ඔහු මා දැක හඳුනාගෙනදෝ යන්තමට අතක් වැනීය. මා තරමක් පුදුමයට පත් වුවද පෙරලා අතක් වැනීමි. ජීවිතය කෙතරම් වෙනස් මගක යන්නට සැරසෙන්නේද වග එදා මට නිකමටවත් දැනී තිබුණේ නැත. එහෙත් එය නිසැකවම සැරසෙමින් උන් බව සැබෑය.
"මම මුලින්ම මෙහේ එද්දි, කාමරේ දෙන්නෙක් ඉන්නවා කිව්වාම පොඩ්ඩක් බයේ හිටියේ. මොකද මොන වගේ කෙනෙක් හම්බවෙයිද දන්නේ නෑනෙ කියලා. ඔයාලා බලලා තියෙනවද Roommate කියන ෆිල්ම් එක? මම ඒක බලලා තමයි මේ තරම් බය වුණේ" උදෑසන ආහාරය ගන්නා වෙලේ මේසය වටා උන් අප සැමට එසේ කීවේ සොනාලිය.
"ආ...මම බලලා තියෙනවා" ලතිකා කීවාය.
"අපිත් බලලා තියෙනවා, නැද්ද?" නයෝමී කී විට මමද හිස සැලීමි.
එම චිත්‍රපටය වූ කලී, විශ්ව විද්‍යාලයක එකම කාමරයේ වෙසේන යෙහෙලියන් දෙදෙනෙකු වටා ගෙතුනු, තරමක බියජනක කතාවකි. ඉන් එක් යෙහෙලියක දරුණු මානසික ආබාධයකින් පෙලෙන අතර, ඉන් පසු ඔවුන් දෙදෙනා අතර සිදු වන විවිධ සිද්ධි අලලා එය සැකසී තිබිණි.
"ඔයා හිතුවද මම එහෙමයි කියලා?" මම ඇගෙන් ඇසීමි.
"අපෝ නෑ. පිස්සුද? එහෙම නෙවෙයි. මම බය වුණේ ඒ වගේ සයිකෝ ළමයෙක් මගේ කාමරේට ඒවිද කියලා" සොනාලි වහා කීවේ අනික් අය හිනැහෙද්දීය.
"මෙයා සයිකික් ද කියලා අපි දන්නේ නෑනෙ" එසේ කීවේ නයෝමිය.
"ඔව්. ඔව්. ඒවා කියන්න බෑ. සොනාලි එක්ක දිගටම හිටියොත් එහෙම වෙන්නත් බැරි නෑ" මමද පෙරලා විහිලුවක් කලෙමි. ඒ කතාවට සියල්ලන්ම සමග සොනාලිද හොඳහැටි හිනැහුණාය.
"අයියෝ, හරි වැඩේ..."නේවාසිකාගාරයේ හිඳ පාර පැන යද්දි මට යමක් සිහි වුණේන් මට කියවිණි.
"ඇයි?" මා අසල උන් පූජා ඇසුවාය.
"අනේ අර ඊයේ එක්කෙනෙක් ඇවිත් මට ප්‍රශ්ණ කොලයක් දීලා ගියා, එයාගේ මොකක්දෝ පර්යේශණයක. අනේ මට ඒක ගේන්න අමතක වුණා. ඔයාලා යන්න මම ඒක අරන් එන්නම්" මම ආපසු හැරුණේමි.
"දැන් යන්න එපා. එයාට කියන්න හෙට ගෙනැත් දෙන්නම් කියලා" සොනාලි මා හට යෝජනා කලාය.
"එහෙම හරි නෑනෙ. මම අද දෙන්නම් කිව්වා. ඔයාලා යන්නකෝ මම දුවලා ගිහින් එන්නම්" මම එසේ පවසා නොනැවතීම ආපසු එන්නට ආමි.
කාමරයේ මගේ මේසය මතින් එය වහා රැගෙන  යලි මා දේශණ ශාලාවට දිව එද්දී, දොර වසන්නට ඔන්න මෙන්න කියා තිබිණි. ඒ වනවිටත් දේශකතුමා පැමිණ සිටියෙන්, සොනාලිලා සොයන්නට මහන්සි නොවී, මම පිටුපස පේලියක ඉඩ තිබූ තැනක් බලා වාඩි ගතිමි.
"...මේ සමාජය ගත්තොත්, ඒකේ විවිධ ස්ථර අපට අඳුනගන්න පුලුවන්. ඒ ස්ථර ධනය, කුලය..." දේශකතුමා කියවාගෙන යද්දි, මම වහ වහා කොල සහ පෑන් බෑගයෙන් එලියට අදින්නට වීමි.
"හායි" මේ අතර මට වම්පසින් වූ කෙනෙකු රහසින් මෙන් මට කීවෙන්, මම හිස ඔසවා බැලීමි. මගේ බලවත් පුදුමයට හේතු වෙමින් එහි වාඩි වී උන්නේ පෙරදා මා හට ප්‍රශ්ණාවලියක් ලබාදුන් තරුණයාය. ඔහු කටපුරා සිනාසී මා දෙස බලා හුන් අතර, ඒ සිනාවත්, සිනාසෙන දෑස් යුගලත් ඔහු හඳුනාගැනීම මට පහසු කලා සේය.
"හ...හායි, කොහොමද?" මම කටට ආවක් කියා දැමීමි.
"ඔයා මේ දෙපාර්තමේතුවේද?" ඔහු ඒවර ඇසුවේ දේශකතුමා දෙස හොරෙන් බලමිනි.
"ම්ම්" මම හිස වැනීමි.
"ආ...කොච්චර හොඳද?ඉතිං, ආ...ම්..අරක පුරවන්න ඔයාට වෙලාවක් තිබුණද?" ඔහු එවර රහසින් ඇසුවේ මා දෙසට මදක් නැවී ය.
"ඔව්, ඔව්. මම පස්සෙම දෙන්නද ඒක? දැන් මට මේක ලියාගන්න ඕන. සමාවෙන්න" මම එසේ පවසා යලි අවධානය දේශකතුමා වෙත යොමු කරන්නට උත්සාහ කලේමි.
"ප්‍රශ්ණයක් නෑ" ඔහු රහසින්ම කීවේය.
 දේශණය මැද විවේකය වෙලේ මම සොනාලිලා හුන් තැන සොයා පැමිණි අතර, මා අසල හුන් තරුණයා කොහේදෝ අතුරුදහන් වී උන්නේය. ඉන්පසු ඔහු කොහේදැයි බලන්නට මට මතක් නොවිනි. යලි මා ඔහු දුටුවේ දිවා ආහාරය ගන්නට යන වෙලාවේදීය.
"සමාවෙන්න, මට ඒක තාම පුරවන්න බැරි වුණා. මම ඒක පුස්තකාල පැයේදි පුරවලා, හවසට දෙන්න බලන්නම්" ඔහු යලි මගෙන් කිසිවක් අසන්නට පෙර මම කීවෙමි.
"කමක් නෑ. හවස කොහොමත් මම ඩොලීස් එනවා" ඔහු සුහදව කීවේය.
"මනුස්සයා වාතයක් වුණාද?" මා ඔහුට කත කොට එද්දී මගෙන් එසේ ඇසුවේ ලතිකාය.
"නෑ. නෑ. ඒත් ඉතින් මේක පුරවලා දෙන්න එපැයි. මම හොඳට දන්නවා, මේවා පුරෝගන්න කන්න ඕන කට්ට. ගොඩක් අය ආපහු දෙන්නේ නෑනෙ. අපි තමයි එතකොට අමාරුවේ වැටෙන්නේ" මම කීවේ සැබෑවටමය. විශ්වවිද්‍යාලායේ අවසන් වසර ව්‍යාපෘතිය මා කෙතරම් අමාරුවෙන් කලාද යන්න වග මට තවමත් හොඳහැටි මතක තිබිණි.
"ඒක නම් ඇත්ත. පස්සෙන් ගිහිම එපා වෙනවා කොල එකතු කරන්න" පූජා මා හා එකඟ වූවාය.
"හවස ඔයාලා කවුරුහරි ඩොලීස් යනවද?" මම මා අසල උන් තිදෙනාගෙන් ඇසීමි.
"ම්හු...අපි අද හවස ගෲප් මීටිමක්. අර පෙරේදා දීපු case study එකට" එසේ කීවේ ලතිකා ය. එහි අදහස සොනාලිද මා හා එක් නොවන බවයි. මම පූජා සහ නයෝමි දෙස බැලීමි.
"සොරි පංචලී, මමත් හවස යාලුවෙක් හමබවෙන්න යනවා" නයෝමි කීවාය.
"මටත් ගෲප් මීටින්" පූජාද කීවාය.
අපේ කණ්ඩායම කලින්දාම එය අහවර කර තිබුණ නිසා මට එසේ සාකච්ඡා සඳහා යන්නට ඇවැසියාවක් තිබුණේ නැත.
"මෙහෙමයි, ඔයා පුස්තකාල පැය ඉවර වෙලා යන්න. අපි මීටින් එක ඉවර වෙලා එතනට එන්නම්. එච්චර වෙලා යන එකක් නෑ. කොහොමත් ඔයා ඕක පුරවන්නත් එපැයි" සොනාලි මැලවුණ මගේ වත දෙස බලා කීවාය.
"ඔව්. ඔව්. එහෙම කරමු" ලතිකාද ආහාර දමන පිඟානක් අතට ගෙන, කෑම පෝලිමට එකතු වෙමින් කීවාය.

