විහංඟනාවී : හතලිස් අටවන කොටස

එදායින් පස්සේ අයුමි ඔෆිස් එකේ උන්නේ වැඩියෙම කා එක්කවත් කතා නොකරම වගේ. ප්‍රියන්තිලාට අමනාපයක් නොපෙන්නුවත් ඈ උත්සාහ කලා ඒ අය එක්ක වැඩිපුර භජනෙට නොයා ඉන්න. කොහොමත් රවීන් කමති වුණේ නෑ අයුමි ප්‍රියන්තිලා එක්ක ඕනාවට වඩා කුලුපග වෙන්න යන එකට.

"යාලු වුණාම වැඩ කරද්දි ප්‍රශ්ණ වැඩියි බබී. එතකොට කෙලින් මොනවත් කියන්නත් බෑ හිත රිදෙයිද කියලා. අනික, යාලුවෝ වුණාම හොඳ නරක මේ සේරම දේවල් කතා බහ කරලා දැනකියාගන්න හන්දා, වැඩියක්ම අමාරුයි මිනිස්සු මැනේජ් කරන්න. මොකද අන්තිමේදි ඒ අය කරන්නේ ඔයාගේ අඳුනගත්තු දුර්වල තැන් ඔයාටම විරුද්ධව පාවිච්චි කරන එක. මට ඒවා දැන හොඳ එක්ස්පීරියන්ස් තියෙනවා. ඒ නිසා මම ඔයාට කියන්නේ, ඔය සේරමල්ලව අතේ දුරින් ඉන්න" රවීන් කිව්වේ එහෙම.

රවීන් දැනගෙන උන්නා වෙන්න ඇති අයුමිගේ හිතේ තිබ්බ පටලැවිල්ල.

ඔෆිස් ඇවිත් අයුමි කෙලින්ම තමන්ගේ රූම් එකට ඇවිල්ල වැඩ කරන්න පටන් ගත්තා මිස වෙනදා වගේ කතා බහ කරන්න පහල නැවතුනේ නෑ. ඒක මහ අමුත්තක් වුණත්, ඈට කරන්න වෙන දෙයක් තිබ්බෙත් නෑ.

"මැලේසියා වලින් මේල් එකක් ඇවිත් තියෙනවා. ම්ම්....ලබන මාසේ මැලේසියා යන්න වෙයි වගේ බබී. අර මෙහේ ස්පා එක කරන කට්ටිය එහේ එයාලගේ හොටෙල් එක ආපහු වෙනස් කරන්න යනවලු. එහෙම වුණොත් අපි ඒ වැඩේ බාර ගන්නවා නම් ඒ අය කැමතියි කියලා එවලා තියෙනවා"

බදාදා හවස් වරුවේ කම්පියුටරේට එබීගෙන නලල රැලි කරගෙන උන්නු රවීන් කිව්වා. අයුමිට දැනුනේ සතුටත්.

"ආනේ...කොච්චර ෂෝක් ද? ඒක අපට ලොකු බිස්නස් එකක් වෙයි නේද?"

"ම්ම්...ඒ විතරක් නෙවෙයි, South Asia වල අපේ බිස්නස් එකට publicity එකක් ගන්නත්ඒක ලොකු උදව්වක් වෙයි"

රවීන් අයුමි දිහා බලලා හිනාවෙලා කියද්දි ඒ ඇස් තිබ්බේ දිලිසෙමින්. අයුමිත් හිනාවුණා හදවතින්ම. එදා හවස් වරුවම අයුමි වැඩ කලේ හරිම උද්‍යෝගයෙන්, මේ ලැබුණ ආරංචිය එක්ක ඇතිවුණ සතුට හන්දම. ඒත් ඒ සතුට එදා හවසම මහා දුකකට හැරෙවි කියලා රවීන්වත්, අයුමිවත් බලාපොරොත්තු වෙන්න නැතිව ඇති.

හවස තුනහමාරට විතර, කවුදෝ ඇවිත් කාමරේ දොරට තට්ටු කරද්දි රවීනුයි, අයුමියි දෙන්නගේ මේස වලට වෙලා එදා තිබුණ වැඩ ටික ඉවරකරමිනුයි උන්නේ.

"come in..." රවීන් හිස නො උස්සාම කියද්දි අයුමි දොර දිහා බැලුවේ ඒ කවුද කියලා.

