Monday, February 27, 2012

විසිඑක්වන කොටස


"පුතේ එහෙමනම් මේ බත් එක අනූට දෙන්න. යා හොස්ටල් එක ලඟට ඒවි නේ. මගේ පුතා පරිස්සමින් යන්න ඕන හොඳේ. ඉන්ර්සිටි එකක යන්න, ඉක්මණට යනවනේ"
ආන්යා ඉරිදා දවල් එන්න ලෑස්ති වෙද්දි අම්මා හිස ඉඹලා කිව්වේ එහෙම.
"හා අම්මා"
"එන සතියේ අනූ එනවනම් ඔයත් එන්න හොඳේ, ඒත් තනියෙම නම් එච්චර නාවට කමක් නෑ" අම්මා ආන්යගේ බෑග් දෙක තුන වාහනේට ගෙනියන ගමන් ආයෙම කිව්වා.
"හා"
වාහනේට නගින්න කලින් ආන්යා අම්මට වැඳලා, නැගිටලා අම්මව වලඳගත්තා. අම්මා ආන්යගේ මූණ ඉම්බා.
"මං ගිහින් කෝල් එකක් දෙන්නම් අම්මා. ඔන්න මං ගියාට පස්සේ අඬන්නේ එහෙම නෑ" ආන්යා කිව්වේ අම්මගේ හැටි දන්න නිසා.
"යමු නේද මීනු, පරක්කු වෙනවා" වාහනේ පණගන්වගෙන බලාගෙන හිටපු තාත්තා කිව්වා. අම්මගේ කඳුලු පිරුණ ඇස් දිහා නොබලා, හිත තද කරගෙන ආන්යා වාහනේට නැග්ගේ එලියේ රැස් වෙලා හිටපු රාධා ඇතුලු අනික් පිරිසට අත වනාගෙනමයි.
වාහනේ වත්තෙන් එලියට දාද්දි ආන්යගේ හිත දුකකින් බර වුණා. ඒ ආර්යන් මතක් වෙලා. ආයේ කවදා නම් ඒ විදියට ඔහු එක්ක කතාකරන්න අවස්ථාවක් ලැබේවිද? ඔහු කියන්න ගියේ මොනවද? ඔහු මේ දේවල් කරන්නේ ඇයි? මේ වගේ උත්තර නැති ප්‍රශ්ණ දාහක් ඇගේ සිතේ පෙරලි කලා.
"එහෙනම් මගේ දුව පරිස්සමින් යන්න ඕන හොඳේ. ගිය ගමන් කතා කරන්න. පුලුවන්කමක් තිබ්බා නම් මම දුව දාන්න නුවර එනවා"
ආන්යව බස් එකකට නග්ගපු තාත්තා කිව්වේ ඒ විදියට.
"ඒකට කමක් නෑ තාත්තා, මට යන්න පුලුවන්. බය වෙන්න එපා. තාත්තා යන්න එහෙනම්. වැඩත් තියෙනවනේ"
ආන්යා කිව්වා. නිවාඩු දවසක් වුණත් තාත්තට නම් නිවාඩුක් ලැබෙන්නේ කලාතුරකින් වග ආන්යා දැනගෙන උන්නේ අත්දැකීමෙන්මයි.
අන්තිමට ආන්යව තනි කරලා තාත්තත් යන්න ගියා. බස් එක දැන් දැන් එතනට ගහපු නිසා තවමත් ඒ තරම් සෙනගක් බස් එකේ උන්නේ නෑ. බස් එකේ මැද උන්නු ආන්යට එහා පැත්තේ කවුරුත් උන්නෙත් නෑ. ඈ සුසුමක් හෙලලා, ජනේලෙන් එපිට, කලබලකාරී බස් නැවතුම දිහා බලාගෙන හිටියා. තාමත් ඇගේ හිතේ හොල්මන් කරමින් උන්නේ ආර්යන්මයි.තමන් උන්නු බස් එකට එකා දෙන්න නගිනවා මේ අතරේ ආන්යාට දැනුනා.
ආන්යා උන්නු තැනට එහාපැත්තෙනුත් කවුදෝ වාඩි වෙනවා ආන්යට දැනුණා. ඒත් ඈ හිස හරවලා බලන්න ගියේ නෑ. ඇගේ හිත තාමත් තිබුණේ වත්තේ. ආර්යන් තමන් ආපු වග දැන්නෙ නැතිව ඇති තාම කියලා ඈ හිතුවා. දැන ගත්තම ඔහුට දුක හිතේවිද? සමහරක්විට...ආන්යා සුසුමක් හෙලුවා. එක අතකට ඔහු ගැන මේ තරම් තමන් හොයන්නේ, හිතන්නේ මොන එහෙකටද කියලත් ඇගේ හිත වෙලාවක ප්‍රශ්ණ කලා. තාත්තා එහෙම දන්නවනම් විසුමක් වෙන්නේ නැති වේවි නේද කියලා ආන්යා මතක් කලේ බයෙන්. ඒත් ආර්යන් ඇගේ හිතෙන් මෑත් වුණේ නෑ.
"ටිකට් ගන්න...ටිකට්...කොහෙද මහත්තයා? නුවර එකයි? එකසිය හැත්තෑවක් දෙන්න..."
කොන්දොස්තරවරයාගේ කන හාරවන විදියේ හඬට ආන්යාගේ දැහැන බිඳුණා. ඈ බෑග් එක ඇරලා මුදල් පසුම්බිය හෙව්වේ සල්ලි අතට අරගෙන ඉන්න.
"නුවර දෙකක් දෙන්න..."
ආන්යාට එක පාරටම ඇහුණේ පුරුදු හඬක්. පසුම්බිය හොයන එක නවත්තලා ඈ තමන්ට එහා පැත්තෙන් ඉඳගෙන උන්නු කෙනා දිහා බැලුවා.
"මං ඔයාටත් එක්කම ටිකට්  ගත්තා" මද සිනාවකින් මුව සරසගෙන ඈ දිහා බලාගෙන උන්නු කෙනා දැක්කාම ආන්යා හිතුවේ තමන් හීනයක් දකින්වා වත්ද කියලා.ඈ බාගෙට කටත් ඇරගෙන මුකුත් කියා ගන්න බැරිව මොහොතක් බලාගෙන හිටියා.
"ඇයි මේ බය වෙලා? මම මෙතන ඉඳගත්තට අකමැතිද?" ආර්යන් ආයෙම හඬ අවදි කලා.
ආන්යා පියවි සිහියට ආවේ එවෙලේ.
"නෑ, නෑ. එහෙම එකක් නෙවෙයි"
"එහෙනම්, කොහොම එකක්ද?" ආර්යන් කතා කලේ සැහැල්ලුවෙන්.
ඒත් ආන්යට දෙන්න උත්තරයක් තිබුණේ නෑ. බලාපොරොත්තු නොවුණ මේ සිදුවීම ඈව හුඟක් කලබල කරලයි තිබුණේ.
"නාවලපිටියට ඉඳගෙන යනවා නම් නුවරට යන ගානම ගන්න වෙනවා නෝනා..." මේ අතරේ කොන්දොස්තර කා එක්කදෝ තර්ක කරන හඬ ආන්යට ඇහුණා.
"අයියා...නුවර යනවද?" අන්තිමට ආන්යා ඇහුවා.
ආර්යන් යන්තමට හිනා වුණා.
"නෑ"
"එහෙනම්?"
"පේරාදෙණියට යන්නේ"
ආන්යගේ හදගැස්ම තවත් වැඩි වුණා ඒ කතාවට. ඈ ඔහු දිහා හොරෙන් බැලුවා. ඔහු යන්තමට ඇගේ පැත්තට හැරිලා ලා හිනාවකුත් මුවේ තවරගෙන බලාගෙන උන්නු වග ඈ දැක්කා.
"හදිසියෙම? ඉතින් වාහනේ නොගියේ ඇයි?" ආන්යා ආයෙම ඇහුවා.
