Wednesday, April 22, 2015

විහංගනාවී- දාහතරවන කොටස

"මට ඕකිට දෙන්න පුලුවන් කට කැඩෙන්න"
අයුමි හැරිලා බැලුවේ අක්කගේ උස් කටහඬ පිටිපස්සෙන් ඇහුණ හන්දා. මූණත් රතු කරගෙන අම්මා එක්ක කාටදෝ මන්දා බනිමින් ඈ පන්සලේ ඉඳන් අයුමියි, ආත්තම්මයි උන්නු දිහාට එමින් උන්නා. ඊට ටිකක් ඈතින් පන්සලේ දොරටුව ලඟ හිටගෙන උන්නේ මාමගේ දුව වෙච්ච හිමාලියි, නැන්දයි.
"මොකදෑ අර අපේ අඟ පරල වෙලා?"අච්චි අම්මත් ඇහුවේ කිසි වගක් නැතිව අක්කලා එන දිහාව බලන ගමන්.
"අනේ මන්දා අත්තම්මේ" අයුමි කියන්වත් එක්කම වගේ තමා අක්කයි අම්මයි ඒ අසලට ආවේ.
"අයි අම්මේ? මොකෝ මේ අක්කා කෑ ගහන්නේ?" අයුමි ඇහුවා.
අම්මා කලේ යන්තම් අක්කට රවලා අහක බලාගත්තු එක.
"පන්සලකට ගිහින් වත් කටවහගෙන ඉන්න බෑනේ මේ ළමයින්ට" අම්මා කිව්වා.
"ආ...එතකොට මගේ තමා මෙතන වරද? අරයගේ ඔක්කොම හොඳයි" අක්කා කිව්වේ තරහින් පිපිරෙමින්.
"මොකක්ද අනේ වුණේ?" අයුමි ඇහුවේ නො ඉවසිල්ලෙන්.
"අරයගේ මෙයාගේ වගක් වැඩක් නෑනෙ අපට. අපි හරියට ඉන්න එකයි වැදගත් වෙන්නේ.එයාගේ හැටි නොදන්නවා වගෙනේ ඔයා හැසිරෙන්නේ ලමයෝ" එහෙම කිව්වේ අම්මා.
"ගැටපද නොකියා කියහල්ලකෝ. කාටද මේ චට පට ගෑවිල්ලේ බනින්නේ?" බොන්න අතට ගත්තු වතුර බෝතලෙත් නොබී පුදුමෙන් වගේ අක්කලා දිහා බලාගෙන උන්නු ආත්තම්මත් කිව්වා.
"කාටද ඉතිං අර හිමාලියට මිස" අම්මා කිව්වා.
"ඒ පාර මොකක්ද කිව්වේ?"
"එයා හැමවෙලේකම අපිව බාල්දු කරලා කතා කරන එකනේ කරන්නේ. ගියපු හැම එකකටම අනං මනං කිව්වා. මාලු වලට මිරිස් මදි වගේලු. ගොටුකොල සලාදේ මැලවිලාලු.බත් උයලා තියෙන්නේ හුණුසාල් වලින්ද කොහෙද කියලා නැන්දට කියන්වත් මට ඇහුණා" අනුකි කිව්වේ තාමත් තරහින් ගැහෙමින්.
"අම්මපා? පුදුම කටක් නේ මේක.. කිව්වොත් ඔය වගේ කට කැඩිච්චි කතාවක්ම නෙව. හා හා පුරා කියලා අර මද්දු පුතාලගේ ගෙදරින් ගොයම් කපලා අහක අරගෙන ආපු හාල් ටික. ඇයි වදේ මුන් හැමදාම බාස්මතී කනවා වගෙනෙ කතාව" ඒ පාර පරල වෙන්න ගත්තේ ආත්තම්මා.
"අනේ අම්මේ දැන් කටවහගෙන යමු. එයාගේ හැටි දැන දැන අපි මොකට පැටලෙන්න යනව ද? අඩු කලේ දිය සැලේ කියනවනේ"
අයුමිගේ අම්මා කිව්වේ ආයෙම පන්සල දිහාවට යන්න හැරුණ ආත්තම්මව අතකින් අල්ලගන්න ගමන්.
"ඒකනේ ආත්තම්මේ. ඔන්න ඔහේ අපි යමු යන්න" අයුමිත් කිව්වේ අක්කව ඇදගෙන එන ගමන්.
අයුමි ආපහු හැරිලා බලද්දි ඈ දැක්කා හිමාලි ආඩම්බර විදියට තමන් උන්නු දිහා බලාගෙන හිටපු වග. අන්තිමේදි කොහොම කොහොම හරි අයුමියි, අම්මයි වදෙන් පොරෙන් වගේ ආත්තම්මවයි, අනුකිවයි මෙච්චල් කරගෙන ගෙදර එන්න පිටත් වුණා.
"එයා ඔයා එදා නුවර එලියේ ගියපු එක ගැනත් මහ කැත කතාවක් කිව්වා. ඒකයි මට ගොඩක්ම තරහා ගියේ" ඒ එන ගමනෙදි අක්කා කිව්වේ හෙමින්.
අයුමි අක්කා දිහා බැලුවේ හිතේ හිමාලි ගැන නොරිස්සුමක් මෝදු වීගෙන එද්දි.
"මොකක්? එයා කොහොමද දන්නේ මම ගිය වග?"
"මාමා කියන්න ඇති. අම්මා මාමට හැමදේම කියනවනේ"
"ඉතිං මොකක්ද එයා කිව්වේ?" අයුමි ඇහුවේ නො ඉවසිල්ලෙන්.
"එක්කොත් ඕන නෑ. ඔයා මොකටද මේවා අහලා ඔලුව නරක් කරගන්නේ" අනුකි කිව්වා.