රවීන් කියලා කට ගන්නත් කලින්ම කාමරේට එක පාරටම කඩාගෙන වැදුණේ සැන්ඩ්‍රා. අයුමි ඈව දැක්ක ගමන් අහේතුකවම ගල් ගැහුණා. රවීනුත් උන්නු ඉරියව්වෙන්ම ඉඳගෙන සැන්ඩ්‍රා දිහා බලාගෙන උන්නේ පුදුමෙන් වගේ. සැන්ඩ්‍රගේ වෙනදා තියෙන පිලිවෙල පෙනුම අද තිබුණේ නෑ කියලා බැලූ බැල්මටම අයුමිට පෙනුනා. සැන්ඩ්‍රාගේ ඇඳුම තරමටම අපිලිවෙල වෙලා තිබ්බ හිසකේ, නිසා අයුමිට ඈව පෙනුනේ බාගෙට පිස්සු හැදුණ කෙනෙක් වගේ.

" සැන්ඩ්‍රා...What a surprise! මොකෝමේ හදිසියෙන්ම, කියන්නෙවත් නැතුව? " ඒත් ඔහු ඇහුවෙ සන්සුන් ලීලාවෙන්.

"හදිසියෙන්? හදිසියෙන් නෑවිත් වෙන කොහොම එන්නද? නොකියම එන්න වුණේ මගේ කෝල්ස් වලට ඔය සර්ගෙ උත්තර නැති හන්දා" සැන්ඩ්‍රා කිව්වේ තරහින් වගේ.

ඇගේ පිටිපස්සෙන් ඇවිත් ඒ අසලින්ම වගේ හිටගෙන බය වෙලා වගේ උන්නු තරුණ සේවිකාව අයුමි දැක්කේ එවෙලේ.

"සැන්ඩ්‍රා Please come and sit down. මොකද වුණේ කියන්න කෑ නොගහා" රවීන් කිව්වේ පුටුවේ හරි බරි ගැහෙන ගමන්.

"වාඩි වෙන්න? මම මේ වාඩි වෙවී ඉන්න ආවා නෙවෙයි" සැන්ඩා කිව්වේ තදින්.

අයුමි රවීන් දිහා බැලුවේ මොනාවත්ම හිතාගන්න බැරිව. ඒ අතරේ ඈට පෙනුනා සැන්ඩ්‍රාගේ ගිනි පිටවෙන දෑස් තමන් දිහාට යොමු වෙනවා.

"එතකොට මේ වෙන්න ඇති අලුත්ම කැච් එක නේ? මම දැනගත්තා ඒ දවස්වල මෙයා ගැන කියවනකොට. කොහොමද රවීන් තමුසේ මේ වගේ චීප් දේවල් කරන්නේ? තමුසෙට ලැජ්ජා නැද්ද මේ වගේ දේවල් කරන්න. මේ වගේ ගැණුන්ව අමාරුවේ දාන්න?"

සැන්ඩ්‍රා කෑ ගහන වචනයක් පාස අයුමිගේ හිතේ ගිනි ඇවිලුණා. ඇගේ දෑස් නැවතිලා තිබ්බේ රවීන් ලඟ. ඈට හිතාගන්න බැරිවුණා මේ මොකද වෙන්නේ කියලා.

"සැන්ඩ්‍රා, ප්ලීස්. මොනාද මේ දොඩවන්නේ? Mind your language" රවීන් ඇහුවේ තරහින් වගේ. " This is my office not a bloddy pavement. Please stop making a scene. Mind your behavior"

“Bheavior??? Behavior my foot! You cheat, liar, you scum….are you a man? You are a bloody liar and nothing else” සැන්ඩ්‍රා කෑ ගැහුවේ පිස්සුවෙන් වගේ.

“Sandra…I won’t tell you twice. Either you mind your language and state whatever the hell you came to say, or else please leave” රවීන් කිව්වෙත් තරහින්.

"මාව යවන්න? හහ්...මාව යවන්න හිතුවා මදි. හිතුවද මාව එහෙම ලේසියෙන් අතාරින්න පුලුවන් වෙයි කියලා?"

"සැන්ඩ්‍රා!!!" රවීන් කෑ ගැහුවා.

ඒත් සැන්ඩ්‍රා සැලුණ වගක්වත් පෙනුනේ නෑ. මේ මොනවද වෙන්නේ කියලා තාමත් හිතාගනන් බැරිව අයුමි මාරුවෙන් මාරුවට සැන්ඩ්‍රා දිහායි, රවීන් දිහායි බලමින් උන්නා. සැන්ඩ්‍රා ඊලඟට හැරුණේ අයුමි දිහාට.