"හදිසියෙම තමා තීරණය කලේ. මේ කාරණාව මගේ වාහනේ ගිහින් කරගන්න බරි එකක්. ඒකයි බස් එකට ආවේ"
ආන්යා ඒ පාර අනම් ඔහු දිහා කෙලින්ම බැලුවා. ඔහුත් බැලුවා ඈ දිහා. ඊට පස්සේ හිනාවක් පෑවා. ඔහු හිනා වෙද්දි ඔහු තුල තිබුණ ප්‍රසන්නකම තවත් වැඩි වෙලා පෙනෙනවා කියලා ආන්යට හිතුණා.
ඒ ආවේ ඈ නිසාද කියලා අහන්න ඇගේ දිව නැමුණේ නෑ. අනික ගහෙන් ගෙඩි එන්නා වගේ එහෙම අහන්න පුලුවනෑ.
"මං ඔයාව අවුල් කරනවා නේද? ඔහු සුසුමක් හෙලුවා. ආන්යා අහක බලා ගත්තා.මං දන්නෑ ආන්යා...ඊයේ ඔයා එක්ක කතා කලාට පස්සේ, මට ආයෙම ඔයාට කතා කරන්න ඕන වුණා"
ආන්යා උන්නේ ඇතුලාන්තෙන් හොඳටම ගැහෙමින්. ඇගේ අත්ලටත් දාඩිය දාලා, හද ගැස්මත් වැඩි වෙලයි තිබුණේ. සිද්ධවෙන දෙවල් හීනයක්දෝ කියලා තාමත්  ඈට හිතුණා. ආර්යන්, ඈ එක්ක බස් එකේ? මේක වෙන්න පුලුවන් දෙයක්ද?
"ආන්යා...ඔයා බය වෙලාද ඉන්නේ? " ආර්යන් කතා කලා.
ආන්යා ඔහු දිහා බැලුවා."නෑ..."
"ඇත්තම කියන්න, මම ආවට අකමැතිද?"
"නෑ...ඒත්?"
"ඒත්?"
"මට මේ මොනවත් තේරෙන්නේ නෑ" ආන්යා ඇත්තම කිව්වා.
"මට ඕන ඔයා එක්ක ටිකක් කතා කරන්න" ආර්යන් කිව්වා.
"මොන ගැනද?"
"හැමදේම ගැන...මං කැමතියි ඔයාව තව අඳුනගන්න"
"අපි අඳුනනවනේ"
"එහෙම නෙවෙයි, තව වැඩි පුර"
"මොකටද?"
ආන්යා ඇහුවාම ආර්යන් මොහොතක් නිහඬ වුණා. ඔහුට තරහා ගියාවත්දෝ කියලා ආන්යට පොඩි පසුතැවිල්ලක් දැනෙන්න ගත්තා.
"අභීව වගේ මාවත් යාලුවෙක් කරගන්න ඔයා කමති නැද්ද ආන්යා?"
"ඉතින් ඒකට වත්තෙදිම කතාකරන්න තිබුණනේ?" ආන්යා හැදුවේ ආර්යන්ගෙන් හරියටම ආපු කාරණේ දැනගන්න.
"එහෙම වෙලාවක් අපට තිබුණද? ඔයාව අල්ලගන්න කොච්චර අමාරුද?" ආර්යන් ඒපාර ආයෙම හිනා වුණා. හිතලා බලද්දි ඒකත් ඇත්ත තමා කියලා ආන්යා හිතුවා.
"මං ගැන වරදවා හිතන්න එපා ආන්යා. සමහරවිට මම මෙහෙම ආපු එක වැරදි ඇති. හරි මං ඔයාට ඇත්තම කියන්නම්කෝ. මට නුවර යන්න උවමනාවක් තිබුණා, ලොකු උවමනාවක් නෙවෙයි හැබැයි. ඊට පස්සේ මට හිතුණා අද යන්න ඕන කියලා, ඔයත් යන නිසා"
ආන්යා අහගෙන හිටියා. ඔහු එන්න එන්නම දේවල් සංකීර්ණ කරනවා කියලා ඈට හිතුණා.මෙවෙලේ බස් රථය ගමන පටන් ගත්තා. දන් බස් එකේ සෙනග පිරිලයි උන්නේ. හදිසියේම ආන්යගේ හිතට අනිසි බයක් ඇතුලු වුණා. ඒ අඳුනන කවුරුහරි දකීවි කියලා. ඈ වට පිට බැලුවේ වැරදිලාවත් කවුරුහරි ඉන්නවාවත්ද කියලා.
"කාවද හොයන්නේ?" ආර්යන් ඇහුවා.
"කවුරුවත් නෑ" එහෙම කියලා ආන්යා තමන්තුල තිබුණ කැලඹිල්ල නොපෙනෙන්න ජනේලෙන් එපිට නෙතු රැඳෙව්වා.
"ඔයා මං ආවට අකමැති නම් මං බැහැලා යන්නම්" ආර්යන් කිව්වේ දුකෙන් වගේ.
"එහෙම එකක් නෑ"
"ඒ වුණත් ඔයා ඉන්නේ කලබල වෙලා කියලා මට හිතෙනවා"
"නෑ" ඈ ඉක්මණට  කිව්වේ හිනාවෙන්න උත්සාහ කරන ගමන්.
ර්යන් ආයෙම මුකු ත් නොකියා සුසුමක් හෙලලා තමන්ගේ ආසනේ හරි බරි ගැහුණා.ආන්යගේ හිත ඇතුල යකාගේ කම්මල වගේ කලබල වෙලයි තිබුණේ.
"ඔයාගේ කෝස් එක ඉව වෙන්න තව කොච්චර කල් තියෙනවද? දිග නිහැඬියාවකට පස්සේ ආර්යන් ආයෙම කතා කලා, සාමාන්‍ය විදියට.
"අවුරුදු තුනක් විතර"
"ම්ම්...සෑහෙන කල් තියෙනවනේ. ඊට පස්සේ මොනා කරන්නද හිතං ඉන්නේ?"
"තාම හිතලා නෑ. අම්...සමහරවිට ජොබ් එකක් කරයි"
"ඇයි ඔයා ඇග්‍රි තෝර ගත්තේ? මෙඩිසින් කරන්න තිබා නේ?"
"මම ඇග්‍රි වලට ආසයි ඒකයි"
"ඒක හොඳයි. ඔයටත් කවදාහරි තාත්තා වගේ ප්ලාන්ටේෂන් සෙක්ටර් එකට එන්න පුලුවන්, නේද?" ආර්යන් ඈ දිහා බලලා ඇහුවා.
"ඔව්, සමහරවිට"
"ඇහුවට මුකුත් හිතන්න එපා. ආන්යට යුනිවර්සිටි එකේ බෝයි කෙනෙක් ඉන්නවද?" ආර්යන් සාමාන්‍ය ස්වරයෙන්ම එහෙම ඇහුවම ආන්යා රතු වුණා.
"නෑ..." ආ බර කරලා කිව්වේ ඒකයි.
"යුනිවර්සිටි එකෙන් පිට?"
"ඒත් නෑ"
"මං තාත්තට කියන්නෑ. ඇත්ත කියන්නකෝ"
"ඇත්ත තමා කිව්වේ. මං මොකටද කාටවත් බොරු කියන්නේ" ඒ පාර නම් ආන්යට පොඩ්ඩක් විතර තරහත් ගියා. ආර්යන්ට ඒක තේරෙන්න ඇති.
"අනේ සොරි. මම අනවශ්‍ය දෙයක් ඇහුවේ. ප්ලීස් තරහා ගන්න එපා"
ආන්යා බස් රථයේ වීදුරුවෙන් එපිට බලාගත්තා ආයෙම. වහෙන් ඔරෝ නැතුව කියන්න තියෙන දෙයක් කෙලින්ම කියන්න බැරි හැටි?
"ආන්යා..." ඔහු ආයෙම හෙමින් කතා කලා. ඈ ඔහු දිහා හිස හරවලා බැලුවා.
"තරහෙන්ද ඉන්නේ තාම?"
