Monday, September 17, 2012

පහලොස්වන කොටස



"මම හිතුවා ඔයා මෙච්චර වෙලා ඩීනෝ එක්ක කතා කර කර හිටියද කියලා. මන්ජීත් මට කිව්වා ඔයා එයා එක්ක එලියට යනවා දැක්කා කියලා"
රෑ කෑමෙන් අනතුරුව සොනාලිට සියලු විස්තරය පවසා අහවර වූ පසු ඈ එසේ කීවාය.
"ඔයා මොකද හිතන්නේ ඉතින්?"
"කවුද ඩීනෝ ගැනද?" සොනාලි ඇසුවාය.
"ජේඩන් ගැන"
"අම්...හිතන්න දෙයක් නෑ ඇත්තටම පංචලී. එයා ඔයාට ගොඩක් කැමතියි. ඒකෙ දෙකක් නෑ. ඒත් ඇත්තම කිව්වොත්, ආදරෙයි, කැමැත්තයි කියන්නේ දෙකක්. එයා ඔයාට ආදරේද කියන්න තරම් නම් මට හේතු නෑ. ඒත් ආදරෙයි වෙන්නත් පුලුවන්" සොනාලි කීවේ මසිතේ වූ බර තවත් වැඩිකරලමිනි.
"මම මොකද කරන්න ඕන සෝනු?" මම අසරණව ඇගෙන් ඇසුවෙමි.
"ඔයා ජේඩන්ට කැමතිද?" ඈ ඇසුවාය.
"කැමතියි ඒත් යාලුවෙක් විදියට විතරයි. වෙන විදියකට එයා ගැන හිතන්න මට බෑ"
"ඇත්තමද?"
"සත්තකයි"
සොනාලි මදෙස මොහොඅතක් බලාගෙන් ඖන්නේ එය නිසැකව පැහැදිලි කරගන්නට මෙනි. ඉන්පසුව ඈ බිම බලාගෙන හිස වනන්නට වූවාය.
"මං හිතන්නේ ඔයා ඒක එයාට කියන්න වේවි"
"මම කොහොමද එක පාරටම හේතුවක් නැතිව එහෙම කියන්නේ?"
"ඔයා දාසයවෙනිදට ඒක කියන්න. එදා තමයි හොඳම දවස මට හිතෙන විදියට. මනුස්සයා එදාට නම් අනිවාර්යෙන්ම වචනේ දාන එක සහතිකයි" සොනාලි කීවාය.
"ආයෙම මා එක්ක තරහා වේවිද?"
"කියන්න බෑ. ඒත් එයා තේරුම් ගනීවි නේ ඔයා එහෙම සම්බන්ධෙකට කැමති නෑ කියලා නේද?"
"ඔව්. මම එහෙම කරනවා"අවසන මම දැඩිව කීවෙමි."තරහා වුණත්, ආයෙම කාලෙකදි කතා කරාවි නේ"
"අන්න එහෙම හොඳයි" සොනාලි ඇඳෙන් බසිමින් කීවාය.
"ඒක පැත්තක දාමුකෝ, ඔයා මොකද ඩීනෝ ගැන හිතන්නේ?"
මම හිස පීරන්නට පනාව අතට ගෙන උන් සොනාලිගෙන් ඇසීමි. ඈ ඉදිරිපස තිබූ කණ්ණාඩිය තුලින් මදෙස බැලුවාය.
"මොනවත් හිතන්නෑ" ඇගේ වතේ වූයේ මට කියවාගත නොහුණු හැඟීමකි.
"ඩීනෝ පව්. එයා ලේසියෙන් අතාරින එකක් නම් නෑ" මම මදහසක් පා කීවෙමි.
"ඉතිං එහෙනම් අල්ලගෙන හිටපුවාවෙ. තව අවුරුදු දෙකකින් අපි ආයෙම ගම් රටවල් වලට ගියාම ඕවා සේරම අමතක වේවි. අනික මූදේ ඉන්නේ එක මාලුවෙක්යැ" ඈ හිස පීරමින් කීවාය.
"ඔයා පේන්වට වඩා නපුරුයි සෝනු" මම විහිලුවට කීවෙමි.
"නෑ පංචලී. ඔයාට ජේඩන්ගේ යාලුකම වටිනවා වගේ, මටත් ඩීනෝගෙ යාලුකමයි වටින්නේ. නොවෙන දේවල් කරන්න ගිහින් අන්තිමට හිත් වේදනාවල් ඉතුරු කරගන්න මම ආසත් නෑ"
"මට තේරෙනවා සෝනු... එක අතක්ට බැලුවාම අපි දෙන්නගෙම තත්වේ ටිකක් එක වගේ. බලමුකෝ ඉස්සරහට මොකද වෙන්නේ කියලා නේද? ම්ම්...නිදිමතකුත් එනවා. මම නිදාගන්නද?"
"හා, හා. මම දැන්ම නිදන්නේ නෑ. ගෙදරට ලියුමක් ලියන්න තියෙනවා"
සොනාලි හිස පීරන දෙස බලාගෙනම මම දෑස පියාගතිමි. සවස ජේඩන් හා ගෙවුණු විනාඩි කීපය මට යලි සිහි විය. එහෙත් සංකේත් තරම් වත් ඔහුව මට විශ්වාස කරන්නට නොහැකි වග මම දැන උන්නෙමි. ඒ මා ඔහු ගැන නොදන්නා නිසාම නොවේ. අපේ සමාජ වල ඇති පරතරයද නිසාවෙනි. එන දේකට මුහුණ දෙනවා ඇරෙන්නට, සැලසුම් කරමින් කිසිවක් කරන්නට බැරි වග මට වැටහී තිබිණි. මා කරන්නට සිතුවේද එයයි.
අප මහත් බලාපොරොත්තුවෙන් උන් තිස් එක්වෙනිදා රාත්‍රිය අවසානයේදී උදා වී තිබිණි. එය එසේ වුවද එදින සවස දේශණ අවසන් වන විට අපේ සියලු උද්‍යෝගය පහව ගොස් තිබිණි.
"ඔයාලා අද රෑට මොනවා කලත් මට කමක් නෑ. හෙට දේශණයට එද්දි පහුගිය සති වල කරපු පාඩම් හතරෙන් දෙන ක්විස් එකට ලෑස්ති වෙලා එන්න"
මානව චර්යා පිළිබඳව අපට උගන්වන මහාචාර්යවරිය වූ රේමන්ඩ් මහත්මිය එසේ පැවසූ විට ශාලාව තුල සියුම් මුණු මුණුවක් හා සූවක් පැතිර ගියේය. සූ ගෑ අය අතර මම ද වූයෙමි. මහාචාර්යවරිය එවැන්නක් සිදු නොවූවාසේ ශාලාවෙන් පිටව ගිය අතර අපගේ සියලු බලාපොරොත්තු බිඳ වැටුනාක් වැනි හැඟීමක් අපට දැනුනි.
"මදෑ..හෙට එලිවෙනකල් නටන්න හිටිය. දැන් ඉතිං පණ දාගෙන පාඩම් කරන්නයි වෙන්නේ" පූජා කලකිරුණු ස්වරයෙන් කීවාය.
"ඒක නේන්නම්. චැප්ටර්ස් හතර පිටු සීයක් විතර. අනේ මන්දා හෙට නෙවෙයි ලබන සතිය වෙද්දි වත් කිය්වගන්න පුලුවන් වේවිද කියලා, තියෙන වැඩත් එක්ක බැලුවාම" නයෝමිද කීවාය.
"බ්‍රයන්ට කියන්නත් බෑ, එයාට තරහා යයි මම එන්නෑ කිව්වොත්" ලතිකා මට කීවාය.
"කරන්න දෙයක් නෑ නයිට් එකටත් ගිහින්, කොහොමහරි පාඩමත් කරගන්න බලමු" සොනාලි හැමදාම මෙන්ම සුබවාදි වෙන්නට උත්සාහ කරමින් කීවාය.
"මට නම් නයිට් එකට යන්න ආසාවක් නෑ. ඒ නිසා මම මේ චානස් එක අරගෙන පාඩම් කරන්න බලනවා. බැරිම නම් නිදා ගන්නවා" මම එසේ කී විට අනෙක් සියල්ලෝ මදෙස බැලුවේ මම මහා අශෝභන දෙයක් පැවසුවාක් මෙනි.
"ඔයා...මට විශ්වාස කරන්නත් බෑ, ඔයාට එහෙම කියන්න පුලුවන් කියලා" සොනාලි දෑත් දෙපසට විහිදුවා, ඇස් කරකවමින් ඇගේ නොරිස්සුම මා වෙත පල කලාය.