“You bloody virgin hunter! Not even a office clerk is safe from you. You wait…girl, yes I am talking to you. When he is done with you,  he will throw you also like a piece of toilet paper”

ඒ හැමදේම ඇහෙන්න ඇහෙන්න අයුමිව ගල් වුණා. ඒ එක්කම හිතේ පිරෙමින් තිබ්බේ මොකක්දෝ අපුල හැඟීමක්.

"සැන්ඩ්‍රා..." රවීන් කෑ ගහගෙනම පුටුවෙන් නැගිටලා කාමරේ මැදට එන්න ආවා.

"ඇයි? මට ගහන්නද? ඉතිං ගහනවා. තමුසෙට පුලුවන් එච්චරනේ. බොරු පොරොන්දු දෙනවයි, ගෑණු අමාරුවෙ දානවයි ඇරුණම" සැන්ඩ්‍රා කිව්වේ උපහාසෙන් වගේ හිනාවෙලා.

"මම කවද්ද තමුන්ට බොරු පොරොන්දු දුන්නේ? බොරු වෙන්නවත් මම කවද්ද පොරොන්දුවක් දුන්නේ?"

"හහ්...දැන් ඒවා මතක නෑ මහත්තයට. මැරිලා ඉපදිලා වෙන්න ඇති"

සැන්ඩ්‍රා කෑ ගහද්දි අයුමිට දැනුනේ කකුල් පණ නැති ගතියක්.

"I never knew you had short term memory loss. Or is it only the favourable things you remember? What about all those months we were lovers Raween? What about all those trips to islandwie hotels and Sigapore? What about all those nights where you could not sleep without me stroking your hair?” සැන්ඩ්‍රා කියාගෙන යද්දි අයුමිගේ තිගැස්සුනා ඒ වචන වලින්. ඇගේ හිතේ වේදනාව පොදි ගැහුණා.

“I devoted the best time of my life to you. I devoted my career for  you. I even devoted you my motherhood. What about the abortion I had to undergo Raween? How can you so easily forget all that as if coming through a new door to a whole new reality? What about those?”

 ඒ වචන පෙල ඇහුවා විතරයි අයුමිගේ  හිතේ දහසක් අකුණු පිපිරුවා. ‘Abortion???’

රවීන් දිහා ඈ එක පාරක් බැලුවේ ඒ කියපු එක බොරුවක් කියලා ඔහු කියාවි කියලා හිතලා. ඒත් ඔහු මොනවත් කිව්වේ නෑ. අහක බලාගත්තා මිසක මොහොතකට. අයුමි උන්නේ ඇතුලාන්තයෙන් කඩා වැටෙමින්. සැන්ඩ්‍රා උන්නේ පලවෙනි වතාවට කඳුලු පිහිමින්.

“I don’t know what you are talking about” රවීන් කිව්වේ තරහින්මයි.

“You liar…how could you talk like this? You…you did know I have undergone it”

“It was not my fault. I cannot take the responsibility of you being a slut!” රවීන් කිසිම තෙතක් නැතිව එහෙම කියද්දි අයුමිව තිගැස්සුණා. ඈ උන්නේ හොඳටම ගැහෙමින්.

ඒ වෙලාවේ සැන්ඩ්‍රාත් එක පාරටම නිහඬ වුණේ ඒ කියපු දේ අදහාගන්න බැරිව වගේ. ඊටපස්සේ ඇගේ හඬ බිඳුණා.

“So…this is what I get at the end, isn’t it? For loving you and for being loyal to you?”

“Oh please Sandra, stop kidding us. You and me we both know why you are here. You are here because of my money. Not for anything else”

සැන්ඩ්‍රා රවීන් දිහා බලාගෙන උන්නේ මරාගෙන මැරෙන්න තරම් කේන්තියකින් වගේ. ඒත් අයුමිට ඈ ගැන මොකක්දෝ දුකක් දැනුනා.

“I don’t need you bloody money. I want justice”

“There is nothing I can give you.  If we had something it was over long time back. Now please let us live in peace and leave….”

“ This is not over Raveen. I am gonna sue you for this insult. You will have to pay for all the suffering you gave me”

“Ok, bring it on! Bring it on!” රවීන් කිව්වෙ තරහින්මයි.