"නෑ" ආන්යා ඇහෙන නෑහෙන ගාණට කියලා හිස වැනුවා.
මොහොතක් දෙන්නගෙම දැස් පටලිලා තිබුණා, තේරුම් ගන්න බැරි හැඟීම් ගොන්නක් එක්ක.
"තරහා වෙන්නත් එපා" ඔහුත් හෙමිහිට මිමිණුවා.
තවත් ඒ දෑස් වලින් දෝරේ ගලපු හැඟීම් දරා ගන්න බැරිව ආන්යට බිම බැලුණා.
මේ අතරේ ආර්යන්ගේ ෆෝන් එක නාද වෙන්න ගත්තා. ඔහු එක අතට අරන් තිරය දිහා බලාගෙන මොහොතක් උන්නේ ගම්දෝ නොගම්දෝ කියලා වගේ.
"ගිව් මී අ මිනිට්" න්යට කියපු ඔහු ෆෝන් එක කනේ තියාගෙන අනික් පැත්තට හැරුණා. ආන්යා ආයෙම ජනේලේ පැත්තට හැරුණා. ආර්යන්  දෙමලෙන් කා එක්කදෝ මොන මොනවදෝ කියවගෙන, කියවගෙන යනවා ඈට යාන්තමට ඇහුණා.
"ආමා නාන් වාරේන් (ඔව් මම එන්නම්)...කණ්ඩිප්පා (අනිවාර්යෙන්ම). සරි...බායි" ඔහු සුසුමක් හෙලලා, ආයෙම ආන්යා දිහාට හැරුණේ ෆෝන් එක ආපහු සාක්කුවට දා ගන්න ගමන්.
"සොරි..." ඔහු ආන්යට කිව්වා.
ආන්යා ආයෙම අහක බලාගත්තා. ආර්යනුත් කතාවක් කලේ නෑ. ඔහු ඒ වෙනුවට මොකක්දෝ කල්පනාවක පැටලිලා.
"ම්ම්...මොකක් හරි කරදරයක්ද?" ආර්යන්ගේ බැරෑරුම් විලාසය ඉවසගෙන ඉන්න බැරි තැන ආන්යා ඇහුවා.
"ම්...මොකක්ද? නෑ, නෑ. මොනවත් කරදරයක් නෙවෙයි. මේ ගෙවල් වලින් දාන ලෙඩ තමා" 
ආර්යන් නලල පිරිමදින ගමන් කිව්වේ හරියට හිසරදයක් හ හැදිලා වගේ. ඒ කියපු ලෙඩේ මොකක්ද කියලා ආන්යා අහන්න ගියේ නෑ.
"සමහර වෙලාවට මට හිතෙනවා අපේ පේරන්ට්ස්ලා ඕනවටත් වඩා අපේ ජීවිතවලට බලපෑම් කරන්වදත් කියලා" ඔහු හිටි ගමන් කිව්වේ එහෙම කතාවක්.
"ඒ කිව්වේ?"
"හැමවෙලේකම අපි එයාලා කියන දේම කරන්න ඕන කියලා හිතනවා. පුංචි කාලේ වගේ. යූ කේ වල එහෙම නෑ. සමහරවිට මට මෙහෙම හිතෙන්නෙත් මම එහේ හුඟකල් හිටපු නිසා වෙන්න ඇති" ආර්යන් ආයෙම කිව්වා.
"කොච්චරකල් එහේ හිටියද?"
"ට්වෙල්ව් ඉයර්ස්...ලේසි නෑ නෙ?'
"අම්මලා කවදත් හිතන්නේ ළමයින්ගේ සතුට ගැන. ඒකයි හොයන්නේ බලන්නේ. ලංකාවේ කොහොමත් එහෙමයි. මම හිතන්නේ නෑ කොයි අම්මා, තාත්තාවත් තමන්ගේ ළමයෙක්ට නරකක් වෙන දෙයක් කරන්න කියයි කියලා" ආන්යා පණ්ඩිතයෙක් වගේ කියද්දි ආර්යන් බලාගෙන හිටියේ උනන්දුවෙන්.
"ඔයා කියන්නේ එහෙමයි කියලා අපට කොහෙත්ම කරන්න ඕන නැති දේවලුත් අපි කරන්න ඕන කියලද?" ආර්යන් ඇහුවා.
"අපට එහෙම හිතෙන්නේ අපි තාමත් පොඩි නිසා, අත්දැකීම් අඩු නිසා. අනේ මන්දා මට නම් අම්මලා කරන්න කියපු දෙයක් මෙච්චර කාලෙකට වැරදිලා නෑ" ආන්යා ආයෙම කිව්වා.
"ම්ම්..." ආර්යන් කල්පනා කලා මොහොතක්. "හරි අපි මෙහෙම හිතමු. ඔයා කාට හරි ආදරේ කරනවා, ඒත් ඔයාගේ ගෙදරින් කියනවා වෙන කෙනෙක් මැරි කරන්න කියලා, එතකොට?"
"මම හිතන්නෑ මම කැමති දේකට අපේ ගෙදරින් කවදාවත් අකමැති වෙයි කියලා. ඒත් එහෙම වුනොත් මට ගන්න වෙන්නේ ගෙදර පැත්ත" ආන්යා කිව්වේ ඇත්තටමයි.
ආර්යන් හිනා වුණා.
"හරි භයානකයි නේ. ඔයා ඔහොම කියද්දි කොහොමද විශ්වාස කරන්නේ?"
"ඒකට කරන්න ඕන ගෙදරින් කැමති වෙන විදිහේ කෙනෙක් හොයා ගන්න එක" ආන්යා කිව්වා.
ආර්යන් හිනාව නවත්තලා ආන්යා දිහා ආයෙමත් මොහොතක් බලාගෙන උන්නා.
"ඔය හිතනවාද හරියටම එහෙම කෙනෙක් ගැනම ඔයාගේ හිතේ ආදරයක් ඇති වෙයි කියලා?"
ආර්යන් ඇහුවම ආන්යට එක පාරටම කියන්න දෙයක් හිතා ගන්න බැරි වුණා. ආන්යා ඔහු දිහා බලලා අහක බලා ගත්තා.
"එහෙම වෙන්නේ නෑ ආන්යා, හමවෙලේම එහෙම වෙන්නෑ" ඔහු අන්තිමට කිව්ව හෙමින්.
ආන්ය ඒකට මොනවත්ම කිව්වෙත් නෑ. ඔහු කියන්නේ ඇත්ත වග ඈ දැනගෙන හිටියා.
"අනේ මංදන්නෑ. එච්චර දුර හිතන්න මම ආස නෑ, එන දේකට එවෙලෙට හිතලා මූණ දෙනවා ඇරෙන්න" ආන්යා කිව්වා.
"අපි ඔය කතාව නවත්තමු ආන්යා. ඉට්ස් වෙරි ඩිප්‍රෙසින්ග්. අපි...මේ කොයි හරියෙද ඉන්නේ?" ආර්යන් ජනේලේ පැත්තට එබෙන ගමන් ඇහුවා.
"නාවලපිටියට ලඟයි" ආන්යත් ජනේලෙන් එලිය බලලා කිව්වා. ගොඩකල් ආව ගිය නිසා පාර දිගේ තිබුණ හැම විශේෂ මං සලකුණක්ම වගේ ආන්යට මතක තිබුණා.
"ගිනිගත්හේනත් පහුවෙලා නෙ. අපි කොලඹ යද්ද්දි හරවන්නේ එතනින්නේ" ආර්යන් කිව්වා.
ඊට පස්සේ ගම්පොලත් පහු වෙනකල්ම වගේ තේරුමක් නැති වල් පල්  එහෙන්, මෙහෙන් කතා කලා ඇරෙන්න විශේෂ යමක් ආර්යන්වත්, ආන්යාවත් කතා කලේ නෑ. ඒත් ගම්පොල පහු වෙද්දි ආන්යගේ හිතට මොකක්දෝ දුක්මුසු හැඟීමක් යාන්තමට කාන්දු වෙන්න ගත්තා.
