විහංඟනාවී: පනස්තුන්වන කොටස

පහුවදා නැගිට්ට වෙලේ ඉඳලා අයුමි උන්නේ පුදුමාකාර තරම් නොසන්සුන්තාවයකින්. රවීන් මොනා කරන්න හිතාගෙන ඉන්නවද කියලා ඈ දැනගෙන උන්නේ නෑ. ඒ අස්සේ අම්මගෙයි, අක්කගෙයි ආඩපාලි අහගෙන ඉන්න එක ඊටත් වඩා ඈට වදයක් වෙලයි දැනුනේ.
"දැන් නොකා නොබී අපට පාඩමක් උගන්වන්නද ඔය ඉන්නේ?" උදේ දහයට විතර කාමරේට එබිලා අම්මා ඇහුවේ අයුමි උදේටවත් කාපු නැති හන්දා.
"මම නොකන්නේ කාටවත් පාඩමක් උගන්වන්න නෙවෙයි. මට කන්න බැරි නිසා" අයුමි කිව්වේ හෙමින්.
"දැන් කවදා වෙනකල් ඔහොම ඉන්නද හිතාගෙන ඉන්නේ?" ඒ පාර කාමරේට ආවේ අක්කා.
අයුමි අක්කා දිහා බලලා අහක බලාගත්තේ නොරිස්සුමින්.
"මොලේ කියලා නාමයක් නැතුවා වගේ වැඩ කරලා දැන් අපට ගස්සලා වැඩක් නෑ"
"ලොකු දුව කට වහගෙන ඉන්න" අක්කා ඇවිස්සීගෙන එනවා තේරුණ නිසාදෝ අම්මා කියනවා අයුමිට ඇහුණා.
"කටවහගෙන නිදහස දීලා උන්න නිසානේ අම්මා මේ සේරම"
ඒ පාර අයුමිගෙත් ඉවසීමේ සීමාව පැන්නා.
"මම මොකද්ද කරපු වරද?" ඈ ඇහුවේ අනුකි දිහා බලලා. "මම රවීන්ට ආදරෙයි. මගේ හිත ඇදුනේ එයාට. ඒක මගේ වරදක් වෙන්නේ කොහොමද? අනික රවීන් බැඳලා දික්කසාද වුණ කෙනෙක් මිස තාමත් බැඳලා ඉන්න කෙනෙක් නෙවෙයි නේ. මට රවීන්ව අමතක කරන්න බෑ. ඒක විතරයි මම දන්නේ" අයුමි කිව්වේ ආවේගයෙන්.
ඒ පාර අම්මයි අනුකියි දෙන්නම අයුමි දිහා බලාගෙන උන්නේ කෝපයත් පුදුමයක් මුසු වුණ හැඟීමකින් ගල් වෙලා වගේ.
"රවීන් නැතුව වෙන කෙනෙක් මට ඕන නෑ" අයුමි අන්තිමට එහෙමත් කිව්වා.
"හිතුවක්කාරකමෙත් සීමාවක් තියෙන්න ඕන. ඇයි තමුසේ අපේ මූණේ දැලි ගාන්න හදන්නේ?" ආයෙම කතා කලේ අනුකි.
"මම එහෙම කරන්නේ නෑ. මේක එහෙම දෙයක් වෙන්නේ කොහොමද? රවීන්ගේ වරද මොකක්ද?" අයුමි ඇහුවා.
"බැඳලා ළමයි දෙන්නකු ඉන්න වයසක මනුස්සයෙක් බැඳගන්න තමුසෙට තියෙන අඩුපාඩුව මොකද්ද? මිනිස්සු කියයි අපි සල්ලි වලට කෑදරවෙලා එහෙම දේකට ඉඩ දුන්නා කියලා"
"මෝඩ කතා කියන්න එපා අක්කේ"
"මෝඩ කතා? බලන්න අම්මේ මේකගේ කට. අම්මා ඒ පාර කට වහගෙන ඉන්නවා" අනුකි කෑ ගැහුවා.