"දැනගන්නවා...ඊලඟට මේ ටික වෙන්නේ තමුසෙට. මේ මිනිහව විශ්වාස කරගෙන හිටියොත් වෙන්නේ ඒක තමයි. මම අද කිව්වා කියලා මතක තියාගන්නවා" ඊලඟට සැන්ඩ්‍රා කිව්වේ අයුමි දිහාට හැරිලා.

“For god’ sake get OUT!!!”

රවීන් සැන්ඩ්‍රා ලඟට ඇවිත් දොර දිහාට අතක් දික් කරලා කෑ ගැහුවා.

"හරි මම යන්නම්. ඒත් මේක මෙතනින් ඉවර නෑ. අන්න ඒක මතක තියාගන්නවා. මම ආයේ එනවා. මේ කරපු දේට වන්දි ගන්න මම එනවා"

සැන්ඩ්‍රා එහෙම කියලා කෑ ගහගෙනම කාමරෙන් පිටවෙලා යන්න ගියා.

අයුමිට ඒ පාර නම් තවත් හිටගෙන ඉන්න පුලුවන් වුණේ නෑ. ඈ එකපාරටම කඩාවැටුණා වගේ තමන්ගේ ආසනේ මත වැටුණා. රවීන් ඒක දැකපු ගමන් ඈ අසලට දුවලා ආවා.

"අයුමි..."

"ප්ලීස් බබී මේ දේවල් පිලිගන්න එපා. මේ හැමදේම ඇත්ත නෙවෙයි"

අයුමි රවීන් දිහා ඇස් කොනකින් බැලුවේ ඇත්තටම ඔහුව විශ්වාස කරනවද නැද්ද කියලා හිතාගන්න බැරිව. ඈ උන්නේ ලොකුම ලොකු කම්පනයකට පත් වෙලා. ඈට රවීන් දිහා කෙලින් බලන්නවත් පුලුවන් කමක් තිබ්බේ නෑ.

"මගේ දිහා බලන්න. මාව විශ්වාස කරන්න බබී " රවීන් ආයාචනා කලා.

අයුමිගේ හිතේ රවීන් ගැන තිබ්බ පැහැදීම, විශ්වාසය පලුදු වෙලා වගෙයි ඈට දැණුනේ. සැන්ඩ්‍රා කියපු දේවල් ඈව තවත් නොසන්සුන් කලා. බය කලා. රවීන් ඈට කතා කරපු විදිහ මතක් වෙද්දි ඈට දැනුනේ ඇඟේ හීගඩු පිපිනවා වගේ. ඒ එක්කම කලින් දවස්වල ඔහු එක්ක වෙච්ච සේරම දේවල් ඈට ආයෙම මතක් වුණා. කවදාහරි දවසක ඈටත් සැන්ඩ්‍රට වෙච්ච දේම වුණොත්?

"අයුමි...මම කියන දේ අහන්න. සැන්ඩ්‍රා ඉන්නේ මා එක්ක තරහින්. මේ හැමදේම එයා අපි දෙන්නව වෙන් කරන්න කියන දේවල්. එයාට ඕන මගේ සල්ලි විතරයි" ඒ අස්සේ රවීන් ගේ හඬ ආයෙම ඈට ඇහුණේ ඈත ලෝකෙකින් එන්නා වගේ.

"මට පොඩ්ඩක් මෙහෙම ඉන්න දෙන්න" ඈ වචන ගැටගහගත්තේ අමාරුවෙන්.

රවීන් ඈ දිහා බැලුවේ අසරණ වෙලා වගේ. ඒත් ඊලඟ මොහොතේ ඈ ලඟින් ඔහු ඈත් වුණා.

"හරි..." ඔහු එහෙම කියලා තමන්ගේ මේසේ අසලට ගිහින් ටික වෙලාවක් හිටගෙන උන්නා.