සවස පුස්තකාලයට ඒමට සොනාලි ඇතුල් පිරිසගෙන් සමු ගත් මම, සීතල සුලග අතරින්, පාර පැන ගොස් දුඹුරු පැහැ විශාල ගොඩනැගිල්ලක් වූ පුස්තකාලයට ඇතුලු වීමි. සොනාලි ඇතුලු අනෙක් පිරිස පොත් සහිත පුස්තකාලයේ මේ කොටසට එන්නට වැඩි උනන්දුවක් නොදැක්වූයේ ඔවුන්, අනෙක් පස පිහිටි පරිගණක ආශ්‍රිත පුස්තකාලයට යෑමට ප්‍රිය කළ බැවිනි. එහෙත් එයා මා හට නීරස වූවක් නිසාත්, පැයක් පමණ යනවිට මට හිසේ කැක්කුමක් සෑදෙන නිසාත්, අතින් ඇල්ලිය හැකි පොත් මා ප්‍රිය කල නිසාත්, බෝහෝ විට මේ පුස්තකාලයට තනිව එන්නට මට සිදුව තිබිණි.
පුස්තකාලයේ වූ නිහඬ බව, විශාලත්වය, යෝධයන් මෙන් නැගී උන් උස, විශාල පොත් රාක්ක සහ පුස්තකාලයකටම උරුම, පොත් වල සුවඳ මා තුල ඇති කලේ අමුතු හැඟුමකි. මට ලංකාවේ මා ඉගෙනගත් විශ්ව විද්‍යාලයේ පුස්තකාලය සිහි වුණේ නිතැතිනි. එය මෙතරම් විශාල, හෝ තාකෂණය බෙහෙවින් යොදාගත් තැනක් නොවුන මුදු, මම අදත් එකසේ එම ස්ථානය ප්‍රිය කලෙමි. එදවස මා පාඩම් කරන තුරු සංකේත් මා අසල වාඩි වී, සිංහල නවකතා පොත් කියවනු සිහි වී මා මුවගට සිනහවක් ආවේ ඉබේටමය. එහෙත් එක ඒ ඇසිල්ලේම වියැකී ගියේ ඔහු තවත් මා ලඟ නෑ නේදැයි මතක් වූ විටදීය. මම සුසුමක් හෙලා ඔහු ගැන සිතිවිලි සිතේ යටපත් කරන්නට උත්සාහ කලෙමි. එහෙත් එය බෙහෙවින්ම තාවකාලික බව මා නොදැන උන්න නොවේ.
විශාල පොත් රාක්ක අතර එක් පාලු කොනක වූ මේසයක් අසලින් මා අසුන් ගතිමි. නමුදු සිත තිබුණේ කලබලවය. එනිසාම මා කලේ පුස්තකාලය තුලට රැගෙන ආ ප්‍රශ්ණාවලියට උත්තර ලියන්නට සිත යෙදවීමයි. එය මොහොතකත මහිත වෙනත් දෙයක් සිතන්නට කල් ලබා දුන්නේය. ඉන්පසු මට පාඩම් කරන්නට තරම් යම් අස්වැසිල්ලක් දැනුනි.
"මෆින් එකයි, හොට් චොකලට් එකයි"
එලියේ සිට සීතලෙන් මිරිකෙමින් දොලීස් වෙත දිව ආ මම කවුන්ටරයෙන් ඇනවුම් කලේ, මෙම ගොඩනැගිල්ල තුල වූ උණුසුමට සිතින් ස්තුති කරමිනි. ගොඩනැගිල්ල මැනවින් උණුසුම තිබූ අතර, යහමින් සෙනග පිරී සිටීමද එයට හේතුවන්නට ඇතැයි මට සිතිණි. මා හිස් මේසයක් සොයා යන අතර, යන එන ගමනේදි සහ දේශණවලදී හමුවන හුරු පුරුදු කිහිප දෙනෙක් මට මද සිනා පෑවෝය. අවසානයේ ගොඩනැගිල්ල කෙලවරේම වූ එක් මේසයක අසුන් ගන්නට මට හැකිවිණි.
දොලීස් ගොඩනැගිල්ල ඉදි කර තිබුණේ ෂඩස්‍රාකාරවය. එහි බිත්ති, පොලවේ සිට බාගයක් ගඩොලින්ද, වහල දක්වා වූ ඉතිරි කොටස වීදුරු වලින්ද නිමවා තිබිණි. ලී සිවිලිමක් හා ලී පොලොවක් සහිත වූ මෙහි, දොර කෙලින්ම ඉදිරිපස මුලුතැන්ගෙය හා කවුන්ටරය පිහිටා තිබුණු අතර, ඉතිරි සියලුම ඉඩ දුම්‍රියක මෙන් උස, බංකු මෙන් ආසන පේලි යුගලක් හා මැද වූ මේසයක් ආදී ලෙස සකක් කල මේස වලින් පිරී තිබිණි. සීත දවස් වූ නිසාදෝ උණුසුම් පාන ගන්නට එන සිසු සිසුවියන්ගෙන් මෙය නිරන්තරයෙන් පිරී පැවතුණි.
මම පුලුන් මෙන් මෘදු වූ මෆින් කන අතරේ, සෙනග අතරේ එහා මෙහා යන් හුරු පුරුදු මුහුණක් මා නෙත ගැටිනි. ඇත්තෙන්ම එය මේ සවස මා සොයමින් හුන් මුහුණයි. මෙවෙලේම වාගේ ඔහු මාව දුටුවෙන්, ඔහුගේ මුහුණේ අර විදුලියන් වැනි සිනහව ඇඳී ගිය අතර ඊලඟ මොහොතේ ඔහු මා අසල විය.
"හලෝ, හලෝ...කොහොමද? මම හිතුවෙ නෑ ඔයා ඇවිත් ඇති කියලා" ඔහු මා ඉදිරියේන් වාඩි වී සිය බෑගය මේසය මත තැබුවේ එසේ කියමිනි.
"මම එනවා කියලා කියපු හන්දා, ආවා. මොකද මම හොඳට දන්න්වා මේවගේ කොල එකතු කරන්න ගියාම විඳින්න වෙන වදේ" මම ෆයිල් කවරය එලියට ඇද ඔහුගේ ප්‍රශ්ණාවලිය සොයමින් කීවෙමි.
"ආ...එහෙමද? ඒක නම් ඇත්ත තමයි. මම දැන් සීයක් බෙදල තාම හැට ඩෙකයි හම්බවුණේ. ඔයාගේ එකත් එක්ක හැට තුනයි. හැමෝම ඔයා වගේ හිතනවා නම් මේවා කරන්න කොච්චර ලේසි වෙයිද?" ඔහු කීවේ යන්තමින් සිනා සෙමිනි.
"ඒක විහිලුවක්ද, ප්‍රෂංසාවක්ද?" මම ඇසුවෙමි.
"සම්පූර්ණයෙන්ම ප්‍රෂංසාවක්" ඔහු කීවේ සැහැල්ලුවෙනි.
මම හිනැහී ඔහු අතට ප්‍රශ්ණාවලිය දුනිමි.
"මිලියන වතාවක් ස්තුතියි ඔයාට"
"ඒකට මක් වෙනවද?" මම සිනාසී කීවෙමි.
"අ..ම්...ඔයා තනියෙමද ආවේ? යාලුවෝ කවුරුවත් ආවේ නැද්ද?" ඔහු ෆයිල් කවරය සකසමින් මගෙන් විමසුවේය.
"නෑ. එයාලට වෙන වැඩ වගයක් හන්දා පරක්කු වෙලා එන්නේ. මම මේක දෙන්න ඕන හන්දා කලින්ම ආවා"
ඔහු එවර මොහොතක් ගල් ගැසී මෙන් මදෙස බලා හුන්නේය.
"ඔයා නම් ඇත්තටම, හරිම බැරෑරුම්ව දේවල් ගන්න කෙනෙක් වගේ" ඉන්පසු ඔහු කීවේය.
"ම්හු...හැමදේම නෙවෙයි" මම කී විට ඔහු හිනැහුණේය.
"එතකොට…. ඔයා සමාජ මනෝවිද්‍යාව හදාරන කෙනෙක්?" ඔහු බෑගය වසමින් මා විමසීය.
"ඔව්. ඔයා කොහොමද අද අපේ දේශණයට ආවේ?"
"ආ...මම සමාජ විද්‍යාව කරන කෙනෙක්. අපටත් ඔයාලගේ මේ දේශණේ අදාල වෙනවා විකල්ප විෂයක් විදිහට. මම ඒක කරනවා. දන්න්වනේ මේ...ජොලියට වගේ"
"ම්ම්" මම හිස වැනුවෙමි. ඔහු අද තද දුඹුරු පැහැ ලෙදර් කබායක් ඇඳ හුන් අතර, කලු පහැ මෆ්ලරයක් හා, වූල් තොප්පියක් පැලඳ සිටියේය.
"ඔයා ඉන්දියාවේ, මාලදිවයිනේද?" ඔහු හිටිගමන් ඇසූව තේර්ම් ගන්නට මට තප්පරයක් විතර ගත විනි.
"සමාවෙන්න...මොකක්ද ඇහුවේ?"
"ඔයාගේ රට මොකක්ද කියලා"
"ආ...(මට සිනා නැගිනී )මම ඔය රටවල් දෙකෙන් එකකවත් නෙවෙයි. මම ශ්‍රී ලංකාවෙ" මම උත්තර දුනිමි.