අයුමි අම්මා දිහා බැලුවා. අම්මා උන්නෙත් අයුමි දිහා බලාගෙන.
"මට වෙන කෙනෙක්ට ආදරේ කරන්න බෑ" අයුමි අන්තිමට එහෙම කියලා අහක බලාගත්තා.
අනුකි ආයෙම මොනාදෝ කියන්න ලෑස්ති වුණත්, ගෙදර ලඟින් ඇහුණ වාහනේක සද්දෙට තුන් දෙනාගෙම අවධානේ බිඳවැටුණා.
අයුමි ජනේලේ ලඟට ගියේ ඒ කවුද බලන්න. අම්මයි, අනුකියි කාමරෙන් එලියට ඇවිත් සාලෙට යන්න ගියා. අයුමිගේ කකුල් දෙක පණ නැති වෙනවා වගේ දැනුනේ නවත්තලා තිබ්බ වාහනෙන් මේ දැන් බැහැපු රවීන්ව දැක්කම. 
අයුමි අනික් පැත්ත හැරිලා සාලෙට දුවගෙන ආවේ අම්මලා මොන විදියට හැසිරෙයිද නොදන්න නිසා.
"මේ මහත්තයා මොකද ආයෙම මේ පැත්තේ?" අයුමිට ඇහුණා අම්මා අහනවා.
"කියන්න තියෙන දේවල් ඊයෙ කිව්වට පස්සේ ආයෙම මොකට ආවද?" ඒ අනුකි.
"ලොකු දුව ඔයා පොඩ්ඩක් පැත්තකට වෙන්න" අයුමිගේ අම්මා එහෙම කියලා රවීන්ට ගේ ඇතුලට එන්න ඉඩ ඇරියා.
රවීන් එද්දිම ඔහුගේ ඇස් යොමු වුණේ සාලෙ මැද හිතගෙන බලාගෙන උන්නු අයුමි දිහාට. අයුමිගේ හිත කඩා වැටෙනවා වගෙයි ඈට දැනුනේ. ඔහු ආපහු ගෙදර නොගිහින්ම එන්න ඇත්ද කියලා ඈ කල්පනා කලේ ඊයේ ඇඳගෙන උන්නු ඇඳුමම ඔහු ඇඳගෙන ඉන්නව දැකලා.
"මොකක්ද මහත්තයා මේකේ තේරුම?" එහෙම ඇහුවේ අම්මා.
"තේරුම මට අයුමිව ඕන කියන එක" රවීන් කෙලින්ම කිව්වා.
"ඒ ගැන අපේ තීරණේ මම ඊයෙම කිව්වනේ. ඉතිං ඇයි මහත්තයා ආයෙම ඇවිත් අපට මේ වගේ කරදර කරන්නේ?" අම්මා ඇහුවා. ඒ වචන වල කෝපයක් තිබුණත් ස්වරය තාමත් ඈ පාලනය කරගෙන උන්නා.
"අම්මලගේ තීරණේ වෙනස් කරන්න බැරි එකක් නෙවෙයි නේ. අනික අයුමිගේ තීරණේ මොකද්ද කියලා ඇයි කවුරුවත් අහන්නේ නැත්තේ?" රවීන් කිව්වේ අයුමි දිහා බලලා.
ඒ පාර අම්මයි, අක්කයි දෙන්නමත් බැලුවා අයුමි දිහා. අයුමි බිම බලාගත්තේ කියන්න දෙයක් නැතිව ගොලු වෙලා.
"මෙතන අපට අකමැති වෙන්න කිසි දෙයක් නෑ අම්මේ. මම මගේ කලින් වයිෆ්ගෙන් නීතියෙන් වෙන් වෙලා ඉන්නේ. මේ තියෙන්නේ ඒ ලියවිලි. මම ඒවා අරන් ආවේ අම්මලා මාව විශ්වාස නොකරන නිසා" රවීන් අතේ තිබ්බ බෑග් එකකින් ලියවිලි වගයක් අදින ගමන් කිව්වා.
අම්මා ඒ දිහා යන්තම් බලලා අහක බලාගත්තේ අප්‍රසාදෙන් වගේ.
