තිස්තුන්වන කොටස

'මිස්ඩ් කෝල්ස් තිස් හතරක්!' කොට්ටේ අස්සේ තිබිලා ෆෝන් එක එලියට ගත්තු ආන්යා ඇස් ලොකු කර ගත්තා. 'ගෙදරින් හතරයි, අනුහස්ගෙන් පහයි, ඉතිරි සේරම ආර්යන්ගෙන්?' ආන්යා ඇඳේ ඉඳගත්තා. ආර්යන් කතා කරලා තිබුණේ කලින් දවසේ. ආන්යගේ හිතට ආවේ දුකක් වගේම පසුතැවිල්ලක්. එදා වුණ දේවල් නිසා නිකමටවත් ෆෝන් එක දිහා බලන්නවත් ඈ උනන්දු වුණේ නැති නිසයි ඈට ආර්යන්ගේ ඇමතුම මගෑරිලා තිබුණේ. ආර්යන්ට මොනා හිතෙන්න ඇත්ද කියලා ආන්යා කල්පනා කලා. ඒත් ඒ කිසිම දෙයක් දැන ගන්න ආර්යන් ආයෙමත් ආන්යට කතා කලේ නෑ දවස් ගනණාවක් යනකල්.

ආන්යට දුක නොහිතුණා නෙවෙයි, ඒත් එන්න එන්න්ම වැඩිවුණ ඉගෙනීමේ වැඩ නිසා ඈට මේ දේවල් ගැන හිතන්න කාලයක් ලැබුණේ නැති තරම්. රැ දොලහ එක වෙනකල් පාඩම්, පැවරුම් කරලා ඉවර කරන්නේ ඇඳට වැටිලා ඇස් පියා ගන්න බලාගෙන. ඒත් ඉඳහිට තප්ප්‍රෑඅකට හරි ආර්යන්ව මතක් වුණාම හිත දුකකින්පිරෙන එක වලක්වගන්න ආන්යට පුලුවන් වුණේ නෑ. ඒ තරම්ම කණගාටුවක් අභී මතක් වෙද්දිත් ආන්යගේ හිතට දැනුනා. මේ දෙන්නමත් තමන් ගැන හිතමින් ඉන්නවා ඇති කියන එක ඈට අරුමයක් වුණේ නෑ. ඈට තිබුණ එකම ප්‍රශ්ණේ මේ දේවල් කොහෙන් කොහොම කෙලවර වේවිද කියන එකයි.

වෙනදට හැමදාම ගෙදරට කතා කරන ආන්යා මේ දවස් ටිකේ ගෙදරට කතා නොකරපු තරමයි. ඒ නිසාම ගෙදර නොම්මරේ ෆෝන් එකේ දැක්කාම ඈට දැනුනේ වරදකාරී හැඟීමක් වගේ එකක්.

"අම්මා..." ආන්යා චාටුවෙන් වගේ කතා කලා.

"අම්මා නෙවෙයි මම" එහා පැත්තෙන් ඇහුනේ අම්මගේ නෙවෙයි තාත්තගේ හඬ.

"අනේ තාත්තා, කොහොමද ඉතින්?"

"කොහොමද තමා, ගෙදර මතකම නෑ නේද?"

"අනේ නෑ තාත්තා. වැඩ ගොඩායි ඒකයි. කෝ අම්මා?"

"අම්ම අන්න අරහේ රාමසාමි අල්ලගෙන මොනාද හිටෝනවා. ඉතින් මං මේ කතා කලේ පුතේ පොඩි කාරණාවක් කියන්න"

"මොකක්ද තාත්තා?"

"මේ එන ලෝන්ග් වීකෙන්ඩ් එකේ අපේ සීනියර් මැනේජර්ලා කීප දෙනෙක් පොඩි ට්‍රිප් එකක් යන්න ලෑස්ති කරගෙන ඉන්නවා, පවුල් වල අයත් එක්කම. අපි යන්නේ මේ අඹේවෙල දිහා තියෙන මනී මහත්තයාගේ බංගලාවට. කාලෙකින් යන්නත් බැරි වුණානේ ඒකයි. ඉතින් පුතාට පුලුවන් වෙයිද එන්න? අනුහස්ට නම් පුලුවන් කිව්වා" තාත්තා විස්තරේ කිව්වා.

"අඹේවෙල කියන්නේ නුවර එලියේ නේද?"

"හ්ම් ඔව්"

"පුලුවන් පුලුවන්. මං ආසයි එහේ යන්න" ආන්යා කිව්වේ උද්‍යෝගයෙන්.

එහාපැත්තෙන් තාත්තා හිනාවෙන හඬ ඈට ඇහුණා. ඇගේ හිතේ තිබුණෙත් සතුටක්.