"නෑ නෑ. මට ඒක දැනගන්නම ඕන.  දැන් ඒක කිව්වට පස්සේ නොකියා ඉන්න හදන්න එපා" අයුමි කිව්වේ අනුකිගේ අතක එල්ලෙන ගමන්.
අනුකි අයුමි දිහා බලලා සුසුමක් හෙලුවා.
"දැන් මද්දු නංඟිගේ වැඩ වලට බොස්ලා එක්ක නුවර එලියේ හෝටල් වල යන එකත් තියෙනවලු නේද කිව්ව"
ඒක ඇහුවම අයුමිගේ හිතට කටු අනින්නා වගෙයි දැනුනේ. 'කොච්චර නරක කතාවක්ද?'
"අම්මලත් ඉද්දි?"
"නෑ නෑ. අපි දෙන්නා දානෙ භාජන ගේන්න ගිය වෙලේ කිව්වේ"
"එයා නම් මහා එපා කරපු එක්කෙනෙක්. බලන්න ඒ කියපු කතාවේ කැත?" අයුමි කිව්වේ හිත රිදිලා.
"ඒකනේ කියන්නෙ. එවෙලේ ලොකු හාමුදුරුවෝ නේන්න මම කියනවා එයාට හොඳ දේවල් ටිකක්. හැබැයි රජෝ කොයි වෙලේක හරි මම ගහන එක නම් ගහනවාමයි ඔය කට වැහිලම යන්න" අනුකි කිව්වේ දත්මිටි කමින්.
"අනේ එක අතකට මොකටද අක්කේ. අර අත්තම්ම කියන්නා වගේ, ඇට නැති දිවට මොනා කියන්න බැරිද? ඔයා ඒ හොල්මන එක්ක පැටලෙන්න යන්න එපා. එයා කරපුවා එයා ගෙනියයි. ඔය එයා නෙවෙයි, එයා ඇතුලේ තියෙන ඉරිසියාව කතා කරන්නෙ" අයුමි කිව්වා.
"ඉරිසියාව නේන්නම්. වෙන මොකක්ද? අපේ තාත්තා නැති වුනාට පස්සෙත් මම නර්ස් කෙනෙක් වුණ එක, ඔයාට හොඳ ජොබ් එකක් හම්බුන එක ඉවසගන්න බැරිව" අනුකි කිව්වේ තරහින්මයි.
"අපිට කරන්න තියෙන්නේ තව හොඳට ඉන්න එක. එහෙම කරන එක තමා එයාට දෙන්න පුලුවන් හොඳම කම්මුල් පාර"
අයුමි කිව්වම අනුකි ඈ දිහා බලලා හිනාවක් පෑවා පලවෙනි පාරට.අයුමිත් පෙරලා හිනාවුණා. ඒත් ඇගේ හිතේ හිමාලි ගැන තිබ්බ නොපහන් හැඟීම නැති වුණේ නෑ.
"මම හිතන්නේ අම්මා මාමට රුචිර ගැන කියලද කොහෙද. මාමා ඒකත් ගෙදර ගිහින් කියන්න ඇති. හිමාලි පැලෙන්න යන්නේ එකයි. එයාට කවුරුවත් නෑනෙ තාම" අනුකි ආයෙම කතාව පටන් ගත්තේ නිවුණ ස්වරයකින්.
අයුමි ඈ දිහා බැලුවේ මනමාල හිනාවකුත් එක්කමයි.
"ආ...එතකොට එයාගෙ නම රුචිරද?" අයුමි ඇහුවම අනුකි ටිකක් ගැස්සිලා වගේ ඈ දිහා බැලුවා.
"?...ම්ම්...මට කියන්න බැරි වුණාන්නෙ ඔයාට..." අනුකි කිව්වේ මූණ රතු වෙද්දි.
"දැන් කියන්න ඉතිං" අයුමි කිව්වා.
"ම්ම්...රුචිර පතිරණ තමා නම" අනුකි කිව්වේ අයුමි දිහා නොබලා ලැජ්ජාවෙන් අහක බලාගෙන හිනාවෙමින්.
"බැංකු මැනේජර්වරයෙක් කිව්වා නේ?"
"හ්ම්ම්"
"ඉතිං කවදද එන්නේ අපේ ගෙවල් පැත්තේ?"
"අනේ මන්දා හලෝ. අම්මා තාම මුකුත් කිව්වේ නෑනෙ. රුචිරගේ අම්මලා නම් එන්න ඇහුවත්ලු"
"අම්මා බලාගෙන ඇත්තේ තත්තගේ පිංකම එහෙම ඉවර වෙනකල් වෙන්න ඇති. අනික ඉතිං මොකද ඔච්චරම හදිසි?" අයුමි අනුකිට වැලිමිටින් ඇනලා ඇහුවා.
"අනේ එපා. නිකං ඉන්නවකෝ" අනුකි අහකට පැනලා කිව්වා.
"හම්මෝ මූණේ තියෙන පෙම් පාට. ඉස්සෙල්ල තරහා ගිහිං තිබ්බද කියලාවත් නෑ"
"අනේ ඇති දැන් ඕක නවත්තගන්න"
අයුමි ඒ පාර හිනාවෙවීම අනුකිගේ අතකින් අල්ලගත්තා. ඈතින් ආත්තම්මා එක්ක යමින් උන්නු අම්මා හැරිලා බලලා අතක් වැනුවේ දෙන්නට ඉක්මණට එන්න කියලා.
"ඔයාට නැද්ද හිත ගිය කෙනෙක් තාම?" අනුකි අයුමිගෙන් ඇහුවේ ගමන ඉක්මණ් කරන්න කිසිම හදිසියක් නැතිව.