ආර්යන් කියන්නේ තමන් හිතපු විදිහේ කෙනෙක් නෙවෙයි කියලා ආන්යට තේරුම් ගිහින් තිබුණා. සමහර වෙලාවට බිල්ලෙක් වගේ කතා බහකින්, හිනාවකින් තොරව ඉන්න කෙනෙක් වුණත්, ටිකක් අඳුනගත්තම ආර්යනුත් අභී වගේමයි කියලයි ආන්යට හිතුණේ.
"පේරාදෙණියට ලඟයි නේද?" ආන්යා ජනේලෙන් එබි එබී ඉන්දැද්දි ආර්යන් ඇහුවා.
"හ්ම්...තව පැය බාගෙකින් විතර පේරාදෙණියේ"
"දැන් ඔයා බැහැලා ගියාම මට පාලු හිතෙයි" ආර්යන් කිව්වේ හිනාවෙලා වුණත් ඒ හඬේ මොකදෝ දුකක් තිබ්බදෝ කියලා ආන්යට හිතුණා. ආන්යත් හිනා වුණා විතරයි. ආර්යන් එක්ක ආපු නිසාදෝ ගමන ඉක්මණට ඉවර වුණා වගෙයි ආන්යට තේරුණේ. ඔහුට සමු දීලා බැස්සාම තමන්ට කොච්චර පාලු හිතේවිද, දුකක් හිතේවිද කියලා ආර්යන් දන්නවානම්?
"ආන්යා...ඔයගේ අකමැත්තක් නැත්තම්, මම ඔයාව ෆෝන් එකෙන් කන්ටැක් කරාට කමක් නැද්ද?" ආර්යන් ඇහුවේ සැකෙන් වගේ.
"කමක් නෑ" ආන්යා දෙපාරක් නොහිතා කිව්වා.
මොන විදියට හරි ඔහු එක්ක කතා කරන්න ලැබෙන එක ගැනයි ආන්යා හිතුවේ. දැන් දැන් ඔහු දාලා බැහැලා යන්න බැරි ලෝබකම තදින්ම ඈට දැනෙමින් තිබ්බා.
"මං රිං කරන්නද?" ආන්යා ඇහුවා.
"මට නම්බර් එක ලියලා දෙන්න" ආර්යන් ඉල්ලුවා.
"ලියලා දෙන්න?"
"ඔව්. මොකද මට ගොඩාක් නොදන්න නම්බර්ස් වලින් කෝල් එනවා. පැටලෙන්න පුලුවන් නේ. ඒ නැතත් මම ෆෝන් දෙක තුනක් හිටපු ගමන් යූස් කරනවා.නෑ, නෑ,  කොල අදින්න ඕන නෑ. අම්...මගේ අතේ ලියන්නකෝ"
ආන්යා කොලයක් හොයන්න බෑග් එක අදිද්දි ආර්යන් කිව්වා. ආන්යා පෑන අතට අරන් මොහොතක් ගල් ගැහිලා වගේ බලා හිටියා.
"අතේ?"
"ඔව්" ඔහු කීවේ තමන්ගේ අත්ලා පාලා.
ආන්යා හෙමිහිට ඔහුගේ අතේ නොගෑවෙන්න උත්සාහ කරමින් තමන්ගේ නොම්මරේ ඔහුගේ අත්ලේ ලිව්වේ වෙව්ලන ඇඟිලි වලින්. ඔහුගේ දිගු ඇඟිලි, පැහැදිලි පැහැපත් අත්ල ආන්යගේ බැල්මට හසු වුණා.
"හරි. තෑන්ක්ස්" ලියලා ඉවර වුණාට පස්සේ ආර්යන් අත මිට මොලවගත්තේ හරියට ලියපු නොම්මරේ වැටේවි කියලා වගේ.
"පේරාදෙණිය බහින්න, බහින අය ලං වෙන්න" කොන්දොස්තරගේ කෑ ගැහිල්ලට දෙන්නම දෙපැත්තට වුණා.
"මෙතනද බහින්නේ?" ආර්යන් ඇහුවා.
"නෑ, ඊලඟ හෝල්ට් එකේ"
ආර්යන් දිග සුසුමක් හෙලුවා.
"ආන්යා...මම අද මෙහෙම ආපු වග අභී දන්නේ නෑ. එයාට කියන්නත් එපා. හරිද?"
ආන්යට ඒක කියන්න ඕන වුණේ නෑ. කොහොමත් අභීට මේ කිසි  දෙයක් ගැන කියන්න උවමනාවක් ආන්යට තිබ්බේ නෑ.
"මං කියන්නෑ"
"පරිස්සමින් ඉන්න ආන්යා. මං අද ආපු එක නිසා මං ගැන වැරදියට හිතන්න එපා. මට ඕන වුණේ ඔයාට කතා කරන්න විතරයි"
ආන්ය හිස වැනුවා. හීනියට කාන්දු වෙවී තිබුණ දුක දැන් මහා දිය දහරාවක් වගේ හිතෙන් පිටාර ගලන්න තරමට වැඩි වෙලයි තිබුණේ.
"ගලහා හන්දියේ බහින අය ලං වෙන්න...මිස් බහිනවා නේද?" කොන්දොස්තර ආන්යගේ දිහා බලලා ඇහුවා.
ආන්යා ආපහු ආර්යන් දිහා බැලුවා. ඇගේ උගුර හිර වෙලා වගේ ඈට දැනුනා.
"ගිහින් එන්න ආන්යා, ටේක් කෙයා..." ආර්යන්ගේ ඇස් වල තිබුණේත් දුකක්.
"ඔයත් පරිස්සමින් යන්න අයියා..."
ආන්යා බහින්න කලින් ආයෙමත් ආර්යන් උන්නු ආසනේ දිහා බැලුවා. ඔහු අර පුරුදු හිත සසලන බැල්මෙන් ඈ දිහා බලාගෙන උන්නා.
සුසුමක් හෙලපු ආන්යා බස් එකෙන් බැහැගත්තා. බස් එක තමන්ව එතන තනි කරලා ඈතට ඇදෙද්දි අගේ හිත දුකින් බර වෙලයි තිබුණේ. ආර්යන් තමන්ටත් හොරා තමන්ගේ හිත අරන් ගිහින් වග ආන්යා එවෙලේ තේරුම් ගත්තා.
නෙවාසිකාගාරෙට ඇතුල් වෙද්දි ගෙදරට කතා කරලා අතේ තියාගෙන උන්නු ආන්යගේ ෆෝන් එක නාද වුණා ආයෙම. ඈ තිරය දිහා බලද්දි නොදන්න නොම්මරේකින් ආපු එස්. එම්. එස්. එකක් තිබුණා.
"හෝප් යූ ගොට් දෙයා සේෆ්. අයි මිස් යූ සෝ මච්...ප්‍රින්සස්" ඒකේ සටහන් වෙලා තිබුණේ එහෙම.
ඇගේ සිත සීතල වෙලා ගියා. ඒ වචන වල තිබුණේ ලොකූ දයාබරත්වයක්. ඒක එව්වේ කවුද කියන එක ඈට හිතාගන්න අමාරු වුණේ නෑ. ඈ එකට පිළිතුරක් සටහන් කරලා ආපහු යැව්වේ ආර්යන් ගියාට පස්සෙදැනෙන්න ගත්තු  හිස් භාවය තවත් වැඩිපුර හඟිමින්.
"අයි මිස් යූ ටූ"

 

Sunday, February 26, 2012

විසිවන කොටස

"අභි ඇතුලට ගියාද?" එක පාරටම ආර්යන්ගේ හ ඇහුණාම ආන්යා ගැස්සිලා ගියා. ඉක්මණට එතනින් මෑත් වුණ ආන්යා වෙනසක් නොපෙන්නා හිනාවෙලා හිස වැනුවා. තමන් ජිරාෆ් කෙනෙක් වගේ බෙල්ල දික් කරගෙන මේසේ දිහා බලමින් උන්නු වග ඔහු දැක්කද දන්නෙත්නෑ කියලා ඈ හිතුවේ වරදකාර හැඟීමකින් යුතුව. මෙවෙලේ ගෝපිත් කාමරේට ආවා.
