Tuesday, July 29, 2014

හැත්තෑහත්වන කොටස



අපි හැමෝම ඉස්පිරිතාලෙන් එලියට ආවේ ගතිනුයි හිතිනුයි දෙකින්ම විඩාපත් වෙලා. ඊයේ ඇඳගත්තු ඇඳුම් පිටින්ම උන්නු අනුක්ගේ මූණ දැලි රැවුලකින් වැහිලා තිබුණ නිසාදෝ ඔහුගේ මුහුණ මට පෙනුණේ අවුරුදු දෙක තුනකින් වයසට ගිහින් වගේ.  නයනයි, සුමනදාසයි උන්නෙත් අන්ද මන්ද වෙලා වගේ. වාහනේට නගින්න ලෑස්ති වෙලා මම වෙලාව බලද්දි ඔරලෝසුවේ වෙලාව සටහන් වෙලා තිබුනේ තුනහමාර.
"වෙලාව තුනහමාරයි අනුක්" මම කිව්වේ අනුක් රිය පණගන්වද්දි.
"හ්ම්ම්...වෙලාව යනවාවත් දැනුනේ නෑ. ඔයාට බඩගිනිද?" අනුක් ඇහුවා.
"අනේ නෑ. බඩගින්නක් අහලකවත් නෑ. සුමනදාසලට බඩගිනියිද?" මම පිටිපස්ස හැරිලා අහද්දි නයනා හිස වැනුවා විතරයි.
"අනේ නෑ නෝනේ. මොන බඩගින්නක්ද මේ වෙච්ච දේවල් එක්ක" සුමනදාස කිව්වා.
"අපි යන ගමන් තේ එකක් බීලා යමු" මම අනුක්ට කිව්වා.
ඊලඟට අපි කතා බහක් නැතිව ටික දුරක් ගියේ තම තමන්ගෙම සිතිවිලි වල ගිලීගෙන.
"ඒක නෙවෙයි දුලාරා...අපි දැන් මොකද ඊලඟට මොකද කරන්නේ? ඔයා මොනාද කරන්න හිතාගෙන ඉන්නේ?" අනුක් නිහැඬියාව බින්දා. මට හිතුණා ඔහු හිත හිත එන්න ඇත්තේ මේ ගැන කියලා.
"අනේ මන්දා. දැනට මම හිතාගෙන ඉන්න එකම දේ භූපට සනීප වෙනකල් මම ගෙදර යන්නෑ කියලා. කොහොමත් එයාලගේ ගෙදරටත් මේක කියන්න වෙයි නේද අනුක්?"
"ඔයා මෙහේ නවතින්නද? එහෙම කරන්නේ කොහොමද?"
"මෙහේ නෙවෙයි, මම නුවර ගිහිං හොස්ටල් එකේ ඉන්නවා. තාම මගේ ජූනියර් බැච් එකේ අය එහේ ඉන්නවනේ. මම එහේ ඉඳන් උදේ හවස එනවා අනුක්. මට ඔයාලගේ ගෙදර එන්න බෑ, එක ඔයා දන්නවනේ"
"විකාර කියන්න එපා දුලාරා. එහෙම කරන්නේ කොහොමද? නුවර ඉඳන් එන එක ලේසි වැඩක් නෙවෙයි.ඔයාට සල්ලි කොහෙන්ද? අනිත් එක ඔයා හිතනවද ඔයාලගේ ගෙදර අය ඇස් කන් පියාගෙන ඕක කරන්න ඉඩ දීලා බලාගෙන ඉඳීවි කියලා?"
"මම දන්නෑ අනුක්. කොහොමත්, දෙයියන්න්නන්න්සේ ඇවිල්ලා කිව්වත් මම භූපව තනි කරලා යන්නේ නෑ මෙවෙලේ. මේ හැම දේම වුණේ මම හන්දා. මට ඒක අමතක කරන්න බෑ" මම කිව්වා.
"මෙක ඔයා හන්දා වුණ දෙයක් වෙන්නේ කොහොමද? ඩොක්ට කිව්වනේ ඒක පොඩි කාලේ ඉඳලා එන එකක් කියලා"
"ඉතිං ඔයා මට මොනාද දැන් කරන්න කියන්නේ එහෙනම්?" මම අනුක්ගෙන් ඇහුවා.
මම ඇහුවා සැර වැඩිද කියලා මට හිතුණේ අනුක් මා දිහා බලපු විදියට.
"මම කියන්නේ දැනට තියෙන ප්‍රශ්ණ මදිවට තවත් ප්‍රශ්ණ ඇති කරගන්න හදන්න එපා කියලා. මට හිතාගන්නවත් බෑ දැන් අපේ ගෙවල් වල මොනවගේ තත්වයක් ඇත්ද කියලා. ඔයා ආගිය අතක් නෑ, මමත් නෑ. මිනිස්සු හිතනවා ඇති අපි දෙන්නා පැනලා ගිහින් වත්ද කියලත්. ඒකටත් වඩා හිතන්නකෝ හෙට චේතිය අයියලගේ අම්මලා ඔයාගේ ගෙදර එන දවස. එහේ මොන තත්වයක් ඇත්ද? මොනා කරන්නද කියලා ඔයාට කියනවා තියා මටවත් හිතාගන්න බෑ ඇත්තටම. මේවා කොහෙන් කෙලවර වෙයිද දන්නේ නෑ දුලාරා..." අනුක් කිව්වා.
මට ඔහු ගැන දැනුනේ සංතාපයක්. මොකද ඔහු මේකට ගෑවුණෙත් මම හන්දා. ඔහු දැන් කියපු එක හිතුවම මට බය නොහිතුණා නෙවෙයි.
"නෝනාට ඕන නම් කැමති දවසක් අපේ දිහා උන්නට අපට කරදරයක් නෑ" අපේ කතාව පැත්තක ඉඳන් අහගෙන උන්නු සුමනදාස කිව්වා.
"අපි බලමුකෝ සුමනදාස" මම කිව්වා.
"ඔයා දැන් මොකද කරන්නේ අනුක්?" ටික වෙලාවක් ආයෙම නිහඬව ගෙවුණ තැන මම ඇහුවා.
"බලන්න ඕන හිතලා" අනුක් කිව්වා.
"මම හිතන්නේ ඔයා ගෙදර ගියොත් හොඳයි කියලා. ඇඳුමක් වත් මාරුකරගන්න ඕන නේ"
අනුක් සුසුමක් හෙලුවේ උත්තරයක් නොදී. ඒත් මම ඔහු දිහා බලාගෙන උන්නා. ඔහු ඉන්න එක හිතට හයියක් සහනයක් වුණ වග ඇත්ත වුණත්, මම කොහොමද ඔහුට තවත් කරදර කරන්නේ.
"ඒක බලමු. ඇඳුමක් නම් ගන්න බැරියැ" ඔහු ඊලඟට කිව්වා.
"ඔයා තවත් මං වෙනුවෙන් කරදර වෙන්න ඕන නෑ අනුක්"
"ඒක මගේ වැඩක්නේ දුලාරා. මම දන් ඉන්නේ ඔයා හන්දා නෙවෙයි, භූප හන්දා. මේ තත්වේ යටතේ ඔයාලට හැමදේම තනියෙම කරගන්න දාලා මට යන්න බෑ. අඩුගානේ එයාගේ ගෙදරින් එනකල්වත්" අනුක් කිව්වා.
අනුක් ගැන කියන්න බැරි තරම් ණයගැතිකමක් මට දැනුනා.
මේ වෙලාව වෙනකොට අපි ගේ ලඟට හැරෙන වංගුවටත් ලං වෙලා උන්නේ. එවෙලෙයි මට මතක් වුණේ අපි තේ එකක් බොන්නවත් නැවැත්තුවේ නෑ නේද කියලා.
"අපි තේ එකක් බිව්වෙත් නෑ" මම කිව්වේ ඒකයි.
"දැන් ගෙදර ගිහින්ම බොමු මිස්" නයනාගේ හඬ මුලින්ම ඇහුණේ එවෙලේ.
මම හිනාවක් මුවට නගාගත්තා. අනුක් සුසුමක් හෙලුවේ දැන් දැන් ගේ ලඟට අපි ලංවුණ හන්දා නිසා වෙන්න ඇති.
"දුලාරා...කොහොම වුණත් ඔයා දැන් ගිය ගමන් ගෙදරට කෝල් එකක් දෙන්න. දීලා කරන දෙයක් එයාලට කියලා කරන්න. කොහොමත් ඔයා, ඔය ගත්තු තීරණේ ඉන්නවා නම් ඒක කවදාහරි කරන්න එපායැ" අනුක්  කිව්වා.
ඒ වෙද්දි අපි ගේ ලඟට ලං වෙලයි උන්නේ. අනුක්ට උත්තරයක් දෙන්න ලෑස්ති වෙද්දි වචන සේරම මට අමතක වුණේ රෝස මල් වැට ඉස්සරහ නවත්තලා තිබුණ වාහන දෙකක් දැක්කම. මම වගේම අනුකුත් තිගැස්සුන වග මට තේරුණේ වාහනේ එතනම නතර වුණාම. මම අනුක් දිහා බැලුවේ බය වෙලා. ඔහු උන්නෙත් තිගැස්සිලා වගේ.