"මේක මිස්ට රවීන්ගේ වරදක් නෙවෙයි. මේක අපේ එකාගේ මෝඩකම. මේ ලෝකේ වෙන මිනිස්සු නෑ වගේ..." එහෙම කියන්න පටන් ගත්තේ අනුකි.
"මට වෙන මිනිස්සු ඕන නෑ" අයුමි කෑ ගැහුවේ අනුකි රවීන්ට අපහාස කරපු එක ඈට උහුලන්න බැරි නිසා.
ඒ පාර තුන් දෙනාම පුදුම වෙලා වගේ අයුමි දිහා බැලුවා.
"ප්ලීස් රවීන් ඔයා යන්න. මේ මිනිස්සු අපිව තේරුම් ගන්නේ නෑ" අයුමි කිව්වේ ඇස් වලට කඳුලු පුරද්දි.
"අයුමි..."
"මගේ ආදරේ වෙනසක් නෑ. මම ඔයාට විතරයි ආදරේ. ඔයා දන්නවා මට වෙන කෙනෙක්ට ආදරේ කරන්න බෑ කියලා" අයුමි රවීන්ට කිව්වේ එතන වෙන කවුරුවත්ම උන්නේ නැති ගානට. ඒ පාර රවීන් පුටුවෙන් නැගිට්ටා.
"මාත් එක්ක යමු" ඔහු කිව්වා.
අයුමි වචනයක්වත් කියාගන්න බැරිව ඔහේ බලාගෙන උන්නා.
"එයා කොහේවත් යන්නේ නෑ" එහෙම කිව්ව අයුමිගේ අම්මා.
"එයාට වෙන කෙනෙක්ගේ වෙන්න බෑ. එයා මගේ වෙලා ඉවරයි" ඒ පාර රවීන් එහෙම කිව්වම අයුමිගේ හිත කඩා වැටුණා.
"මොකද්ද ඒ කතාවේ තේරුම?" එහෙම ඇහුවේ අනුකි.
ඒත් අයුමිගේ අම්මා දෑසත් ලොකු කරගෙන අයුමි දිහා බලාගෙන උන්නේ මොනවත්ම නාහා. අයුමි ආයෙම බිම බලාගත්තා.
"අපි අතරේ ගොඩක් දේවල් වෙලා තියෙනවා. ඒත් ඒ ආදරේට මිස වෙන කිසි දෙයක් හන්දා නෙවෙයි.  අයුමිට මා එක්ක එන්න වෙනවා. වෙන කරන්න කිසි දෙයක් නෑ. මට අයුමිව අතාරින්න බෑ.එහෙම කලොත් මම මනුස්සයෙක් නෙවෙයි තිරිසනෙක් වෙනවා.  මම අද ආවෙත් ඒකයි. මට මගෑරලා ඉන්න තිබුණා. ඒත්...මම එහෙම මිනිහෙක් නෙවෙයි. මම අයුමිට ආදරේ කරන්නේ ඇත්තටම"
"මොනවද මම මේ අහන්නේ?" අම්මා තාමත් උන්නේ අයුමි දිහාම බලාගෙන.
"මේ කියන දේවල් ඇත්තද නංඟි?"
අයුමි බිම බලාගෙනම උන්න මිස උත්තරයක් දුන්නේ නෑ. ඒ දේවල් ඈ හිත ඇතුලේ තියාගෙන උන්නේ ඒ කිසි දෙයක් ගෙදරට කියන්න ඈට හයියක් නොතිබ්බ නිසා. ඒත් කවදා හරි කොහොමින් හරි මේ හැමදේම එලි වෙනවා කියන එක ඈ නොදැන උන්නා නෙවෙයි. ඒ පාර අම්මා ඈ උන්නු දිහාට ඇවිදගෙන ආවා. ඈ හිතුවේ අම්මා ඈට ගහයි කියලා. ඒත් ඈව පහු කරගෙන අම්මා ගියේ ගේ ඇතුලට.