"ඇත්තමයි"
"ඔච්චරම බෝරිං වෙන්න එපා අනේ"
"ඊට පස්සේ අපට තමා බෝරිං වෙන්නේ ජේඩන් හම්බවෙලා එක එක එව්වා අහද්දි" නයෝමි එසේ කී විට මම ඈට රැව්වෙමි.
"මම ඔයාලට යන්න එපා කිව්වා වගේනෙ මට දොස් කියන්නේ. මට කම්මැලියි, ඇත්තටම" මම කීවෙමි.
එහෙත් එය සම්පූර්ණම සත්‍ය නොවීය. දෙසැම්බර් තිස් එක් වෙනිදා වූ කලී මට එදවස මහත්ම වූ වැදගත් දිනයක් ද වූ බැවිනි. ජනවාරි පළමුවැනිදා ඔහුගේ උපන්දිනයයි. මා ඔහුගේ පෙම්වතිය වූ දා පටන්ම කාටත් කලින් නව වසර උදා වන රාත්‍රී දොලහේ කණිසම වදිද්දීම මුලින්ම ඔහුට සුබ පැතූවේ මා ය. මේ එසේ කරන්නට බැරි පළමුවැනි වතාව විය. එය මසිතට එක් කලේ මහත්ම වූ සංතාපයකි.. අද වද්දි ඔහු මා අසල නැති වීම මේ දින කිහිපයේ එතරම් නොදැනුනත්, මෙදින විශේෂයෙන් මට ඔහු නැති අඩුව දැනෙමින් තිබිණි. සිත වඩාත් රිදුම් දුන්නේ ඔහුට නම් මාව නිකමටවත් මතක් නොවෙනු ඇති වග මා දැන උන් බැවිනි. ඔහුට කිසිදාකවත් දින මතක තිබුණේ නැත. එහෙත් අප පිලිබඳව වූ ඉතා සරල මතකයක පවා දින අදටත් මගේ මතකයේ තිබිණි. ඒ මා එතරම්ම ඔහුට ආදරය කල නිසාවෙනි.
"පංචලී කෝල්..."
සොනාලි කෑ ගසන තුරුම ඇඳ මත හිඳගෙන අතීතයේ යලි ගැලී උන් මට මාගේ දුරකථනය නාද වන හඬ ඇසුනේ නැත. මා එය අතට ගෙන බලද්දි, ඇමතුම ජේඩන්ගෙන් විය.
"හායි ජේඩන්, කොහොමද?" මම ඇසුවෙමි.
"අහන්න...ඇත්තද මේ ඔයාලා අද පාටි එකට එන්නෙ නෑ කියන්නේ?" ඔහු ඇසුවේ හති දමමින් මෙනි.
ඔහුගේ හඬට අමතරව සුලං හමන හඬක් වැන්නක් ද මට ඇසුනෙන් ඔහු ඉන්නේ එලිමහනක විය යුතු බව මට නිගමනය කල හැකි වුණි.
"අනික් අය නම් ඒවි. මමයි එන්නේ නැත්තේ. හෙට ක්විස් එකක් ජේඩන්. පොත අතින්වත් අල්ලලා නෑ. මට කොහොමත් ඒ විශය ටිකක් අමාරුයි" මම ඔහුට කීවෙමි.
"මොනවා? අනේ ඔයාට පිස්සුද? මේවගේ පාටියක් අතෑරලා පාඩම් කරන්න. වෙන වැඩක් නම් කමක් නෑ, ඒත් පාඩම් කරන්න? අනේ පිස්සු නොකර එන්න ලමයෝ" ඔහු කීවේය.
"මට බෑ ජේඩන්. මම ආසත් නෑ, අනික නිදි මරලා ගිහින් හෙට වැඩ කරන්නත් බෑනෙ. ඔයාලා විනෝද වෙන්නකෝ"
මම එසේ කියද්දී මා අසලින් ගිය සොනාලි මට රවා, ගස්සාගෙන යන්නට ගියේ ඇගේ නොරිස්සුම පෙන්වන්නටය.
"කරුණාකරලා, එහෙම කියන්න එපා. එන්න බලන්නකෝ. ඒක හරිම විනෝදජනකයි, ඔයා දන්නෑ. ඔන්න ඔයා එන්නැත්තම් මාත් එන්නෑ"
"මෝඩ කතා කියන්න එපා ජේඩන්. මං නාවට ලස්සන කෙල්ලෝ ඕන තරම් ඒවි අද ඔයාට තනි රකින්න. ඔන්න ලඟින් තියා ගන්න කෙනෙක් හොයා ගන්නත් බැරි වෙන එකක් නෑ" මම එසේ කියා හිනැහුනෙමි.
"ඔයා මේ මලවිකාර කියනවා. ඇත්තටම කියන්න, ඔයා එන්නේ නැද්ද?"
"අනේ...පාඩම් කරන්න ඕන නේ"
ජේඩන්ගේ සුසුමක හඬ මට ඇසුණි.
"මොනා කරන්නද එහෙනම්, බලෙන් උස්සගෙන එන්නයැ. කමක් නෑ. මම තියන්නම්. බායි"
"බායි ජේඩන්, තරහා වෙන්න එපා" එහෙත් මා එසේ කියද්දීම වාගේ ඔහු අනෙක් පසින් ඇමතුම විසන්ධි කලේය.
රෑ කෑමෙන් පසු මගේ අනෙක් යෙහෙලියෝ ගණිත අංශයේ පැවැත්වෙන උත්සවයට යන්නට සූදානම් වූහ. මම ඔවුන් දෙස බලා උන්නේ උපේක්ෂාවෙනි.
"හිත වෙනස් වුනේ නැද්ද?" සොනාලි සියවෙනි වතාවටදෝ එසේ ඇසුවාය.
"නෑ සුදෝ ඔයාලා යන්න. විනෝදවෙලා එන්න. මම ගැන කරදර වෙන්න එපා"
"අනේ මන්දා ඔයා නම්...මම යනවා එහෙනම්. එනකල් බලා ඉන්න එපා. ඔයා නිදා ගන්න"
"හරි සෝනු...සතුටු වෙලා එන්න"
සොනාලි ගිය පසු මට කාමරය තුල දැනුනේ පාලුවකි. මම ජනේලය අසලට ගොස් එලිමහනේ නියොන් එලියේන් ආලෝකමත් වූ මාවත දෙස බැලුවෙමි. උත්සවයට සහභාගී වන උදවිය එකා දෙන්නා මාවත දිගේ ඇදෙනු මට පෙනුනි. සැබවින්ම මසිතේ යන්නට උවමනාවක් තිබුණේම නැත. ජනේලය ලඟින් මෑත්ව මම මේසය අසලින් වාඩි වී, මේසය යට වූ හා සෙරෙප්පු දේකේ කකුල් ඔබා ගතිමි. රාත්‍රිය සීතල විය. එහෙත් මා පාඩම් කලයුතුව තිබිණි.
"ට්‍රීං"
මම ගැස්සි ඇහැරුණේ මේසය මත වූ ඔරලෝසුවේ එලාම් නාදයටයි. ම නිදිබර දෑස් විවර කර බලද්දී වෙලාව රෑ එකොලහයි පනස් හය  ලෙස සටහන්ව තිබිණි. ඒ මා විසින්ම තබන්නට යෙදුනු එලාම් එකක් විය. රාත්‍රී දොලහ වද්දි ඇහැරී සිටින්නට මට උවමනා වූ බැවිනි. මට එසැනින් සිහි වූයේ සංකේත්ව විය. මම ලැප්ටොප් පරිගණකය දිගහැර එහි වූ සන්කේත්ගේ ඡායාරූප පෙලක් අරමුණකින් තොරව නරඹන්නට වීමි. ඒ මාස ගණනාවකට පසු මා එසේ කල මුල්ම වතාව විය. මා නෙත් වලට කඳුලු පිරුණේ ඇසිල්ලකිනි.
"ඇයි සංකේත් අපට එකට ඉන්න බැරි වුණේ?" ඔහු හිනැහී ඉන්නා එක ඡායාරූපයක් දෙස බලා මම විමසීමි.
ඔහු එහි හැඳ උන්නේ මා වඩාත් ආෂා කල ඔහුගේ මෙරූන් පැහැ කපු කමිසය විය. ඒ මා ඔහු වෙනුවෙන් මිලදී ගත් තෑග්ගක් විණි. මගේ දෑස් යලි යලි කඳුලින් බොඳ වද්දී රෑ දොලහේ කණිසම වදිනු මට ඈතින් ඇසිණි. එවෙලේම වාගේ පත්තුවන මල්වෙඩි හඬින් වටපිටාව ගිගුම් දෙන්නට විය. විදුලි කොටන්නක්  මෙන් ඒ එලි ජනේලයෙන් එපිට එලි කරමින් යලි නිවී ගියේය.