"? අනේ පිස්සුද අනේ. ඕවා හිතන්න මට කාලයක් නෑ දැන්" අයුමි කිව්වේ ඇදලා පැදලා.
ඒත් මොකක්දෝ හේතුවකට ඇගේ හිතේ යාන්තමට ඇඳුනේ රවීන්ව. ඈ ඉක්මනින් ඒ සිතිවිල්ල අහක් කර ගත්තා. ඇත්තටම අයුමිට එහෙම විශේෂත්වයක් හිතෙන්න හරි, ආදරේ හිතෙන්න හරි කෙනෙක් තවමත් හම්බවෙලා තිබුණේ නෑ. එහෙම කිව්වත්, රවීන් ගැන ඇගේ හිතේ මොකක්දෝ තේරුම්ගන්න බැරි හැඟීමක් තිබුණා. ඒත් ඒක තේරුම් ගන්න අයුමිට තිබුණේ බයක්.

Thursday, April 16, 2015

විහංඟනාවී- දහතුන්වෙනි කොටස

"මද්දු දුවේ...කෝ මේ ළමයි තාම නිදිද?" ආත්තම්මා කාමරේට එබිකම් කරද්දි අයුමි උන්නේ ඇහැරිලා.
ඒ සෙනසුරාදා ආත්තම්මයි, අයුමිලාගේ අම්මයි උදේම ඇහැරගෙන ලෑස්ති වෙමින් උන්නේ පන්සලේ මුර දානේ පිලියෙල කරන්න.
"කීයද නංඟි වෙලාව?" එහා ඇඳේ උන්නු අක්කා නිදිමතේම ඇහුවා.
"පහමාරයි" අයුමි කිව්වේ ෆෝන් එක අතට අරන් වෙලාව බලන ගමන්.
"දැන්ම ඇහැරෙන්න ඕනද අප්පා" අක්කා ආයෙම අනික් පැත්ත හැරුණේ එහෙම කියාගෙන. රෑ එකට ඕෆ් වෙලා ගෙදර ආපු හන්දා ඈ තාම උන්නේ නිදිමතේද කොහෙද.
ඒත් අයුමිගේ අවධානය යොමු වෙලා තිබ්බේ ඈට නෙවෙයි. ෆෝන් එකේ තිබ්බ මැසේජ් එකක් දිහාට. 'රවීන් සර්'? ඔහු සිකුරාදා ආවේ නැති හන්දා හදිසියේම මොකක් හරි දේකට මැසේජ් කලාද දන්නේ නෑ කියලා අයුමි ඒක තකහනියෙම බැලුවේ ඇඳෙන් නො නැගිටම.
“I came around 5. But you were already gone. Tried to reach you but phone was off. Anyway, go home safe. See you on Monday”
අයුමිට හිතාගන්න බැරි වුණා හැමදාම වගේ, ඇයි රවීන් එහෙම මැසේජ් එකක් එව්වේ කියලා. මොකද අයුමි දැනගෙන උන්නු විදියට රවීන් සිකුරදා ඔෆිස් එන්න හිටියේ නෑ. ඒ හන්දම අයුමි එන්න කලින් ඒ වෙනකොට ඉවර කරලා තිබ්බ වැඩ කොටස ඔහුට දාලයි ආවේ. හදිසියක් නම් ඔහු කතා කරාවිනේ කියලා හිතපු ඇය ආපහු හිත සන්සුන් කරගන්න උත්සාහ කලා. ඒ එක්කම ඈට මතක් වුණේ රවීන් ඒ සතියෙම හැසිරුණේ ටිකක් වෙනස් විදියට නේද කියලා.
සඳුදා එන්නේ නෑ කියපු රවීන් හදිසියේම එදා හවස තුනට විතර ඔෆිස් ආවම අයුමි විතරක් නෙවෙයි අනික් අයත් පුදුම වුණේ, ඔහු එන්නෑ කියලා කිව්වේ අයුමිම හන්දා.
"මොකෝ මේ බය වෙලා වගේ?" අයුමිට කතා කරගෙනම එන අතරෙදි ඔහු ඇහුවා ඈට මතක් වුණා.
"මම හිතුවේ සර් එන්නේ නෑ කියලා අද" අයුමි කිව්වේ හෙමින්.
"සර්?" රවීන් ඇහුවේ ඇස් ලොකු කරලා.
අයුමි වරදක් කරපු කෙනෙක් වගේ යන්තම් හිනාවක් පෑවා.
"මම ආවේ මගේ ජැකට් එක අරන් යන්න" රවීන් කිව්වේ පුරුදු ස්වරයෙන්මයි.
"ආ... එන්නේ නෑ කිව්ව නිසා මම ඒක ගෙනාවේ නෑ" අයුමි කිව්වා.
"ගෙනාවේ නැද්ද, තාම හෝදලා නැද්ද?" රවීන් ඇහුවේ පඩිපෙල උඩ ඉඳන් හැරිලා අයුමි දිහා බලන ගමන්.
"අනේ නෑ, මම හේදුවා ඒක උදෙන්ම. වේලෙන්නත් එපැයි ගේන්න"අයුමි කිව්වේ අවංකවම.
රවීන් හිනාවුණා විතරයි. ඉන්පස්සේ ඒ හවසම ඔහු ගෙව්වේ අයුමි එක්ක සුරේෂ්ගේ හොටෙල් එකේ design එක fine tune කරමින්. අඟහරුවාදයි, බදාදයි දවස් දෙකම මුලුමනින්ම වගේ ගෙවුණේ දොර ජනෙල් රෙදි බලන්නයි, ලී බඩු බලන්නයි.
"සර්ට දැන් වැඩ කරන්න අමුතුම උද්‍යෝගයක් පහල වෙලාද අයුමි?" බර්හස්පතින්දා හවස තේ බොන අතරේ ප්‍රියන්ති එහෙම ඇහුවම අයුමිට අන්ද මන්ද වුණා.