"කියනවා... ඇත්තද මේ මනුස්සයා මේ කියන්නේ? තමුසෙට මොනාද නංඟි වුණේ? මොලේ කියලා නාමයක් තිබුණේ නැද්ද තමුසෙට?" ඒ පාර අනුකි උන්නේ හැඬුම්බර වෙලා.
අයුමිගේ හිත තිබ්බේ අසිහියෙන් වගේ ගල් වෙලා. වෙන්නේ මොනාද, කරන්න ඕන මොනාද කියලා ඈට ටික වෙලාවක් යනකල් හිතාගන්න බැරි වුණා. ඈ දැනගෙන උන්නා කොතනකදි හරි ඈ වරද්දගත්තු බව. ඒත් ඒක වරදක්ද? ඈ ආදරේ කලේ රවීන්ට නම් ඒක වරදක් වෙන්නේ කොහොමද?
සිතිවිලි අතරේ අතරමං වෙලා උන්නු ඈ පියවි සිහියට ආවේ තමන්ගේ කකුල් දෙක ලඟින්ම 'දඩස්'ගාලා ඇහුණ සද්දෙට. කකුල් දෙක ලඟ තිබුණේ ඇගේ ලොකු සූට්කේස් එකයි අනෙක් බෑග් දෙක තුනයි. ඇගේ හිත හොඳටම ගැස්සුනා. ඒ එක්කම ඈට බැලුණේ ඒ අසලම උන්නු අම්මා දිහාව.
"මේ ටිකත් අරගෙන මේ මොහොතෙම මේ ගෙදරින් යන්න ඕන" අම්මා කිව්වේ පොඩ්ඩක්වත් හිතේ තෙතක් නැති හඬකින්.
අයුමිගේ හිත කඩාවැටුණා වගෙයි ඈට දැනුනේ.
"අනේ අම්මේ..."
"කතා ඕන නෑ. අම්මෙක් ඉන්නවා, පවුලක් තියෙනවා කියලා හිතලා වැඩ කරලා නෑනෙ. එහෙව් දරුවෝ මට ඕන නෑ"
"අම්මේ...මාව එලවන්න එපා අම්මේ" අයුමි පිංසෙණ්ඩු වුණේ දෑස් වලින් කඬුලු බේරෙද්දි.
"මහත්තයා කරුණාකරලා දෙන්නත් එක්කම මෙහෙන් ගියොත් හොඳයි. තවත් අපේ මූණේ දැලි ගාන්නේ නැතිව" අම්මා කිව්වේ අයුමි අසලින් ඈත් වෙමින්.
"අම්මේ..." අයුමි කෑ ගැහුවා.
"මොකද්ද මෙතන වෙන්නේ?" කොහේදෝ උන්නු ආත්තම්ම සාලෙට ආවේ එහෙම අහගෙන.
"මෙයා අපේ මූණේ දැලි ගාලා ඉවරයි. දැන් ඉතිං වෙන මොනා වෙන්නද? වෙන කරනන් දේකුත් නෑනෙ. තවත් මෙතන නො ඉඳ තෝරගත්තු කෙනා එක්ක යනව ඉතිං අපට තවත් පව් නොදී" එහෙම කිව්වේ අනුකි.
අයුමිට හොඳටම ඇඬෙන්න ගත්තේ ඒ වචන වල තිබ්බ නිර්දයකමට.
ඒ එක්කම ඈට දැනුනා ඇගේ අතකින් රවීන් අල්ලගන්නවා. ඈ රවීන් දිහා එක පාරක් බලලා ආයෙම බැලුවේ අම්මා දිහා.
"අම්මේ...ඇයි අම්මේ මෙහෙම කරන්නේ?" ඈ ආයෙම ඇහුවා.