"මම එලියෙන් එන්නම් ආර්යන් අයියා..." එහෙම කියපු ආන්යා කාමරෙන් එලියට ඇවිත් සාලෙට ආවා. වැහි අඳුරයි, ඉස්සරහ ඉස්තෝප්පුවයි නිසා සාලේ තිබ්බෙත් අඳුරු ගතියක්. ආන්යා ඒ නිසා ඉස්තෝප්පුවට ගියා. අලු පාට වලාකුලු ඕනම වෙලාවක වහින්න සූදානමින් අහස වසාගෙන පැතිරිලා තිබුණ වග අහස දිහාවඨ නෙත් යොමු කරපු ආන්යට පෙනුනා.
"ආන්යා..." ඇය යන්තමට ගැස්සුනේ පිටිපස්සෙන් ඇහුන ආර්යන්ගේ හඬට.
ඇය ඔහු දිහාට හැරුණා දොර අසල හිටගෙන ආර්යන් කෙලින්ම ඈ දිහා බලාගෙනයි උන්නේ.
"තෑන්ක් යූ..."
"ඒ මොකටද?"
"අභිට සාත්තු කලාට"
"අනේ මම ඒ හැටි දෙයක් කලායැ?"
" එවෙලේ ඒ දේ කරපු එකට තෑන්ක්ස්" ඔහු ආයෙම කිව්වා.
"ඒක නම් මොකක්ද?" ඈ යන්තමට හිනා වෙලා බිම බලාගත්තා.
"මම හිතුවේ,  අභිව ගෙදර යවන්න කියලා..." ආර්යන් ඉස්තෝප්පුවට එන ගමන් කිව්වා. "අම්මයි, අප්පයිත් වොරි වෙලා ඉන්නේ. අභි ඔහොම අසනීප වෙලා නෑ මට මතක ඇති කාලෙක"  ඔහු අසල තිබ්බ පුටුවකට බර වුණා.ඔහු උන්නේ හිතේ කරදරෙන් කියලා ආන්යට හිතුණා. නැත්තම් මේවා ඈ කියන්නේ ඇයි?
"ඒක හොඳයි" ආන්යා වෙන කියන්න දෙයක් නැති තැන කිව්වා.
ආර්යන් බරට සුසුමක් හෙලුවා. "ආන්යා ඇයි වාඩි වෙන්නේ නැත්තේ?"
ඔහු එහෙම අහපු නිසා ආන්යා ලඟ තිබ්බ පුටුවෙන් වාඩි වුණා. ගේ ඇතුලේ ඉඳන් මේ වෙලාවේ තේ ට්‍රොලියක් තල්ලු කරගෙන ආවේ අප්පු.
"නෝනට දෙන්න. තේ එකක් බොන්න ආන්යා" ආර්යන් කිව්වා.
"මේ...මා එක්ක ආපු රාධා එහෙම කොහෙද දන්නේ නෑ නේද?" ආන්යා ඇහුවේ අප්පුගෙන්.
"ඉන්නවා නෝනා. අපේ වානි එක්ක අර පොඩි දොරේගේ කාමරේ තමා අස් කරන්වා. එන්න කියන්නද නෝනා?"
"දැන්ම ඕන නෑ. ඒ ආපු දෙන්නටත් තේ දෙන්න් වේලු" ආන්යට කලින් ආර්යන් කිව්වා. ආන්යා ඔහු දිහා බැලුවෙ පුදුමෙන් වගේ.
"එහෙමයි" අප්පු යන්න ගියා.
"ආර්යන් අයියට තේ එකක්?"
"මට එපා, ඔයා බොන්න"
ආන්යා තේ පෝච්චියෙන් තේ එකක් වත්කරගත්තේ ආර්යන් ඊලඟට මොනවා කියාවිද කියලා හිතමින්.
"ආන්යා හෙට උදේම යනවද?" ඔහු ඊලඟට ඇහුවේ එහෙම.
"නෑ දවල් වෙලා යන්නේ"
"තාත්තා ගිහින් දානවද?"
"ම්ම්...නුවරටම නම් එන එකක් නෑ. බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට ඒවි"
"ඊලඟ සතියේ ආයෙම එනවද?"
"ම්...කියන්න බෑ, වැඩ තියෙන විදියට තමා"
ආර්යන් මොනවදෝ හිතන වග ආන්යට පෙනුනා. ඔහු හිතේ ගොඩාක් දේවල් තියාගෙන, එලියට දෙන්නේ බොහෝම පොඩ්ඩයි කියලා ඈට හිතුණා. වචනයක් කතා කරන්නත් කොච්චර හිතනවද?
"මගේ හිත හරි කලබලයි ආන්යා..." ඔහු එක පාරටම එහෙම කිව්වා. ආන්යා බොන්න කට ගත්තු තේ උගුර එහෙමම ගිලුණේ උගුරත් පිච්චීගෙනමයි.
"අභිගේ අසනීපේ ඉක්මණට හොඳවෙයි. වැඩියෙම ඒ ගැන හිතන්න එපා" ආන්යා උගුර පාදමින්ම කිව්වා.
"අභි නිසා විතරක් නෙවෙයි" වැලිමිටින් දණහිසට බරදීගෙන නැවිලා උන්නු ඔහු ආන්යා දිහා කෙලින්ම බැලුවා. වෙන මොනා නිසාද කියලා අහන්න ආන්යගේ දිව නැමුණේ නෑ. ඈත් බලාගෙන හිටියා විතරයි. ඔහු ආයෙම එලිය දිහාවට ඇස් යොමු කළා.
"මං මෙහාට එද්දි, මගේ හිතේ තිබ්බේ අපේ අලුත් හොටෙල් කම්ප්ලෙක්ස් එකට හොඳ තැනක් බලාගෙන යන එක විතරයි. ඒත් ආපු වැඩේ කරගෙන ආපහු ගියාමයි තේරුණේ මම මෙහේදි ගොඩක් දේවල් හිතට එකතු කරගෙන කියලා..."
ආන්යගේ බඩ ඇතුලේ මොනවදෝ කැලතෙනවා වගේ හැඟීමක් ඈට දැනෙන්න ගත්තා. ආර්යන් මොනවද මේ කියන්න හදන්නේ?
"මට... තේරෙන්නෑ... ඔයා මොනවද කියන්නේ කියලා" ආන්යා තතනමින් කිව්වා.
"ඔයාට කොහේ තේරෙන්නද මටම තේරෙන්නෑ මං මේ මොනාද කරන්නේ කියලා. ඔයා හිතනවා ඇති මං ඇයි මේවා ඔයාට කියන්නේ කියලා, නේද?"
ආන්යා ඒකට උත්තර දෙන්න ගියේ නෑ. ඈ බිම බලාගත්තා.
"මොකද මං හිතනවා-"
ඒත් ඔහු හිතන්නේ මොනවද කියලා කියන්න කලින් ගේ ඇතුලේ ඉඳන් අභියි, ගෝපියි එලියට ආවා.
"මම ඒත් බැලුවා මට නොකියම ගිහින් වත්ද කියලා..." අභි කිව්වේ ආර්යනුයි, ආන්යයි මැදින් තිබුණ පුටුවකට බර වෙන ගමන්. එක පාරටම වෙච්ච වෙනස නිසා අන්ද මන්ද වුණ ආන්යා හිනා වෙන්න උත්සාහ කලා.
"න්...නෑ. තේ බොන්න නැවතුණා. දැන් හොඳයි වගේද ටිකක්?"
"හ්ම්ම්...මම ඔයාගේ අම්මා එවපු කැඳ එකත් බිව්වා. ටිකක් ෂේප් දැන්"
"දැන්වත් පෙරේතකම ඉවසගන්න ඉගෙන ගන්න. දකින දකින එක කන්න යන්න එපා..."