"හැපි බර්ත්ඩේ සංකේත්" මම පරිගනකයේ වූ රුව වෙත මිමිණුවෙමි.
පෙර බොහෝ වසරවල මෙන්ම මෙවරද මුලින්ම සංකේත්ට සුබ පතන්නට ඇත්තේ මා ය. එහෙත් එය ඔහු දන්නේ නැත. ඔහුට දැනෙනුද නැත. මම නාසය සූරා කඳුලු පිස දමා ගතිමි. එවෙලේම වාගේ කාමරයේ දොරට යමෙකු තට්ටු කරන හඬක් මට ඇසුණි. නේවාසිකාගාරයේ ඉතිරිව උන් පිරිස එකිනෙකාට සුබ පතාගන්නවා විය යුතු යැයි මම සිතුවෙමි. හනිකට දෑස් පිසදමාගෙන මම දොර වෙත දිව ගොස් දොර විවෘත කලෙමි.
"සුබ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා පංචලී"
එහි උන්නේ මා බලාපොරොත්තු වූ කිසිවෙකු නොවීය. වෙනකක් තබා සොනාලි හෝ, වෙනත් ගැහැණු ළමයෙකුද නොවීය. සිනාමුසුව සිටගෙන මාවෙත ඩේසි  මලක් හා කාඩ් පතක් දිගු කරගෙන එහි උන්නේ ජේඩන්ය.
"ජේඩන්...ඔයා මෙහේ?" මම පුදුමයට පත්ව විමසීමි.
"මම කිව්වේ, සුබ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා කියලයි" ඔහු කීවේය.
"ඔයාටත් එසේම වේවා ජේඩන්. ගොඩක් ස්තුතියි. ඒත් මට කියන්න ඔයා කොහොමද මෙහාට ආවේ කියලා"
ඔහු ගැහැණු නේවාසිකාගාරයට ආවේ කෙසේද යන්න මට සිතාගත නොහැකි විය. එය කල නොහැක්කක් යැයි මම සිතාගෙන උන්නෙමි.
"ඔයාලා එන විදියටම තමයි. ඉස්සරහ දොරෙන් ඇතුල් වුනා, රෙජිස්ටරිය බැලුවා. කාමරේ හොයා ගත්තා. ආවා"
"ඒත් මේක ගැහැණු හොස්ටල් එක නේ"
"ඉතිං?"
"පිරිමි ළමයින්ට එන්න පුලුවන්ද?"
"අපොයි පුලුවනි. එහෙම එපා කියලා නීති මෙහේ නෑ, අවිනීතව හැසිරෙන්නේ නැති වේවි කියලා උපකල්පනය කරලා. ඒ කොහොම වුණත් එන්න පුලුවන්. ආ...ඉතින් මම ඇතුලට එන්නද?" ඔහු අන්තිමේදි ඇසුවේය.
"ආ...ඔව්. කමක් නෑ...ඉක්මණට යනවනේ ඔයා. එන්න" මම අපහසුවෙන් යුතුව ඔහුට කාමරය තුලට ඇරයුම් කර, කෝකටත් කියා දොර අඩවන් කර තැබුවෙමි.
"ලස්සනයි...කොහොමත් කෙල්ලන්ගේ කාමර ලස්සනයි නේ" ජේඩන් වටපිට බලමින් කීවේය.
"ඒ කියන්නේ කලිනුත් ගිහින් තියෙනවා?"
"අපොයි ඔව්. ගොඩක්" ඔහු ඇඟට පතට නොදැනී කීවේය.
"වාඩි වෙන්න" මම ඔහුට කාමරයේ වූ සෝෆා පුටුව දක්වමින් කීවෙමි.
ඔහු ඇඟලා උන් උඩු කබාය ගලවා අතට ගෙන එහි වාඩි වූයේය. මම මේසය අසල වූ පුටුවෙන් නැවත වාඩි  ගතිමි.
"ඔයා පාඩම් කර කරද හිටියේ?" ඔහු මාගේ මේසය දෙස බලමින් ඇසුවේය.
"ඔව්. ඒත් මට නින්ද ගියා ටිකකින්" මම හිනැහී කීවෙමි.
"අහන්නත් දෙයක්යැ ඒක නම්" ඔහුද හිනැහෙමින් කීවේය.
"ඔයාට බොන්න දෙයක් හදන්නද?" මම එවර නැගී සිටිමින් ඇසුවෙමි.
"කරදරයක් නැත්තම්, මම කැමතියි උණු මොනා හරි බොන්න"
"තේ?"
"කමක් නෑ, කිරි නැතිව හැබැයි. ස්තුතියි"
මම ඔහුට තේ කෝප්පයක් ගෙන ඒමට කාමරය කොනේ වූ පුංචි පෑන්ට්‍රිය වෙතට ගියෙමි.
"අනෙක් යාලුවෝ සේරම ගියාද පාටියට?" ඔහු මගෙන් ඇසුවේය.
"හ්ම්...ගියා ගියා. මම විතරයි නැවතුනේ" ඔහු නොපෙනුනද මම කීවෙමි.
"මල් වෙඩි ලස්සනට තිබුණා" ඔහු යලි කීවේය.
"ඇත්තද?"
මා එසේ අසමින් තේ කෝප්පයද රැගෙන නැවත කාමරයට යද්දි ජේඩන් උන්නේ මගේ මේසය අසල ය. මම උන් තැනම නැවතුනේ ඉබේටමය. ඔහුගේ නෙත් යොමුව තිබුණේ දිගහැර තිබූ මාග ලැප්ටොප් තිරය වෙත බව මම දුටිමි. එවෙලේ මාව දුටු ජේඩන් යන්තම් හිස වනා යලි ඔහුගේ පුටුවට ගියේය. මම කිසිවක් නොකියා ඔහු අතට තේ කෝප්පය දී ඇඳෙන් වාඩි ගතිමි.
"මම මේසේ උඩ තියෙන ඔයාගේ ෆැමිලි ෆොටෝ එකයි බැලුවේ" මා නොවිමසාම ඔහු මට කීවේය.
මම කිසිවක් නොකියා හිස වැනුවෙමි. ඔහු සෙමෙන් තේ උගුරක් දෙකක් පානය කලේය.
"එතකොට...ලැප්ටොප් එකේ ඉන්න කෙනාද අර...එක්කෙනා?" මොහොතක නිහැඬියාව බිඳහෙලමින් ජේඩන් එසේ විමසද්දී මම බිම බලාගතිමි.
"හ්ම්"
"මට හිතුණා...හැමදාම ඔය ෆොටෝ බලනවද ඔයා? හිත, හිතලම රිද්දගන්නවද එහෙම කරලා?" ඔහු මදෙස තියුණු ලෙස බලා ඇසුවේය.
"නෑ" මම කීවේ හිත යලිත් සන්තාපයකින් වෙලෙද්දීය.
ඉසරෝම දිනවලදී යම් දුකක් සිතට දැනී තිබෙන විටක, අම්මා හෝ තාත්තා පැමිණ එය විමසද්දී තවත් හැඬෙන හැටි මට සිහි විණි. ඒ ඔව්න්ගේ දයාබර බව නිසාය. ඔවුන් මා ගැන සිතන බව මා දන්න නිසාය. මෙවෙලේද ජේඩන් මගේ දුක විමසද්දී මගේ දෑස් නිතැතින්ම කඳුලු පිරුවේ ඔහුගේ දයාබර බව නිසාවද?
"එහෙනං?" ඔහු සෙමෙන් ඇසුවේය.
"අද එයාගේ උපන්දිනේ" මට කියැවිණි.
ජේඩන් හමුවේ මෙසේ මසිත දියව යන්නේ මන්දැයි මා දැන උන්නේ නැත. එහෙත් මසිතට යම් සහනයක් ඇවැසි විය. කාට හෝ සියල්ල කියා හිත සැහැල්ලු කරගන්නට මට උවමනා විය. කවුරුන්හෝ මට අනුම්කම්පා කරන්නට මට ඇවැසි විය. තනිවම විඳවීම මට දැරිය නොහැකි තරම් වී තිබිණි.
"ඔහ්..." ජේඩන් එසේ මිමිණුවා පමණි. මම තවදුරටත් බිම බලාගෙන උන්නෙමි.
"පංචලී...මේ බලන්න" ඊලඟමොහොතේ ඔහු ඇඳ අසල මට ලංව සිටගෙන උන්නේය.
මම හිස නො උස්සාම උන්නෙමි. එවර ඔහු මා අසලින් වාඩි ගත්තේය.
"ඔයා අද නාවේ ඒකයි එහෙනම්?" ඔහු මගෙන් ඇසුවා නොවේ. ඔහුටම කියා ගත්තා පමණි.