"වෙනදට නම් සමින්ද ගියාම සර්ට හොඳටම ඇති. ඒත් දැන් සර්ම සේරම බලන්න යනවනේ" ප්‍රියන්ති ආයෙම කිව්වා.
"සර්ගේ හොඳම යාලුවෙක්ගේ වැඩක්නේ ප්‍රියා. ඒක වෙන්න ඇති. එහෙම නැත්තම් සර්ට මාව ෂුවර් නැතුව ඇති" අයුමි කිව්වේ විහිලුවෙන් වගේ.
"සර්ට ඔයාව ෂුවර් නැද්ද නම් මම දන්නේ නෑ. ඒත් මට සර්ව ෂුවර් නෑ"
"ඈ...ඒ මොකක්ද ඒ කිව්වේ?" අයුමි ඇහුවේ බය වෙලා වගේ.
ප්‍රියන්ති හිනාවෙලා ඈ ලඟට ආවා.
"මේකනේ, සර්ට ලස්සන කෙල්ලෝ පේන්න බෑ" ප්‍රියන්ති කිව්වේ රහසින් වගේ.
"අනේ…. ප්‍රියා...මොනාද ඔයා මේ කියන්නේ. දෙයියනේ සර්ට ආරංචි වුණොත් හෙම අපි දෙන්නම ගෙදර යවයි" අයුමි කිව්වේ ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන.
"සර් දන්නවා මම කිව්වේ ඇත්ත කියලා. ඒ නිසා සර් එහෙම කරන එකක් නෑ" ප්‍රියන්ති කිව්වේ හිනාවෙමින්.
"ඒ වුණත් විහිලුවටවත් එහෙම කියන්න නරකයි" අයුමි කිව්වා.
"හා හා. දැන් ඕක ඔච්චර හිතට ගන්න ඕන නෑ. මම විහිලුවක්නේ කලේ" ප්‍රියන්ති කිව්වා.
"ඒ මොක වුණත්, කාව නමුත් අතේ දුරින් තියාගන්න එක තමා හොඳ" ප්‍රියන්ති තව දුරටත් එහෙම කිව්වේ අයුමිට හිතන්න ගොඩක් දේවල් ඉතිරි කරලා.  එදා හවස රවීන්ව මුණගැහෙද්දිත් අයුමිගේ හිතේ වැඩ කරමින් තිබ්බේ ප්‍රියන්ති කිව්ව කතාව.
"මට හිතාගන්න බෑ මම මෙච්චර දවස් කොහොම මේ තරම් කම්මැලි වෙලා හිටියද කියලා" රවීන් කිව්වේ ඩිසයින් එක ඉවර කරන්න අයුමිව බෝඩ් රූම් එකේදි මුණගැහුණ වෙලේ.
"ඒ කිව්වේ?" අයුමි ඇහුවා.
"මම කලින් අවුරුද්දෙම විතර වැඩිය ඔෆිස් එකට වැඩිය ආවේ නෑ. ගොඩක් විට මෙහේ වැඩ කලේ සමින්දයි, ඔයා එන්න කලින් උන්නු ගර්ලුයි. මම ගෙදර ඉඳන් තමා වැඩ කලේ. දැන් දැන් ඔෆිස් නිතරම් එද්දි හිතෙනවා ගෙදර ඉද්දි මම හොඳටම කම්මැලි වෙලා නේද හිටියේ කියලා" රවීන් කිව්වා.
"වැඩේ හරියටම කෙරෙනවා නම් සර් එන්නත් ඕන නෑනෙ" අයුමි කිව්වා පණ්ඩිතයෙක් වගේ.
රවීන් ඒ පාර සේරම වැඩ නවත්තලා ඈ දිහා බැලුවා.
"ඉතිං ඔයා හිතන්නේ මම මේ ඔෆිස් එන්නේ ඔයා හරියට වැඩ නොකරන හන්දා, ඒවා මම බලන්න ඕන හන්දා කියලද?" රවීන් ඇහුවා.
අයුමිට ඒකට උත්තරයක් හිතාගන්න බැරිව ඔහු දිහා බලාගෙන උන්නා.
"ම්ම්?" රවීන් ආයෙම ඇහුවා.
"නෑ...මේ...මං දන්නේ නෑ" අයුමි කිව්වේ තතනමින්.
ඒ පාර රවීන් ලැප් ටොප් එකේ flap එක වහලා අයුමි දිහා කෙලින්ම බැලුවා.
"ඔයාට තමන්ගේ වැඩ ගැන ඒ තරම්ම අවතක්සේරුවක් ද තියෙන්නේ?"
රවීන් එහෙම ඇහුවම අයුමිගේ හිත ගැස්සුනා.
"නෑ..." අයුමි කිව්වේ ඇහෙන නෑහෙන ගාණට.
"එහෙනම්?"
"මම එහෙම හිතලා කිව්වා නෙවෙයි" අයුමි සර් කියවෙන්න ආපු එක අමාරුවෙන් නවත්තගෙන කිව්වා.
රවීන් මොනවත්ම නොකියා තව ටික වෙලාවක් එහෙමම උන්නේ ඇයි කියන්න අයුමි දැනගෙන උන්නේ නෑ.
"අයුමි දන්නවද මම ඔෆිස් එන්නේ ඔයා හන්දා කියලා?"
අන්තිමට රවීන් එහෙම කිව්වම අයුමි ඉස්සෙල්ලටත් වඩා ගැස්සුනා. ඈට දැනුනේ ඇගේ හිත මිරිකෙනවා වගේ හැඟීමක්. ඈ රවීන් දිහා බැලුවේ දෑස් දල්වගෙන.