"හරි එහෙමනම්, මම සිකුරාද එනවා ඔයාල එක්ක යන්න"

"තාත්තේ, මනී මහත්තයලත් එනවද?" ආන්යා ඇහුවේ සැකෙන් වගේ. ඇගේ හිතේ තිබුණේ මොකක්දෝ වරදකාරී හැඟීමක්.

"නැතුව? එයාලනේ මේක ඔර්ගනයිස් කරන්නේ. පොඩි පුතාගේ කොන්වකේෂන් එකට ගිහින් ඒ අය ආවේ පෙරේද. ඒ ආවට පස්සේ යන්න තමා කොහොමත් ලෑස්තිය තිබ්බේ. ළමයි නැතුව පාලුයි කිය කිය තමා මැඩම් මේ දවස් වල ඉන්නෙත්. ඉතින් ඒ දෙන්නා ඒවි. මොකෝ එහෙම ඇහුවේ?"

"නෑ නිකං. මං හිතුවේ ඒ අය යූ කේ කියලා තාමත්" ආන්යා යන්තම් බොරුවක් කිව්වා.

තාත්තාගේ ඇමතුම ආයෙමත් ආර්යන් ගැනයි, අභී ගැනයි සිතිවිලි සමුදායක් ආන්යාගේ හිතට අරන් ආවා. 'තාත්තා කියපු විදියට එහෙනම් තාමත් ආර්යන්වත්, අභීවත් ආපහු ඇවිත් නෑ. පේන විදියට ඊලඟ සතියෙත් එන එකක් නෑ' ආන්යා හිතුවා. කොහොමටත් ඒ අය නැතිව මේ ගමන යන එක හොඳයි කියලා ආන්යට හිතුණේ, එහෙම නොවෙන්න මේ අයියා මලෝ දෙන්නට එකවර කොහොම මූණ දෙන්නද කියලා ඈට හිතාගන්න තවමත් බැරි වුණ නිසා.

ආයෙම ආන්යගේ ෆෝන් එක නාද වෙද්දි ඈ හිතුවේ තාත්තට මොකක් හරි අමතක වෙලා වෙන්න ඇති කියලයි. ඒත් තිරයේ සටහන් වෙලා තිබුණේ නොදන්නා දිග නොම්මරයක්.

"හෙලෝ..." ආන්යා කතා කලේ සැකෙන්.

"තෑන්ක්ගෝඩ්, අදවත් ඉස්සුවා. මම ආර්යන් ආන්යා"

එහා පැත්තෙන් ඇහුණ හඬ මොහොතකට ආන්යව ගොලු කලා. ආර්යන්? නොහිතපු වෙලාවක...නොහොතපු විදියට...ඒත් ඔහු ගැන හිතමින් ඉන්දැද්දි...

"ආන්යා...ආ යූ දෙයා?" ඔහු ආයෙම ඇහුවා.

"ඔව්" ඈ දුන්නේ කෙටි උත්තරයක්.

"ඉතින් කොහොමද?" ආර්යන් දිග හුස්මක් හෙම අරන් ඇහුවා.

"වරදක් නෑ. අනේ එදා ගන්න බැරි වුණාට මොනවත් හිතන්න එපා. ෆෝන් එක හොස්ටල් එක අමතක වෙලා ගිහිනුයි තිබුණේ" ආන්යා අවසර ලැබුණ වෙලාවේ සමාව අයැදුවා.

"ඒකට කමක් නෑ ආන්යා, ගියාට පස්සෙම මටත් කතා කරන්න බැරි වුණානේ. මායි, අභීයි හිටියේ එකට. ඒකයි කතා කරන්න අමාරු වුණේ, අභී බැලුවොත් මොකද කියලා නේද? ඔයාටයි හොඳ නැත්තේ. ඒකයි කතා නොකලේ" ආර්යන් කිව්වාම ආන්යගේ හිතට අභී පිවිසුනේ පොඩි තිගැස්මකුත් එක්ක.

"අභී කොහොමද?" ආන්යා ඇහුවා.

"හොඳින් ඉන්නවා. එදා ෆන්ක්ෂන් එක හොඳට තිබුණා. දැන් අපි මේ ආපහු ලන්ඩන් යන්න එයර් පෝට් ආපු ගමන්. අපේ අපාර්ට්මන්ට් එක තියෙන්නේ එහේ"

"එහෙමද?"

"ඉතින් මට ඔයා ගැන කිව්වේ නෑනෙ" ආර්යන් ඇහුවේ දයාබර හඬින්.

"අලුත් මොනවත් නෑ. වැඩ තමයි ඉතින්. ආ...අපි ලබන සතියේ අඹේවෙල ඔයාලගේ බන්ග්ලෝ එකට යනවා ලෝන්ග් වීකෙන්ඩ් නිසා. අපරාදේ ඔයාලට ඒක මිස් වෙනවා" ආන්යා කිව්වා.