"මට කණගාටුයි පංචලී ඔයා ගැන. මම හිත රිද්දුවා නම් සමාවෙන්න" ඔහු කීවේය.
එවර මම හිස උස්සා ඔහු දෙස බැලුවෙමි. ඒ දෑස්, කඳුලු පටලයකින් වැසුණු මා දෑස් හමු විය. ඒ දෑස් වල වූයේ අනුකම්පාවක්දෝ කියා මට සිතුණි.
"නෑ" මම එසේ පවසා යලි බිමට නෙත් යොමා ගතිමි.
ජේඩන් කිසිවක්ම නොකියා මාගේ උරහිස වටා අතක් දමා මා ඔහු වෙත තුරුලු කර ගත්තේ, බොහෝ විට මාගේ පියා කරන පරිද්දෙනි. ඉන්පසු ඔහු මගේ හිස ඔහුගේ උරහිසට හේත්තු කරගත්තේය.තාත්තා සිහි වූ නිසාදෝ මගේ කඳුලු අලුත් විණි.
"කරුණාකරලා පංචලී...ඔය අතීතෙට යන්න දෙන්න. තවත් අල්ලගෙන ඉන්න එපා. ඔයාගේ හිත රිද්දන්න දෙන්න එපා. ඇයි  ඔයා ඔහොම ඔයාට ආදරේ නොකරන කෙනෙක් වෙනුවෙන් වැලපෙන්නේ?" ඔහු සෙමෙන් මහිස අතගාමින් කීවේ ලෙන්ගතුවය.
මම කිසිවක් නොකියා දෑස් පිසින්නට වීමි.
"නාඬා ඉන්න කරුනාකරලා. මම ආස නෑ ඔයා අඬනවට"
මම පිටි අල්ලෙන් යලි කඳුලු පිසදා ගතිමි.
"ඔය පිංතූර සේරම මකලා දාන්න පංචලී. අතීතෙට යන්න දෙන්න. ඔයා ඔහොම කරන් එකෙන් වෙන්නේ ඔයා ඔයාවම වහගන්න එකයි අඳුරෙන්, දුකෙන්. එලියක් අරගෙන කාට හරි එන්න ඉඩ දෙන්න පංචලී"
ඔහු මට කීවේ එපමණකි. ඉන්පසු මගේ කඳුලු වියලෙනකල්ම අප අතර කතාවක් වූයේ නැත. අප හුන් ඉරියව්වෙන්ම කොතෙක් වේල උන්නාදැයි මට නිනව්වක් නොතිබිණි. අවසානයේ මම ඔහුගෙන් මිදී නැගී සිටියෙමි.
"කොහෙද යන්නේ?" එවර ඔහු ඇසීය.
"කොහෙවත් නෑ. ඒත්...ඔයා දැන් යන්න ජේඩන්. සොනාලිලත් දැන් එනවා ඇති"
ජේඩන් නැගිට මවෙත ඇවිද ආවේය. මම ඔහු දෙස බැලීමි.
"ඔව්. මම යන්නම්. ඔයා දැන් නිදාගන්න. ගොඩක් රෑ වෙලා. ඒත් පංචලී යන්න කලින් මට ඔයාට දෙයක් කියන්න ඕන" ඔහු කීවේය.
"කියන්න"
"ඔයා ගැන ගොඩක් හොයන් බලන කෙනෙක් විදියට මම ඔයාගෙන් දෙයක් ඉල්ලනවා"
"මොකක්ද ජේඩන්?"
"ඔයාගේ හිත රිදෙන දේවලින් ඈත් වෙලා එලියට එන්න කියලා" ඔහු එසේ කී විට මම හිනැහෙන්නට උත්සාහ කලෙමි.
"බලමු"
"බලමු නෙවෙයි...මට පොරොන්දු වෙන්න්න" ඔහු මා වතට එබී කීවේ දයාබරවය.
මසිතේ කුමක්දෝ පෙරලියක් වෙමින් තිබෙනු මට දැනෙන්නට විය. ඔහුට ලං නොවෙන්නැයි මහිතේ එක පැත්තක් මට කෑ ගසා කියන්නට විය. එහෙත් ඔහු තුල වූ කුමක්දෝ ආකර්ශණයකට මා ඇදී යනු මට දැනුනි.
"ඒත් ඇයි?" මම ඇසුවෙමි.
"මොකද කිව්වොත්, ඔයා සතුටින් ඉන්න ඕන කියලා මම හිතන නිසයි"
ඔහු එසේ කී විට මම ඔහුට පිටුපා අනෙක් පස බලා ගතිමි.
"ඔයා දැන් යන්න. අපි වෙන වෙලාවක මේ ගැන කතාකරමු. කරුණාකරලා ජේඩන්"
"හරි...ඔයා නිදා ගන්න එහෙනම්" ඔහු එපමණක් කීවේය.
මම ඔහුට දොර විවෘත කර දුනිමි. දොරෙන් එපිට එකම ගාලගෝට්ටියක් විය. ජේඩන් කියූ ලෙසම ගැහැණු පිරිමි සියල්ලෝම, කෑකොස්සන් ගසමින්, හිනැහෙමින්, කමින් සහ බොමින් කොරිඩෝර් වල එහා මෙහා දුවනු පෙනුනි.
"උදේ වෙනකල්ම මෙහෙම තමයි මෙහේ" ජේඩන් යන්නට එලියට බැස මට කීවේය. මම හිනැහුනෙමි.
"දාසය හම්බවෙන්න මම බලාගෙන ඉන්නවා" ඔහු යලි බැරෑරුම් පෙනුමක් ආරූඨ කරගනිමින් මට කීවේය.
මම හිස වැනුවා මිස කිසිවක් නොකීමි.
"ගිහින් එන්නම්, හොඳට නිදාගන්න බලන්න. හොඳට ක්විස් එකත් ලියන්න"
"ස්තුතියි ජෙඩන්...පරෙස්සමින් යන්න"
ඔහු මදෙස මොහොතක් බලා හිඳ, යන්තම් අතක් ඔසොවා ආචාර කොට යන්නට ගියේය. ඔහු අද මා සිප සමු දුන්නේ නැත. එහෙත් යන්නට පෙර මදෙස බැලූ ඒ දෙනෙතේ පුදුමාකාර වූ හැඟීම් ගොන්නක් විය. එය සිප ගැනීමකට වඩා මා සසල කරවන්නට සමත්ව තිබිණි. මම සුසුමක් හෙලා ලය සැහැල්ලු කරගන්නට උත්සාහ කලෙමි. 



Thursday, September 13, 2012

දාහතරවන කොටස

සවස තුනට පමණ දේශණ අවසන් වූයෙන් අප සිව් දෙන ඩොලීස් වෙත යන්නට පිටත් වූයෙමු. සවස තරමක් සීතල වූ අතර හාත්පසම වූයේ වැහි අඳුරක් වැනි ස්වභාවයකි. අප එහි ඇවිද යද්දී, මන්ජීත් සහ ඩීනෝ තවත් අප නාඳුනන තරුණැයෙකුද සමග අප පසුපස ඇවිදගෙන පැමිණියහ. එනිසාදෝ සොනාලි උන්නේනොසන්සුව යැයි මට වැටහිණි. කෙසේ හෝ අවන්හලට ඇතුලු වූ පසුව ඔවුන් තිදෙනාද අප හුන් මේසයටම පැමිණ අසුන් ගත් අතර, ජේඩන් නම් පේන මානයක උන්නේ නැත.
"හායි කෙල්ලනේ...හායි සොනාලි" ඩීනෝ අපට කතා කරද්දි සොනාලි මොනවාදෝ බෑගයෙන් අදිමින් උන්නා මිස ඔහු දෙස  බැලුවේ නැත.
"මේ එතකොට?" පූජා අලුත් තරුණයා දෙස බලමින් ඇසුවාය.
"මේ එරික් ෆොස්ටර්. මගේ පාට්නර්. මෙයා ඉගෙන ගන්නේ නම් ගණිත අංශයේ. අපි සරසවි සාප්පු සංකීර්ණයේදි තමයිහමු වුණේ. එරිච්, මේ මගේ යෙහෙලියෝ. පූජා, ලතිකා, පංචලී, සොනාලි, නයෝමි"
"හායි එරිච්"
උස, කෙට්ටු, සුදුමැලි තරුනයෙකු වූ එරිච් හටැ අප සියලු දෙන ආචාර කලෙමු. ඔහුගේ හිසකේ කහ පැහැයට හුරු වූ අතර, ඒවා දිගු කැරලි ලෙස මුහුණට වැටී තිබිණි. මට ඔහු කෙරෙන් දිස් වූයේ ගැහැණු ළමයෙකුගේ බඳු පෙනුමකි.