"ඒ ඔයා වැඩ කරන විදියට මම කැමති නිසා" රවීන් එහෙම කිව්වමයි අයුමිට සැනසුම් සුසුමක් හෙලුණේ.
"මම ඔයාට සමහරවිට කියලා ඇති, මේ මගේ රාජකාරිය නෙවෙයි hobby එක කියලයි මම හිතන්නේ කියලා. ඒ හන්දම මම මේ වැඩ කරන්නේ ලොකු ආසාවකින්. ඒ නිසාම මට ඕන මේ කරන වැඩේ මට ඕන විදියටම, හරියටම, ලස්සනට කරන්න. සමහරවිට මම perfectionist කෙනෙක් වෙන්න ඇති. වෙන්න ඇති නෙවෙයි, එහෙම තමයි. ඒ නිසා මම designing  වැඩ delegate කරන්න වැඩිය කැමති නෑ හැමෝටම. ඒක හොඳ ලක්ෂණයක් නෙවෙයි මං දන්නවා. ඒත් ඒක වෙනස් කරගන්න දැන් අමාරුයි. ඒ නිසා මෙච්චර කල් designing වල ලොකුම part එකක් handle කලේ මම. මොකද ඒ වැඩේ qualityටම මට කෙරෙන්න ඕන නිසා. ඒක වුණේ මගේ මුල්ම designer, මගේ හොඳම client කෙනෙක්ගේ වැඩක් බොහොම නරක විදියට කරලා අන්තිමේදි ඒක ආපහු මුල ඉඳම මට කරන්න වුණ හන්දා.
ඒත් ඔයා ආවට පස්සේ, ඔයාගේ වැඩ බැළුවම මට තේරුණා තවත් මම වැඩ delegate කරන්න බය වෙන්න ඕන නෑ කියලා. ආපහු මට විශ්වාස කරන්න පුලුවන් කෙනෙක් ලැබුණා කියලා. කොටින්ම කිව්වොත් මම හිතන විදියට හිතන, දකින, designer කෙනෙක් මට ලැබුණා කියලා. මම ඒකයි කිව්වේ, මම එන්නේ ඔයා හන්දා කියලා. ඔයා එක්ක වැඩ කරන්න ලේසියි. ඒක මට සතුටක්, ඒකයි..." රවීන් කියාගෙන ගියේ ඈ දිහා බලාගෙනමයි.
ගල් ගැහිලා වගේ ඔහු දිහා බලාගෙන උන්නු අයුමි, රවීන්ගේ කතාවෙන් පස්සේ ඇතිවුණ නිහැඬියාවත් එක්කම පියවි ලොවට ආවා.
"තෑන්ක් යූ සර්..." අයුමිට තතනමින් කියන්න පුලුවන් වුණේ එච්චරයි.
"හොඳින් වැඩ කරන්න. මනස්ගාත හිතන්න එපා. අනික,මට සර් කියන්න එපා. please" රවීන් එහෙම කිව්වා අයුමිට මතක් වුණා. ඒ පාර ඈට හිනාවක් ගියේ ඉබේටම.
"කෙල්ලනේ නැගිටින්නේ නැද්ද?" ආත්තම්මා ආයෙම කාමරේට එබිලා මොර දුන්නමයි අයුමි රවීන් ගැන සිතුවිලි වලින් මිදුනේ.
"මේ එනවා ආත්තම්මේ" අයුමි ඇඳෙන් බැහැලා එන්න ආවේ අක්කගේ කකුලකටත් පාරක් ගහගෙන.

"එන්නම්" අක්කා නිදිමතේම කෙඳිරි ගෑවා. 

Tuesday, April 14, 2015

සුබ නව වසරක් වේවා!

පොත් ගුලේ සියලූම යාලුවන්ට සාමය සතුට පිරි සුබ නව වසරක් වේවා!!!

Saturday, April 11, 2015

විහංඟනාවී- දොලොස්වෙනි කොටස

ආපු වැඩේ ඉවර කරලා නුවර එලිය හරහා ආපහු යන ගමනෙදි, නුවර එලිය ටවුන් එකේ වාහනේ නැවැත්තුවේ රවීන්ට කෝපි බොන්නයි, සමින්දට එයාගේ අම්මට එලවලු, පළතුරු ගන්න ඕන වුණ හන්දයි. සේරමල්ලා කෝපි බොන්න ගොඩවැදුණේ නුවර එලියේ වික්ටෝරියා පාක් එක අසල තිබුණ ගාඩ්න් කැෆේ එකට.
"සමින්ද එල්වලු අරන් මේ හරියටම එන්නකෝ. ස්ට්‍රෝබෙරි එහෙම නම් අර ඉස්සරහ පලතුරු කඩවලින් ගන්න පුලුවන්" එහෙම කිව්වේ රවීන්.
ඉතිං කෝපි බීලා සමින්ද මාකට් එකට යන්න ගියාම කැෆේ එකේ ඉතිරි වුනේ රවීන් එක්ක අයුමි විතරයි.
"අයුමි මොනවත් ගෙනියන්නේ නැද්ද?" රවීන් ඇහුවා.
"ස්ට්‍රෝබෙරිවත් අරන් යන්න ඕන බෝඩිමේ අයට..." අයුමි කිව්වේ යන්තම් හිනාවෙලා.
"ආ...ඒවා අර ඉස්සරහින් ගන්න පුලුවන්" රවීන් කිව්වා පාර එහා පැත්ත පෙන්නලා.
අයුමිට යන්න ඕන වුණත් රවීන් නම් නැගිටින පාටක් පෙනුනේ නෑ. අයුමි ඒ පාර හෙමින් තමන්ගේ කෝපි එක බීලා ඉවර කලා.
"ගාඩ්න් එකට යන්න ඕනද?"
