අසූ පස්වන කොටස

"හානේ...මේ අනුක් නේද? මචං මල්ලි ඔයා නම් ඔලුවේ පණ තියෙනකල් මැරෙන්නේ නෑ. අපි මේ කතා කර කර හිටියෙත් ඔයා ගැන"

භූප එක පාරටම එහෙම කියාගෙන ලොකු හිනාවක් එක්ක ගේ ඇතුලට අනුක්ව පිලිගද්දි මම උන්නේ සම්පූර්ණයෙම ගොලු වෙලා.

"මම කෝල් කරපු හන්දා වෙන්න ඇති නේ? මම කෝල් කලේ මීරිගම ස්ටේෂන් එක ලඟදි. ගේ අමතක වෙලා මම අන්න අරහේ වෙන පාරකත් ගියා. එක පාරනේ ආවේ. අනික ඒකත් ෂෝට් කට් එකකින්නේ. ඉතිං ඉතිං...දැන් නම් අයියට සෑහෙන සනීප පාටයි" අනුක් භූපගේ අතකිනුත් අල්ලගෙන කතාවට වැටුණේ ඉස්තෝප්පුවේදිම.

"හලෝ මැඩම්...කොහොමද? ඔන්න නොකියා ගිහින්, නොකියම ආවා" ඊලඟට බාගෙට තෙමුණ අනුක් මා ලඟට ආවේ එහෙම කියාගෙන.

ඇත්තටම ඔහු දැක්කම මට දැනුනේ පුදුමයක්. පොඩ්ඩක් විතර මහත් වෙලා උන්නු ඔහු, මූණ වැහෙන්නම රැවුලක් වවාගෙන උන්නු එකෙන් සෑහෙන වෙනස් වෙලා තිබුණා.

"බලන්නකෝ භූප මෙයාගේ හැටි? බමුණෙක් වගේ රැවුලකුත් වවාගෙන. මොකෝ ගියපු රටේ කෙස්, රැවුල් කපන්න තහනම්ද?" මම ඇහුවේ, අනුක් දැකපු ගමන් හිතේ ඇතිවුණ ගැස්ම සමනය කරගන්න උත්සාහ කරමින්.

"මොන රැවුල් කැපිලිද? ගිය දවසේ ඉඳන් අප්පච්චිගේ වැඩ වලට දිව්වා. පස්සේ රැවුල කපන්න යද්දි එහේ කෙල්ලෙක් මට කිව්වා මෙහෙම තමා ලස්සන කියලා. ඉතිං මටත් මොකද, ගාණත් ඉතුරුයිනේ කියලා නොකපම හිටියා. මෙයා මේ මට කියනවා, ඔයාගේ එක්කෙනත් මෙහෙම තමයි නේ" අනුක් කිව්වේ අතේ තිබ්බ මලු දෙක තුනක් මගේ අතට දෙන ගමන්.

භූප උන්නේ හිනා වෙවී.

"ඒකේ ෆැෂන් එක මෙයාලට තේරෙන්නේ නෑ"

"ඕකට කියන්නේ ෆැෂන් එක නෙවෙයි, කම්මැලිකම කියලා" මම දෙන්නට සරදම් කරමින් ඉද්දි කේතකීත් සාලෙට ආවා.

ඊලඟට හැමෝටම ආචාර, සමාචාර කරලා හෙම ඉවර වෙලා, උස්සගෙන් ආපු බෑග් එකෙන්ම අලුත් ඇඳුමකුත් මාරු කරගෙන අනුක් අපි එක්ක කෑම මේසෙට වාඩි වුණා. මම තාමත් උන්නේ මේ වෙච්ච දේවල් හිතාගන්න බැරුව.

"ඉතිං ඉතිං. කියන්නකෝ ඒ රටේ තොරතුරු" භූප කිව්වේ අනුක්ට බත් හැන්දක් බෙදන ගමන්.

අනුක් ලන්ඩන් ගැන මහා විස්තරයක් කියනවා අහගෙන මම හෙමි හෙමින් බත් කන්න ගත්තා.

"ඉතිං අපරාදෙනේ ඔයා ආවේ" විස්තරේ අහලා ඉවර වෙලා එහෙම කිව්වේ කේතකී.

"මේකනේ...ඔය කොච්චර දේවල් තිබ්බත් මට හරියන්නේ නෑ ලංකව තරම්. මං ආදරේ කරන, ආස කරන හැමදේම ලංකාවේ තියෙද්දි මම කොහොමද එහෙට වෙලා ඉන්නේ?" අනුක් කිව්වේ යටැසින් මා දිහාත් බලන ගමන්.

"එතකොට අර රැවුල බාන්න එපා කියපු කෙල්ලට මොකෝ වුණේ? එයා යන්න එපා කිව්වේ නැද්ද?" මම ඇහුවා ඒ බැල්ම නොදැක්කා වගේ.

"එපා කිව්වා. ඒත්...මං ආවා"

අනුක් කිව්වේ මගේ ඇස් දිහා ඕනකමින්ම බලාගෙන. මම ආයෙම අහක බලාගත්තා.මට ඇහුණා භූපයි, කේතකීයි හිනාවෙනවා.