"ජීවන් සාති තෝ නහී (ලයිෆ් පාට්නර් නෙවෙයිනේ)?" සොනාලි හින්දියෙන් එසේ ඇසුවේ සරදම්කාර ලෙසය.
"වෙන්න පුලුවන්" මන්ජීත් එසේ කියද්දි මට දැනුනේ අමුත්තකි. මෙහි මම නොදන්න යමක් ඇතැයි මට නිකමට සිතිණි. මා නිවැරදි බව මට සහතික වූයේ එරික්, මන්ජීත්ගේ ජීවන සයාම බැව් මට පසුව ආරංචි වූ පසුව ය. එය මා හට තරමක අමුතු ප්‍රවෘත්තියක් වුවද මෙම රටවල එවන් සබඳතා සාමාන්‍ය දෙයක් වග මම දැන උන්නෙමි.
නයෝමි, ඩීනෝ සහ මන්ජීත් ගොස් ආහාර සහ පානයන් රැගෙන එනතුරු ඉතිරි අපි සියල්ලෝ වටපිට බලමින් හා එරික් සමග යන්තමට සිනාසෙමින් ඉන්නා අතරේ, මගේ දෑස් හදිසියෙන්ම යොමු වූයේ එවෙලේ අවන්හල තුලට පැමිණි ජේඩන් වෙත ය. ඔහු වට පිට නොබලා ගොස් සෙනග අතරේ නොපෙනී ගියේය.
"ආවා නේද?" සොනාලිද එදෙස බලමින් මගෙන් ඇසුවාය.
"හ්ම්. ඒත් මේ පැත්තට එන එකක් නෑ වගේ" මම කීවෙමි. එය මගේ ප්‍රාත්ථනයද විය.
එහෙත් මගේ එම නිගමනය සාවද්‍ය බවට පත් කරමින්, ඩීනෝ ඇතුලු පිරිස සමග ජේඩන් ද අප වාඩි වී උන් මේසය වෙත පැමිණියේය. සොනාලි වහා මගේ ලැප්ටොප් පරිගණැකය මේසය මත ගිහ්ග හැරියේ එය ක්‍රියාත්මක කරන්නැයි මට ඉඟියක්ද කරමිනි.
"හායි ජේඩන් කොහොමද?" පූජා කවදාවත් නැති සුහද භාවයකින් යුතුව ජේඩන්ගෙන් විමසද්දී, ඔහු මදක් අන්ද මන්ද වූ වගක් පෙනෙන්නට තිබුණි.
"හොඳින් ඉන්නවා. ස්තුතියි. ඔයාලත් හොඳින් ඇති කියලා හිතනවා" ඔහු කීවේ මා උන් දිශාව නොබලමිනි.
"ඉතිං, ඉතිං කියන්නකෝ කොහොමද ඔයාලගේ නිවාඩුව හොඳද?" රැගෙන ආ කෑම බීම මේසය වටා යවමින් ඩීනෝ ඇසුවේය.
"වරදක් නෑ, සීතලේ ඉඳලා ආවා" නයෝමි කීවාය.
"කොහොමද ජේදන් නිව්යෝර්ක් නත්තල් හෙම?" මන්ජීත් එසේ අසද්දි මම ජේඩන් දෙස බැලුවෙමි. එහෙත් ඔහු මදෙස නොබැලුවේ ය.
"විශේෂ වේන්සක් නෑ. පුරුදු උත්සවශ්‍රීය එහෙමම තිබුණා" ඔහුගේ හඬේ වූයේ උදාසින්න බවකි.
"ඔයාලගේ?" මන්ජීත් එවර අප වෙත හැරී ඇසුවේය.
"විශේෂ දේවල් අපට නම් වුණෙත් නෑ" එවර පූජා ඇද පැද කීවේ මදෙස බලමිනි.
සොනාලි සෙමෙන් හිස දෙපසට් වැනුවාය.
"අනේ ඇත්තටම. පූජා over acting නොකරනවා නම් හොඳයි" සොනාලි බිමට නැවෙමින් මට් ඇකෙඳිරුවාය.
"ඒ කියන්නේ විශේෂ දේවල් වෙච්ච අයත් ඉන්නවා" මන්ජීත් අත වූ ඩෝනුට් එක කමින් ඇසුවේය.
"නැතුව නැතුව...පංචලීට නත්තල් නිවාඩුවත ගිහින් විශේෂ කෙනෙක් හම්බවෙලා නෙ" පූජා එවර එසේ කීවේ මහිස ලැජ්ජාවෙන් රත් කරලමිනි.
"ඕ...එහෙමද? හා..හා...නියමයි නේ" මන්ජීත් සහ ඩීනෝ එසේ කියද්දී, ජේඩන් කන්නට අතට ගත් කේක් කැබැල්ලදා නොකා අප දෙස බලා උන්නේ පුදුමය රැඳි දෙනෙතින් බැව් මට පෙනුනි.
"කවුද ඉතින් ඒ?" මන්ජීත් මදෙස බලා විමසද්දි මම් අබිම බලා ගතිමි.
"කියන්න අනේ ලැජ්ජා නොවී" නයෝමි මට කීවාය"
"යාලුවෙක්" මම අපහසුවෙන් කියා ගතිමි.
"යාලුවෙක්? යාලුවෙක් නෙවෙයි, අම්මලා මෙයාට බඳින්න ප්‍රපෝස් කරපු කෙනා" මවා බලවත් සේ තිගැස්මට ලක් කරමින් එසේ පැවසුවේ සොනාලි ය.
"මොකක්?" ඩීනෝ එසේ විමසද්දී, කෝපි කෝප්පය පිට උගුරේ ගොස් ජේඩන් කහින වග අපට පෙනුනි. අසල උන් එරික් ඔහුගේ පිටට ගසමින් උන්නේය.
"අපට එයා ගැන කියන්නකෝ" මන්ජිත් ඉල්ලා සිටියේ ය. සොනාලි මේසයට යටින් අත තම මගේ කකුලක් කෙනිත්තුවාය. මම කෑ නොගසා උන්නේ අමාරුවෙනි. මේ අතර ජේඩන් ද මදෙස බලා උන් වග මට නෙත් කොනකින් පෙනුණි.
"මේ, එයා දොස්තර කෙනෙක්. ළමයින්ට වෙදකම් කරන"
"වාව්, නියමයි නේ. ඉතින් ඉතින්?" ඩීනෝ කීවේය.
"ඉන්න බීකන්  හිල් වල. එයාට ලස්සනට පියානෝ ගහන්නත් පුලුවන්" සොනාලි යලිත් වරක් කකුල කෙනිත්තු පසු මම කීවෙමි.
"බීකන් හිල්? වාව්. හරි ලස්සන පැත්ත. මම හරිම ආසයි. ඔයා හරි ලකී" එසේ කීවේ එරික් ය.
මම ඔහුට් ආමාරුවෙන් මදහසක් පෑවෙමි.
"ස්තුතියි එරික්"
"වෛද්‍ය පියානිස්ට් කෙනෙක්! එයා ඔයා වෙනුවෙන් වාදනය කරාවි ආදර ගීත. අන කොච්චර ප්‍රේමණීයද?" එරික් ලතාවකට එසේ කීවේය.
"නරක නෑ නේද ජේඩන්?" කිසිවක් නොදන්නා ඩීනෝ ජේඩන්ගෙන් එසේ විමසද්දී, මාද ඇතුලුව සියලුම ගැහැණු ළමුන්ගේ දෑස් ජේඩන් දෙසට උනන්දුවෙන් යොමුව තිබිණි.
"ආ...මොකක්ද? ඔව් ඔව්. හොඳයි" ඔහු කල්පනාවෙන් තොරව මෙන් උත්තරයක් දුන්නේය.
"මේ ෆෝටෝ එක" සොනාලි මගේ පරිගණකය හරවා ඩීනෝ ඇතුලු පිරිසට පෙන්වද්දී,  ජේඩන්ද හැඟීමකින් තොරව මෙන් එදෙස බලා උන්නා පමණි.
ඔහු කිසිවක්ම නොකීම මගේ සිතට එක කලේ නොසන්සුන්තාවයකි. ඔහු තවමත් මට සමාව දී නැත් වග මට සහතික විය. මේ සිද්ධියෙන් පසු ඔහු මා හා යලි කතා කරාවිද යන්න පවා සැක සහිත විය.
"එතකොට පංචලී බඳින්නේ මෙයාවද? ලස්සන කොල්ලා මොනා වුණත්" මන්ජීත් කියද්දි එරික් ඔහු දෙසට හෙලුවේ නොරිස්සුම් බැල්මකි. "මං කිව්වේ මේ, ඔයාට ගැලපෙනවා කියලයි" එනිසාදෝ ඔහු යලිත් කීවේය.