"හොඳමයි මැඩම්" අභි අත් දෙක එකතු කරලා වැඳගෙන වගේ කිව්වා. අභිට මොනා වුණත් පිස්සු ගතිය නම් අඩු වෙලා නෑ.
අභිට වැහුණ නිසා ආර්යන්ගේ මුහුණේ ඉරියව් ආන්යට පෙනුනේ නෑ. ආර්යන් හිතනවා කිව්වේ මොකක් ගැනද කියලා දැන් නම් කීයටවත් අහගන්න වෙන්නෙ නෑ කියලා ආන්යට තේරුණා. ඒ එක්කම තවත් එතන ඉන්න බැරිකමක් ආන්යට දැනෙමින් තිබුණා.
"එහෙනම් අපි යන්නද? අම්මා බලාගෙනත් ඇති. දැන් දොලහටත් ලඟයිනේ" ආන්යා ඇහුවේ දෙන්නගෙන්ම.
"අනේ තව ටිකක් ඉන්නකෝ" අභි කිව්වේ ආයාචනාත්මකව. ආර්යන් නම් මොනවත්ම කිව්වේ නෑ.
"අම්මා බලාගෙන ඇති අභි, යන්න එපැයි. ඔයාට පාලුයි නම් ගෝපිව තියා ගන්න. මම අම්මට කියන්නම්"
"යන්නම ඕන නම් ඉතින් අපට බලෙන් තියා ගන්න බෑනෙ..." අභි බොරු අමනාපයක් පෙන්නලා කිව්වා. ආන්යා හිනා වුණා.
"හෙ යනවනේ නේද?" අභි ආයෙම ඇහුවා.
"ඔව්, හෙට දවල්ට යනවා.ඔයා බෙහෙත් බීලා සනීප වෙන්න හොඳද? මම අනුටත් කියන්නම් කෝ පෙරේතකමට කරගත්තු දේ ගැන" ආන්යා කිව්වා.
"මාව බලන්න ආවට තෑන්ක්ස් ආන්යා" ඒ පාර නම් අභි කිව්වෙ ටිකක් විතර බැරෑරුම් වෙලා. "වොමිට් කරද්දි සාත්තු කලාටත් තෑන්ක්ස්. මට නම් තව කෙනෙක් වොමිට් කරනවා බලාගෙනවත් ඉන්න බෑ ඈත ඉඳන් වත්, ඔයා ඒ අතින් හරිම ග්ට්. හරි,  එහෙනම් හෙට පරිස්සමින් යන්න හොඳේ"‍රේ
"ම්ම්. හරි, මොනා හරි ඕන වුණොත් කෝල් එකක් දෙන්න. හෙට යන්න කලින් ආයෙම ලෙඩ බලන්න එන්න වෙන එකක් නෑ. මේ, බත් පිඟාන අතේ තියාගෙන බෙහෙත් බොන්න එපා, කන්න පැය දෙකකට වත් කලින් බොන්න. නැත්තම් ආයෙම වමනේ යයි. හොඳද?" ආන්යා උපදෙස් මාලාවක් නිකුත් කලා.
"හොඳමයි නෝනා"
"ගෝපි රාධාට කතා කරන් එනවද යන්න" ආන්යා ඉන්පස්සේ ගෝපිට කිව්වා.
ආර්යන් සද්ද නොකර උන්නු විදියටම ඉඳගෙන ඉන්නවා ආන්යා දැක්කේ යන්න නැගිට්ටාම.
"අපි එහෙනම් ගිහින් එන්නද  ආර්යන් අයියා..."
ආර්යන් හිස උස්සලා ආන්යා දිහා බැලුවම ඒ බැල්ම ඇගේ හදවත විනිවිද ගියා වගේ ආන්යට දැනුනා. ඒ තරම් සංවේදි, හිත සසල කරවන බැල්මක් තියෙන වෙන කෙනෙක් ආන්යට මීට කලින් දැකලා තිබුණේ නෑ. ඒ ඇස් වල තිබ්බේ බැල්මක් විතරම නෙවෙයි, ලොකු කතාවක් කියලා ඈට හිතුණා.
"ගිහින් එන්න එහෙනම්" ඔහු කිව්වේ නැගිටින ගමන්.
ආන්යා ඔහුගෙන් ඇස් මුදා ගත්තේ අමාරුවෙන්. ඔහු ඇත්තටම කියන්න උත්සාහ කලේ මොනවද කියලා දැනගන්න ඈට ලොකු උවමනාවක් තිබුණා. ඒත් ඒකට ඉඩක් නැතිවුණ නිසා ඇගේ හිතට දැනෙමින් තිබුණේ සතාපයක්. මීට කලින් කවදාවත් පිට පිරිමියෙක්ට ආදරේ කරලා නොතිබුණ නිසාදෝ මේ දැනෙන හැඟීම් සේරම පහදගන්න, විසඳගන්න ආන්යා දැනගෙන හිටියේ නෑ. ඒත් ඈ එකම එක දෙයක් දැනගෙන හිටියා, ඒ ආර්යන් තමගේ ජීවිතේ ඉතාමත් විශේෂ පුද්ගලයෙක් කියලා. ඒ ආර්යන්ව හිතෙන් අයින් කරන්න බැරි තරමට, ඔහු හිතේ පැලපදියම් වෙලා කියලා. ඔවුන් දෙන්නා කතා කරලා තියෙන්නේ වචන දෙක තුනක් වුණත්, ආර්යන්ගේ ඇස් ඊට වඩා ලොකු කතාවත් ආන්යගේ හදවතට දනවලා තිබුණා. වචන නැතිවත් කොච්චර නම් දේවල් කතා කරන්න පුලුවන්ද?

Friday, February 24, 2012

දහ නවවන කොටස


"දැන් හුඟ කාලෙකින් ඒ පැත්තේ ගියේත් නෑනෙ..."
ආන්යා මූණ සෝදගෙන සාලෙට එද්දි අම්මයි තාත්තයි බර කතාවක්.
"කොහෙද මේ දෙන්නව අල්ලගන්න  හරි අමාරුයි නේ දැන්" අම්මා කිව්වේ ආන්යා දිහා බලලා. ආන්යා ඇවිත් තාත්තා ලඟින් ඉඳගත්තා.
"කොහේ යන්නද අම්මා?"
"ගමේ ගිහින් එන්න යන්න. අත්තා මේ ලඟකදිත් මතක් කරාලු අපි ආවේවත් නෑ කියලා. චුටි බාප්පා කතා කලා ඊයේ" උත්තර දුන්නේ තාත්තා.
ආන්යාගේ තාත්තගේ ගම වුණේ අනුරාධපුරේ නාච්චදූව කියන පලාත. ආන්යා එහේ යන්න කවදත් ආස කලා. තාත්තලට එහේ ගොඩක් ඉඩම් තිබුණා. තාත්තගේ පවුලේ පිරිමි ළමයින්ම හයක් උන්නත් අන්තිමට ඒවා බලාගන්න ඉතිරි වුණේ චූටි බාප්පා, ඒ කිව්වේ ආන්යගේතාත්තගේ බාලම මල්ලි විතරයි. අත්තයි, අත්තම්මයි එක්ක බප්පයි, පුංචියි එයාලගේ දුවලා තුන් දෙනයි තමා දැන් අනුරාධපුරේ මහ ගෙදර හිටියේ. ආන්යගේ මේ ගම වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම නියම ගමක්. ගමේ වැව, වැව ගාව ලොකු විහාරේ, වැව ඉහත්තාවෙන් ගමයි විහාරෙයි යාකරන, දෙපැත්ත කොහොඹ ගසින් ගෙවුණු ගුරු පාර...මේ සේරටම ආන්යා ගොඩක් ආස කලා. තේ වතුවලට තරම්ම.
"අපිවයැ අල්ලන්න අමාරු, තාත්තවනේ. නැත්තම් අපට නිවාඩු තිබ්බ දවස් වල ගිහින් එන්න තිබ්බනේ" ආන්යා කිව්වා.