"කාගෙද මන්දා මේ වාහන" මට ඇහුණා සුමනදස කියනවා.
"මං හිතන්නේ කාටවත් කෝල් කරන්න ඕන වෙන එකක් නෑ වගේ" අනුක්ට ඒක කියවුණා වෙන්න ඕන.
ඒ එක්කම ගෙයි පැත්ත බලාගෙන උන්නු මට පෙනුන දෙයින් මම සුදුමැලි වෙන්න ඇති. මට දැණුනේ හිස කවුරුහරි මිටමොලවගෙන හයියෙන් හොල්ලනවා වගේ දැනීමක්. ඒ ගේට්ටුව අසලින් මේ දැන් මතුවුණේ චේතියගේ රුව හන්දා...
මම නොසන්සුන් වුණ වග අනුක්ට දැනෙන්න ඇති. ඔහු වාහනේ එහෙමම අයිනට කරලා නතර කලා. සුමනදාසයි, නයනයි වාහනෙන් බහින අතරේ අපේ වාහනේ දැකලදෝ චේතිය අයියා හයියෙන් හයියෙන් එතනට ආවේ මම බහින්නත් කලින්. ඒ එක්කම වගේ පිටිපස්සෙන් මතු වුණේ අපේ පොඩි අයියගේ රුව, ඊලඟට තාත්තා, ඊලඟට මගේ පුදුමෙට හේතුවෙමින් ආවේ කේතකීයි, සූරි මාමයි.
"බය නොවී ඉන්න"
අනුක් එහෙම කියලා වාහනෙන් බැස්සේ ඇස් වලින් ගිනි පුපුරු පිට වෙමින් වගේ කාර් එක ඉස්ස්‍රහට ආපු චේතිය අයියා දිහා බලාගෙන මම ගල් වෙලා ඉද්දි.
"ආ...මේ එන්නේ ජෝඩුව. අපි මේ එනකල් තමා බලාගෙන උන්නේ" චේතිය අයියගේ කෝපාන්විත හඬ මට ඇහුණා. ඒ එක්කම කාර් එකේ මම උන්නු පැත්තේ දොර ලඟට ආපු පොඩි අයියා දොර වැරෙන් ඇරලා මාව එලියට ඇදලා ගත්තේ අනායාසයෙන්මයි. මට කෑ ගැහුණා. ඒ වෙද්දි අපේ තාත්තත් එතනට ආවා. ඔහුගේ මූණ තිබ්බෙත් තරහින් කලු වෙලා වගේ.
"පේනවනේද තාත්තේ...මේකි රට වටේ ඇවිදලා නෝනා වගේ එන හැටි. මේකිව ඇහේ ඉඳන් පට්ට ගැහුවත් මදි"
අයියා කිව්වේ තාත්තා ලඟට මාව ඇදගෙන යන ගමන්. මගේ අත දඬු අඬුවකට අහුවුණා වගේ රිදුම් දෙමින් තිබුණා.
"මාව අතාරින්න" මම කෑ ගැහුවා.
"කටවහපන්" අයියා හැරිච්ච ගමන්ම අනෙක් අතින් මට කම්මුල් පාරක් දුන්නම මම පැත්තකට විසි වුණා.
කීප දෙනෙක්ගෙම කෑ ගැහිලි එවෙලේ ඇහුණත් මගේ කන මොහොතකට නෑහී ගියා වගෙයි මට දැණුනේ පාරේ සැරට. ඒ එක්කමමතු වුණේ පාලනය කරගන්නම බැරි මගේ හිතුවක්කාවකම. මම අයිය දිහාට හැරුණේ වියරුවෙන් වගේ.
"ඇතිද...දැන් සතුටුද? තව ගහනවා.. තව ගහනවා ඉතිං. ගහලා මාව මරලම දානවා. මෙහෙම ජීවත් වෙනවට වඩා හොඳයි ඒක" මම කෑ ගහද්දි ඇස් වලින් කඳුලු පිට පැන්නේ දුකට වඩා තරහට.
"මේකිගේ කට තවත්..." අයියා ආයෙම මට ගහන්න වගේ අත උස්සද්දි තාත්තා ඉස්සරහට පැන්නා. ඒ අතරේ මට පෙනුණා, මා දිහාට එන්න දඟලන අනුක්ව සූරි මාමා අල්ලගෙන උන්නු හැටි.
"දුලිත ඕක නවත්තනවා...මේ ළමයව මරන්නද හදන්නේ?" තාත්තා කෑගැහුවා.
"මට මැරෙන්න ඕන...මට මෙහෙම ජීවත් වෙන්න බෑ" ඒ අස්සේ මම කෑ ගැහුවා.
"උඹ මැරුණත් මට ඒකෙ වෙනසක් නෑ" අයියා කිව්වේ මගේ අත ගසාදාලා අහකට යන ගමන්.
"අපි ඇතුලට යමු... මේ පාර… කෑගහගන්න ලැජ්ජ නැද්ද" තාත්තා කිව්වේ කවුදෝ ඇවිත් මගේ අතින් මුදුවට අල්ලගෙන මාව ගේට්ටුව දිහාට එක්කගෙන යද්දි. මම පස්සේ දැක්කේ ඒ කේතකී වග.
ඒ පාර සේරම කට්ටිය ගේ ඇතුලට එන්න ආවා. මම චේතිය දිහාවත් බැලුවේ නෑ. ඒත් මම දැක්කා ඔහු අනුක් එක්ක ලොකු වාදෙක පැටලිලා බව. ඒ දෙන්නා තවමත් උන්නේ ගෙදරින් එලියේ.
"මොකක්ද දෝණි මේ කරපු වැඩේ තේරුම?" ගෙට ගිය ගමන්ම තාත්තා ඇහුවේ කෝපය මුසු ස්වරයකින්.
"මම භූපට ආදරෙයි. මට එයාව බලන්න ඕන වුණා. එයා දුක් වින්දේ මම හන්දා...මට ඒක බලාගෙන ඉන්න බෑ තාත්තා. මම ආවේ භූප බලලා යන්න විතරයි" මම කිව්වේ අඬමින්.
"කෝ දැන් භූප?" ඒ සූරි මාමගේ හඬ.
ඒක ඇහුණම මට හොඳටම ඇඬුනා, කතාකරගන්නවත් බැරි තරමටම.
"තමුසෙගේ මොලේ කොහෙද ඕයි තිබුණේ? තමුසේ හොඳටම දන්නවා නේද හෙට චේතියලගේ ගෙදරින් එන්න තිබ්බ වග? දැන් අපි කොහොමද ඒ මිනිස්සුන්ගේ මූණ බලන්නේ? මොනා හරි කරන්න කලින් අපි ගැන හිතන්න තමුසෙට බෑ. හැම වෙලේකම තමුසෙට ඕන තමන් හරියි කියලා හිතන දේම කරන්න. එකම ගෑණු ළමයා කියලා තමුසෙව උඩ තියාගෙන, හැම නිදහසම දීලා හැදුවට අපට මෙහෙම කරලා මදි" අයියා ආයෙම මා ලඟට ඇවිත් කෑ ගැහුවා.
ඒ එක්කම අනුක් තරහින් වගේ ගේ ඇතුලට කඩාගෙන වැදුණේ ඊට පිටිපස්සෙන් ඒ තරම්ම තරහෙන් ආපු චේතිය අයියත් එක්ක. ඒ එක්කම මට යාන්තමට පෙනුණා පැත්තකට වෙලා බයෙන් වගේ මේ වෙන දේවල් දිහා බලාගෙන උන්නු සුමනදාස.
"මට චේතියව බඳින්න බෑ..." මම කෑ ගැහුවේ අයියා තවමත් මා ලඟ රවාගෙන ඉන්දැද්දි.
ඒක ඇහුණ සැණින් චේතිය අයියා උන්නු තැනම නතර වුණා.
"මොකක්ද උඹ කිව්වේ?" අයියා තරහින් පුපුරමින් එහෙම අහද්දි අනුක් මා ලඟට අඩියට දෙකට ලං වුණේ අයියා ආයෙම මට ගහන්න අත උස්සපු වෙලේ. මගේ ඇස් හැකිලුණේ ඉබේටම.
"ඕක නවත්තන්න දුලිත අයියා..." අනුක් කිව්වෙව අයියයි මායි මැදට පැනලා.
"අනුක්...කරුණාකරලා අයින් වෙන්න" අයියා කිව්වේ තර්ජනාත්මකව.
"දුලාරට ගහන්න කාටවත් අයිතියක් නෑ. එයා වරදක් කරලා නෑ" අනුක් කෑ ගැහුවා.
මට ඔහු ගැන දැනුනේ කියාගන්න බැරි තරමේ ලෙන්ගතු හැඟීමක්. ඔහු තාමත් මාවම ආරක්ෂා කරන්න හදන හැටි?
"තමුසේ කොහොමද ඒක දන්නේ? මුලින් එකක් කියලා පස්සේ එකක් කරන එක වරදක් නෙවෙයි නම් මොකක්ද? දුලාරා මාව බඳින්න පොරොන්දු වුණා. ඒත් දැන් ඒ සේරම කඩ වෙලා. මම කොච්චර අමාරුවෙන්ද අම්මලව මේකට කැමති කරගත්තෙත්. ඒත් මේ ගෑණිට බැරි වුණා එක වචනෙක ඉන්න. ඒක වරදක් නෙවෙයි නම් මොකක්ද?" ඒ පාර තමයි මට චේතිය අයියා මුලින්ම කතා කරනවා ඇහුණ වෙලාව. මම ඒ දිහාවත් බැලුවේ නෑ.