මට සිනාවක් නැගුනේ ඉබේටමය.
"තාම එහෙම මොනවත් තීරණය කරලා නෑ. මොනාටත් මේ ඉගේනීමේ වැඩ ඉවර වෙන්න ඕන නේ" මම කීවෙමි.
"මේ යාලුවනේ, මට පොඩි ගමන්ක් යන්නත් තියෙන නිසා මම දැන් යන්න ඕන. කරුණාකරලා ඒ ගැන මට සමාවෙන්න. අපි වෙන වෙලාවක හම්බවෙමු. හරි...සුබ රාත්‍රියක් හැමෝටම"
මා පවසා හවර වනවාත් සමගම නැගිටගත් ජේඩන් එසේ පවසා පිටව ගියේ මටැ කිසිවක් සිතාගන්නට ඉඩ නොදීය. මම සොනාලි දෙස බැලීමි. ඇය අමුතු සිනහවක් පා මට ඇසක් ඉඟි මැරුවාය. මම අන්ද මන්දව බිම බලා ගතිමි.
"මට ඔයා එක්ක පොඩ්ඩක් කතා කරන්න පුලුවන්ද පංචලී" සොනාලි එහාට මෙහාට වුණු ඇසිල්ලක මගෙන් එසේ විමසුවේ ඩීනෝ ය. මම මදක් පුදුමව ඔහු දෙස බැලුවෙමි.
"මේ දැන්ද?"
"ඔව්, කරුණාකරලා"
"ආ...ම්...හරි. අපි යමුකෝ එලියට එහෙනම් අනික් අය එනකල්" මම මද වෙලාවක් දෙගිඩියාවෙන් හිඳ වට පිට බලා ඔහුට කීවෙමි.
සොනාලි සහ අනෙක් පිරිස දැන්වීම් පුවරුව වටා රොක් වී මොන්වාදෝ සාකච්ඡා කරමින් උන් වග මට ඈටට පෙනුනි. ඩීනෝ පවසන්නට උත්සාහ කරන්නේ සොනාලි පිළිබඳව යමක්ද නැතිනම් ජේඩන් පිළින්බඳව යමක්ද කියා මටැ සිතාගත නොහැකි විය.
"මම හිතන්නේ සොනාලි ඔයාට කියලා ඇති නේද මම එයාට නිවාඩු කාලෙ කතා කරපු වග"
මන්දාලෝකයෙන් යුතු වූ එලිමහනට බැස අවන්හල අසල වූ  විශාල බර්ච් ගස අසලට ඇවිද යද්දි ඔහු ඇසුවේය. කුමක් කිව යුතුදැයි මට එකවරම සිතාගත නොහැකි වූයේ, මා ඔවුන්ගේ පෞද්ගලික ජීවිත වලට අදාල දෑ ගැන කතා කල යුතුදැයි මසිත තර්ක කල බැවිනි.
"මම දන්නවා එයා අනිවාර්යෙන්ම ඔයාට මේ ගැන කියන්න ඇති කියලා" ඔහු මගෙන් උත්තරයක් බලාපොරොත්තු නොවී යලි කතාව ඇරඹීය.
"ඔයාට මගෙන් මොනාහරි කෙරෙන්න ඕනද ඩිනෝ?" මම ඇසුවෙමි.
"මෙහෙමයි, සොනාලි මෙහේදි මට මූණ දීලා කතා කරන්නේ නෑ. මම දන්නෑ ඒ ඇයි කියලා. එයා මට අකමැතියි කියලා කිව්වෙත් නෑ. මට කැමතිද කියලා දැනගන්න විදියකුත් නෑ කතා නොකරන හන්දා. ඇත්තටම එයා මොකද හිතන්නේ කියලා ඔයා දන්නවද? මේක හිතට ලොකු බරක් පංචලී. ඒකයි මම ඔයාගෙන් අහන්න හිතුවේ. ඔයාට කරදරයක් නම් මට සමාවෙන්න" ඔහු ඈට බලාගෙන් අකීවේ සිත්තැවුලෙන් මෙනි.
"සොනාලි ඔයාට මොනවත්ම කිව්වේ නැද්ද?" මම ඇසුවෙමි.
"ගෙදර ප්‍රශ්ණ, එයා ඉන්දියාවේ යන්න ඕන වගේ අරක මේක කිව්වා තමයි. ඒත් කෙලින්ම අකමැතියි  කියලා කිව්වේ නෑ" ඔහු කීවේය.
"මේකයි ඩීනෝ, සොනාලි මගේ රූම් මේට් වග ඇත්ත. ඒත් එයා නොදැන මම මේවා ගැන ඔයා එක්ක කතා කරන එක හරිද කියලා මම දන්නේ නෑ"
"කරුණාකරලා පංචලී එහෙම කියන්න එපා. ඔයා මගේ යාලුවෙක් නෙවෙයිද?" ඔහු එවර මදෙස බලා ආයාචනාත්මක ස්වරයෙන් ඇසුවේය.
මට ඔහු ගැන දුකක් දැනුනි. මේ අතරේ මගේ ජංගම  දුරකථනයට සොනාලි කෙටි පණිවිඩයක් එවා තිබුණෙන් මම එය කියවන්නට මදක් කල් ගතිමි.
"where are u?" එහි සටහන්ව තිබිණි.
ඔවුන්ට යන්නැයි කියා පිලිතුරක්යැවූ මම යලි ඩීනෝ දෙස බැලුවෙමි.
"ඒක මෙහෙමයි, ඔයා දන්නවනේ අපේ රටවල් වල තියෙන, සමාජේ, චාරිත්‍ර වෙනස්. ඉතිං සොනාලිටත් ඒවා බලපානවා. එයාගේ පවුල ගොඩාක් සාම්ප්‍රදායික කට්ටියක්. මම හිතන්නෑ එයාලගේ පවුලේ අය මෙහෙම දේකට කැමැත්ත දේවි කියලා ඩීනෝ. ඇත්තටම"
"මේ වගේ කාලෙකත් එයාල එහෙම හිතන්වද? ඔහු අසුවේ කලකීරීම මුසු පුදුමයකින් මෙනි.
"එහෙම තමයි ඩීනෝ. ඒකයි සොනාලිට බැරි මම හිතන්නේ මෙහෙම දේකට පෙලඹෙන්න" මම කීවෙමි.
"ඒ කියන්නේ එයා මෙහෙම කරන්නේ ගෙදරට බයේ මිසක මට අකමැති නිසා නෙවෙයි?" එවර ඔහු මදක් උද්‍යෝගයට පත්ව උන්නේය.
"ඒක නම් මම දන්නේ නෑ. එයාගෙනම තමයි අහන්න වෙන්නේ. මම ඇත්තටම දන්නේ නෑ කියන්න" මම අවංකවම කීවෙමි.
ඔහු හිස වනුවේය. මදක් කලපනා කලේය.
"ගොදක්ම ස්තුතියි පංචලී. මම මොනා හරි කරන්න බලන්නම්. මම ලේසියෙන් පසු බහින්න නම් ලෑස්ති නෑ" ඔහු ඉන්පසු කීවේය.
"ඩීනෝ ඔයා හම්බවුණ වග මට සොනාලිට කියන්න වෙනවා. ඒකට කමක් නෑනෙ" මම ඇසුවෙමි.
"කමක් නෑ. එතොකොට එයා දැනගනීවි නේ මම එයා ගැන වද වෙන බව"
මම ඔහුට සිනාවක් පෑවෙමි. ඔහු සැබවින්ම පසු බසින්නට් සූදනම් නැති බව නම් මට වැටහිනි.
"එහෙනම් මම යන්නද?" මම ඉන්පසුව විමසුවේ කලුවර වැටීගෙන එමින් පවතුණු බැවිනි.
"යමු, මම ඔයව මල්බෙරි වටරවුම ලඟට ඇරලවන්නම්" ඔහු කී විට මම මදක් කුතුහලයට පත් වීමි.
"අ..මල්බෙරි වටරවුම ලඟට? ඒත් ඔයා හැරෙන්න ඕන ඊට පස්සේ තියෙන හන්දියෙන් නේද?"
"ඔහ්...මට කියන්න අමතක වුණානෑඅ. ජේඩන් ඔයා එනකල් එතන ඉන්නවා කියන්න කියලා මට කිව්වා"  ඔහු එසේ පැවසූ වුට මම බලවත් සේ තුෂ්නිම්භූත වූයෙමි.
"මං එනකල්?"
"ඔව්" ඩීනෝ සිනාවක් පා කීවේය. ඔහු උවමනවෙන්ම එම පණිවිඩය මගෑරියාදැයි මහිතේ සැකයක් ඉපදිණි.