"තමන්ගේ ආත්මගරුත්වය නැති කරගෙන ගෙදර ඇවිත්, තව ප්‍රශ්න අහනන් එපා අයුමි. තාත්තත් නැතිව උඹලා තුන් දෙනාව හදන්න මම මැරුණ හැටි දන්නේ මමයි. ඒ කිසි දේක වටිනාකමක් උඹට තිබිලා නෑ. තවත් මෙතන ඉඳලා මගේ ලේ කෝප කරනන් එපා. දැන් ඕනවුණේ මේ මනුස්සයා එක්ක යන්න නේ. ඉතිං යන එකයි ඇත්තේ. හැබැයි ආයේ මේ ගේදර පස් පාගන්න එන්න හිතන්නවත් එපා" අම්මා කිව්වේ වියලි ස්වරයකින්. ඇගේ ඇස්වල කඳුලක්වත් තිබුණේ නෑ.
අයුමි අම්මා දිහා බලාගෙන උන්නේ හිතාගන්න බැරිව ඒ ඈම ද කියලා. ඇගේ හිත තිබ්බේ දුකෙන්ම ගල් වෙලා වගේ.
"අයුමි වරදක් කලේ නෑ අම්මේ. වුණ හැමදේම වුණේ එයා මට ආදරේ නිසා. මම අයුමිව අතාරින්නේ නෑ. එයාට නිකරුණේ දොස් කියන්න එපා"
"මට මහත්තයා එක්ක කතාවක් නෑ. දැන් ආවේ එක්ක යන්න නේ. එක්ක යන එකයි ඇත්තේ. මෙහෙව් දරුවෝ මට වැඩක් නෑ" අම්මා ආයෙම කිව්වා.
"ප්ලීස් අම්මේ මං කියන දේ අහන්න. මෙහෙම කරන එක වැරදියි"
"මහත්තයා කරුණාකරලා දෙන්නත් එක්ක මෙතනින් පිටවෙලා යනවද? තවත් මට අහන්නවත් කියන්නවත් දෙයක් නෑ"
අම්මා එහෙම කිව්වම රවීන් ආයෙම ඈට මුකුත් කිව්වේ නෑ.  
"මෙතන ඉඳලා තවත් තේරුමක් නෑ බබී. ඔයා එන්න ඕන මා එක්ක යන්න" අන්තිමේදි රවීන් අයුමිට කිව්වා.
ඈ අනුකි දිහා බැලුවා. අනුකි අහකබලාගත්තේ ගස්සලා. ආත්තම්මා ඈ දිහා බලාගෙන උන්නේ කිසි දෙයක් හිතාගන්න බැරිව වගේ. අයුමි ආයෙම අම්මා දිහා බලද්දි අම්මා එතනින් යන්න ගියේ ආත්තම්මවත් අතකින් ඇදගෙන.
"අම්මේ...." අයුමි කෑ ගැහුවා.
ඒත් අම්මා ඒ කිසි දෙයක් නෑහුණ ගානට ගේ ඇතුලේ නොපෙනී ගියා. අයුමිගේ දෑස් වලින් කඳුලු බේරෙන්න ගත්තා.
"අම්මේ..." අයුමි ආයෙම කෑ ගැහුවා.
"අපි යමු බබී..." ඈට ඇහුණා රවීන් ආයෙම මුදු හඬින් කියනවා.
අයුමි හොඳටම අඬන්න ගත්තා එතනම හිටගෙන. අනුකිත් සාලෙන් යන්න ගියේ තවත් කිසිවක්ම නොකියා. රවීන් අයුමිගේ උරහිසකි අල්ලගෙන ඈව ඔහු වෙත වාරු කරගත්තා. ගෙයි ඇතුලට දිවලා ගිහින් මෙහෙම කරන්න එපා කියලා අම්මගේ කකුල් ලඟ වැටිලා යදින්න ඈට ඕනවුණත්, ඈට එතනින් හෙලවෙන්නවත් හයියක් තිබුණේ නැති ගානයි. අන්තිමේදි බෑග් දෙක තුනත් අරගෙන, අයුමිව වත්තන් කරගෙනම ඈව එලියට එක්කගෙන ආවේ රවීන්.