"ඒක වැරදියි. දුලාරා කවදාවත් ඔයාට කැමති වෙලා හිටියේ නෑ" අනුක් කිව්වා.
"හහ්..මේක යකාගෙ කතාවක්නේ. තව කමක් නෑ වෙන එකෙක් මට මේක කිව්වානම්. මේක කියන්නෙත් මට මගේම මල්ලි කියලා හිතපු එකා. මට වුණේ අර මොකාටද වගේ පරිස්සමට තිබ්බ දේ ඈලියාවට ගියා කියන්නා වගේ වැඩක්. අන්තිමේදි මගෙම උණුත් මටම ද්‍රෝහී වුණා. මොකක්ද මේකේ තේරුම? මොකක්ද තාත්තේ මේකෙ තේරුම?" චේතිය කිය්ව්වේ පිස්සෙක් වගේ.
"නිකම් බොරුවට කෑ ගහන්න එපා චේතිය අයියා. ඔයා හොඳටම දන්නවා දුලාරා ඔයාට අකමැති වග. ඔයා එයාව කැමති කරගත්තේ බලෙන්, තර්ජන කරලා. එයාට රිද්දලා...ඔයා ඒක නෑ කියනවද?"  අනුක් ආයෙම කෑ ගැහුවා.
මම තාමත් උන්නේ අනුක්ටයි බිත්තියටයි මැදි වෙලා, මේ වෙන කතාව දිහා පුදුමෙන් වගේ බලාගෙන උන්නු අයියා අපි දෙන්නට ඉස්සරහින් හිටගෙන ඉද්දි.
"තමුසෙට මොකද දුලාරා ගැන තියෙන මටවත් කාටවත් නැති අමාරුව? මට ඉස්සෙල්ලම අන්න ඒක කියනවා" චේතිය කෑ ගැහුවා.
අනුක් මා දිහාට එක පාරක් හැරිලා බැලුවා. එවෙලේ ඒ ඇස්වල තිබ්බේ හැඟීම් ගොඩක එකතුවක්, තේරුම් ගන්න බැරි තරම්. ඊලඟට ඔහු ආයෙම චේතිය දිහාට හැරුණා.
"මං දුලාරට ආදරෙයි..."
අනුක්ගේ හඬ මට ඇහුණේ ඈත දුරක ඉඳන් ආවා වගේ. ඒ එක්කම හැමෝම කොච්චර නිශ්ෂබ්ද වුණාද කිව්වොත් ඔහුගේ හඬ ගේ ඇතුලේ රැව් පිලිරැව් දුන්නා වගේ මට දැනුනා. හැමෝම උන්නේ මොහොතකට ගොලු වෙලා. මම උන්නේ ඒ ඔහු කියපු දේ කොහෙත්ම අදහාගන්න බැරුව. මම පිටිපස්සේ බිත්තියට හෙත්තු වුණේ මට පණ නැති ගතියක් දැනුණ හන්දා. අන්තිමේදි අනුක් ඒක කිව්වා...

Thursday, July 24, 2014

හැත්තෑහයවන කොටස.



ඉස්පිරිතාලව වලින් එන ආවේණික බෙහෙත් ගඳ මට පුංචි කාලේ ඉඳලම දරන්න අමාරු වුණ දෙයක්. අපේ සීයා අන්තිම කාලේ අසනීප වෙලා උන්නු දවස් වල අපට නිතර ඉස්පිරිතාලේ එන්න යන්න වුණා වගේම, සීයා ආපහු ගෙදර නෑවිදින්ම ඉස්පිරිතාලෙදිම ජීවිතෙන් සමු ගත්තු හන්දත්, ඉස්පිරිතාල මගේ හිතේ ඇති කරලා තිබුණේ අඳුරු හැඟීමක්. ඒත් අද තීන්ත ගැලවුණ බංකුවකට වෙලා, පැය ගාණක් ඉස්පිරිතාලේ වාඩි වෙලා උන්නත් මට කිසිම හැඟීමක් දැනුනේ නෑ. හිත තිබුණේ හිරිවැටිලා. මොන මොනාදෝ ෆයිල් වගයක් අරගෙන එහාට මෙහාට දුවපු අනුක්, සුමන්දාස යන එන දිහා බලාගෙන, මං තරමටම බියපත් වෙලා උන්නු නයනත් එක්ක මම ඔහේ ඉස්පිරිතාලේ බංකුව උඩ වාඩි වෙලා උන්නා, අන්තිමේදි කොච්චරදෝ වෙලාවකට පස්සේ අනුක් ඇවිත් මා ලඟින් වාඩි වෙනකල්ම.
මගේ ඇස් තිබුණේ දැවෙමින් වගේ. භූපව ඉස්පිරිතාලෙට අරගෙන එන මුලු වෙලේම අඬනවා ඇරෙන්න වෙන දෙය්ක් කරන්න මට පුලුවන් වුණේ නෑ. හිතේ තිබ්බේ අහේතුක බයක් එක්කම වරදකාරී හැඟීමක්. ඒ...මේ දේ වුණේ මම හන්දා කියන සිතිවිල්ල නිසා. මම අනුක් දිහා බැලුවේ ප්‍රණාර්ථයක් දලවගෙන. ඒ මූණ තිබ්බෙත් ගොඩක් විඩාබර වෙලා. ඔහු මගේ ඇස් මගෑරලා බිම බලාගත්තා.
"මොකද අනුක් දැන් භූපට? සිහිය ආවද?" මම ඇහුවේ වෙව්ලමින් වගේ.
"නෑ. ඩොක්ටර්ස්ලා තාම බලනවා.හදිසි කම්පනයක් කියලා. එහෙම වෙලා හදිසියේ හාට් එක අක්‍රිය වෙලාද මොකක්ද  කියලා. ඒත් හරියටම තාමත් මුකුත් කියන්න බෑ කිව්වා. දැන් තමයි ලොකු ඩොක්ට ආවේ, එයා බැලුවම අපි අහලා බලමු" අනුක් කිව්වා.
"හාට් එක අක්‍රිය වෙලා?!" විදුලියක් වගේ හිතට පිවිසුණේ බයක්, ඊලඟට කියාගන්න බැරි තරම් දුකක්. "මේ හැමදේම වුණේ මම හන්දා" මම ඒක කිව්වේ සියවෙනි වතාවට වෙන්න ඇති.
"දුලාරා...මේක එහෙම දෙයක් නෙවෙයි. දැන්වත් ඔයාටම දොස් කියාගන්න එක නවත්තගන්නකෝ. ඩොක්ටර්ස්ලා කිව්වේ එහෙම වෙන්න පුලුවන් කියලා. එයාලා තාම බලනවනේ. සුමනදාස කියපු විදියට භූප මොකක හරි ලෙඩකට කාලෙක ඉඳන් බෙහෙත් අරන් තියෙනවා. දැන් සුමනදාස ගියා ගෙදර මොනා හරි report තියෙනවා නම් අරගෙන එන්න කියලා. මම මෙතන ඉන්න ඕනනෙ ඩොක්ට මොකද කියන්නේ අහගන්න. අපි බලමු ඒ reports ගෙනාවම"
අනුක් කියද්දි මගේ හිත අහේතුක බයකින් වෙලුණා, මම ඔහු දිහා බලාගෙනම උන්නේ ගල් වෙලා වගේ. අනුක් මා දිහා බැලුවේ යන්තමට වගේ.
"මට බය හිතෙනවා අනුක්"
"ඔයා බය වෙන්න එපා. දැන් අපි ඉස්පිරිතාලෙනේ ඉන්නේ. භූපට කරදරයක් වෙන එකක් නෑ"
අනුක් කිව්වත් ඒ හඬේ වැඩි විශ්වාසයක් තිබ්බේ නෑ කියලා මට දැනුනද, නැත්තම ඒක මම හිතේ මවාගත්තු දෙයක්ද කියන්න මම දන්නේ නෑ. ඒත් හිතේ බය අඩු වුණේ නෑ. මම දන්නෑ අපි තව කොච්චර වෙලා කතාවක් බහක් නැතුව ගොලුවෝ වගේ ඒ බංකුවේ වාඩි වෙලා උන්නද කියලා.
"මහත්තයා...දොස්තර මහත්තයා කතා කරනවා"
අන්තිමේදි සුමනදාස ඇවිත් අනුක්ට දැනුම් දුන්නා. සුමනදාස ආවේ කොයි වෙලේද කියලාවත් මම දැක්කේ නැහැ. අනුක් ඉක්මනින් නැගිටලා වාට්ටුව දිහාට යන්න පිටත් වුණාම මමත් අනුක්ගේ පස්සෙන් වැටුණේ කියන්නේ මොනාද කියලා අහගන්න මටත් ඕන වුණ හන්දා.