"ඕ...සමාවෙන්න ඕන. මම හිතුවෙම ඔයා ඉන්දියාවෙ කියලා. ශ්‍රී ලංකාව කිව්වේ, ඔය ඉන්දියාව ලඟින්ම තියෙන රටක් නේද? මම අහලා තියෙනවා" ඔහු කීවේ සැකෙන් මෙනි. මහිත මදක් රිදිනි. ඒ ඔහු මගේ රට නොදන්නවායැයි මට හැඟුන නිසාය.
"ඔව්. ඉන්දියාවට යටින් තියෙන රට. ඒක ගොඩක් පුංචියි. ඒ නිසා ඔයා නොදන්න ව්ක පුදුමයක් නෑ"
"නෑ, නෑ. නොදන්න්වා නෙවෙයි. මම් ආහලා තියෙනවා. ඔයාලගේ රටේ හොඳ ක්‍රිකට් කණ්ඩායමක් ඉන්නවා නේද? මම කැමතියි ක්‍රිකට් වලට" ඔහු එවර කීවේය.
"ඇත්තද?"
"ම්ම්...එහේ ලොකු යුද්ධෙකුත් තිබුණා නේද? මට අහන්න ලැබිලා තියෙනවා ප්‍රවෘත්ති වලින් හෙම. හැබැයි, ඇත්තටම කිව්වොත් ඒක තියෙන තැන නම් මම දැනගෙන හිටියේ නෑ තමයි" ඔහු අවකවම කීවේය.
"ඒකට කමක් නෑ. ගොඩක් අය ඇති මගේ රට නොදන්න. ඒත් දන්න අයට කවදාවක් අමතක නොවෙන රටක් තමයි ඒක" මම කීවේ ගෙදර මතක් වී සිත හැඟීම්බර වීය.
"මම ඔයාගේ හිත රිදෙන දෙයක් කිව්වද මන්දා?" ඔහු එවර කීවේය.
"අපොයි නෑ"
"කොහොම වුණත් මම හිතනවා දැන් ඔයා ඔයාගේ හොට් චොකලට් එක බිව්වොත් හොඳයි කියලා. ඒක නිවෙනවා" ඔහු මෙවර මගේ කෝප්පය දෙසට ඇඟිල්ලක් දිගු කර කීවේය.
"ආ...ඔව්මයි. ඔයා මොනවත් බොන්නේ නැද්ද?"
"මම බීලා ඉන්නේ. මම මේ කෙනෙක් එනකල් ඉන්නේ ආයෙම බොන්න. ඉතින් මම මෙහෙම ඉන්න එක ඔයාට වදයක්ද මන්දා" ඔහු කීවේය.
"අනේ නෑ. කතා කරන්න ලැබුණ එක සතුටක්. අපි කොහොමක් එක එක්කෙනා අඳුනගන්න එපැයි එක විශ්වවිද්‍යාලේ ඉන්දැද්දි. එහෙම නේද?"
"අනිවාර්යෙන්ම...හැබැයි මට ඔයාගේ නම නම් අමතකයි වගේ" ඔහු යලිත් මා හා අවංක විය.
"මම පංචලී"
"ප...ං...ච..ලී...හ්ම්. අමුතු නමක්. කලින් අහලම නෑ. ඒත් ලස්සනයි" ඔහු නැවතිල්ලේ කීවේය.
"ස්තුතියි. අ..ම්.."
"අහන්න එපා, මම දන්නවා ඔයාටත් මගේ නම අමතකයි කියලා. මම ජේඩන්.." ඔහු කී විට මට සිනා ගියේ ඉබේටමය. මා අත වූ කෝප්පයෙන් චොකලට් පානයෙන් බීඳක් මේසය මත ඉහිරිණි. ඔහු උන්නේද හිනැහෙමිනි.
"ඇත්තටම ඔයාව හමු වීම සතුටක් ජේඩන්"
"මටත් එහෙමයි. මං හිතන්නේ අපි හොඳ හිතවතුන් වෙයි, මොකද අපි නිතර දේශණ වලදි මුණගැහේවිනේ"
"ඔව් ඔව්. අනිවාර්යෙනම"
එවර ඔහුගේ ජංගම දුරකථනය නාද වන්නට විය. එය අතටගත් ඔහු එහි තිරය දෙස බලා වටපිට බැලුවේය.
"සමාවෙන්න පංචලී මම දැන් යන්න ඕන. දන්න්වානේ, මගේ ගෑණු ළමයා ඇවිත් මාව හොයනවා. එහෙනම් අපි ආයෙම හමුවෙමු. ඔයාට සුබ රාත්‍රියක්"
"ඔයාටත් සුබ රාත්‍රියක් ජේඩන්"
ඔහු නික්ම ගියේ මසිතේ යම් සතුටක් ඉතිරි කරය. ඔහු කී දෑ වලට සිනාසුන නිසාදෝ හිත මද ක් සැහැල්ලුව තිබිණි. දුක් වනවාට වඩා සිනාසීම කෙතරම් පහසු හා සැනසිලිදායකදැයි කියා මම සිතුවෙමි. එහෙත් දුක වූ කලී සිනහවට වඩා බර වැඩි දෙයක් වූ අතරම සිතින් අහක් කරන්නට ඒ තරම්ම අමාරු දෙයක් විය.

"පංචලී...මට රික්වෙස්ට් එකක් එවන්න ෆේස්බුක් එකෙන්. මට ඔයාව හොයා  ගන්න බෑ"
මම මේසය අසල හිඳගෙන මගේ ලැප්ටොප් පරිගණකයේ පැවරුමක් කරමින් ඉන්නා අතරේ සොනාලි ඇඳේ හිධ මා හට පැවසුවාය.
"ආ..හරි හරි මේ වැඩේ ඉවර වෙලා එවන්නම්" මම කීවෙමි.
පැවරුම නිමා කොට මම ෆේස්බුක් වෙබ් අඩවිය විවෘත කලෙමි. එහි වී මගත් සංකේත්ගේත් පිංතූරය දවස් දෙකක් නොදැනුන සාංකාව හා දුක යලි මවෙත කැන්දාගෙන පැමිණියේය. ඒ අප දෙදෙනා අවසන් වතාවට දළදා මාලිගාවට ගිය අවස්ථාවක ගන්නා ලද්දකි. මගේ දෑස් බොඳව ගියේ ඇසිල්ලකිනි.
ඔහු මට ආදරෙයි කීවේ ඒ දළදා හිමි සෙවනේදීමය. මිතුරු කැල සමග දළදා මාලිගාව වඳින්නට ගොස් එද්දී ඔවුන් අප දෙදෙනා වැව රවුමේ තනිකර ඈතට වී උන් අයුරු අද ඊයේ වූවක් මෙන් මට තවමත් මතක තිබිණි.
"මං ගැන වැරදියට හිතන්න එපා. මේක අද ඊයේ හිතේ ඇති වුණ දෙයක් නෙවෙති පංචලී..."
දෙකන් පෙති රත්ව ගොස්, කම්මුල් ලේ පීරි දැවෙන්නක් සේ දැනෙද්දී මා අසා සිටියා පමණි. අතේ වී ලේන්සුව අඹරමින් මම වැව් ජල තලය දෙස බලා උන්නෙමි.
"ඔයා මං ගැන දන්නවනේ. මම පවුලේ බාලය. මට එහෙමට ලොකු වගකීම් නෑ. මට ඉන්න ගෙයක් දොරක් තියෙනවා. ලොකු වාහන නැතත් මට බයික් එකක් තියෙනවා. ඒ මොනා නැතත් මම දන්නවා මට ඔයාව සතුටින් තියන්න පුලුවන් කියලා. මට ඔයාව ඕන පංචලී...මං ඔයාට ආදරෙයි"
කඳුලු බිඳු දෙකක් කම්මුල් දිගේ ගලාවිත් ලැප්ටොප් කීබෝඩ් එක මත පතිත විණි. මම ඉක්මණට ඇසිපිය සැලුවේ සොනාලි දකීවි යන බිය නිසාය. ඈට මගේ කඳුලු කතාව කියන්නට තවමත් මට උවමනා වී නොතිබිණි. මම දෙවරක් නොහිතා අප දෙදෙනා හිනැහෙමින් උන් පිංතූරය මකා දැමීමි. ඉනුදු නොනැවතී ඔහු හුන් සියලු පිංතූර මම මකා දැම්මේ, අමාරුවෙන් කඳුලු වලකාගෙනය. ඔහු දකින්නට දකින්නට, මහිත තව තව පෑරෙන එක වලකාගන්නට මට ඇවැසි විය. ඔහු මාගේ මිතුරු මිතුරියන් අතරිනුත් ඉවත් කරන්නට මට ඇවැසි විය. එහෙත් මගේ මිතුරු මිතුරියන් අතරේ සොයද්දි ඔහු උන්නේ නැත. මට ඉස්සර වී ඔහු මාව ඔහුගේ මිතුරු ලැයිස්තුවෙන් ඉවත් කර ඇති සේය. මට දිග සුසුමක් හෙලිනි. ඔහුට මේ තරම් නපුරු වන්නට හැකි බව මා දැන උන්නා නම්? එහෙත් මා එය කෙසේ දැනගන්නද? මට ආදරෙයි කියූ සමයේ ඔහු මා හට අපිරිමිතව ආදරය කලැයි මා සිතා උන්නෙමි. අපට වෙන් වන්නට වෙතැයි කිසි දිනෙක මම නොඇදහූයෙමි. එහෙත් දෛවය බොහොමත් අකාරුණික විය. මා අදරය කරන්නට දැන් උන්නේ ඔහුට පමණි. එහෙත් ජීවිතය ඔහු මගෙන් ඈත් කලේය.