අයුමි කෝපි එක බොනකල් ඉඳපු රවීන් එහෙම ඇහුවේ අයුමිව පුදුම කරවමින්.
" දැන් දැන් යන්න බෑනෙ...මේ, අපි දැන් ආපහු යන්න ඕන නේ" අයුමි කිව්වේ වෙන මොනා කියන්නද කියලා හිතමින්.
රවීන් අයුමි දිහා බලාගෙන උන්නේ මොකක්දෝ දයාබර බවක් පිරුණ ඇස් වලින්. ඊලඟට ඔහු සුසුමක් හෙලුවා.
"ඔයාට ඕන නම් ගිහින් එන්න පුලුවන්. මේ එහා පැත්තෙනේ" රවීන් කිව්වා.
අයුමි හිස වැනුවා. "ඕන නෑ. හදිසියේ එහෙම ගිහින් එන්නත් බෑනෙ"
අයුමිගෙන් දැස් මුදවගෙන අහක බලපු රවීන් උරහිස හැකිලුවා.
"ok, අපි එහෙනම් ස්ට්‍රෝබෙරි ටිකක් ගන්න යමු ? සමින්දලා එතනට ඒවි නේ"
"හා "
රවීන් ඉස්සර වුණාම අයුමි ඔහුගේ පස්සෙන් වැටුණා.
"ම්ම්...වැස්සක් එන්න වගේ සැරසෙන්නේ" හාත්පසම අඳුරු වෙලා, සීතල හුලඟකුත් හමද්දි, රවීන් කිව්වේ අහස දිහා බලලා.
අයුමිත් ඒ අනුවම අහස දිහා බැලුවා. පේනතෙක් මානේ මුලු අහසම වැහිලා තිබුණේ අලුපාට වලාකුලු වලින්. යන්තමින් වැහි බිංඳු එක දෙක වැටෙන්නත් පටන් ගත්ත හන්දම ඈ රවීන් එක්කම පලතුරු කඩ තියෙන දිහාට පය ඉක්මණ් කලා.
"මෙහේ කාලගුණෙත් හරියට ගෑණු ලමයින්ගේ හිත වගේ කියනවනේ. ටක් ටක් ගාලා වෙනස් වෙනවා. " රවීන් කිව්වේ ලඟම තිබ්බ කඩේ මුවාව යටට යමින්.
අයුමි මුකුත්ම නොකියා ඔහු අසලට වුණේ තවත් ගොඩක් අය වැස්ස නිසා ඒ කඩේ යටට රොක් වෙලා හිටපු නිසා. රවීන් කියපු දේට ඔහු වෙන කෙනෙක් වුණා නම්හොඳ උත්තරයක් කියන්න තිබ්බා කියලා හිත හිත අයුමි නිහඬවම හිටියා.
"බලමු අර දෙන්න කොහේද කියලා"
රවීන් ෆෝන් එක අතට අරන් සමින්දට කෝල් එකක් ගන්න ගමන් කිව්වා. අයුමි උන්නේ දැන් දැන් වැඩි වෙලා එක සීරුවට ඇදහැලෙමින් තිබුණ වැස්ස දිහා බලාගෙන. කඩේ ඇතුලට තව කීප දෙනෙක් පිරුණ නිසා උන්නු සේරම අය හිටියේ හිරවෙලා තද වෙලා වගේ. රවීන්ගේ අසලින්ම උන්නු අයුමි ඔහුගේ ඇඟේ නොවැදී ඉන්න උත්සාහ කලා, සෙනග වැඩි වෙද්දි. ඒ එක්කම වැස්ස හන්දා හාත්පස පරිසරයේ තිබ්බ සීතලත් වැඩිවෙමිනුයි තිබුණේ.
"ආ...දැන් එතකොට වාහනේ කොහෙද?...එහෙමද? හ්ම්ම්...පොඩ්ඩක් බලන්න ඔය පැත්තේ කඩේකින් කුඩයක් අරන් හරි එන්න එහෙම නම්. අපි දෙන්නත් මේ කඩයක් ඇතුලේ ඉන්නේ" රවීන් කියනවා අයුමිට ඇහුණා.
"ඒ දෙන්නා මාකට් එක ලඟලු. වාහනේ අර වෙන කොහෙදෝලු නවත්තලා තියෙන්නේ. යන්න විදියක් නැතිව ඉන්නවලු. ඒකයි මම කිව්වේ කුඩයක් අරන් වත් එන්න කියලා" රවීන් ෆෝන් එක සාක්කුවේ ඔබාගන්න ගමන් අයුමිට කිව්වා.
"අනේ ඇත්තද?"
අයුමි අහද්දි ඈට එහා පැත්තේ හිටපු පිරිමි ළමයි දෙන්නෙක් ඇවිත් ඇගේ ඇඟේ වැදුනේ කඩේ ඇතුලට මේ දැන් ආපු තව දෙන්නෙක්ට ඉඩ දෙන්න සෙනග එහාට මෙහාට වෙද්දි.
"ඕ...සොරි" ඒ දෙන්නා කිව්වේ අයුමි දිහා වගේම රවීන් දිහාත් බලලා.
"පොඩ්ඩක් මෙහාට එන්න" රවීන් පස්සට වෙලා ඔහු ලඟට එන්න අයුමිට ඉඩ දෙමින් කිව්වා.
අයුමි ඒ පැත්තට වුණේ වෙන යන්න ඉඩක් නොතිබුණ හන්දා. එතකොට ඈ උන්නේ රවීන්ගේ ඇඟේ ගෑවී නොගෑවී.
"හරිම වෙලාවක තමයි අපිත් එලියට බැස්සේ" අයුමිට ඇහුණා ලඟ උන්නු දෙන්නෙක් කතා වෙනවා.