මම මදක් කලපනා කලෙමි. ජේඩන් මා එනතුරු එසේ ඉන්නේ මන්දැයි කියා මට පැහැදිලි අදහසක් නොවිණි. සමහරවිට  තවදුරටත් ඔහුගේ අමනාපය ප්‍රකාෂ කරන්නට විය හැකිය. එනමුදු ඔහු හමු නොවී ඉන්නවාට වඩා හමුවී සිදු වූ දෑ පැහැදිලි කොට කීම මැනවැයි මම අන්තිමේදී තීරණය කලෙමි.
"හරි, ස්තුතියි, එහෙනම් අපි යමු"
ජේඩන්ට කිවයුතු විවිධ දෑ සහ නිදහසට කාරණා මතක් කරගනිමින්, ඩීනෝ සොනාලි ගැන කියවන යම් යම් දෑ වලට හූමිටි තබමින් මම මල්බෙරි වටරවුම පෙනෙන මානයට ඇවිද එද්දී, වටරවුම ඉදිරිපස පෙම්වතුන්යයි සිතිය හකි කිහිප දෙනෙකු ද සිටිනවා මට පෙනුනි. දැන් දැන් අඳුර දැඩි වූ බැවින්, වට රවුම වටා දල්වා තිබූ වීදි ලාම්පු වල එලිය වඩාත් තීව්‍ර විය. ජේඩන් කොහි වෙත්දැයි සොයන්නට මම වටපිට බැලීමි.
"හායි ඩීනෝ..." මා ඉදිරිපස බලා ඉන්දැද්දි ජේඩන් පසුපසින් විත් ඩීනෝ ඇමතූ හඬට මම ද ඉක්මණින් පිටුපස හැරී බැලුවෙමි. මුලුමනින්ම වාගේ කලුපැහැ වූ සීත ඇඳුම් කට්ටලයකින් සැරසුනු ජේඩන් අපට සමාන්තරව සිටගෙන උන්නේය.
"හායි මෑන්, ඔන්න මම එක්කගෙනම ආවා. එහෙනම් මම යන්නම්. පරෙස්සමින් මෙයා ගෙනියලා ඇරලවන්න එහෙනම්" ඩීනෝ එසැනින්ම යන්නට සූදානම් විය.
" අනිවාර්යෙන්ම. එහෙනම් ස්තුතියි ඩීනෝ, සුබ රාත්‍රියක්..."
"සුබ රාත්‍රියක් දෙන්නටම...බායි. හෙට හම්බවෙමු"
ඩීනෝ නික්ම ගිය පසු පාර මැද ජේඩන් සමග සිටගෙන උන් මට දැනුනේ අපහසුතාවයකි.
"එහෙනම්...අ..ම්...අපි...ඉසරහට ඇවිදගෙන යමුද?"
ඒ අපහසුදායක නිහැඬියාව බිඳ දමමින් ජේඩන් මා විමසුවේය. මම කිසිවක් නොකියා ඔහුට අවනත වීමි.
"ඔයාගේ නිවාඩුව ගැන මම අහන්නේ නෑ. ඒක ඉස්තරම්ම එකක් වෙන්න ඇති බව මට විශ්වාසයි. ලස්සන පැත්තක, සිත්ගන්නාසුලු උදවිය එක්ක හෙම..." ඔහු වචනයෙන් වචනය ප්‍රවේසමෙන් තෝරාගෙන සරදම් කලැයි කියා මත සිතිණි.
"ජේඩන්...කරුණාකරලා ඔය අමුතු සිතිවිලි අයින් කරගන්න. නත්තල් දා වෙච්ච දේට ඔයාට ඔය තරම් තර්හා යන්න ඕන කියලා මම හිතන්නේ නෑ. මම එදා රෑ ඔයාට සුබ පැතුවානෙ. මම අනික් යාලුවන්ට සුබ පැතුම් යැව්වෙත් එදා. මුලු දවසම පිට ගිහින් හිටපු නිසයි මට එහෙම කරන්න වුණේ" මම සිත් වේදනාවෙන් යුතුව කීවෙමි.
"ඇත්තට? එතකොට ඔයාගෙ ෆෝන් එක තිබ්බෙත් නෑ?"
මම සුසුමක් හෙලා උන්  තැනම නැවතුනෙමි.
"ජේඩන් ඒක වරදක් බව මට තේරෙනවා. ඒත් සති ගාණක් තරහා වෙලා ඉන්න තරම් වරදක් නෙවෙයි"
මට මදක් ඉදිරියෙන් නැවතී මදෙස බලාගෙන උන් ඔහුට මම කීවෙමි.ඔහුද සුසුමක් හෙලුවේය.
"ඔව්, මම හිතන්නෙත් නෑ එහෙම. (එවර ඔහුගේ ස්වරය පහත් එකක් විය) ඒත් පංචලී, මම මුලු දවසම බලාගෙන හිටියා ඔයා කතා කරාවි කියලා. හැමදාම වගේ මේ නත්තලත් මට සතුටුදායක එකක් නෙවෙයි. ඉතිං මගේ හිත රිදුනා, ඔයත් කතා නොකලම. ඒකයි මට තරහා ගියේ...(ඔහු යලි සුසුමක් හෙලුවේය) මට සමාවෙන්න"
එවර ඔහු ගැන මහා දුකක් මසිත වසා පැතිරිණි. මම සෙමෙන් ඔහු අසලට ගොස් ඔහු දෙස බලුවෙමි. ඒ දෑස්ද මවෙතට යොමුව තිබිණි.
"නෑ. මමයි සමාව ඉල්ලන්න ඕන. මං දන්නවා. ඒත් මම හිතුවෙ නෑ ඔයා බලාගෙන ඉඳීවි කියලා" මම සෙමෙන් කීවෙමි.
"මං හිතුවා ඔයාට ඒක දැනෙනවා ඇති කියලා" ඔහු සෙමෙන් කීවේය.
මහිතට බරක් පිවිසිණි. මේ කතාව තවත් දුර ගෙන යා යුතු නැතැයි මසිත මට ඉඟි කලේය.
"අපි ඒක අමතක කරමුද, කරුණාකරලා. යාලුවෝ එක්ක තරහා වෙලා ඉන්න මම ආස නෑ ජේඩන්" මම එනිසා කතාව වෙන්තකට යොමු කරන්නට උත්සාහ කරමින් කීවෙමි.
"ඔව්. මට තේරෙනවා. මට සමාවෙන්න ආයෙමත්, ඔයාගේ පණිවිඩ එකකටවත් උත්තර නො එව්වට." ඔහු කීවිට මම ඔහුට මන්දහාසයක් පෑවෙමි.
"ඉතිං තරහා වෙලා හිටපු මනුස්සයා, මොකද අද මා එක්ක කතා කරන්න හිතුවේ?" මම යලි ගමන් කරන්නට පටන් ගනිමින් මට පසූ වී පැමිණෙන ඔහු වෙත හැරී ඇසුවෙමි.
"මෙහේ ආවම කතාකරන්න තමයි හිටියේ කොහොමත්. ඔයා දැනගන්න ඕන මට තරහා වෙලා ඉන්න බැරි බව" ඔහු කීවේය.
"ඒ වුනාට තරහා වෙලා හිටියා නෙ. මොනා වුණත් කාටවත් බෑ සදාකාලෙටම තරහා වෙලා ඉන්න. ඒකයි ඇත්ත" මම යලි ඉදිරිපසට හැරෙමින් කීවෙමි.
ඉන්පසු අප දෙදෙනා මද දුරක් කතා බහකින් තොරව, වටපිට බලමින් ඉදිරියට ඇවිද ගොස්, නේවාසිකාගාර වලට හැරෙන වටරවුම වට ඉදිකොට තිබූ වියලි බංකුවක වාඩි ගතිමු. ඈතින් පෙනුන නේවාසිකාගාර ගොඩනැගිලි වල ජනේල විශාල කලු පෙට්ටියක, පිලිවෙලට ඇලවූ කහ පැහැ දීප්තිමත් කොටු පෙලක් ලෙස පෙනුනි. එම රාත්‍රියේ සීතල වැඩි වන්නට පටන් ගෙන තිබිණි.
"ඉතිං කවුද අර සොනාලි පෙන්නපු පිංතූරෙ ඔයා ලඟ උන්නු හාදයා? අර ඔයාගේ හිතේ ඉන්න, ඔයා ආදරේ කරන, ඔයාට ආදරේ නොකරන එක්කෙනාද?"
ජේඩන් එසේ අසද්දි මම තරමක් පුදුම වූයෙමි. ඔහු මගේන් ඒ ගැන විමසාවියි යන්න මා බලාපොරොත්තු නොවුණක් විය.
"අ..අම්..ඒ..එයා නෙවෙයි" මම ඉක්මණින් කීවෙමි.