"පංචලී..."
මා මේසයේ හිස ගසාගෙන හුන් වග මට තේරුණේ සොනාලි මා අසලට ඇවිදින් මා ඇමතූ විටදීය. මම හිස එසවීමි.
"ඇයි මේ?"
"ටිකක් ඔලුව රිදෙන්න ගත්ත. මේ සීතල මට තාම හුරු නැති හන්දා වෙන්න ඇති. වෙන මුකුත් නෑ" මම බොරුවක් ගැලපීමි.
"හ්ම්...පැරසිටමෝල් දෙකක් දෙන්නද?"
"එපා එපා. දැන් නිදා ගන්න්වනේ. එතකොට හරි යයි"
"ඔයාට හොඳටැම විශ්වාසද ප්‍රශ්ණයක් නෑ කියලා?" ඈ යලි අසයි.
"ඔව් ඔව්. ඉතිං ඔයා නිදන්නකෝ ගිහින්. මාත් නිදියනවා දැන්" මම කීවෙමි.
"ම්ම්...එහෙනම් කමක් නෑ. මම නිදන්න යන්නේ"
"හරි සෝනු..ඔන්න මම රික්වෙස්ට් එකක් එව්වා"
"ඕ කේ ඩාලිං. ගුඩ් නයිට්"
"ගුඩ් නයිට් සෝනු"
සොනාලි ඇඳට ගිය පසු මම පරිගණකය නිවා දමා, අසල වූ ජනේලය වෙත ගියෙමි. අද සඳ ඈත අහසේ පායා තිබෙනු, බර්ච් තුරු වියන් තුලින් මට පෙනුනි. මම ජනෙල් පඩියට ලංවී, ජනේලයේ බැඳී තිබූ වාෂ්පය පිස දැමීමි. පහලින් පෙනුන මාවතේ පෙම්වතුන් යුවල්ක් ඇවිද යමින් උන්නහ. ඔවුනට සීතලක් නොදැනෙනවා වන්නට ඇත. එද්වස අපටද එසේමය. ආදරය ඒ තරම් උණුසුම් විය. ඇවිද ගිය පෙම්වතුන් යුවල හදිසියේම නැවතී එකෙනෙකා සිපගන්නට පටන්ගෙන තිබිණි. මට අමුත්තක් නොදැනුනා නොවේ. ඒ අපි හැදී වැඩුන සමාජයේ විදිහ මෙයට හාත්පසින්ම වෙනස් වූ නිසා වන්නට ඇත. මම පෙම්වතුන් වසාලමින් ජනෙල් තිරය ඇද උණුසුම් යහන වෙත එන්නට ආමි. මට යලිත් සංකේත් සිහි විණි. ජීවිතයේ පළමුවතාවට මා සිප ගත්තේ ඔහුය. එදවසද මේ තරු අප දෙස බලා ඉන්නට ඇත. මේ හඬ එලිය වලාකුලකට මුවා වී අපව වසන් කරන්නට ඇත. මම සුසුමක් හෙලා කොට්ටයේ මුහුණ ඔබා ගතිමි. ඔහුගේ මතක උණුසුම මේ තරම් මා පෙලන වග ඔහු දන්නවා නම්?


යලි හමුවනතුරු- දෙවන කොටස


"ඔයා මොකද ඔතන කරන්නේ?"
උදේ කෑම ගෙන අහවර කාමරයට පැමිණි මා ජනේලය අසලට වී එලිමහන දෙස බලාගෙන හිඳින අතරේ සිය යහනේ ගුලිව පොතක් කියවමින් උන් සොනාලි ඇසුවාය. එලිමහන සීතල වූ බැවින් අප දෙදෙනාටම දැන්මම එලියට බැස ඇවිදින්නට යාමට උවමනාවක් නොවොනි. එමෙන්ම, මේ පරිසරය, මාවත් ගැන කිසිවක් නොදැන එසේ යාමට අකමැත්තක් මා තුල විය.
"මුකුත් නෑ. එලිය බලාගෙනයි හිටියේ. පාරෙන් එහා පැත්තේ තියෙන්නේ විශ්ව විද්‍යාලලෙ ගොඩනැගිලි නේද? මොන අංශයට අයිති ඒවද දන්නේ නෑ. බලන්නකෝ, හැම ගහ කොලක්ම දැන් කහ පාට, රතු පාට වෙන්නයි හදන්නේ වගේ. හරි ලස්සනයි..."
"හ්ම්..ඒක නම් ඇත්ත, මම ආසයි මේ සරත් කාලෙට, ඒක තමයි ලස්සනම කාලේ" සොනාලි කීවාය.
අප විසූ ගොඩනැගිල්ලද ඇතුලුව ඈට පෙනෙන තෙක් මානයේ තිබුන සියලුම ගොඩනැගිලි අතර හිස් ඉඩ වෙන්ව තිබුණේ එකේනෙක හා යාවූ මාවත් සහ මනාව නඩත්තු කරන ලද තණ පිට්ටනි වෙනුවෙනි. පිට්ටනි වටේට සහ මැද තැනින් තැන, උස ගස් හෝ පඳුරු දකින්නට ලැබිනි. ඊට අමතරව තැනින් තැණ පැනවූ සිමෙන්ති බංකුද විය. අප හුන් කාමරයේ හිඳ බැලූ විට කෙලින්ම දර්ශණය වූයේ විශ්ව විද්‍යාලය දෙසට දිවෙන ප්‍රධාන මාවතකි. එය බර්ච් ගස් පේලි දෙකකට මැදිව ඈතට දිවුන අතර ඊට දකුණු පසින් වූ ගොඩනැගිල්ල අවසන තුන්මං හන්දියකට එකතු විය. ඒ හන්දියේ වූයේ ගලින් නෙලූ යම්කිසි ස්මාරකයක් වග මට ඈතට පෙනුනි.
"දැන් දැන් සීතල වැඩි වෙනවා. මොකද සීත කාලෙ එන්න කිට්ටු වෙන හන්දා. ඒත් ඊට කලින් මේ ගස් කොලන් සේරම කහ පාට, තැඹිලි පාට කොල බිමට හලන්න පටන් ගනීවි. පංචලී ඔයා මීට කලින් සරත් කාලෙක පිටරටක ඉඳලා තියෙනවද?" සොනාලි මා දැහැනට බාධා කරමින් ආයෙම කතා කලාය.
"නෑ...මම මේ බටහිර රටකට ආවමයි. ඒත් පිංතූර වලින් නම් දැකලා තියෙනවා" මම උත්තර දුනිමි.
සොනාලි හිනැහුනාය.
"ඔයා?" මම ඇසීමි.
"මම යූ එස් ආවේ අවුරුදු දෙකකට විතර කලින්. මගේ අයියා ඉන්නේ බොස්ටන් වල. මං ඔයාට කිව්වේ. ඒ නිසා මම දැකලා තියෙනවා" ඈ කීවාය. ඈ මෙය මට කලින් කියා ඇති වග මට එවෙලේ මටක් විණි.
බටහිර රටකට පැමිණි මුල් අවස්ථාව වුවද මම කලින් මැලේසියාවට සහ සිංගප්පූරුවට ගොස් තිබුණේමි. මැලේසියාවට ගිය වර මා හා සංකේත් ද උන්නු වග මට ඉබේටම මතක් වූයේ යලිත් සිතට බර හැඟුමක් එක් කරමිනි. අතීයය යලිත් මා ඒ දුක්බර මතක අතරට ඇදගත්තේය. හිත පිරෙන්නට සතුට තිබුණු එදවස ජීව්තය මෙතරම් වේදනාවක් වෙතැයි මම කිසි දිනෙක සිතා තිබුණේ නැත.
"පංචලී දන්නවද වැඩක්?" කලා කවයේ බිත්ති පුවත්පතක් සකසමින් උන් එක් සවසක අපේ සාමාජිකයෙකු වූ අසේල විමසුවේය. ඔහු එවක කලා පීඨයේ තෙවන වසර සිසුවෙක් විය. ඔහු සංකේත් දෙසද හොරෙන් බලමින් අසල හුන් සුපුන්ට ඉඟි කලේය.
"මොකක්ද අසේල?" මම අතේ තිබූ පුංචි නිසඳැස අලවන්නට ඉඩක් සොයමින් ඉහුගෙන් ඇසීමි.
"මේ අපේ සංකේත්ගේ හෘදය වස්තුවේ පොඩි අමාරුවක් හැදිලනේ..." ඔහු කී විට මම හිස ඔසව ඔහු දෙසත් සංකේත් දෙසත් බැලීමි.
"මේ පොඩි වයසට? ඇත්තද සංකේත්?"
සංකේත් අසේලට ව්‍යංගයෙන් තර්ජනය කරන අතරේ සුපුන්ද හඬ අවදි කලේය.
"ඒ අමාරුව හැදෙන්නේ පොඩි වයසෙදි තමයිලු"
"අනේ මේ...නිකං හිටපල්ලකෝ. මොනා කියනවද මන්දා. ඔයා මුන් කියන ඒවා ගණං ගන්න එපා පංචලී" සංකේත් මට කීවේ රතු වූ කන් දෙකින් යුතුවය.