"ඒකනේ වෙලා තියෙන්නේ" තාත්තත් එකඟ වුණා. "මේ දවස් වල හරි අමාරුයි නිවාඩු ඉල්ලන්න, තේ ඉල්ලුම බැහැලා නේ. ඉතින් රටේ තියෙන ඔක්කොම දහංගැට දාන්න ඕන ප්‍රොෆිට් තියා ගන්න. ඒ අස්සේ වතු දෙක තුනක් මාසෙකට පාරක් ස්ට්‍රයික් කරනවා. ඉතින් මොන නිවාඩුද? දුවත් මේවා ගැන දන්නවනේ"
තාත්තා කියන්නේ ඇත්ත. ඉස්සර වගේ ලංකාවේ තේ වලට දැන් ලෝකේ ඉල්ලුමක් නැති වග ආන්යා දැනගෙන හිටියා.
"දැන් ලොක්කා හදන්නේ වෙන බිස්නස් මොනාටහරිත් අත ගහන්න. මොකද අපි නම් හෙට අනිද්දට අයින් වෙයි. ඒත් මේ මිනිස්සු මොනවා හරි කරලා මේක කරන්න එපැයි. මනී මහත්තයාගේ අදහස මේ පැත්තේ පොඩි ටුවරිස්ට් හොටෙල් එකක් හදන්න. ළමයි දෙන්නා මෙහාට එව්වෙත් ඒකයි මහිතේ. දැන් ඉතින් ලංකාවේ රැල්ල ඒ පැත්තටනේ" තාත්තා ආයෙම කිව්වා.
"ඒකත් ඇත්ත" අම්මා කල්පනාකරමින්ම කිව්වා.
"ඒක නෙවේ තාත්තා, දැන් අභිට කොහොමද? තාත්තා ඊයේ බලන්න ගියාද?" ළමයි දෙන්නා කිව්වාමයි ආන්යට අභි මතක් වුණේ.
"ඊයේ හවස යද්දිත් ඒ තරම්ම ගුණයක් නෑ, දොස්තර කිව්වලු දවස් තුන හතරක් යාවි හොඳවෙන්න කියලා"
"මේ ළමයි දෙන්නා කොහොම කනවාවත්ද දන්නෑ. දවල්ටවත් මොනා හරි හදලා ගිහින් දෙන්න ඕන" අම්මා කිව්වේ විස්සෝපෙන් වගේ. අම්මා මේ දෙන්නටත් සලකන්නේ ගීතාන්ටයි, අනුහස්ටයි වගේ කියලා ආන්යාට හිතුණා.
"තාත්තේ මම රාධායි, ගෝපියි එක්ක ගිහින් අභිව බලලා ආවට කමක් නැද්ද?" ආන්යා පරිස්සමින් ඇහුවා.
"ම්ම්...කමක් නෑ ගිහින් එන්න. ඔය කට්ටිය ඉතින් යාලුවෝ නේ" තාත්තා කිව්වේ හිනා වෙලා.
"ඒක කියන්න. මෙයාලා නැති දවස් වල ගෝපි උන්නේ එහේමයි. නොගිය දවට කෝල් එකක් දීලා හරි ගෙන්නගන්නවා" අම්මත් කිව්වේ හිනා වෙවී.
"බර්ඩ්ස් ඔෆ් ෆෙදර් ෆ්ලොක් ටුගෙදර් කියනවනේ රම්‍යා..."

උදේ දහයට විතර අම්මා හදලා දීපු බැදිහාල් කැඳ වගයකුත් අරගෙන ආන්යයි, රාධායි ගෝපි එක්ක උඩ බංගලාවට යන්න පිටත් වුණා. කලින්දා තිබ්බ වැහි අඳුර තාමත් පහ වෙලා ගිහින් තිබුණේ නෑ. ඈත කඳු වලල්ල ලා මීදුම් පටලයකින් වැහිලා තියෙනවා ආන්යා දැක්කා. ඒ දසුන ඇගේ හිතට එක් කලේ නැවුම් හැඟීමක්.
"ආර්යන් මාතියා අභී මාතියා වගේ නෙවෙයි" ගෝපි මහත්තුරු දෙන්න ගැන විස්තර වර්ණනාවක් කරන්න පටන් ගන්න හදන්නේ.
"මාතියා කාමරේට වෙලා එක්කෝ කොම්පියුටරේ වැඩක්, නැත්තම් පොතක මූණ ඔබාගෙන, එක්කෝ කුස්සියේ, එහෙමත් නැත්තම් අර ඉස්සරහ බංකුව උඩ. තනියෙම්මයි ඉන්න කැමති. ඒකට අභි මාතියා...කෙලින්ම අනික්පැත්ත"
ආන්යා ගෝපි දිහා බැලුවේ හිනාවක් මුවේ තවරගෙන.
"ගෝපිටත් ඉතින් හොඳයි නේද? අම්ම කිව්වා කොයි වෙලේකවත් හොයා ගන්න නෑ කියලා"
"අනේ නෑ බේබි, මම අනිවාර්යෙන් රෑට නිදා ගන්න ගෙදර එනවා"
ඒ පාර ආන්යගේ හිනාව පුලුල් වුණා.
"ඒ මදෑ නේද රාධා?"
ආන්යලා ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වෙද්දි ගෙදර අප්පු මිදුලේ වැට කපනවා. සුදු කොට කලිසමකින් සැරසිලා, දුඹුරු පාට තොප්පිය එක්කම තියෙන ජර්සියක් දාගෙන එතන හිටගෙන උන්නේ ආර්යන්. ඔහුගේ අතේ විසාල කැමරාවක්. ආන්යා ඇතුලු පිරිස දක්ක ගමන් ආර්යන් එක පාරටම ගල් ගැහුණා. ආන්යගේ හද ගැස්ම එක පාරටම වැඩි වෙන්න පටන් ගත්තා.
"ආ...මේ ඔයාලනේ, උදේම ඇවිත්" ඔහු කිව්වේ පුදුමෙන් වගේ.
"ඔව්, අම්මා මේ කැඳ වගයක්  හදලා දුන්නා අභිට. ඒක දෙන්නත් ඕන නිසා උදේම ආවා" ආන්යා කිව්වා.
ආර්යන් තව මොහොතක් කියාගන්න දෙයක් හොයමින් වගේ ගත කලා.
"ම්ම්...අභිට කොහොමද?" බැරිම තැන ආන්යා ඇහුවා.
"දැන් නම් ගොඩක් හොඳයි වගේ. ප්ලීස් එන්න ඇතුලට" ආර්යන් හැමෝටම ආරාධනා කලා.
"අද සැටඩේ නිසා අපි ටිකක් දවල් වෙනකල් නිදියගත්තා" ඇතුලට යද්දි ඔහු එහෙමත් කිව්වා.
"නාරද අයියා නැද්ද?" ආන්යා ඇහුවා.
"උදේම ගෙදර ගිහින් එන්න කියලා ගියානේ. කලින් වීක් තුනක් විතරම දවස් හතම වැඩ කරපු නිසා යන්න බැරි වෙලා" ඉස්සරහින් ඇවිදගෙන යන ගමන්ම ආර්යන් කිව්වේ පිටිපස්ස නොබලා.
ඔහු සාලේ නොනැවතීම කෙලින්ම ආන්යලව එක්ක ගියේ අභී උන්නු කාමරේට. ඒත් රාධායි, ගෝපියි නම් කාමරේට එන්න අදි මදි කරලා එලියෙම නැවතුණා. ආන්යා ඇතුලට යද්දි  නිකට දක්වාම පොරවගෙන, ඇස් බාගෙට ඇරගෙන අභි ඇඳේ නිදියගෙනයි උන්නේ. දැකපු ගමන්ම ආන්යට හිතුනේ ඔහු ඇදිලා ගිහින් වගේ කියලයි. ඇයව දැකපු අභි හිනාවෙලා නැගිටින්න උත්සාහ කලා.
"හෝ..හෝ..නැගිටින්න එපා, ඔහොම ඉන්න" ආන්යා කිව්වේ ඔහු අසලට යන ගමන්.