ඈ ගෙයින් පිටතට ආවේ කොහොමද, වාහනේට නැග්ගේ කොහොමද කියලා ඈට නිනව්වක් තිබ්බේ නෑ. ඉස්සරහ සීට එකට වාරු වෙලා දෑස් වලින් කඳුලු ගලන්න් දීලා කොච්චර වෙලා ඈ ඇඬුවද කියලත් ඈට නිනව්වක් තිබ්බෙත් නෑ. ගෙදර දැන් මොන තත්වයක් ඇත්ද කියලා ඈ කල්පනා කලේ හිත තවත් රිදුම් දෙද්දි. දැන් මාමලා, නැන්දලා සේරම ඇවිත් ඇති කියලා ඈ දැනගෙන උන්නා. අම්මා තද හිතක් තිබ්බ කෙනෙක් වග ඈ දැනගෙන උන්නත් මේ තරම් තද හිතක් ඈට තියෙනවා කියලා අයුමි කවදාවත් හිතලා තිබුණේ නෑ.
කොලඹට එනකල්ම අඬනවා ඇරෙන්න වෙන දෙයක් අයුමි කලේ නෑ. වතුර පොදක් බොන්නවත් ඈට හිතක් තිබුණේ නෑ. ඒ නිසාම කොලඹ රවීන්ගේ apartment එකට එද්දි ඈ උන්නේ පුදුමාකාර තරම් දුර්වල වෙලා. රවීන් ඈව එකතු කරගෙන ගෙදර ඇතුලට ආවේ පරෙස්සමින්. වතුර ඇරෙන්න වෙන කිසිම දෙයක් නොබීපු අයුමි ඇඳටවත් නොයා පුටුවෙම ඇලවෙලා ඔහේ උන්නේ මැරිලා වගේ. වෙච්ච දේවල් ඈට පුදුමාකාර තරමේ කම්පනයක් වෙලා තිබුණා. රවීන් ඈ අසලින්ම ඉඳගෙන මොන මොනවදෝ කියමින් ඇගේ හිත හදන්න උත්සාහ කලත් ඈට ඒ කිසි දෙයක් ඇහුනේ නැති ගාණයි.
"දැන් දේවල් ගැන හිතුවා කියලා ඒවා විසඳෙන්නේ නෑ බබී. අම්මලා දැන් තරහින් හිටියට ටික දවසකින් එයාලගේ හිත හැදේවි. ඔයා වරදක් කලේ නෑ. මොන දේ වුණත් මං ඔයාට ඉන්නවනේ. ප්ලීස් දැන් චුට්ටක් නිදාගන්න" රවීන් බැරිම තැන ඇගේ හිස අතගාලා කිව්ව්වා.
දවස් දෙකකට පස්සේ අයුමි රවීන් දිහා හරියටම බැලුවේ එවෙලේ. ඒ ඇස්වල තිබ්බ ආදරයයි, කරුණාවයි ඉස්සරහ ඇගේ හිත ආයෙම දිය වුණා වගේ ඈට දැනුනා. ඒත් මේ හැමදේම වුණේ ඔහු හන්දා කියන මොකක්දෝ නොරිස්සුමකුත් ඇගේ හිතේ තිබුණා. ඈ ඔහුගෙන් දෑන් අයින් කරගෙන තනියෙම්ම sofa ඇන්දේ හිස තියාගත්තේ ඒක හන්දා. ඒත් ඈ දැනගෙන උන්නා දැන් ඈට මොන දේටත් ඉන්නේ රවීන් විතරයි කියලා. ජීවිතේ මොන තරම් මායාකාරීද? එක මොහොතක හොඳට තිබිලා අනෙක් මොහොතේ කුණාටුවක් වගේ හැඩි වෙන ජීවිතේ ගැන අයුමිට දැනුනේ කලකිරීමක්. ඉස්සරහට කරන්න ඕන මොකක්ද කියලා ඈ දැනගෙන උන්නේ නෑ. කවදාහරි ආත්මෙක කරපු මොකක්දෝ ලොකු පාපයකට තමන් වන්දි ගෙවනවාදෝ කියලා හිත හිත ඈ ඇස් පියාග්ත්තේ, නින්දෙන් ඇහැරෙද්දි මේක නරක හීනයක් වෙනවා නම් කියලා ප්‍රර්ථනා කරමින්.