"මොනවද අනේ ඔයාලා මේ වහෙන් ඔරෝ කියන්නේ? කියන දෙයක් තේරෙන්න කියන්නකෝ" මා මිතුරියක වූ දිලානි කීවාය.
මහිතට අමුත්තක් නොදැනුනා නොවේ. කලෙක පටන් සංකේත් මා ගැන වෙනදාට වඩා උනනදු වග මට යාන්තමට දැනී තිබුණි. එහෙත් එදවස ඔහු ගැන හිතන්නට මට කිසිදු උවමනාවක් නොතිබිණි.
"මෙයාගේ හඳුන්පොත කී ගානවලු අනේ.." දිලානිගේ ස්වරයෙන්ම ඈට කීවේ සංකේත්ගේ පීඨයේම මිතුරකු වූ යසස්ය.
"එහෙමනම් ඉතින් හොඳ දොස්තර කෙනෙක් චැනල් කරලා ඉක්මණට බෙහෙතක් ගන්න වෙයි" මම කිසිවක් නොතේරුණා සේ කියා දැමීමි.
"අනේ ඕක නවත්තපල්ලකෝ බං" සංකේත් කෑ ගැසුවේය.
"ඔයාට තමයි බෙහෙතක් දෙන්න වෙන්නේ" සුපුන් ඔහුව ගණන් නොගෙන මට කීවේය.
"අර මොකටද? මම දොස්තර කෙනෙක්යැ?"
"හෘදය වස්තුවේ අමාරුව ඔයා නිසා හන්ද නේ" යසස් කෑ ගසද්දි මම ලැජ්ජවෙන් රතු වී ගියෙමි. මට සංකේත් දිහා බැලුනේ ඉබේටමය. ඔහු මදෙස නොබලා නැගිට යසස් අසලට දුවද්දි යසස් හුන් තැනින් නැගිට ඈතට දිව ගියේය.
"මුං කියන ඒවා ගණන්ං ගන්න එපා පංචලී. මුන්ට පිස්සු" ඉන්පසු ඔහු මා දෙස බලා නොබලා කීවේය.
"ඔව් ඔව් අපිට පාගල්. මෙයා දීවානා. ඕක කියලා දාපන්කෝ. හොස්ටල් ගිහින් අපට චුරු චුරු නූගා" යසස් යලි කීවේය.
"නිකං හිටපන් යසස්, විහිලු නෙවෙයි" එවර සංකේත්ගේ හඬ බැරෑරුම් විය.
සිදුවන දෑ නොතේරෙන්නට තරම් මා බොලඳ නොවීමි. එනිසා තවත් එතන ඉන්නට මට සිත් දුන්නේ නැත. මම නැගිට බෑගය අතට ගනිද්දී සියල්ලන්ම මා අදෙස බැලුවේ පූදුමයේන් මෙනි.
"පංචලී" සංකේත් මා ඇමතුවේය.
"මම යන්න ඕන"
"අයියෝ තරහා ගියාද? අපි විහිලුවක් නේ කලේ" අනෙක් අය කීවද මම එන්නට ආවෙමි.
"පංචලී ප්ලීස්...යන්න එපා" සංකේත් මට ආයාචනා කල වග මට මතකය. එහෙත් මම ඔහු කීව නාසා එන්නට ආමි. ඔහු මා ගැන සිතන වග මා නිසැකයෙන්ම දැනගත් මුල්ම දවස එදා විය. එදා ඔහුගේ සිත කොතරම් රිදුනාද වග ඔහු මට ඉන්පසු දවසක කියා තිබිණි. ඒ ලස්සන අතීත දිනයේ සංකේත් සැබවින්ම මට ආදරය කර තිබුණේය.
"පංචලී.." ඒ ඇසුනේ එදා මා පිටව යද්දී මා පසුපසින් දුව විත් මා ඇමතූ සංකේත් ගේ හඬ නොවේ. මා හිස හරවා බලද්දි මා අසල උන්නේ  සොනලිය.
"ඔයා ලොකූ කල්පනාවක. ලොකුවට සුසුම් හෙල හෙල. මම බලාගෙන ඊයෙත් ඔයා වෙලාවෙන් වෙලාවට ඔහොම කල්පනා කරනවා. ඇයි, මොකක් හරි ප්‍රශ්ණයක්ද?" ඈ ඇසුවේ දයාබරවය.
"නෑ" මම හිස වැනීමි.
"මම දන්නවා මොකද කියලා. ලැජ්ජ වෙන්න ඕන නෑ. ඔයාට ගෙදර මතක් වුණා නේද?" ඈ ඇසුවාය.
ඇගේ පැනය මට සහනයක් විය. ඈට මුසාවක් පවසන්නට මට එය අවසරයක් විය.
"හ්ම්" මම හිස වැනීමි.
"ගණං ගන්න එපා සුදෝ. ඔහොම තමා ආපු ගමන්ම. මම දවස් ගානක් ඇඬුවා ගෙදර මතක් වෙලා. ඒත් ඉතින් දැන් ආපු එකේ ඉගෙන ගන්න ඕන නේ. ටික දවසක් යද්දි සේරම හරි යයි" ඈ මා අස්වසන්නට මෙන් මගේ අතක් මුදුවට අල්ලා කීවාය.
මම හිනැහුනෙමි. මට ඈට කිසිවක් කියන්නට මට උවමනා නොවිනි. මිනිසුන් විෂයේ විශ්වාසය තබන්නට බිය වන තරමටම මිනිසුන් විසින් මගේ විශ්වාසය බිඳ දමා තිබුණි. මට කිසිවකු විශ්වාස කරන්නට ඇවැසි නොවිනි.
"මම ටිකක් එලියට යනවා පංචලී ඔයත් එනවද?" සවස සොනාලි කොහේදෝ යන්නට සැරසී මා විමසුවාය.
"අනේ මම ඉන්නම් සොනලි, මට තව අස් කරන්නත් පුංචි දේවල් ටිකක් තියෙනවා. අනික සීතලට මට ඔලුව රිදෙන්න ගන්නවා. ඔයා ගිහින් එන්න. තරහා වෙන්න එපා"
මම සුහදව ඒ ඇරයුම ඉවත හෙලීමි.
"ප්‍රශ්ණයක් නෑ. මම එහෙනම් ගීන් එන්නම්. මට ඇතුලෙම ඉන්න වස කම්මැලියි"
ඈ උණුසුම් කබායක් හා සලුවක් දවටාගෙන පිටවයනු මම බලා උන්නෙමි. ඈ ගිය පසු කාමරය පාලු ස්ව්භාවයක් ඉසිලීය. මම සිතුවිලි එහා මෙහා දුවනු නොදී දිගටම අස් කිරීමේ යෙදී උන්නෙමි.
"ඔන්න මං ආවා" ඈ යලි පැමිණියේ මා ඇඳුම් පෙට්ටිය අස කරමින් ඉන්න විටදීය. ඈ මා සිතුවාට වඩා කලින් පැමිණ තිබුණි.
"ඔයා ඉක්මණට ඇවිත් නේ" මම කීවේ එබැවිනි.
"ඔව්. මට එලියට යන්න වුණේ නෑ. මම අලුතින් ආපු ආය එක්ක පොඩ්ඩක් කතා කර කර හිටියා අමුත්තන්ගේ කාමරේට වෙලා. ඔයා දන්නවද, අපේ කාමරේ වටේටම ඉන්න අය අද ඇවිල්ල. පුදුමේ කියන්නේ කාමර දෙකකම ඉන්නේ ආසියාතික ළමයි. ඉස්සරහ විසි නවය කාමරේ ඉන්නේ ඉන්දියාවෙම දෙන්නෙක්" ඈ ඇඳේ වාඩි වී මට කීවේ උද්‍යෝගිමත් හඬකිනි.
එහි ඇරුමයක් නැතැති මට සිතිනි. ඉන්දියාව විශාල රටක් වූ අතරම, ඇමෙරිකාවට ඉගෙන ගන්නට එන සිසු සිසුවියක් රාශියක්ද ඒ අතර වූහ.
"එක්කෙන්ක් තමිල්නාඩුවේ, ඒ පූජා. අනික් කෙනා කේරල වල ලතිකා. හතලිහේ ඉන්නේ නයෝමි කියලා ජපන් ළමයෙකුයි, පාකිස්තානෙන් ආපු නජීබා කියලා එක්කෙනෙකුයි. හතලිස් දෙකේ ඉන්නේ ඇමෙරිකාවෙම දෙන්නෙක්. ඇමැන්ඩායි, ඔලිවියායි" සොනාලි මා හට විස්තර කරද්දී මට පුදුම නොවී සිටිය නොහැකි විය. ඈ සියල්ලම කෙසේ සොයා ගන්නවාදැයි මට සිතාගත නොහැකි විය. මම කරමින් හුන් වැඩය නවතා ඈ දෙස බැලීමි.
"ඔයා ඕවා කොහොම හොයාගන්නවද මන්දා. තව ටික දවසක් යද්දි, ඔයා මේ මුලු ප්‍රාන්තෙම ඉන්න අය ගැන ඇවිත් මට විස්තර කිව්වොත් මම පුදුම වෙන්නේ නෑ" මම කීවෙමි.
සොනාලි හිනැහුණාය.