"වාඩි වෙන්න ආන්යා" ඇඳ අසලම තිබ්බ පුටුවක් පෙන්නලා ආර්යන් කිව්වා.
"මොනවද මේ කරගන්නේ ඈ?  දැන් කොහොමද?" ආන්යා මුදුවට ඇහුවා.
"ඊයෙට වඩා නම් හොඳයි වගේ. ඊයේ වෙව්ලලා උණ ගත්තේ නෑ අද නම්. ටිකක් නෝෂස් ගතියක් තියෙනවා ඒ වුණාට." අභිගේ හඬ දුර්වලයි. ආන්යගේ හිතට දැනුනේ දුකක්.
"මොකට කන්න ගියාද අරවා මේවා. දන්නවනේ මෙහෙ ගොඩක් තැන්වල කෑම හරි නෑනෙ. දැන් බලන්නකෝ වුණ දේ" ආන්යා කිව්වා.
"මම එන්නම්" ආර්යන් එහෙම කියලා කාමරෙන් පිට වුණේ එවෙලෙමයි.
"කමක් නෑ, ඉතින් මොනවා කරන්නද? අඩු ගාණේ ඔයා මාව බලන්නවත් ආවානේ" අභි ආයෙම හිනා වුණා.
"විහිලු නෙවෙයි අභි, මෙහේ ඔයාගේ පේරන්ට්ස්ලත් නෑ,ලෙඩක්වුණාම අමාරු ඔයාලටමනේ"
"අන්නා ඉන්නවනේ. එයා ඉද්දි අම්මයි, අප්පයි දෙන්නම ඉන්නවා වගේ තමා"
ඒ වචන ආර්යන් ගැන ආන්යගේ හිතේ තිබ්බ පැහැදීම තවත් වැඩි කලා.
උගුරට එනවා වගේ ඒ පාර..." එහෙම කියපු අභී එක පාරටම බිමට නැමිලා වමනේ කරන්න පටන් ගත්තා. ආන්යා හොඳටැම බය වුණා. එවෙලේ කාමරෙන් පිට උන්නු ගෝපි කාමරේ ඇතුලට දුවගෙන ආවා. නොනවත්වා වමනේ යද්දි බලා ඉන්න බැරි තැන ආන්යා ගිහි න් අභීගේ පිට අතගෑවේ ඒකෙන් පහසුවක් දැනේවි කියලයි.
"ගෝපි..ගිහින් ආර්යන් මහත්තයට එන්න කියන්න, ඉක්මණට"
"බේබි පපුව පහලට අතගාන්න" කාමරෙන් ඉවතට දුවන ගමන් ගෝපි කිව්වේ කලබලෙන්. ආන්යා වැඩිය නොහිතා ගෝපි කිව්ව විදියට කලා. යාන්තම් ඒ පාර වමනේ යන එක අඩු වුණා. අභි දුර්වලව ඇඳට වැටුණා. ආන්යා ලඟ තිබ්බ තුවාය, වතුර ටිකක් දාලා පොඟවලා අරන් අභිගේ මුව පිස්සා. ඈට අභි ගැන දුකක් වගේම බයකුත් දැනෙමිනුයි තිබුණේ. ඇගේ ඇස් වලට කඳුලුත් පිරුණා.
"මොකද, මොකද?" ආර්යන් කාමරේට දුවගෙන ආවේ කලබලෙන්.
"වමනේ ගියා" ආන්යා කිව්වා.
ආර්යන් අභී දිහා මොහොතක් බලාගෙන උන්නෙත් බය මුසු දුකකින් කියලා ආන්යට තේරුණා.
"අනේ ආර්යන් අයියා, ආයෙම ඩොක්ට කෙනෙක්ට පෙන්නුවොත් මොකද?" ආන්යා ඇහුවේ බයෙන්.
"නෑ...නෑ..දොස්තරලා ඕන නෑ. මම ටිකක් වැඩිපුර වතුර බිව්ව නිසා වෙන්න ඇති. වමනේ ගියාට පස්සේ සනීපයි වගේ" අභි හෙමිහිට කිව්වා.
ආර්යන් මොහොතක් කල්පනා කලා.
"අද හවස් වෙනකල් බලමුකෝ එහෙනම්..." ඔහු සුසුමක් හෙලලා කිව්වා." ගෝපි...අප්පුට කියන්න ඇවිත් මෙතන සෝදලා දාන්න කියලා. අභී එතකල් මගේ කාමරේට යං" ආර්යන් ඇඳේ අනික් පැත්තෙන් ගිහින් අභීව ඇඳෙන් බස්සගත්තා.
"එන්න ආන්යා..."
ආන්යා කැඳ භාජනෙත් අරන් මේ දෙන්නා පස්සෙන් ගියා.
ආර්යන්ගේ කාමරේ තිබුණේ, අභිගේ කාමරේට එහා පැත්තේ. ඒක ගෙයි ඉස්සරහා පැත්තට වෙන්න පිහිටලා තිබ්බ නිසා, ලොකු ජනෙල් පලු දෙක අතරින් බංගලාවේ පිට්ටනියත්, ඈත කඳු වලල්ලත් හොඳටම පෙනුනා. කාමරේට ඇතුල් වුණ ආන්යට පුදුම නොවී ඉන්න බැරි වුණා. ලීබඩුයි, මේසේ මත තිබුණ මල් පෝච්චියයි ඇරුණාම කාමරේ තිබ්බ අනික් සේරම සුදු පාටින් යුක්ත වුණා. සේරම පිරිසිදුවට, ලස්සනට අස් කරලත් තිබුණා. කාමරේ තිබුණේ, ඇඳයි, අල්මාරියයි, ඇඳ ලඟ තිබුණ ලියන මේසෙකුයි, පුටුවකුයි විතරයි. ආර්යන් එක්ක ආපු අභි ඇඳෙන් වාඩි වුණා. ආන්යා මේසේ අසලට වුණා.
"වොෂ් පන්න වෙන්ඩුම් අන්නා" අභි කිව්වා. ඒ කිව්වේ මොකක්ද කියලා ආන්යට තේරුණා.
"එහෙනම් ඔයා ඇඟ සෝද ගන්න මම එලියෙන් ඉන්නම්" ආන්යා කිව්වේ ඒ නිසයි.
"නෑ, නෑ. ඔයා ඉන්න. මම ඉක්මණට එන්නම්. ගෝපිත් ඉන්නවනේ" අභි කිව්වා.
"කමක් නෑ මං එලියෙන් ඉන්නම්කෝ"
ආර්යන් ඒ වෙද්දි අභිගේ රෙදි ගේන්න එලියට ගිහින්. ඔහු එන්න කලින් අභි ගෝපිගේ උදව් ඇතිව නාන කාමරේට ගියා. මොහොතකට ආන්යා ආර්යන්ගේ කාමරේ තනි වුණා. ඈ පිලිවෙලකට පොත්, ෆයිල් කවර තියලා තිබුණ මේසේ ඇස් දිවෙව්වා. ඒ මේසේ උඩින් තුනී වීදුරුවක් දාලා තිබුණ වග ආන්යා දැක්කා. ඒකේ යට කවිද කොහෙද ලියපු කොල කෑලි, පෝස්ට් කාඩ් වගේම ෆොටෝ එහෙමත් තියෙන වගත් ඈ දැක්කා. එතනින් එන්න හදද්දිම වගේ හදිසියේම ඇගේ ඇස් මේසේ ඈතට වෙන්න තිබුණ පින්තූරයක් ලඟ නැවතුණා. ඈ තව ලං වෙලා නැවිලා බලද්දි, ඒතන ඈ දැක්කේ ආර්යන්ටයි, අභිටයි මැදිවෙලා උන්නු තමන්මයි. එදා කෑම දීපු දවසේ ගත්තු ෆොටෝ එකක්. ආන්යගේ හදගැස්ම ආයෙම වැඩි වුණා. ආර්යන් ඇයි මේක මෙතන තියාගෙන ඉන්නේ?