වාට්ටුව කොනේ ඩොක්ට වාඩිවෙලා උන්නු තැනට යද්දි මම වාට්ටුව පුරාම බැලුවේ භූප උන්නේ කොයි ඇඳේද කියලා බලන්න. එතකොට මම දැක්කා නර්ස්ලා දෙතුන් දෙනෙක් වට්වෙලා, ආවරණය කරපු ඇඳක්. හිත ලොකු බයකින් ආයෙම වෙලෙද්දි මට තේරුණා භූප ඉන්නේ ඒ ආවරණිත ඇඳේ කියලා.
"වාඩිවෙන්න" මම ආපහු හැරුණේ ඩොක්ටගේ හඬට.
මම වාඩිවෙද්දි මට තේරුණා මගේ දෑත් වෙව්ලන හැටි. අනුක් උන්නෙත් පොඩ්ඩක් සුදුමැලි වෙලා වගේද කියලත් මට හිතුණා. ඒ එක්කම ඩොක්ටගේ මූණේ තිබ්බ පෙනුමෙන් මට පෙනුනෙත් අපි අහන්න යන්නේ ඒ තරම් හොඳ දෙයක් නෙවෙයි කියලා. හිතාගන්න බැරි වුණා ඇයි මට මේ තරම් දේවල් අසුබවාදීවම හිතෙන්නේ කියලා.
"ම්ම්...ඔයාලා මේ ලෙඩාගේ නෑයෝද, කොහොමද?" ඩොක්ට ඇහුවේ අතේ තිබුණේ ෆයිල් එකකුත් පෙරලන ගමන්.
"මේ...නෑ ඩොක්ට අපි එයාගේ යාලුවෝ. එයා වැඩ කරන්නේ මෙහේ හන්දා අපි මේ එයාව හම්බවෙලා යන්න ආපු වෙලාවක තමා මේක වුණේ" අනුක් කිව්වේ මා දිහාත් යන්තමට බලන ගමන්.
"ආ..එහෙමද?"ඩොක්ට ඇහුවේ නලල රැලි කරන ගමන්.
"ඩොක්ට ලෙඩාට තාමත් සිහිය නැත්ද?" මම ඇහුවේ ඩොක්ට තාමත් ඒක අපට  නොකියපු හන්දා.
හදිසියේම මම එහෙම අහපු හන්දා ඩොක්ට මා දිහා බැලුවේ පොඩි මවිතයකින් වගේ.
"මේ ලෙඩාගේ girlfriend ඩොක්ට" අනුක් එහෙම කිව්වේ හෙමින්.
ඒ පාර ඩොක්ට යමක් තේරුම් ගත්තා වගේ යන්තම හිස වැනුවා.
"ආ...තාම නම් සිහිය අවේ නෑ. ඒත් බය වෙන්න දෙයක් නෑ තව ඩොක්ට කෙනෙක් එයා බලනවා. අපි බෙහෙතකුත් දීලා තියෙන්නේ. බය වෙන්න එපා තව ටිකකින්  සිහිය ඒවි" ඩොක්ට මට කිව්වේ කරුණාවන්ත ස්වරයකින්.
මගේ ඇස් ආයෙම කඳුලින් පිරෙද්දි මම බිම බලාගත්තා. ලඟ උන්නු අනුක් මගේ අතක් තදින් අල්ලගත්තේ මාව සනසන්න වගේ.
" මම මේ අහන්න හැදුවේ, සමහරවිට ඔයාට කියන්න පුලුවන් වෙයි මිස්, මෙයා කලින් මොනා හරි දීර්ඝකාලීනව තිබ්බ ලෙඩකට දිගටම බෙහෙත් අරන් තියෙනවද?" ඩොක්ට ඇහුවේ මගෙන්.
මම උඩ ගියා ඔහු එහෙම ඇහුවම මොකද මම දන්න තරමින් එහෙම දෙයක් තිබුණේ නැති හන්දා. ඒත් අපි එකට නො උන්න කාලේ මොනා වුණාද කියන්න කොහොමත් මම දැනගන උන්නේ නෑනෙ.
"මම දන්න තරමින් එහෙම නෑ ඩොක්ට. ඒත් පහුගිය අවුරුදු දෙක ඇතුලත මොනා හරි දේකට එයා බෙහෙත් ගත්තද කියන්න මම දන්නේ නෑ. හැබැයි මම දැක්කා එයා ගාව මොනාදෝ රිපෝර්ට් වගයක්  නම් තියෙනවා. ඒ වුණත් මම ඒ ගැනවත් කිසි දෙයක් දන්නේ නෑ" මම කිව්වා.
"ම්ම්...හරි. මේ report වලින් පේන විදියට නම්, මේ ලෙඩා දැන් අවුරුද්දක ඉඳන් විතර දිගටම බෙහෙත් අරන් තියෙනවා. ඒත් මේ ලෙඩාගේ තත්වේ බලද්දි ඒක මේ ලඟකදි ඇතිවුණ තත්වයක් කියලා හිතන්න අමාරුයි-" ඩොක්ට කිව්වේ ආයෙම හැඟීම් විරහිත මූණක් මවාගන්න ගමන්.
" හැබැයි ඩොක්ට මෙයා පහුගිය කාලේ ගොඩක් ලිකර් පාවිච්චි කරලා තියෙනවා. මම දන්නෑ ඒකේ මොනා හරි බලපෑමක් වුණාද කියලා" අනුක් කිව්වේ මැදින් පැනලා.
"ම්ම්...ඔව්, ඒක අපි ලෙඩාගේ blood චෙක් කරද්දි අපටත් තේරුණා. ඒත් මේක එහෙම එකක් හන්දම ඇතිවුණ දෙයක් නෙවෙයි. ප්‍රශ්ණේ තියෙන්න අපට පේන විදියට සහ මේ පරණ තියෙන වාර්තා වල විදියට මේ ලෙඩාගේ හාට් එකේ. ම්ම්...මේ reports අනුව නම් මේක මේ ලෙඩාට තිබිලා තියෙන්නේ පොඩි කාලේ ඉඳලමයි"
ඩොක්ට එහෙම කියද්දි මගේ හිතේ දහසක් අකුණු පුපුරණවා වගේ මට දැනුනා. මම අනුක්ගේ අත මිරිකගත්තේ එකයි. මම ඩොක්ට දිහා බලාගෙන උන්නේ ඔහු කියපු දේ අදහාගන්න බැරිව.
"ආ...ඩොක්ට දැන් අපි මොනාද කරන්න ඕන?" මගේ මුලු ඔලුවම අවුල් වෙලා තිබුණ හන්දා මට කතාකරගන්නවත් බැරිව ඉද්දි එහෙම ඇහුවේ අනුක්.
"ම්ම්...නෑ, දැනට එහෙම කරන්න කියලා දෙයක් නෑ. ඒත් මම කැමතියි පුලුවන් නම් මේ ලෙඩාගේ විස්තර දන්න කෙනෙක් ගැන කතා කරන්න. ඒ කියන්නේ අම්මා හරි, කවුරු හරි පවුලේ කෙනෙක් එක්ක. ඒත් අම්මලා ඉන්නේ දුර නම් අඩුමගානේ ඉස්සර ගත්තු report මොනව හරි ගෙන්න ගන්න පුලුවන් වුණත් ඇති වෙයි"
ඩොක්ට එහෙම කිව්වම අනුකුයි මමයි මූණෙන් මූණ බලාගත්තා.
"අපි මොනා හරි කරන්න බලන්නම් ඩොක්ට"  අනුක් කිව්වා.
ඩොක්ට හිස වැනුවා. එතකොටම වගේ අපි ලඟට ආවේ නර්ස් කෙනෙක්. ඩොක්ට හිස උස්සලා බැලුවේ ඇස් වල ප්‍රශ්ණාර්ථයක් රඳවගෙන.
"ලෙඩාට සිහිය එනවා ඩොක්ට" නර්ස් එහෙම කිව්වම සැනසුම් සුසුමක් හෙලුණේ අපි දෙන්නට විතරක් නෙවෙයි. ඩොක්ටත් සුසුමක් හෙලුවා.
අපි ආවරණය කරලා තිබුණ ඇඳ දිහාවට ගියා ඉක්මණින්ම. සේලයින් කටුවත් කෙසඟ අතක ගහල තිබුණා. සිහිය ආවා කිව්වට භූප තවමත් උන්නේ ඇස් පියාගෙන. ඇඳ උඩ අසරණ විදිහට වැතිරිලා උන්නු භූප දැක්කම ආයෙම මට ඇඬෙන්න පටන් ගත්තා. මම උන්නේ අනුක්ගේ අතකට වාරු වෙලා. එත්න උන්නු අනික් ඩොක්ට ටිෂූ එකකින් මුහුණ පිස දමමින් උන්නේ ලොකු මහන්සියක් වුණ කෙනෙක් ගාණට.
එතන්ට අපි එක්ක ගිය ඩොකටට අනික් එක්කෙනා ලෙඩේ විස්තරක් ඉංග්‍රීසියෙන් කියනවා මට ඇහුණත්, ඒ පාවිච්චි කරපු වචන ගොඩක් ඒවා මට තේරුණේ නෑ. හාට් එක ගැන, ෂොක් එකක් ගැණ, මොන මොනා හරි බෙහෙතක් ගැනයි මේ කියන්නේ කියලා විතරයි මට තේරුම් ගන්න පුලුවන් වුණේ.
"ලෙඩාව කලබල නොකර එයා එක්ක කතා කරන්න හොඳේ"  භූප හෙමි හෙමින් ඇහිපිය හොලවද්දි එතන උන්නු නර්ස් කෙනෙක් අපට කිව්වා.