"මම ඒ අය එක්ක කතා කර කර හිටියා එලියේ හිටපු වෙලාවේ. ඔයත් මා එක්ක ආවා නම් ඔයාටත් ඒ අයව අඳුනගන්න තිබුණා. මංදා, ඇත්තටම මම කොහොමත් ගොඩක් කතා කරන්න කැමති, යාලුවෝ ගොඩක් අඳුනගන්න ආස කෙනෙක් නම් තමයි" ඈ මදක් කල්පනාකොට කීවාය.
"ම්ම්...ඒ වග නම් මට තේරුණා. හැබැයි මම ඒකේ අනික් පැත්ත. මම ආස තනියෙම ඉන්නයි, පුලුවන් හැමවෙලේකම"
"එහෙනම් මම ඔයාට කරදර කරනවද දන්නේ නෑ" සොනාලි ඇසුවාය.
"අනේ නෑ. ඔයා එක්ක ඉන්න මම කැමතියි. එතකොට වෙලාව යනවා දැනෙන්නෙත් නෑ. ඇත්තම කිව්වොත් ඔයා හරි හොඳ කෙනෙක් සොනාලි" මම කී විට සොනාලි මා හට උණුසුම් සිනාවකින් සංග්‍රහ කලාය.
"හ්ම්අනේ මන්දා ඒක නම්. ඒත් ඔයාට ස්තුතියි"

මා හදාරන්නට නියමිත වූ සමාජ මනෝවිද්‍යාව (Social Psychology) විශය ධාරාව පූර්ණකාලීන පාඨ්මාලාවක් විය. සොනාලිත්, අපගේ අසල්වැසියන් වූ, ඉන්දියානු යුවතියන් දෙදෙනා සහ, ජපන් යුවතිය හැදෑරුවේද එම විශය ධාරාවම වීම මා සිතට එක කලේ එක්තරා ආකාරයක සතුටකි. අපගේ දේශණ පැවැත්වුණේ සමාජ විද්‍යා අධ්‍යයන පීටයේ වූ බැවින්, අප සියලු දෙනාට නේවාසිකාගාරයෙන් පිටව මද දුරක් ඇවිද යන්නට සිදුවිණි. නේවාසිකාගාරයට ලඟින්ම පිහිටි ගොඩනැගිල්ල භාෂා සහ සාහිත්‍ය අධ්‍යයන පීඨය වග මට දැනගන්නට ලැබිණි. අපගේ දේශණ ෂාලා පිහිටා තිබුණේ ඊට මදක් ඔබ්බෙන් වූ අනෙක් ගොඩනැගිල්ලේය.
"මම හිතන්නේ ගොඩ වෙලාවට අපට ලෙක්චර්ස් වලදි සෝසෝ අයයි, සයිකෝ අයයි හම්බවෙයි. මොකද අපි හැමෝටම පොදු සමහර දේශණ තියෙන හන්දා" කාලසටහන පිටපත් කරගන්න අතරතුර නයෝමි පැවසුවාය.
උරහිස ලඟට වන්නට කෙටිකල, කූරු හිසකෙස්, ඇපල් ගෙඩියක් හැදැති ඇගේ මුහුණ තවත් රවුම් කර පෙන්වූ අතර ඈට සිනාසෙන දිගු දෑසකුත්, උල් නහයකිය් තිබිණි. ඈ නිරන්තරයෙන්ම ඇගේ සිහින් දෙතොල් තද රෝස පැහැයෙන් පාට කරගෙන උන් අතර, සොනාලි තරම්ව උස් හා සිහින් වූ රූමත් යුවතියක වූවාය. ඇගේ ජපන් ආරයට හුරු කතාබහ නිසා ඇතැම් වෙලාවලදී ඈ කියූ දේවල් තේරුම් ගන්නට මට මද වෙලාවක් ඇවැසි විය.
"හ්ම්...එහෙම වේවි තමයි. යමු යමු. පළවෙනි ලෙක්චර් එක පටන් ගන්න ලඟයි..." සොනාලි කෑ ගැසුවෙන් අපි ලහි කොට ඈ පසුපස ගියෙමු.
ශ්‍රී ලංකාවේ වූ පරිදිම, වටේට පුටු යෙදූ දේශණ ශාලාවේ මැදට වන්නට පහත් වන පරිදි( චිත්‍රපට ශාලාවක මෙන්) සකසා තිබිණි. ඒ පහත් සමතලා මධ්‍යයේ දේශකවරයා සඳහා වූ ලියන පුවරු, පොත් අල්මාරි සහ මේසයක් වූ අතර, අපි විවිධාකාර වූ දේශකවරුන් හා වරියන් ගේ දේශන වලට සවන්දෙමින් උදේ වරුව එහි ගත කලේමු. යාන්තම් නිදිමතක් හැදීගෙන එන විට කෑම සීනුව නාද වුනද, ඊලඟ දේශණයට දිවා ආයුතු වූ නිසා දිවා අහාරය ඉක්මණ්, කතා අඩු එකක් බවට පත් විය.
"එතකොට අපි මේ කරන්නේ මේ ගොඩක් සංකීර්ණ මිනිස් සිතේ මනෝභාවයන් තේරුම් ගන්න, පැහැදිලි කරගන්න උත්සාහ කරන එක සමාජ විද්‍යාත්මක පැත්තෙන්. ඒකෙදි අපි වෛද්‍ය විද්‍යාත්මක පැත්ත එච්චරම ඉගෙනගන්නේ නෑ. අද මේ මූලික දේශණයෙන් මනෝවිද්‍යාව කියන විශයේ මූලික සංකල්ප කීපයක් අපි අඳුනගත්තා. ඊලඟ දේශණයෙදි අපි බලමු, තව ටිකක් ගැඹුරින් ඒවා ගැන සාකච්චා කරන්න"
කල්පයක් සේ හැඟුණු පැය දෙකකට පසු අපි දේශණ ශාලාවෙන් එලියට පැමිණෙමින් උන්නෙමු.
"පහයි වෙලාව, ඒත් බලන්නකෝ එලිය අඩු වෙලා තියෙන හැටි. සීතලත් වැඩි වීගෙන එනවා. මම නම් ඉවසිල්ලක් නැති ව හිටියේ කාමරේට ගිහින් උණු වතුර බේසමක බැහැලා, උණු කෑම කන්න යන්න" එසේ කීවෙ ලතිකාය.
අපි ඒ කතාවට මද සිනා පෑවෙමු. ඈ කී පරිදිම පරිසරය වඩා සීතල විය. එය මා කිසිදා අත්දුටු අන්දමේ සීතලක් නොවිනි. නුවර එලිය පවා මීට වඩා බොහෝ උණුසුම් යැයි එවෙලේ මට සිතිණි. අපි පය ඉක්මණ් කර උණුසුමින් අප පිලිගන්නට බලා ඉන්නා, කාමර වෙත පියනැගුවෙමු.
"ඔයාලා ගිහින් තියෙනවද අර ආර්ථික විද්‍යා දෙපාර්තමේන්තුව පැත්තේ? ඒක තමයි කෙලවරේම තියෙන දෙපාර්තමේන්තුව" රෑ කෑම අතරතුර නජීබා ඇසුවාය.
තරබාරු, පැහැපත් යුවතියක වූ ඇය, උසින් අඩු වූ අතර නිතරම හිසේ සලුවක් දවටාගෙන උන්නාය. ඇගේ දෑස් අලු පැහැ වූ අතර, හිනැහෙන විට වල් ගැසෙන කම්මුල් ඈට එක් කලේ හුරතල් පෙනුමකි. ඈ හැදෑරුවේ ආර්ථික විද්‍යාව වූ අතර, එනිසාම අප හා එකව ඉන්නට ඈට ඉඩ ලැබුනේ අප සියල්ලන්ම නේවාසිකාගාරයේ ඉන්න විටදී පමණි.
"නෑනෙ. එහේ මොනවද තියෙන්නේ?" සොනාලි විමසුවාය.
"අපේ පුස්තකාලෙට පිටිපස්සෙන් තියෙනවා පුංචි විලක්. පුංචියි කිව්වට ඒක සෑහෙන දුරකට පැතිරිලා තියෙනවා. අපේ පැත්තට වෙන්න ඒක වටේට තණකොල වවලා තියෙනවා උස කණ්ඩිය හරියේ. මේපල් ගසුයි, විලෝ ගස්ය්යිත් වවලා තියෙනවා. ඒ විල ගොඩක් පරණ එකක්ලු. මේක මුලින්ම හදද්දිත් ඒක තිබුණලු. ඒකේ ඉන්නවා තාරා රංචු. පොඩි පාත්තයෝ හෙම. අනේ හරිම ලස්සනයි. ඔයාලා දවසක එන්න බලන්න. ගස් යට බංකුත් හදලා තියෙනවා. සීත කාලෙට විල මිදුනම සමහරු යනවලු ඒකේ ice skating කරන්න...හරිම ජොලි ඇති නේද?" විස්තර කියද්දි ඇගේ දෑස් දිලිසුන හැටියෙන් එය නිසැකවම කදිම ස්ථානයක්  වන්නට ඇතැයි මට සිතිණි.
"ම්ම්...අහද්දි ආසයි වගේ. අපි දවසක අනිවාර්යෙනම යමු" මම කීවේ එබැවිනි.