අයුමි උන්නේ තාමත් මොනවත් හිතාගන්න බැරිව. රවීන් ගැන ඇගේ හිතේ පැන නැගිලා තිබ්බේ කලකිරීමක්. රවීන් කොච්චර නෑ කියන්න උත්සාහ කලත් සැන්ඩ්‍රා එක්ක ඔහුගේ ලොකු සම්බන්ධය්ක් තිබිලා තියෙනවා කියන එක තේරුම්ගන්න අයුමිට අපහසු වුණේ නෑ. ඈව එක්ක ගියා වගේම සැන්ඩ්‍රාවත් හැම තැනකම එක්ක ගිය වග ඇත්ත නම්, සැන්ඩ්‍රා කියපු අනික් දේවලුත් වෙන්න ඉඩක් නැති වෙන්නේ කොහොමද කියලා ඈ ඇගෙන්ම ප්‍රශ්ණ කලා. අන්තිමේදි ඇගේ හිතේ ඉතිරි වුණේ මහා දුකක් එක්ක ලොකුම ලොකු කලකිරීමක් හැමදේ ගැනම. තමගේ හිතේ රවීන් වෙනුවෙන් තිබ්බ හීන සේරම පාටහේදිලා දියවෙලා යනවා වගේ ඈට දැනුනා.  ඈට ඕන වුණේ නෑ තවත් එතනට වෙලා ඉන්න. ඈට ඕනවුණේ ඔහේ හිස හැරුණ අතේ දුවලා යන්න. මේ දේවල් ඇගේ හිතට දරාගන්න අමාරු තරම් වුණා. රවීන් ඈ දිහා ආයෙම හැරිලා බලලා බාත් රූම් එක දිහාට යන්න ගියාම, අයුමිගේ හිතේ එක පාරටම පැන නැගුනේ එතන ඉන්න බෑ තවත් කියන හැඟීමමයි.  

ඈ කලේ බෑග් එක තිබ්බ විදියටම අරන් බඩු ටික ඔහේ ඔබාගෙන, කම්පියුටරේ shut down නොකරම එතනින් නැගිට්ට එක. හිත තිබ්බේ ගැහෙමින්. හිත කිව්වෙම රවීන් ඈව රැවැට්ටුවා කියලා. ඉතිං තවත් ඔහු ලඟ, මේ දේවල් විඳ විඳ ඉන්න ඈට හිත දුන්නේ නෑ. රවීන් එන්න කලියෙන් ඈ කාමරෙන් එලියට ඇවිත් කිසිම කෙනෙක්ට නොකියම ඔෆිස් එකෙන් එලියට බැහැලා එන්න ආවා. ඈ දැක්කා ඒ එද්දි ප්‍රියන්තියි, හසිකායි පුදුමෙන් වගේ ලොබි එක ඉස්සරහට ඇවිත් බලාගෙන ඉන්නවා.

කරන්න ඕන මොකක්ද කියලා නිනව්වක් ඈ තුල තිබ්බේ නෑ. ඒ හන්දම ඈත ආපු ත්‍රීවීල් එකකට අත දාලා ඈ ඒකට නැග්ගෙත් අරමුණකින් තොරව.

"කොහාටද මිස්?" ත්‍රීවීල් රියදුරා අහද්දියි ඈ ආයෙම පියවි සිහියට ආවේ.

"පිටකොටුවට" ඈ කිව්වා.

කොහොමත් එදා හවස ගෙදර යන්න ලෑස්ති වෙලා ආපු නිසා, ආයෙම බෝඩිමට යන්න ඈට ඕනවුණේ නෑ. ගියත් හිතේ නිදහසකින් ඉන්න බැරිවෙන වග ඈ දැනගෙන උන්නා. ඒ එක්කම ඈට කල්පනා වුණේ ගෙදරටත් බොරු දාහක් කියමින් තමන් කරපු සේරම දේවල් අද තමන්ටම පත්තු වෙලා නේද කියන එක. ඒත් ගෙදර යනවා ඇරෙන්න වෙන කරන්න දෙයක් ඈට තිබ්බේ නෑ.  ත්‍රීවීල් එක හෙමින් පාර දිගේ ඇදෙද්දි, ඈට වෙච්ච දේවල් මතක් වෙලා පුදුමාකාර දුකක් දැනුනා. ඈට දැනුනේ ලොකේ තියෙන ලොකුම වංචාවට, රැවටීමට ඈව ලක් වුණා වගේ හැඟීමක්.  ඈ රවීන්ව ඒ තරම්ම විශ්වාස කරපු එක ගැනත් ඇගේ හිතේ තිබ්බේ පසුතැවිල්ලක්. ඇස් වලින් කඳුලු ගලාගෙන එද්දි ඒවා නවත්තන්න ඈට ඕනවුණේ නෑ. ඉතිං ඈ ඇඬුවා. බෑග් එකේ තිබුණ ලේන්සුව තෙත් වෙනකල්ම. ඒත් හිතේ දුක ඉවරයක් වුණේ නෑ. ඒක කවදාවත්ම ඉවරයක් වෙන එකක් නෑ කියලා ඈට හිතුණා.