අතේ තිබුණ රිපෝර්ට් එක ගැන සාකච්චා කර කර දොස්තරලා දෙන්නා එතනින් ඉවතට ගියේ අන්තිමට මාවයි අනුක්වයි එතන ඉතිරි කරලා.
මම ඇඳ උඩ තිබුණ භූපගේ අතකින් අල්ලගත්තා. භූප හෙමින් ඇස් ඇරලා වටපිට බැලුවා.
"මං...මේ කොහෙද ඉන්නේ?" ඔහු ඇහුවේ රහසින් වගේ.
මම අඬන්නේ නැතිව ඉවසගෙන උන්නේ අමාරුවෙන්.
"බය වෙන්න එපා. දැණ් ඔයා ඉන්නේ හොස්පිටල් එකේ" උත්තර දුන්නේ අනුක්.
භූප ආයෙම වට පිට බැලුවේ ඒ කීව එක තහවුරු කරගන්න වගේ. ඊලඟට ඔහු බැලුවේ මා දිහා. මට ඒ ඇස් දිහා කෙලින් බලන්න පුලුවන් කමක් තිබ්බේ නෑ, මට ඇඬෙයි කියලා බය හිතුණ නිසා.
"දුලාරා..." භූප මට කතා කලා.
මම ඔහුගේ අත හෙමින් පිරිමැද්දේ හිනාවක් මුවට නගාගන්න උත්සාහ කරමින්.
"මම හිතුවා..ඔයා ...ගියා කියලා" භූප කිව්වේ හෙමින්.
"නෑ... "
භූප යන්තමට හිනාවුණා. මමත් හිණාවෙන්න උත්සාහ කලා.
"මා එක්ක තරහා නෑ නේද?" භූප ඊලඟට ඇහුව එහෙම. ඒ දුර්වල හඬ ඇහුණම මගේ හිත දුකින් බරවුණේ ඇසිල්ලකින්.
"නෑ භූප. කවදාවත් නෑ. ඔයා දන්නවනේ මට ඔයා එක්ක තරහා වෙලා ඉන්න බැරි වග"
භූප සුසුමක් හෙලුවා.
"මගේ අර යාලුවා රමල්, එයාට කෝල් එකක් දෙන්න මම නොම්මරේ දෙන්නම්. එයා මෙතන ඇවිත් ඉතිරි ටික බලාගනීවි. ඔයාල මම හන්දා කරදර වෙන්න එපා දුලාරා..." භූප කතා කලේ හති දම දම වගේ.
"එහෙම කියලා කොහොමද? මම කොහේවත් යන්නේ නෑ කාටවත් ඔයාව බලාගන්න දීලා"
මම කිව්වේ උස් හඬින් වෙන්න ඇති, අනුක් මා දිහා බැලුවේ කලබල වෙන්න එපා කියලා දෑස් වලින් කියන ගමන්.
"දුලාරා...එහෙම කරන්න බෑනෙ"
"ඔයා ඒ ගැන හිතන්න එපා භූප. ඔයා හිත කලබල නොකරගෙන ඉන්නකෝ. ඔයා මොනාවත් ගැන හිතන්න එපා භූප. ආයෙමත් අපි වෙන් වෙන්නේ නෑ කවදාවත්. මම ඔයාව දාලා යන්නේ නෑ" මම කීවේ අන්තිමේදි ඔහුගේ ඇස්වලට එබෙන ගමන්.
භූප මා දිහා බලාගෙන උන්නා මොහොතක්.
"මම දන්නෑ ඔයා මට සමාව දෙයිද කියලා දුලාරා. ඔයාට නොකියපු දේවල් ගොඩක් තියෙනවා...මේ වුණ දේවල් වුණත්..."
"ඉතිං ඔය කතා කරලා මහන්සි වෙන්න එපා. දේවල් කියන්න අපි එකට උන්නේ නෑනෙ භූප. ඒත් දැන් අපිට කාලේ තියෙනවා. ඔයා සනීප වෙලා ආවම අපි ඒ හැමදේ ගැනම කතා කරමුකෝ නේද?" මම කිව්වේ භූප හිස අතගාන ගමන්.
භූප ආයෙම මද හිනාවක් පෑවා.
"ඔයා මේ දේවල් කරන්න ඕන නෑ දුලාරා..." ඔහු කිව්වා.
"ආයෙම ඔහොම මුරණ්ඩු කතා කියන්න එපා භූප. ඔයා මොනා කිව්වත් මම ඉන්නවා. මම ඔයාව දාලා යන්නේ නෑ" මම කිව්වේ තරමක් තදින්.
"ඔව් භූප. ඔයා ඒවා ගැන දැන් කල්පනා කරන්න එපා. අපි සේරම බලාගන්නම්. ඔයා සනීපවෙන්නකෝ ඉස්සෙල්ලම. අපිට නුවර ගෙදර ගිහින් වුණත් එන්න පුලුවන් නේ"  අන්තිමේදි අනුක් කතා කරලා එහෙම කිව්වා.
"අපි හැමදේම බලාගන්නම් භූප. ඔයා හිතනවද මම හදිසියේම ඔයාව මේ බලන්න ආවේ පස්සේ වෙන දේවල් ගැන නොහිතා කියලා? අපි ඒ සේරම බලාගන්නම්" භූප ආයෙම මොනවදෝ කියන්න කට හදද්දි මම කිව්වා.
භූප මා දිහා බලාගෙන උන්නේ මම හද හද කියන කතාව ඔහුට තේරුණ ගාණට.
"බොරු කියලා මගේ හිත හදන්න උත්සාහ කරන්න එපා දුලාරා"
"බොරු නෙවෙයි...දැන්වත් මාව විශ්වාස කරන්න භූප" මම කිව්වා.
මොනවදෝ ආයෙම කියන්න උත්සාහ කරපු භූප කහින්න පටන් ගත්තා හදිසියේම. නර්ස් එතනට දුවගෙන ආවේ මම භූපගේ පපුව අතගාන අතරේ.
"මිස්...පොඩ්ඩක් ඉන්න. පොඩ්ඩක් අහකට වෙන්නකෝ" නර්ස් ඇවිත් භූපව පොඩ්ඩක් කෙලින් කරලා කොට්ටේ හැදුවා.
ඒ අතරේ අපි එක්ක කතා කරපු දොස්තරත් ආයෙම එතනට ආවා.
"වැඩිය කතා කරලා, දඟලලා මහන්සි වෙන්න එපා. පොඩ්ඩක් රෙස්ට් කරන්න. ඔය දෙන්නත් දැන් ගිහින් පස්සේ ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවට එන්න එහෙමනම්" ඩොක්ට භූපට කතා කරලා, අපට එහෙම කිව්වා.
ඔහු ආයෙම කිව්වේ ලොකු අමාරුවක් නැති හන්දා ලඟ කවුරුවත් ඉන්න ඕන නෑ කියලයි. ඒක ඇහුණම භූපගේ වත පොඩ්ඩක් එලිය වැටෙනවා මට පෙනුනා.
මම ආපහු භූප දිහා බැල්වාම, ඩොක්ට දිහා බලාගෙන උන්නු ඔහුත් ඊලඟට බැලුවේ මා දිහා.
"අපි එහෙනම් ගිහින් එන්නද භූප?" මම අහුවේ ඔහුගේ හිස අතගාන ගමන්.
"හ්ම්" ඔහු හෙමින් හිස වැනුවා.
"මම හෙට උදේම එන්නම් ඔයාව බලන්න"
"ඔයා මෙච්චර කරදර වෙන්න ඕන නෑ දුලාරා. මට අමාරුවක් නෑ" භූප කිව්වා.
"මම කිව්වනේ ඔයා ඒවා ගැන හිතන්න ඕන නෑ කියලා"
"චේතියලගේ ගෙදරිඅන් එන්නේ කවද්ද?" ඊලඟට ඔහු ඇහුවේ එහෙම.
මම අහකබලාගත්තා ඒ පාර.
"මට මතක නෑ භූප" මම බොරුවක් කිව්වා.
"දුලාරා...මම නිසා තවත් ප්‍රශ්ණ ඇතිකරගන්න එපා"
භූප එහෙම කිව්වම මම ආයෙම ඔහු දිහා බැලුවේ මේක කොහොම ඔහුට තේරුම් කරන්නද කියලා.
"භූප...අහන්න. ඔයා ඕවා ගැන නොහිතා සනීප වෙන්නකෝ. මට ප්‍රශ්ණයක් වෙන්නේ නෑ. මම කිව්වනේ ඔයාට. ඒ සේරම මම බලාගන්නම් කියලා. මම හෙට එන්නම්. පරෙස්සමින් ඉන්න"
මම එහෙම කියලා ඔහුගේ හිස අතගාලා එතනින් එන්න ආවේ ආයෙම ඔහු මුකුත් කියන්න කලින්.මම වාට්ටුවේ දොර ලඟදි ආපහු හැරිලා බලද්දි මම දැක්කා භූප තවමත් මා දිහා බලාගෙන උන්නු වග. හිතට පිවිසුණේ බරක්. ජීවිතේ අපි නොහිතන දේවල් එක එක වෙලාවට ගෙනැත් අපි ඉස්සරහ අතාරින හැති පුදුමයි කියලා මට හිතුණා. අනාගතේ ගැන අනියත බයක් හිතට පිවිසුණේ ඒ එක්කමයි. ඒත් ඒ ගැන මෙවෙලේ කරන්න පුලුවන් කිසි දෙයක් තිබුණේ නෑ.