ඉන්පසු විවිධකාර වූ සුලු සුලු මාතෘකා දිගේ ඇදී ගිය අපේ කතාබහ, නයෝමිගේ නිදිමට ඈනුමක් නිසාවෙන් මගදී නතර විනි. එකේනෙකාගෙන් සමුගෙන කාමරයට ආ අපි, දඩිබිඩියේ ඇඳුම් මාරු කරගෙන උණුසුම් ඇඳ වෙත පැන්නෙමු. පුදුමයකට එදින මට සංකේත්ව සිහි වූයේ යන්තමිනි. එතරම් මා කාර්යබහුලව සහ යෙහෙලියන්ට ඇහුම්කන් දෙමින් සිටින්නට ඇත. බොහෝ කලකට පසු සිතේ වූයේ යම් සමාධිමත් භාවයකි. සියල්ල යලි යහපත් වනු ඇතැයි එවෙලේ මම සිතුවෙමි.


Tuesday, July 24, 2012

යලි හමුවනතුරු----- එක

ඒ සරත් සමයේ ආරම්භය විය. ගස් කොලන් තවමත් හරි හැටි කොල හලන්නට පටන් ගෙන නොතිබුණ මුදු, කොල පැහැ පත්‍ර සමූහයා අතරින් රතු හෝ කහ ගැන්වුනු පත්‍ර එබිකම් කරන්නට පටන් ගෙන තිබිණි. වැස්සකට පසුව ඇති වන පිරිසිදු හා පැහැදිලි වට පිටාව, අලු පැහැ අහස වෙතින් ඕනෑම මොහොතක ආපසු කඩා වැටිය හැකි වැස්සක් ගැන ඉවසිල්ලෙන් බලා ඉන්නවාක් සේ මට හැඟිනි. එසේ පිලිවෙලකට වවා තිබුණු විවිධාකාර ශාක සමූහයාද, පාරවල්, ගොඩනැගිලි හා මිනිසුන්ද ඕනවාටත් වඩා පිලිවෙල යැයි මට සිතිණි. එහෙථ් මේ සියල්ලට වඩා එහි විශාල හිස් බවක් ඇතැයි මට සිතුණි. නගර විශාල වූ අතර, එහි විසූ ජනතාව අඩු විය. එනිසාමදෝ මා හට ගමන පුරාවටම දැනෙමින් තිබුණ පාලුව තවත් වැඩි වී මට දැනෙන්නට විණි.
මින් පැය කිහිපයකට පෙරාතුව ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදයේ, ඉන්දියානා ප්‍රන්තයට ගොඩ බට මා, කුලී රියක නැගී ගමන් කරමින් උන්නේ තව බොහෝ කලකට මා හට සෙවණක් වේ යැයි මා බලාපොරොත්තු වන මා ඉගෙනුම ලබන්නට නියමිත විශ්ව විද්‍යාලයේ නේවාසිකාගාරය වෙතය. මෙහි ගොඩ බට මොහොතේ පටන් මා හට දැනුනු එකම දෙය වූයේ පාලුව මුසු නොසන්සුන්කමකි. මෙහි සියල්ලම මට අලුත් වූ තරමටම නුහුරු විය. ගුවන් තොටුපොලේදි මා පිලිගත් නිලධාරිනියගේ පටන් මා මෙවෙලේ ගමන් ගත් කුලී රිය පැදවූ සීක් ජාතිකයා දක්වා සියලු දෙනාමත්, භාෂාව සහ වටාපිටාවත් මට බෙහෙවින්ම නුහුරු නුපුරුදු හැඟීමක් ගෙන එන්නට සමත්ව තිබිණි. කොටින්ම කිවහොත්, මට සියල්ල පෙනුනේ අමුතුවටය. මම අසුනට හේත්තු වී වේගයෙන් පසුවි යන ගොඩනැගිලි හා වටපිටාව දෙස හිස් බැල්මෙන් බලාගෙන උනිමි. මා මේ උත්සාහ කරන්නේ අතීතයෙන්...ඒ සිත දවන, දුක්බර අතීතයෙන් පලා යන්නට නොවේද කියා හදිසියේම මට සිතිණි. ඒහෙත් සත්‍යය වූයේ ඒ අතීතයෙන් කිසිවිටෙකත් මට පලායන්නත නොහැකි බවයි.
"හායි, මම සංකේත් ප්‍රභාෂ්වර රන්දුනු..." විශ්ව විද්‍යාලයේ කලා කවයේ එක්තර රැස්වීමකදී මට ඔහුව හමු විණි. එද්වස ඔහු කලා කවයේ උප සභාපතිවරයා වූ අතර, මම නව සාමාජිකාවක වීමි.
"ඔයාගේ කවි මාරම ලස්ස්නයි නේ. මම හැමදාම බෝඩ් එක බලන්නේ ඔයාගේ කවියක් ඇති කියල" ඔහු මා හා දෙඩූ මුල්ම වචන කිහිපය එය විය. මම කිසිත් නොකියා හිනැහුණා මට මතකය.
සංකේත් සැබවින්ම ප්‍රියමනාප අයෙකු වග තේරුම් ගන්නට මට එතරම් කලක් ගත නොවිනි. ඔහුට තිබුණේ උවමනා තරමට වඩා මදක් වැඩි, තරම රැලි ගැසුණු හිසකේය. ඝනව වැඩුණු දෙබැමට යටින්, තිබුණේ නිරන්තරයෙන් දොශමලු වන පැහැදිලි දෑසකි. මුහුණ පුරා දැලි රැවුල වවාගෙන, නොසැලකිල්ලෙන් ඇඳුම් තෝරාගෙන ඇන්දත්, ඔහු කෙරේ වූයේ මටම නොතේරුණ ආකර්ශණයකි. එහෙත් එය තව බොහෝ දුර යා යුතුව තිබුනකි.
""ඇයි ගිය සතියේ නාවේ?" තව දිනෙක රැස්වීම අවසන්ව මා යන්නට සැරසුන මොහෙතේ මාව නතර කරගත් ඔහු ඇසුවේය.
"ඈං? ආ...අපට කුප්පියක් තිබුණනේ ඒකයි. ඇයි?"
"නෑ...මම බැලුවා කලා කවය එපා වෙලාද කියලා"
"නෑ...එහෙම වෙන්නේ මොකටද?"
"ම්ම්...කමක් නෑ. ඒත් හැමදාම එන්න බලන්න. හරිද?" ඔහු එසේ කියා යන්නට ගියේ මා අන්ද මන්ද කරවාය. අප යන්තමින් දැන හැඳින ගනිමින් උන් එදවස කෙතරම් සුන්දර වීද?
"මිස්...කියපු තැනට නම් ආවා"
රියදුරා ඇමතූ හඬට මම දැහැනින් මිදුනෙමි. ඔහුට මුදල් ගෙවා, මා සතු බඩු භාණ්ඩද රැගෙන මම, මා ඉදිරියේ වූ විශාල සුදු පැහැ ගොඩනැගිල්ලට ඇතුලු වීමි. ගොඩනැගිල්ල ඉදිරිපස, දීප්තිම කොල පැහැ තණ පිට්ටනියක් හා, ඒ වටා තැනින් තැන වවන ලද විවිධාකරයේ උස ශාක සමූහයක්ද වූ බව මම යන්තමින් දැකගතිමි.
" මිස් පංචලී උමංගා රණබාහු?"
මා නේවාසිකාගාර කාර්යාලයේ උප ශාලාධිපතිනිය ඉසරහ පුටුවේ වාඩි වී හිඳින අතරතුර මා ලබාදුන් ලියකියවිලි  ගොනුවෙන් හිස එසවූ ඈ, සිය රවුම් කණ්ණාඩිය තුලින් මා දෙස බලා යන්තම් සිනාවක් පා ඇසුවාය. බීට් රූට් රතු පැහැයට වඩා මදක් තද පැහැ හිසකේ කොටට කපා උන් ඈ තරමක් මහත, රවුම් මුහුණකින් හෙබි කාරුණික පෙනුමක් ඇති තැනත්තියක වූවාය. හිසකෙස් පැසී නොතිබුණද, මුහුණේ හා බෙල්ලේ වූ රැලි සහ, යන්තමින් ලා පැහැ කලු තිත් වැටුණු දෑතත් දුටු විට ඈ පනස් විය ඉක්මවූ තැනැත්තියක වන්නට ඇතැයි මම සැක කලෙමි. ඇගේ හැඳ උන් ලානිල් පැහැ ඇඳුමේ  කර සහ, සුදු පැහැ කමිස කර අතරින් පෙනුනේ අලංකාර මුතු පොටකි.
"ඔව්" අයාලේ යමින් තිබූ සිතිවිලි එකතැන් කරගන්නට උත්සාහ කරමින් මම පැවසීමි.
ඈ යලි ලිපි ගොනුවට එබුණාය. මාගේ දෑස් මීලඟට යොමු වුයේ ඇගේ මේසය මත වූ නාම පුවරුවෙන් දෙසටය. 'සාරා ඇන්ඩර්සන්- උප ශාලාධිපතිනිය' ඒ පුවරුවෙ සටහන්ව තිබිණි.
"ඔයාට වෙන් කරලා තියෙන්නේ විංග් සී එකේ කාමර අංක හතලිස් එක. කැම්පස් එකට ලඟින්ම තියෙන විංග් එක. ඔයාට තව එක්කෙනෙක් එක්ක කාමරේ බෙදාගන්න වෙනවා. මොකද එහෙම කාමර තමා මෙහේ තියෙන්නේ. ම්ම්...ඉන්න බලන්න...ආ...ඔව්. සොනාලි ශර්මා. ඔව්, ඒයා තමයි ඔයාගේ කාමරේ ඉන්න අනික් කෙනා. එයා ඊයේ ඇවිත් වගේ...ම් හරි. එහෙනම් මේ ලියවිලි ටික මම මේ ඔෆිස් එකේ තියාගන්නවා. හරි නේද? ගෙවීම් සේරම හරි මේ අවුරුද්දට. ප්‍රශ්ණයක් නෑ. මෙන්න මේ පොත් පිංචේ තියෙන්නේ මෙහේ නීති රීති ගැන. හොඳට කියවගෙන ඉන්න. ඒක වැදගත් වේවි. හරි නේද? ඔයාට මුකුත් ප්‍රශ්ණ තියෙන්වද අහන්න මගෙන් තව?"