අයුමි හැරිලා රවීන් දිහා බැලුවේ ඔහු මොකද කරන්නේ කියලා. ඒ එක්කම ඈ දිහා බලපු රවීන් හිනාවුණා.
"ෂෝක් එක්ස්පීරියන්ස් එක නේද?"
"ම්ම්" අයුමිත් හිනාවෙලා හිස වැනුවේ වැස්ස එක්ක හමපු හුලඟ හන්දා ඇඟේ හීහඩු පිපෙද්දි.
වාහනේම ආපු හන්දා ජර්සියත් වාහනේ දාලා ඇවිත් අයුමි උන්නේ සීතලේ. ඈ අත්දෙක බැඳගත්තෙත් ඒකයි.
"ජර්සිය දාලා අවද?" රවීන්ගේ හඬ ඇහුණේ අයුමිගේ කන ලඟින්ම.
"ඔව් නේ" ඈ හෙමින් කිව්වා.
"මේ යෝදයෝ දෙන්න කොහේ ගිහින්ද මන්දා" රවීන් ආයෙම ෆෝන් එක අතට අරන් සමින්දට ඩයල් කරන ගමන් කිව්වා. "ඒ පාර ෆෝන් එක උස්සන්නේත් නෑ" 
රවීන් තමන්ටම කියාගනිද්දි, අයුමි වැස්ස දිහා බලාගෙනම උන්නේ සීතලෙන් දත් ටිකත් එකට ගැටෙද්දි.
රවීන් එහාට මෙහාට හැරෙන වගක් දැනිලා අයුමි ආයෙම පිටිපස්ස හැරිලා බලද්දි ඔහු උන්නේ තමන්ගේ ජැකට් එක ගලවලා අතට අරගෙන. අයුමි මොන්වත් හිතනන්වත් කලින් ඔහු ඒක ඈ වෙත පෑවා.
"ඔයා සීතලේ වෙව්ලනව. මෙන්න මේක දාගන්න"
"අ..අනේ...ඕන නෑ සර්. මට එහෙම සීතල නෑ, සර්ටත් සීලයි නේ. අනික දැන් මෙයාලා එයිත් නේ" අයුමි කිව්වේ ටිකක් කලබල වෙලා. කලබලේටම සර් නොකියා ඉන්න කියුව වගත් ඈට අමතක වෙලයි තිබුණේ.
"මට සීතල ගාණක් නෑ. මෙන්න මේක දාගන්න" රවීන් ඊලඟ පාර ජැකට් එක ඈ අතට නොදී, ඒක අරන් අයුමිගේ උරහිස මතින් දැම්මා. අයුමිගේ හිසත් සීතල වෙනවා වගෙයි ඈට දැනුනේ.
"ඕක හරියට අල්ලගන්න නැත්තම් බිමට වැටෙයි" ඊටපස්සේ රවීන් කිව්වා.
අයුමි ජැකට් එක අත් දෙකින් අල්ලගත්තා හෙමින්. රවීන් මෙහෙම කරන්නේ ඇයි කියලා ඈට හිතාගන්න බැරි වුණා. ජැකට් එකෙන් නික්මුණේ රවීන්ගේ හුරු පුරුදු විලවුන් සුවඳ. ඈ ගැහෙන හිත සන්සුන් කරගන්න උත්සාහ කරමින් ආයෙම වැස්ස දිහා බලාගෙනම උන්නා. සමින්දලා ආවේ තවත් විනාඩි දහයකට විතර පස්සේ.
"අයුමි මුලින් යන්න" සමින්ද කුඩේ අරන් ආවම රවීන් කිව්වා.
කුඩේ යටින් අයුමි සමින්ද එක්ක වාහනේට දිව්වත්, වැස්සේ සැරකම හන්දා රවීන්ගේ කෝට් එකේ දකුණු පැත්ත සෑහෙන්න තෙමුණා. වාහනේට නගිද්දිත් තව ටිකක් තෙමුණ අයුමි, රවීන් එද්දිත් හිටියේ හිස පිහිද පිහිද. ඈ නොහිතුව විදියට රවීන් නැග්ගෙත් වාහනේ පස්සේ ආසනේට.
"මේ ළමයා කුඩේ යටින් ඇවිලත් තෙමිලනේ" රවීන් කිව්වේ අසල තිබ්බ බාගෙට තෙමිච්ච ජැකට් එක දිහාත් බලමින්.
"මාර වැස්සක්නේ Mr. රවීන් වහින්නේ" සමින්ද ඉස්සරහ සීට් එකේ ඉඳන් හැරිලා කිව්වා.
"හ්ම්ම්...පරෙස්සමින් එල්වන්න වෙයි. මගදි මීදුම ඇති" රවීන් එහෙම කියලා තෙමුණ තැන් පිහ පිහ සීට් එකට හේත්තු වුණා.
අයුමිත් කොණ්ඩේ පිහගෙන සීට් එකට හේත්තු වුණේ සීතලෙන් ගැහෙ ගැහීම වාහනේ ඇතුලේ තිබුණ තනූජාගේ ජර්සිය දාගන්න ගමන්. රවීන් ඈ දිහා බලලා හිනාවක් පෑවා. තරමක් තෙමිලා සීතලේ උන්නු ඔහු දැක්කම අයුමිට ඇතිවුණේ දුකක්. ජැකට් එක තිබ්බා නම් ඔහු තෙමෙන්නේ නෑනෙ කියලා ඈට හිතුණ නිසා.
"ජැකට් එක මට දීලා සර්ට තෙමෙන්න වුණා නේද?" අයුමි ඇහුවේ හෙමින්.
"සර්?" රවීනුත් ඇහුවේ හෙමින්.