Tuesday, July 22, 2014

හැත්තෑපස්වන කොටස.



"දු...දු..ලාරා!!?
ඊලඟට ඔහු මගේ ලඟට දුවගෙන ඇවිත් මම අසලින්ම දණගහගත්තම ඒ ඇස් වල තිබුණේ ප්‍රශ්ණ ගොඩක්.
"ඔයා...ඔයා මෙහාට ආවේ...කව..කො..කොහොමද?"
මම උත්තරයක් දෙන්න පමා නොවී එහෙමම පැනලා ඔහුට තුරුලු වුණේ දෙපාරක් නොහිතම. භූපව පොඩ්ඩක් විතර ඉස්සරහට විසි වුණත් ඔහුගේ අත්දෙක මාව තදින් අල්ලගත්තා.
"භූප..." මම කෙඳිරුවේ ඔහුගේ පුරුදු සුවඳ මගේ හිත ඇතුලටම දැනෙද්දි.
"දුලාරා..." භූපගේ හඬ තිබුණේ ගොඩක්ම හැඟීම්බර වෙලා.
"භූප..." මම කඳුලු බේරෙන ඇස් වලින්ම යුතුව ඔහුගේ  කම්මුලකට මගේ මූණ තදකරගත්තේ හිතට දැඋන ආවේගෙත් එක්කමයි.
ඔහු මගේ මූණ දෝතින්ම අරගෙන මගේ බොඳවුණ ඇස් වලට එබුණම මම දැක්කා ඒ ඇස් තිබුණෙත් බොඳවෙලා වග. මම මගේ අතක් ඒ කම්මුල මත තියලා ඔහුගේ මුහුණ මට තවත් ලං කරගත්තා. භූප මගේ හිස නොනවත්වා පිරිමදිමින් මොනවදෝ කියන්න හදද්දි මට හයියෙන්ම ඇඬුනා. අවුරුදු දෙකක් විතරම හිතේ හිර කරගෙන උන්නු දුක, ආදරේ, වේදනාව, කලකිරීම මේ හැමදේම ඒ කඳුලු වල තියෙන්න ඇති. භූප මගේ හිසට කම්මුල තියා තදකරගෙන ඉද්දි, ඔහුගේ ගත වෙව්ලන හැටි මට හොඳටම දැනුනා.
"දුලාරා...මේක...මේක හීනයක්ද?" මගේ ඇඬුම තුනීවීගෙන යද්දි ඔහු ඇහුවේ මුමුණමින් වගේ.
"නෑ...මං ආවා...මං ඇත්තටම ආවා භූප..." මම කිව්වේ හෙමින්.
ඒ ඇස් පියවුණේ සතුටටද, නැත්තම් මගේ හිතේ වගේම ඉවුරු තලාගෙන යන වේදනාව නිසාද කියන්න මම දන්නේ නෑ. ඔහු ආයෙම ඇස් ඇරලා බලද්දි ඒ ඇස් වල තිබුණ හැඟීම මට දරාගන්න බැරි තරම් වුණා. හිතුවක්කාර හිතට ඉඩ දීලා මම ඔහුගේ දෙතොල් මත හාදුවක් තැන්පත් කලාම, ඊලඟ මොහොතේ ඔහු මාව සිපගත්තේ උමතුවෙන් වගේ. අන්තිමේදි ඒ දෙතොල් නැවතුණේ මගේ ගෙල පාමුල. ඔහුගේ සුසුම් වල උණුහුම ගතට විතරක් නෙවෙයි මගේ හිත පතුලටමත් දැනුනා වගේ.
"භූප..."
මට හෙමින් ඔහුගේ නම කෙඳිරුනාම, ඔහු හිස උස්සලා මා දිහා බලලා මා ලඟින්ම ඉඳගෙන බිත්තියට හේත්තු වුණා. මම ඔහුගේ උරහිසකට බර වුණේ තවමත් අපේ දෑත් එකට වෙලිලා තියෙද්දි.
"තාමත් මට මොනවත් හිතාගන්න බෑ.  මට මේක ඇත්තටම  හීනයක් වගේ...දුලාරා...ඔයා ආවෙ කොයි වෙලේද?" භූප ඇහුවේ වෙව්ලන හඬින්.
"ඊයේ..." මම කිව්වම ඔහු මා දිහාට හිස හැරෙව්වේ පුදුමෙන්.
"ඊයේ?"
"ඔව්"
ඊලඟට ඔහු උන්නේ මොනවත්ම කියාගන්න බැරිව වගේ මා දිහා බලාගෙන.
"මට එන ඕන වුණා මොන විදියකින් හරි ඔයාව බලන්න. හිත හිත ඉන්න වෙලාවක් තිබ්බෙ නෑ. එදා ඔයා මට කෝල් කලේ වෙලේ ඉඳලා මම උන්නේ කොහොමද කියලාවත් මට මතක නෑ...මට ඕන වුණේ එකම දෙයයි. ඒ ඔයා ලඟට එන්න විතරයි..." මම කිව්වා.
"ඔයා...තනියෙම්ම කොහොමද ආඅවේ දුලාරා? අනික මම ඉන්න තැන දැනගත්තේ කොහොමද?"
"කේතකීගෙන්"
භූප සුසුමක් හෙලුවා. හරියට ඔහු වරදක් කලා වගේ.
"ඔයා ආවේ කොහොමද කියන්න..."
මම ආපු වග විස්තර භූපට කියලා ඉවර වෙද්දි ඔහු උන්නේ මගේ අතක් හයියෙන්ම මිරිකගෙන මා දිහා පුදුමය පිරුණ ඇස් වලින් බලාගෙන. ඒ එක්කම ඒ ඇස් වල තිබුණේ  මොකක්දෝ වේදනාවක් වගේ හැඟීමක සේයාවක්ද?
භූප ආපහු බිත්තියට හේත්තු වෙලා ඉස්සරහ බලාගත්තේ ලොකු සුසුමක් හෙලන ගමන්.
"ඔයා මහ පුදුම කෙල්ලෙක් දුලාරා..." ඔහු කිව්වේ එච්චරයි.
"ඇයි එහෙම කියන්නේ?"
"මෙච්චර ලොකු තීරනයක් අරගෙන, මෙහෙම තනියෙම එන්න තරම්...එක හිතුවක්කාරකමක්ද, හිතේ හයියද එහෙම නැත්තම් මොකක්ද කියලා කියන්න මම දන්නෑ...ඒත් ඔයා ආපු එක ගැන මට දැනෙන දේ දැනෙන විදිහ මට කියාගන්න වචන නෑ..." ඒ හඬ තිබ්බේ ගොඩාක් හැඟීම්බර වෙලා.
මම ඔහුගේ උරහිසකට හේත්තු වුණා.
"මං ආවේ ඇයි කියලා ඔයා දන්නවා භූප..." මම කිව්වා.
භූප හිස හැරෙව්වම මගේ හිස තිබුණේ ඔහුගේ කම්මුලට හේත්තු වෙලා.
"එදා චේතියගේ සිද්ධියෙන් පස්සේ ඔයා මට එන්න කිව්වම මට ඒ වෙලාවේ වෙන කරන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ. මම කවදාවත් හිතුවේ නෑ ඔයා එදා ඒ විදියට ආයෙම අපේ ගෙදර ඒවි කියලා. ඒ වෙලාවේ වුණ දේවල් හැටියට මම ගොඩක් අවුල් වුණා. මට බය හිතුණා...මට බය හිතුණා චේතිය ඔයාට කරදරයක් කරයි කියලා භූප...චේතිය එහෙම කෙනෙක්. එයා හිතුවොත් හිතපු දේ කරන, තමන්ට ඕන කියලා හිතුණොත් ඒ දේ මොන විදියකින් හරි ලබාගන්න හිතන කෙනෙක්. මං ඔයා ගැන බය වුණා, අයියා ගැන බය වුණා...අනික අම්මලට පිටුපාන්න මට විදියක් තිබුණේ නෑ භූප. මම එදා එහෙම තීරණයක් ගත්තේ ඒකයි. ඒත් එවෙලෙත් ඊට පස්සේ ගෙවුණ හැම මොහොතකමත් මම දැනගෙන උන්නා මට කරන්න ඕන වුණේ ඒක නෙවෙයි කියලා. අද මේ මොහොත වෙනකල්ම මම හිතින් මැරි මැරී ඉපදුනා භූප...එවෙලේ මම ඔයා එක්ක නො ආපු එක ගැන හිත හිත මම හැම තප්පරේකම විඳෙව්වා...ඒ මම ඔයාට ආදරේ හන්දා..."
මම කිව්වේ ඇස් කොනකින් ගලාගෙන ගිය කඳුලක් භූපගේ නිරාවරණය වුණ උරහිස තෙත් කරද්දි. භූපගේ සුසුමක උණුසුම මගේ කම්මුලක තැවරෙද්දි ඔහු මගේ අත අතවත් තදින් මිරිකගත්තා.