සුහදව සියල්ල මාහට විස්තර කල ඈ අන්තිමට එසේ අසද්දි ඇගෙන් අහන්නට යමක් මට සිහි නොවුනෙන් මම නැතැයි කියා හිස වැනීමි.
"හරි එහෙම නම්, දැනට මෙච්චරයි. මොනා හරි ඕන වුනොත් මට කතා කරන්න බය වෙන්න එපා හොඳද? මිස් රණබාහු, ඔයාව සාදරෙන් පිලිගන්න්වා අපේ නේවාසිකාගාරෙට. ඔයා මෙහේ සතුටින්, හොඳින් කාලේ ගතකරයි කියලා අපි බලාපොරොත්තු වෙනවා. ගිහින් එන්න. ඉගෙනීමේ වැඩ කටයුතු වලට සුබ පතනවා"
ඈ මට යතුරක් අතට දෙමින් කීවාය. අදාල ලියවිල්ලේ අත්සනක් යෙදූ මම ස්තූති පූර්වකව යතුර භාර ගතිමි. මීලඟට මගේ බඩු බාහිරාදිය ආදිය අතින් කටින් එල්ලගෙන මම මාහට ලබාදුන් කාමරය සොයා පිටත් වීමි. වාසනාවකට එය පළමු මහලේම පිහිටා තිබිණි. දොරට කිහිප වතාවක් තට්ටු කලද කිසිවකු නොවූයෙන් මම මාහට ලබාදුන් යතුරෙන් දොර විවෘත කරගෙන එහි ඇතුල් වූයෙමි.
එය සැබවින්ම සුන්දර කාමරයක් විය. සියල්ලම සුදු පහැයෙන් නිර්මිතව තිබුණු අතර, කාමරයේ ගිනි උදුන අසල තද දුඹුරු පැහැ, සැප පුටු දෙකක් තබා තිබුණු අතර, අපේ ඇඳන් ජනේල වලට යාබදව කාමරයේ දෙපස තබා තිබිණි. දෙදෙනාටම මේසයක්, පුටුවක්, බිත්ති අල්මාරියක් ද, එක කණ්ණාඩි මේසයක් සහ නාන කාමරයක්ද විය. මට යන්තම් සතුටක් දැනුනි. මගේ කාමර සහායිකාව නම් සියල්ල අස් පස් කරගෙන, පිලිවෙලක් වී හුන් වග මට බැලු බැල්මට පෙනුනි. මා ගිමන් මද නිවාගෙන අස් කරන්නට සැරසෙද්දීම වාගේ ඈ කාමරයට පැමිණියාය.
"හායි, ඔයා එහෙනම් ආවා නේද? මට මේ දැන් ඔෆිස් එකෙන් කෝල් එකක් ආවා මගේ රූම් මේට් ආවා කියලා. මම සොනාලි ශර්මා, ඉන්දියාවෙන්"
දිග කූරු හිසකෙස් 'පෝනි ටේල්' ආකාරයට බැඳගෙන, කාන්තිමත්  කලු දෙනයන යුගලකින් මාදෙස බලාගෙන හිනැහෙමින් උන් ඈ කීවාය. ජීන්ස් කලිසමකින් හා ජර්සියකින් සැරසී උන් ඇය මට වඩා උසින් වැඩි, සිහින්, රූමත් යුවතියක වූවාය.
"හමුවීම සතුටක්, මම පංචලී රණබාහු, මම ශ්‍රි ලංකාවෙන්"
"මට හරිම සතුටුයි. ඔයා ලංකාවේ හන්දා තවත් සතුටුයි, මොකද අපි අසල්වැසියොනේ. හරි හරි, පස්සේ විස්තර කතා කරමුකෝ. ඔයා අස් කර කර නේද හිටියේ? මොකක් හරි උදව්වක් ඕනද?" සොනාලි ඉතාමත් සුහද යුවතියක් බැව් මට පලමු හමුවීමෙන්ම වැටහිනි.
"එපා එපා. ස්තූතියි, මට මේ ටික කරගන්න පුලුවන් වේවි මම හිතන්නේ" මම කීවෙමි.
සියල්ල පිලිවෙලක් කරගෙන, නා අහවර වද්දි රෑ කෑම වෙලාවද එලඹ තිබිණි. සොනාලි මට සියල්ලටම මගපෙන්වන්නියක වූවාය.
"අද සෙනසුරාද හන්දා වැඩිය සෙනග නෑ. හෙට වෙද්දි ඒවි මම හිතන්නේ. එන්න, අතනින් තමා කෑම ගන්න ඕන" සොනාලි මා ඇදගෙන ගියේ තරමක ලොකු, පිරිසුදු, ලී අසන පනවන ලද නේවාසිකාගරයේ ආපණශාලාවේ කෑම පෝලිම දෙසටය. අපට අවශ්‍ය ආහාර, ඇවැසි පරිදි බෙදාගන්නට මෙහිදී අපට හැකියාව ලැබිණි.
"ඔයා මස් මාලු කනවද?" හදිසියේම සොනාලි ඇසුවාය.
"ඔව්, ඒත් හරක් මස් නම් කන්නෑ"
"ආ...එහෙමද? මම කන්නේ එලවලුයි, බිත්තරයි විතරයි. ඕවෝ වෙජිටේරියන්" සොනාලි පැවසුවේ, ලඟ තිබුණ කූඩයකින් පුංචි බනිස් ගෙඩියක් අතට ගනිමිනි.
"ඇත්තද?"
බනිස්, බැදපු මස්,පලතුරු, කෝපි සහ විශාල කොල සලාදයකින් නිර්මිත වූ ආහාර වේල රැගෙන අහවර අපි ඉක්මණින් කාමරය වෙත එන්න ආවෙමු.
"මේ කාමර ව්ල ඉන්න අය තාම ඇවිත් නෑ. කවුරු එයිද දන්නෑ නේද?" සොනාලි කීවේ අපට ඉදිරියේ වූ කාමර පෙන්වමිනි. මම හිනැහුණෙමි.
සොනාලි කතා පෙට්ටියක් වූවාය. සෑම විනාඩියකම ඈට කියන්නට මොනැවා හෝ දෙයක් තිබුණි. අවසානයේ ගෙදරට ඇමතුමක් දෙන්නත මා ඇගෙන් අවසර ගන්නා වෙලාව වද්දී, මා ඇගේ හත්මුතු පරම්පරාවේම වත ගොතද, ඇගේ නිවසේ හුන් ලොකු ආච්චි අම්මාගේ පටන් බළල් තඩියා දක්වා වූ සියලුම දෙනා ගැනද තොරතුරු රාශියකින් ඈ මා පුරවා තිබුණාය. එහෙත් ඈ ගැන මා හිතේ වූයේ පහන් හැඟීමකි.
"දැන් පරණ දේවල් ගැන හිත හිත ඉන්නවා එහෙම නෙවෙයි හොඳද? ගිය වැඩේ හොඳට කරගන්න බලන්න දෝනි. බුදු සරණයි. අපි ලබන මාසේ විතර ඇවිත් යන්න එන්නම්" ඇමතුම අහවර කරන්නට ලංව අම්මා කීවේ එපමනකි. මගේ දෑස් තිබ්බේ බොඳවය. එහෙත් මා හඬන වග අම්මාට දැනෙන්න හරින්නට මට උවමනා නොවිනි. ඈ තවත් හිත රිද්දාගනු ඇති බව මා දන්නා නිසාය.
"නෑ, අම්මා. මම හිත හදාගෙන ඉන්නේ. අම්මා ඒ ගැන හිතන්න ඕන නෑ" මා බොරුවක් කියා ඈව සනසාලන්නට උත්සාහ කලෙමි.
එහෙත් සත්‍යය වූයේ මට නොහිතා ඉන්නට බැරි වගය. විදුලි පහන් නිවා ඇඳට වැටුණ මොහොතේ පටන් යලි යලි අතීතය හිතේ ඉස්මතුව මා සිත පාරන්නට විය. සංකේත් මා සිත තුල ගලේ කෙටූ අකුරක් මෙන් තිරව තැන්පත් වී උන්නේය. ඔහු දැන් කුමක් කරනවා ඇදැයි මම කල්පනා කලෙමි. මා මෙහි ආ වග ඔහු නොදන්න්වා විය යුතුය. එහෙත් ඔහු එය දැනගනු ඇත. එහෙත් කිසිවක් වෙනස් වන්නේ නැති වග මම දැන උන්නෙමි.කඳුලු බිංදු කිහිපයක් කොට්ටය තෙත් කරද්දි මම දෑස් පියාගෙන නිදාගන්නට උත්සාහ කලෙමි. හොඳටම නින්ද ගොසින් හුන් සොනාලිගේ ක්‍රමවත් , ගැඹුරු හුස්ම ගන්න හඬ  කලුවර අතරින් රිංගාවිත් මගේ සවනතේ හැපිනි.