සංකේත්ව යලි සිහියට නැගුනේ සිතේ වූ පරණ තුවාලය යලිත් මදකට පාරවමිනි.ඒත් අපි අතර වූ බැඳීම් සියල්ලම අවසන්ව තිබුණ් වග ද එවෙලේ මට මතක් විණි.
"ඔහ්...එහෙනම් ඒ කවුද?"
"පවුලේ යාලුවෙක්. සුදම්. එයාදොස්තර කෙනෙක්"
"හ්ම්. මට ඇහුනා සොනාලි ඒක කියනවා. එතකොට සොනාලි කිව්වේ මොකක්ද කසාද බඳින එකක් ගැන?"
"ඔව්, අම්මලා එහෙම දේකට තමයි අපිව මුණගැස්සුවේ නම්. ඒත්, ඒක වෙන්න පුලුවන් දෙයක් කියලා මම හිතන්නේ නෑ ජේඩන්. මට එයාව බඳින්න බෑ" මම සැබවින්ම මට සිතුණු දෑ කීවෙමි.
"ආහ්...එහෙමද?" එසේ කියූ ඔහු උද බලා මට නෑසෙන්නට යමක් මිමිණූ බව මට යන්තමින් පෙනුණි. ඒ කුමක්දැයි මට සිතාගත නොහැකි විය.
"ඒත්...පොඩ්ඩක් ඉන්න...ඒ කියන්නේ ඔයා තාමත් අර අනික් කෙනා ගැන හිතනවා කියන එකද?" ඉන්පසුව හදිසියෙන් මෙන් මදෙස බැලූ ඔහු ඇසුවේය.
"වෙන්න ඇති" මම බිම බලාගෙන කීවෙමි.
"ඒත් ඇයි පංචලී? ඇයි තාමත්?"
"මම එයාට ගොඩාක් ආදරේකරපු හන්දා" මම මිමිණුවෙමි.
"ඒ කියන්නේ ආයෙම කවදාවත් කාටවත් ආදරේ කරන්න ඔයාට බැරිද?" ඔහු මට තරමක් ලං වී විමසුවේය.
"මං දන්නෑ ජේඩන්. ආදරේ නෙවෙයි, මගේ විශ්වාසයයි කඩවුණේ. ඒකයි මට දරාගන්න බැරි.ආයෙම කාවවත් විශ්වාසකරන්න මං බයයි" හිතේ වූ සංතපය වැඩි නිසාදෝ මගේ සිතිවිලි පාලනය කරගන්නට මට නොහැකි වී තිබිණි.
"හැමෝම එක වගේ නෑ පංචලී"
"ඔයා හිතනවද සුදම්ව මට විශ්වාස කරන්න පුලුවන් කියලා?" මම එවර ඔහු දෙස බලා ඇසුවෙමි.
ඔහු මොහොතකට නිරුත්තර වුවද, මදක් කල්පනාකොට යලි කතාකලේය.
"මම ඒක කියන්න දන්නේ නෑ. ඒත් ඔයා නොදන්නවට ඔයා ගැන හිතන අය තව ලෝකේ ඕන තරම් ඇති කියලයි මම කියන්නේ. සමහරවිට ඒ අයගෙන් කාට හරි ඔයා බලාපොරොත්තු වෙන කෙනා වෙන්න පුලුවන්කමකුත් ඇති. ඒ වගේම ඔයාගේ විශ්වාසෙ රකින්නත්"
ඔහු එසේ කියද්දි මහිත යලි මට යලි ඉඟි කලේය. ඒක් කතාව වෙනතක හරවන්නට කියාය.
"අනේ මන්දා...රෑ වීගෙනත් එනවා ජේඩන්. සීතලත් වැඩියි. සොනාලිලා මම එනකල් බලාගෙන ඇති කෑම කන්න යන්නත්. අපි යමුද?" මම එනිසා එසේ විමසුවෙමි.
"හොඳයි" ඔහු සුසුමක් හෙලා කීවේය.
මම උන් තැනින් නැගිට්ට යලි පාරට අවතීර්ණ වූයෙමි. ජේඩන්ද මා අනුව පැමිණියේය.
"පංචලී..." ජේඩන් මා ඇමතුවේය.
"ම්ම්..."
"ඔයා කැමති නම් වෙලාවක අපි කෑමකට එලියට යමුද?" ඔහු මගෙන් ඇසුවේය.
"ආ...අනිවාර්යෙන්ම යමු. මම කැමතියි එලියට යන්න. කවදද?" ඔහුගේ සිත හදන්නට මත උවමණා වුණු බැවින් මම එසේ කීවෙමි.
"ජනවාරි දාසය" ඔහු කීවේ මා පුදුම කරවමිනි.
"ඇයි එදාම? මොකක් හරි විශේෂත්වයක්ද?" මම ඇසුවෙමි.
"ම්ම්...නැත්තෙමත් නෑ. ඒක වැඩක් නෑනෙ. ඔයා එන්න කැමතියි නම්"
"වෙන කවුද එන්නේ?" මම එසේ ඇසූ විට ඔහු පුදුමයෙන් මෙන් මදෙස බැලුවේය.
"වෙන...කවුරුත් ඕනද?"
"ආහ්...නෑ, මම හිතුවා තව අය එනවා ඇති කියලා" මදක් ලැජ්ජාවට පත් වූ මම කීවෙමි.
"නෑ. අපි දෙන්නා විතරයි. සමහරවිට ගෙදරට කීප දෙනක් ඒවි පහුවදාට" ඔහු කීවේය.
"ඔහ්...පාටියක්ද?"
"ම්ම්" ඔහු හිස වැනුවේය.
"හරි" මම හිස වනා එකඟ වූයෙමි.
ඒ ගමන යන්නට මගේ සිත තුල මොකක්දෝ අකමැත්තක් විණිද, මිතුරු වූ සැනින්ම යලි ඔහුගේ සිත රිදවන්නට මට උවමණා නොවිනි. කෑමට ගොස් ඉක්මණින්ම පැමිණෙන්නට හැකි වේවි යැයි මම කල්පනා කලෙමි.
"ස්තුතියි"
"ඕක කියන්නත් දෙයක්යැ. ඒක නෙවෙයි ජේඩන්, මොකද ඔයා කිව්වේ මේ පාර නත්තල සතුටුදායක නෑ කියලා? ඔයා අකමැති නැත්තම් විතරක් කියන්න මට" මම ඔහුගෙන් අසන්නට බලා හුන් දෙයක් මෙවෙලේ මම ඇසුවෙමි.
නේවාසිකාගාරය පෙනෙන මානයේ ජේඩන් ණැවතුනෙන්, මමද නැවතුනෙමි.
"මේ පාරත් තාත්තා මා එක්ක කතාකලේ නෑ. සහෝදරියෝ දෙන්නා ආච්චි අම්මලගේ ගෙදර එව්වෙත් නෑ, මං ඉන්න හන්දා. එයා මට සමාව දෙන්න ලෑස්ති  නෑ, මම හිතුවක්කාර කමට ගෙදරින් පැනලා ආපු හන්දා" ඔහු කීවේ වේදනාවෙන් වග මට වැටහිණි.
"එතකොට අම්මා?"
මා ඇසූ විට ජේඩන් හිනැහුණා පමණි. "අපි ඒ ගැන කතා නොකර ඉමු පංචලී"
මම ඉන්පසු කිසිවක් අසන්නට නොගියෙමි. ඔහු සිත රිදවන්නට මාතුල වූයේ ලෝබකමකි.
"එහෙනම් හෙට හම්බවෙමු" නේවාසිකාගාරයේ දොර අසලදී මම ඔහුට කීවෙමි.
ඔහු හිස වනා මදෙස බලා උන්නේය. මම ඔහුට මදහසක් පෑවෙමි.
"අපි ආයෙම යාලු වුණ එක ගැන මට සතුටුයි" ඔහු ඉන්පසු කීවේය.
"මටත්"
"එහෙනම් මම යන්නම්. ජනවාරි දාසය අමතක කරන්න එපා"
"නෑ" මම හිනැහෙමින්ම කීවෙමි.
"හෙට හම්බවෙමු" ඔහු මගේ කම්මුලක් මුදුවට සිප එසේ පවසා යන්නට ගියේය.
සිත යලි නොසන්සුන්ව, සහ සසැලෙමින් තිබිණි. තව කොතෙක් කල් මට ජේඩන්ව මේ දුරින් රඳවාගත හැකිවේදැයි මා දැන උන්නේ නැත. එහෙත් එවැනි දිනක් ගැන සිතන්නට මම බිය වීමි. ඒ මිතුරකු ලෙස මට ජේඩන්ව ඇවැසි වූ බැවිණි.