"මම හීනෙකින් වත් හිතුවේ නෑ ඒත් ඔයා මේ විදියට ඒවි කියලා දුලාරා...ඒ තියා ඔයා තවමත් මං ගැන හිතනවා ඇති කියලාවත් මම හිතුවේ නෑ...මම හිතුවා ඔයා මාව සදහටම අමතක කරන්න හිත හදාගන්න ඇති කියලා. ඔයා එහෙම කලත් ඔයා වැරදි නෑ. මොකද හැමදේම මුලින්ම අවුල් කරගත්තේ මම නිසා. ඔයා බෑ කියද්දි අපේ සම්බන්ධේ නැවැත්තුවේ මම. මට හේතු තිබුණා තමයි, ඒත් මට ඉක්මණ නොවී ඉන්න තිබුණා කියලා ඔයා එදා garden එකේ ඉඳලා මාව දාලා දුවලා ගිය මොහ්තෙත් මට හිතුණා දුලාරා...ඔයා විශ්වාස නොකරයි සමහරවිට...ඒත් මම ආවේ නෑ. මම ඔහේ කටුවට රිංග ගත්තු ඉබ්බෙක් වගේ තනිවෙලා, විඳව විඳව ඔහේ උන්නා. ඔයාගේ ඒ කඳුලක් කඳුලක් ගානේ මම දහස් වාරයක් විඳෙව්වා...ඒත් මම ආවේ නෑ. අපේ ආදරේ වෙනුවෙන් මං කිසි දෙයක් කලේ නෑ. ඒ නිසා මම ඒකට වන්දි ගෙවන්න ඕන දුලාරා...ඔයා වැරදි  නෑ. එදාවත් අදවත්, කවදාවත්..." භූප කිව්වේ කලකිරීමකින් වගේ.
ඒ හඬ හිත පාරද්දි මගේ ඇස් නිරායාසයෙන්ම යොමු වුණේ භූපගෙ ඇඳ අයිනේ තිබුණ බෝතල් ගොඩ දිහාවට. එතකොට ඔහු වන්දි ගෙවන්න තෝරගත්තේ මේ විදියද?
"ඔයා ඒ දුක බෙදාගන්න තෝරගත්තේ අර ඇඳ අයිනේ තියෙන ඒවද?  ඔයා තනියෙම විඳවනවා කියලා මෙහාට වෙලා කලේ මොකක්ද භූප? අර ඇඳ ලඟ අච්චර බෝතල් ගොඩගහගත්ත එකද?"
මම කිව්වම භූප ඒකට මුකුත් කිව්වේ නෑ සුසුමක් හෙලුවා ඇරෙන්න.
"ඔයා ඇයි දෙයියනේ මෙච්චර බොන්නේ? ඔයා දන්නවද ඊයේ ඔයා ආවේ කොච්චර නම් බීලද කියලා? ඔයාගේ ඇස් ඉස්සරහ උන්නු මාවවත් අඳුනගන්න බැරි තරමට ඔයා බීලා උන්නේ. මං ආවේ මේවා දකින්නද? මට ඕන දෙයක් දරාගන්න පුලුවන්, ඒත්...අද ඔයා මේ ඉන්න විදිය දැක්කම මට මගේ හිත හදාගන්න බෑ..."
භූප මගේ අත හෙමින් මුදාහැරලා හිස බිමට නවාගත්තේ වරදක් කරලා අහුවුණ පොඩි එකෙක් වගේ.
"මම හිතුවෙ නෑ මොනා කලත්, ඔයා ආයෙම මේ වගේ බොන්න පටන් ගනීවි කියලා. ඇයි භූප ඒ තරම් දරුණු දෙයක් ඔයා කරන්න හිතුවේ. ඒක ඔයාගේ ජීවිතේ විනාශ කරන ගමන්ම මේකෙන් ඔයා අනික් අයට කොච්චර දුකක්ද දෙන්නේ කියලා ඔයා හිතුවේ නැද්ද?"
මම අහද්දි ඔහු තවමත් හිස බිමට නවාගෙන අහගෙන උන්නා විතරයි. මම ලොකු සුසුමක් හෙලුවේ හිතේ තිබ්බ සංවේගය හන්දා.
"මම බිව්වේ සිහියෙන් ඉද්දි ඔයාව අමතක කරන්න මට බැරි හන්දා..." භූප කිව්වේ මම ආයෙම දෝෂාරෝපණය පටන් ගන්න කලින්.  ඉතිං මට කියන්න ගිය එක අමතක වුණා.
"මොකක්ද ඒ කතාවෙ තේරුම? හිත හදාගෙන ඉන්න බොන්න ඕන නම්, වැඩිපුරම බොන්න ඕන මම භූප. ඒක නිදහසට කාරණාවක් නෙවෙයි" මම කිව්වේ අමනාපෙන්.
"ඔයාට තේරෙන්නේ නෑ...ඔයා දන්නෑ කොච්චර අමාරුද කියලා හිත හදාගන්න. මගේ ආදරේ මගේ ජීවිතේ දුලාරා...මම ඔයාට තරම් වෙන කෙනෙක්ට ආදරේ කරලා නෑ කවදාවත්. ඉස්සරවත්,අපි වෙන් වුණාට පස්සෙවත්. හැම තප්පරේකම ඔයාව මතක් වෙන එක නවත්තගන්න කවදාවත් මට ඉගෙන ගන්න බැරි වුණා..."
"එතකොට ඔයා කියන්නේ?"
"ඔව්...මම බොන්නේ අමතක කරන්න...ඔයාව අමතක කරන්න. මේ දුක අමතක කරන්න. සිහියෙන් ඉඳගෙන කවදාවත් මට ඒක කරන්න බෑ...මට බෑ දුලාරා...ඔයාව...අමතක කරන්න...බෑ"
මගේ දුක ආපහු උත්සන්න වුණේ ඒ දිලිසෙන ඇස් දැකලා. ඒ ඇස් වල තිබුණේ මම කවදාවත් දැකලා නොතිබුණ තරම් දුකක්. ඒත් මම කොහොමද ඔහු බොන එක අනුමත කරන්නේ?
"එතකොට ඔයාගේ ගෙදර මිනිස්සු? ඔයා ඒ අය ගැන හිතුවේ නැද්ද?"
මම ඇහුවම භූප ආයෙම ලොකු සුසුමක් හෙලලා හිස නවාගත්තා.
"ඔයා මාව බලන්න ආවේ හරිම කාලෙක දුලාරා. විශ්වාස කරන්න මාව, මම මෙහෙම බිව්වේ නෑ හැමදාම. ඒත් පහුගිය දවස් ටික මට කොහොමවත් මගේ හිත හදාගන්න බැරිවුණ කාලයක්. ඔයා දන්නවා ඒකට හේතුව..."
"ඉතිං එහෙමයි කියලා ඔයා හැදුවේ බීලා මැරෙන්නද? බිව්වම සේරම විසඳෙනවද? ඇයි ඔච්චර ආත්මාර්ථකාමී වෙන්නේ භූප? මම ඔයාට නැතිම වුණත් ඔයාට බෑ ඔයාගේ ජීවිතේ මෙහෙම විනාශ කරගන්න. අරහේ ඔයාගේ අම්මයි, නංඟියි විඳින දුක ඔයා දන්නවා නේද භූප?"
භූප මා දිහා බලාගෙන උන්නේ හිත ඇතුලේ කැකෑරෙන දුකකින් වග මට දැනුනා.
"ඔයා මට මොකක්ද කරන්න කියන්නේ?" ඔහු ඇහුවා.
"ඔයා දන්නවා මම කියන දේ"
භූප හිනාවුණා, ඒත් ඒ හිනාවේ හැඟිලා තිබුණේ දුකක්.
"ඉස්සර දවසක වගේ ඔයාව ඉඹලා, ඒ ඔයාව ඉඹපු තොල් ලඟට ආයෙම කවදාවත් සිගරට අරක්කු ලං කරන්නේ නෑ කියලා පොරොන්දු වෙන්න මට දැන් බෑ දුලාරා. ඒ භූප ජීවිතේ කොහෙදෝ තැනකදි අතුරුදහන් වෙලා. අර පංසලේ මල් මිටක් තියාගෙන ඉන්න දුලාරත් අද නෑ. භූප ගිය පස්සෙම එයත් යන්න ගිහින්. අද ඉන්නේ ආදරේ හන්දා ජීවිතෙන් බැටකාපු ඔයයි, මමයි විතරයි. වෙච්ච දෙවල් වෙනස් කරන්න බැරි තරමටම අපිත් ආයෙම හැරෙන්න බැරි තරම් වෙනස් වෙලා ඉවරයි. අපි කැමති වුණත් අකමැති වුණත් ඇත්ත ඒක" භූප කිව්වා.
"ඒ කියන්නේ ඔයා බොන එක නවත්තන්නේ නෑ?" මම ඒකෙන් ගත්තේ ඒ තේරුම විතරයි.
"බොන එක නැවැත්තුවත් නැතත් වෙන්න තියෙන දේවල් වෙනස් වෙන්නේ නෑ නේද දුලාරා?"
"මොනාද ඒ දේවල්?"
මම ඇහුවම භූප සුසුමක් හෙලලා මා දිහා බැලුවේ ලොකු දුකකින් වගේ.