ඒ පාර අයුමි ඉවත බලාගත්තා. ඒ අතරේ රවීන් වාහනේ පිටිපස්සෙන් බෑග් එකක් අරන් ඒකෙන් ඇදලා ගත්තු ජර්සියක් වගේ එකක් දා ගන්නවා ඈ දැක්කා යන්තමින්.
"තෙමුවා නම් දැන් ඉතිං හෝදලත් දෙන්න වෙයි නේද සමින්ද?" රවීන් ඇහුවේ මොනවදෝ අහන්න ඒ පැත්ත බලපු සමින්දගෙන්.
"ආ...ඒක නේන්නම්. හෝදලා දෙන්න වෙයි අයුමි" සමින්දත් කිව්වේ හිනා වෙවී.
ඒක කිව්වේ විහිලුවට වග අයුමි දැනගෙන උන්නත්, ජැකට් එක හෝදලා දෙන්න ඕන කියලා ඈ හිතා ගත්තා. මොකද වාහනේට නගිද්දි ඒකේ තිබ්බ මඩත් ජැකට් එකේ ගෑවුණ හන්දා.
"හා හා" අයුමි හිනාවක් පාල ම කිව්වේ සමින්දට.
කොහොමින් හරි හෙමින් හෙමින්, වැස්ස මීදුම මැදින් අයුමිලා කොලඹ එන්න ආවා. ඒ එන අතරමගදි රවීන් අයුමි එක්ක කතා නොකරපු තරම්. සමින්දයි, ඩ්‍රයිවරුයි එක්ක තමා ඔහු වැඩිපුරම කතා කරමින් ආවේ. අයුමි උන්නේ ඇස් පියාගෙන නිදාගන්න උත්සාහ කරමින්. මොකද පාරේ වංගු ඈ තුල හිස කරකවන ගතියක් ඇති කරපු හන්දා. අන්තිමේදි කාලා බීලා හෙම, කොලඹට සේන්දු වෙද්දි රෑ දහය විතර වෙලා තිබුණා.
සමින්ද කැලණියෙන් බැහැලා ගියාට පස්සේ, රවීන් ඩ්‍රයිවර්ගෙන් වාහනේ ගත්තා. ඊටපස්සේ මෙන්න ඩ්‍රයිවරුත් බැස්සා ඔරුගොඩවත්ත හරියෙන්. වාහනේ ඉතිරි වුණේ අයුමි විතරයි, රවීන් එක්ක. අයුමි දිගටම නිදාගෙන වගේ ආ නිසාදෝ, රවීන් රාජගිරියට ලංවෙනකල්ම අයුමිට කතා කලෙත් නෑ.
"මම හෙට ගොඩ වෙලාවට ඔෆිස් එවෙන්නේ නෑ අයුමි. ඔයා design ටික finalize කරන්න. furniture හෙමත් පොඩ්ඩක් බලන්න ඔය, Damro, Singer එකේ හෙම. ගොඩක් high end බලන්න ඕන නෑ. මට හවස යන්න කලින් design එක mail කරන්නකෝ. ඊටපස්සේ අපි බලමු ඉස්සරහ වැඩ"
බෝඩිම ලඟදි බහින්න කලින් රවීන් අයුමිට උපදෙස් දුන්නා. ඈ හැමදේම සාවධානව අහගෙන ඉඳලා හිස වැනුවා.
"එහෙනං...මම ගිහින් එන්නද?" රවීන් ඇහුවේ ලෙන්ගතු හඬකින්.
"හා...ස..අම්. හොඳයි. පරෙස්සමෙන් යන්න එහෙනම්" අයුමි කිව්වේ සර් කීප පාරක්ම කියවෙන්න ගිය එක ගිල ගනිමින්.
රවීන් ඈ දිහා බලලා ලස්සන හිනාවක් පෑවා.
"පුරුදු වෙද්දි හරියයි…මම කිව්වේ සර් කියන එක"
අයුමිටත් හිනාවක් නැගුණා.
"ආ..මේ...මහේ ජැකට් එක කොහෙද ඔය ගෙනියන්නේ?" රවීන් එක පාරටම ඇහුවේ අයුමි අතේ ගුලි කරගෙන උන්නු ඔහුගේ ජැකට් එක දැකලා.
"ඒක තෙමිලානේ. මම හෝදලා ගෙනත් දෙන්නම්"
"පිස්සුද ළමයෝ. ඕක මම හෝදගන්නම්. මෙන්න මෙහේ දෙන්න" රවීන් කිව්වේ වාහනෙන් එලියට එබෙන ගමන්.
"ම්ම්හු. මං හෝදලා දෙන්නම්" අයුමි කිව්වේ බෝඩිමේ ගේට්ටුව ලඟට යමින්.
"අයුමි...you don’t have to wash that..please...." රවීන් ආයෙම කිව්වා.
"ගුඩ් නයිට් මිසටර් රවීන්...පරෙස්සමින් යන්න" අයුමි ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වෙලා කිව්වා.
රවීන් ඈ දිහා බලාගෙන උන්නා මොහොතක් මුකුත් කියාගන්න බැරිව.
"පිස්සු ලමයා. ගුඩ් නයිට්. Take care"

අයුමි හිනාවුණා විතරයි. රවීනුත් ආයෙම හිනාවෙලා අතක් වනලා යන්න ගියා. අයුමි බෝඩිමේ දොරට තට්ටු කලේ තවමත් හිනාවෙමින්. රවීන් ඈ හිතුවට වඩා, සැහැල්ලු, විනෝදකාමී කෙනෙක් කියලා ඈට තේරිලා තිබුණා. ඒ නිසාම ඇගේ හිතේ තිබ්බෙත් සැනසීමක්. නපුරු බොස් කෙනෙක් එක්ක වැඩ කරන්න කවුද කැමති වෙන්නේ?