"රියලි? අප්පා කිව්වෙවත් නෑනෙ...ම්ම්..මොනා කරන්නද නේද? ඔයාලා එන්ජොයි කරලා එන්න එහෙනම්" ආර්යන් කිව්වේ වෙනස් හඬකින්. හරියට දුකෙන් වගේ.

"එහෙනම් මම තියන්නද? ඔයාට ගොඩක් බිල යනවා ඇති" ආන්යා කිව්වේ හදිසියෙන්ම ආර්යන් නිහඬ වුණ නිසා.

"ඔයාට මා එක්ක කතා කරන්න ඕන නැද්ද?" ආර්යන් ඇහුවේ හෙමිහිට.

"එහෙම නෙවෙයි...සල්ලි යන නිසයි මං කිව්වේ"

"ඔයා එක්ක අන්තිමට කතා කරලා දවස් දහයක් ගිහින්... අමාරුවෙන් ඉඩක් හොයාගෙන කතා කරද්දි ඔයාට කතා කරන්න ඕන නෑ"

"දැන් මං ඒකද කිව්වේ?" ආන්යා ඇහුවේ ආර්යන්ගේ බොරු මැසිවිල්ල නිසා නොඉවසුම් වෙලා.

"තරහා ගියාද?" ආර්යන් ආයෙමත් මුදු වෙලා.

"නෑ"

ආර්යන් ලොකු සුසුමක් හෙලුවා."දන්නවද?" ඔහු ඊට පස්සේ ඇහුවා.

"මොකක්ද?"

"මෙහේ හරිම පාලුයි ආන්යා. බලන්න, කරන ගොඩාක් දේ තිබ්බත්, කට්ටිය ගොඩාක් හිටියත් හරි පාලුවක් මට දැනෙනවා. හරියට හිතේ කොටසක් අමතක වෙලා ඇවිත් වගේ"

ඔහු කියපු දේට ආන්යා මොනවත්ම කියන්න ගියේ නැහැ. ඇගේ ගත වෙව්ලනවා ඈට දැනුඅනා.

"ආන්යා...ඔයා අහගෙනද ඉන්නේ?"

"හ්ම්"

"අයි මිස් යූ..." ආර්යන් කිව්වේ රහසින් වගේ. ආන්යා සුසුමක් හෙලුවා විතරයි.

"ඩෝන්ට් යූ මිස්ස් මී?"

"මං දන්නෑ" ආන්යා කිව්වේ හිතට එකඟව නෙවෙයි.

"අයි නෝ යූ මිස් මී" ආර්යන්ගේ වචන හිත විනිවිද යනවා ආන්යට දැනුනා.

"දන්නවනම් ඇයි අහන්නේ?" ආන්යා ඇහුවේ ආර්යන් කියපු දෙයින් අපහසුතාවයට පත් වුණ නිසා.

"මට ඒක ඔයාගේ කටින්ම අහගන්න ඕන නිසා. කියන්න ආන්යා, ඔයාට මාව මතක් වුණාද එක පාරක් හරි කියලා?" ආර්යන් අහනේ දරාගන්න බැරි තරම් මුදු හඬකින්.

"නෑ..."

"නෑ?"

"එක පාරකට වඩා...මතක් වුණා" ආන්යා කිව්වේ ඇහෙන නෑහෙන ගාණට.

ඒ පාර ගොලු වුණේ ආර්යන්. ඔහු කියන්න දෙයක් කල්ප්නා කරනවා වෙන්න ඕන.

"මං ඉක්මණට, ඉක්මණටම එනවා... "

"හ්ම්" ආන්යා කිව්වේ ආර්යන්ගේ හැඟීම්බර හඬ නිසා දෑස් තෙත්වුණ ගමන්.

"ආන්යා..." ආර්යන් ආයෙම හදන්නේ මොකක්දෝ කතාවකට මුලපුරන්න.

"මං යන්න ඕන. දැන් තියන්න" ආන්යා එහෙම කිව්වේ තවත් හිතේ බර දරාගන්න බැරි වුණ තැන. ආර්යන් තවත් විනාඩියක් විතර නිහඬව ඉඳලා කතා කලා.

"ඔයා කියනවානම්, තියන්නම්. ටේක් කෙයා දෙන්. අයි විල් කම් ටු සී යූ ඉන් ද ෆස්ට් චාන්ස් අයි ගෙට්"

ආර්යන් ඇමතුම නිමා කලේ ආන්යගේ හිත තවත් චංචල කරලා. ඒත් ඊට පස්සේ හිත චංචල කරන්නවත් ආර්යන් ආයෙමත් කතා කලේ නැහැ.