"ඔයාව දැකපු ගමන්ම ඉහිලුම් නැතුව ගිහින්, සේරම මොහොතකට අමතක වුණත් මම දන්නවා මම ඇත්තට මූණ දෙන්න ඕන වග. මම දන්නවා ඔයා ආවේ ඉන්න නොවෙන වග"
"ඔයා...ඔයා කොහොමද එහෙම කියන්නේ?"
"මම ඔයා ගැන දන්නවා අනික් සේරමල්ලට වැඩිය හොඳට. මම දන්නවා ඔයා මොනා කලත් අම්මලගෙ හිත් රිද්දන්නේ නැති වග. ඒත් ඔයා ආවා...හරි නම් එන්න ඕන මම. ඒත් ඔයා ආවා. ඒ ඔයා ගොඩක් හොඳ අවංක කෙල්ලෙක් හන්දා දුලාරා. එහෙම වෙච්ච ඔයා මොන දේ කලත් චේතියටවත් වංක වෙන්නෑ කියලා මම දන්නවා..."
චේතියගේ නම ඇහුණම මගේ හිතේ අනියත බියකින් ගැස්සුනත් හිත දුක ඊට වැඩි හන්දා ඒ ඔස්සේ හිතන්න මට ඕන වුණේ නෑ. භූපගේ මේ වෙනස්ම ස්වරය හිතට එක් කලේ අලුත්ම දුකක්.
"ඔයා කතා කරන්නේ හරියට මං ආවට අකමැතියි, ආපහු යනවා නම් හොඳයි කියන්නා වගේ" මම කිව්වේ ඒකයි.
"දෙයියම්පල්ල නෑ...සත්තයි එහෙම නෑ. එහෙම හිතන්නවත් එපා දුලාරා. ඔයා දන්නෑ ඔයා ආපු එක මට වටින තරම්. ඔයා දන්නෑ ඔයගේ හිතේ තාමත් මං ගැන පුංචි හරි ආදරයක් ඉතිරි වෙලා තියෙනවා කියන එක මට දැනෙන තරම්..."
"ඒක පුංචි ආදරයක් නෙවෙයි භූප...ඒක එහෙම කිරන්න මනින්න පුලුවන් දේකුත් නෙවෙයි" මම කිව්වේ හිත රිදුන හන්දා. ඊලඟට මම කලේ ඔහු අසලින් නැගිටපු එක, ඒ හිතට දැනෙමින් තිබුණ අමනාපෙ හන්දමයි.
"දුලාරා..." භූප මගේ අතකින් අල්ලගත්තා.
"ඔයා මාව තේරුම් ගන්නේ නෑ භූප"
මම එහෙම කියලා මගේ අත මුදාගෙන ඔහුගෙන් ඉවතට එන්න ආවා. ඒත් ඔහු ඒ ඉක්මණින්ම නැගිටලා මා ලඟට එන්න ආවා.
"දුලාරා...මේ අහන්න. මම තේරුම් ගන්නෑ නෙවෙයි. ඒත් අපිට පුලුවන්ද තවත් හීන මාලිගා වල ජීවත් වෙන්න? මේක වෙන්න ඔයාලගේ ගෙදර ඉඩ දෙන්නේ නෑ කියලා අපි දෙන්නම හොඳටම දන්නවා"
"මම ආවේ ඔයාට මාව කසාද බඳින්න කියන්න නෙවෙයි"
මම එහෙම කිව්වම භූප එක පාරටම ගැස්සිලා උන්නු තැනම නතර වුණා. ඒ ඇස් වල තිබුනේ දුකක්ම විතරයි. ඒත් මම ඒ ඇස් දිහා බලාගෙන උන්නේ හිතේ නැගෙන අමනාපෙත් එක්ක නිසා මට දුකක් දැනුනේ නෑ.
"මම ආවේ ඔයා මොනා කරනවද, කොහොම ඉන්නවද කියලා නොදැන මට ඉන්න බැරි වුණ හන්දා. ඔයා මගේ ගැන වරදවා හිතාගෙන දුක් විඳිනවා ඇති කියලා හිතාගෙන. මට ඕන වුණේ ඔයාව බලන්න, ඔයා එක්ක කතාකරන්න විතරයි. මම දන්නවා අපට එකතු වෙන්න බෑ කියලා. ඔයා ඒක මට ආයෙ ආයෙ මතක් කරන්න ඕන නෑ භූප..."
භූප වචනයක්වත් නොකියා මා දිහා හිස උස්සලා බැලුවා. මම ඒ දෑස් මගෑරලා අහක බලාගත්තා. භූප ලඟ තිබ්බ මේසේ කොනක් අල්ලගෙන මේසෙට බර වුණේ ආයෙම දිග සුසුමක් හෙලන ගමන්.
"මම ඔයාට නොකියා ආපු එක වැරදි ඇති. මම හිතුවේ නෑ ඔයා ලඟට එන්න මම අහ අහා ඉන්න ඕන කියලා. ඒත් මම එතනත් වැරදියි භූප. සමහරවිට මම ආවේ ඔයා ජීවිතේ වෙනස් කරගන්න හිත හදාගෙන උන්නු කාලෙක වෙන්න ඇති. මම දැනං හිටියේ නෑ. එහෙම නම් මම කවදාවත් මේ ගමන එන්නේ නෑ"
 මම දන්නෑ මම එහෙම කිව්වේ ඇයි කියලාවත්. ඒත් භූප නයනාගේ ෆොටෝ අරගෙන පොත් අස්සේ හංගලා තිබුණ එක, භූප ගැන අහද්දි නයනාගේ ඇස් දුකින් බර වුණ එක මම හිතුවට වඩා මගේ හිතට දැනිලා තිබුණා.
"මොනාද මේ කියන්නේ?" භූප ඇහුවේ අපහසුවෙන් වගේ.
මම ඔහු දිහා බැලුවම ඒ මූණ තිබ්බේ මොකක්දෝ අපහසුතාවයකින් වගෙ අඳුරු වෙලා.
"ඒ මොක වුණත් කමක් නෑ. මම ආවේ ඔයාගේ පෞද්ගලික ජීවිතේට ඇඟිලි ගහන්න නෙවෙයි. මම ආවේ මගේ හිතේ තියෙන දේ කියලා යන්න විතරයි. මම එදා ඔයා එක්ක නාවේ ඇයි කියල ඔයා දැන් දන්නවා. මට ආදරේ කියලා දුන්නේ ඔයා භූප, ඒක මගේ හිතේ හැමදාම තියෙනවා. මම අදත් කියන්නේ මගේ ඇහැපියවෙනතුරාවටම මම ඔයාට ආදරෙයි...ඔයා කොහේ හිටියත්, කාගෙ වෙලා හිටියත්. මම ඔයාට ආදරෙයි....මං යනවා භූප. තවත් ඔයාගේ හිතට වදයක් වෙවී මම මෙතන ඉන්නේ නෑ. පුලුවන්  නම් ඔය තරම් නොබී ඉන්න බලන්න. ඔයාගේ ජීවිතේ තව මිනිස්සු ඉන්නවා ඔයාට ආදරේ කරන. ඒ අය ගැන හිතන්න"
මම ඔහු දිහා තව එක පාරක් බලලා එන්න හැරුණේ, ඒ මූණ සුදුමැලි වෙලා, මොකක්දෝ වේදනාවකින් මැඩිලා තියෙන වගත් දැක දැකමයි. මට වෙනසක් හිතන්න හේතුවක් තිබුණේ නෑ.
"දු..දුලාරා..." භූප මට කතා කලත් මම ආපහු යන්තම් හැරුණේ ඔහුට තව එක දෙයක් කියන්න විතරයි.
"එක දෙයක් කියන්න බැරි වුණා...මම චේතියව බඳින්නේ නෑ. ඒක මම තීරණය කරලා ඉවරයි. මම කවදාවත්, කාවවත් බඳින එකකුත් නෑ..."
මම එහෙම කියලා මට එන්න වුණෙ දොර ලඟට විතරයි, දඩබඩස් ගලා පුටුවක් බිමට පෙරලෙනවත්, ඒ එක්කම එක ගොඩට මොනා හරි බර දෙයක් බිම වැටෙන හඬකුත් මගේ පිටිපස්සෙන් ඇහුණම මම ආපහු හැරුණේ විදුලි වේගෙන්.  ඊලඟට මම දැක්කේ මේසේ අසල පුටුවත් පෙරලගෙන බිම වැටිලා උන්නු භූපව. මට භූප ලඟට දිව්වේ යටිගිරියෙන් කෑ ගහගෙන. ඊලඟට අනුක්, සුමනදාස, නයනා මේ හැමෝම කාමරේට දුවගෙන ආපු හැටි මට මතකවත් නැති තරම්. වුණ හැමදේම මහා අපැහැදිලි හීනයක් වගෙයි මට දැනුනේ. මගේ හිත තිබුණේ නතර වෙලා වගේ. අනුක්, සුමනදාස එක්ක භූපව උස්සගෙන යන වෙලේ ඇස් පියවිලා තිබුණ භූපගේ මූණ විතරක් හිතේ පැලපදියම් වෙලා තිබුණා. එච්චරයි, එතනින් එහාට ලොකු කම්පනයක් ඇරෙන්න වෙන කිසිම සිතිවිල්ලක් වත් මගේහිතේ තිබුණේ නෑ.