"මං නම් කියන්නේ එක්ක එන්න තිබ්බේ" කේතකී කිව්වා.

"මේකනේ, එක්ක එන්න පුලුවන්. ඒත් ඊලඟට මොකෝ කරන්නේ?" අනුක් ඇහුවේ කේතකීගෙන්.

"මොනා කරන්නද, මැරි කරනවා මිස. එංගලන්තේ කෙල්ලෙක් නේ මොනා වුණත්"

කේතකී කිව්වම අනුක් කෑම පිඟාන දිහා බලාගෙන හිනා වුණා.

"මම මැරි කරන්නේ මම ආදරේ කරන කෙනෙක්ව" අනුක් එහෙම කිව්වම මගේ හිත ගැස්සුනේ අහේතුකව.

"හෝව් හෝව්. ඒ කියන්නේ අනුක්ට මෙහේ කෙල්ලෙක් ඉන්නවා?" එහෙම ඇහුවේ භූප.

මට අනුක් දිහා බැලුණා ඉබේටම. පුදුමෙකට ඔහු උන්නෙත් මා දිහා බලාගෙන.

"හපෝ නෑ...තාම නෑ" ඊලඟට ඔහු කිව්වේ මගේ බැල්මෙන් දෑස් මුදාගන්න ගමන්.

"හිටියෙත් නැද්ද?" භූප ඇහුවා.

අනුක් දිග සුසුමක් හෙලන්වා මට ඇහුණා. මම උන්නේ ඔහු දිහා නොබලා.

"හිටියා...ඒත් ඒක හරිගියේ නෑ"

"ඒ මොකෝ?" ඒ කේතකී.

"ඒක මේ..ඒකපාර්ශවික ආදරයක්. මං විතරයි. එයා මට ආදරේ කලේ නෑ"

"ෂික්...අපරාදේ. කෙල්ලගේ වෙලාව තමයි" එහෙම කිව්වේ භූප.

"කෙල්ලගේ නෙවෙයි, මගේ" අනුක් කිව්වා.

"ඕවා ගණං ගන්න එපා මල්ලියා. ඔයාට හොඳ හිතක් තියෙනවා. අනික් අයව තේරුම් ගන්න, අනික් අයට උදව් කරන්න. ඒ නිසා කවදාහරි ඔයා ප්‍රර්ථනා කරන විදියේ කෙනෙක් ඔයාට ලැබෙයි. නැති වෙච්ච දේවල් ගැන හිතන්න එපා" භූප කිව්වේ අනුක්ගේ පිටට තට්ටුවක් දාන ගමන්.

"ඒක ඇත්ත, මූදේ ඉන්නේ එක මාලුවෙක් නෙවෙයි නේ" මමත් ඒකට එකතු කරද්දි අනුක් මා දිහා බැලුවා.

"ඒකනේ..." කේතකී තව පපඩම් දෙක අනුක්ගේ පිඟානට දාන ගමන් කිව්වා.

අනුක් සුසුමක් හෙලලා මුකුත්ම නොකියා හිනා වුණා.  ඒ හිනාව ඇතුලේ තිබ්බ ඇත්ත මම දැනගෙන උන්නත් මට ඕන වුණේ ඒක අමතක කරන්න.

"මට ජොබ් එකකට කෝල් කලා කොලඹ" අනුක් කිව්වේ අපි කාලා ටිකක් ඉඳගෙන කතා කරමින් ඉන්න වෙලාවේ.

මම උන්නේ කේතකීට හෝදපු පිඟන් පිහදාන උදව් වෙවී. මම වැඩේ නවත්තලා අනුක් දිහා බැලුවා.

"ෂා මරුනේ. කොහෙද තැන? කවදා ඉතිං යන්න තියෙන්නේ?" භූප ඇහුවා.

"එක මේ කම්පියුටර් කම්පැනි එකක්. තියෙන්නේ කොල්ලුපිටියේ. අපේ සීනියර්ලා කීප දෙනෙක් ඉන්නවා. ඒ කන්ටැක්ට් වලින් තමා සෙට් වුණෙත්. ඉන්ටර්විව් එක තියෙන්නේ හෙට හවස" අනුක් කිව්වා.

ඒ වචන මගේ හිතට එකතු කලේ අහේතුක සංතාපයක්. එතකොට අනුක් ආවේ ඒකයි කියලා හිත කිව්වා.

"එහෙනම් අද මෙහේ ඉඳලා හෙට යන්න" භූප කිව්වේ මම බලාපොරොත්තු නොවුණ විදියට.

"අනේ පිස්සුද අයියා. කරදර වෙන්න ඕන නෑ. අපේ අම්මගේ ලොකු අක්කලා ඉන්නේ නුගේගොඩ. මම එහේට එනවා කියලයි ආවේ" අනුක් කිව්වා.

"ඉතිං කතා කරලා කියන්න බැරියැ අද වෙන යාලුවෙක්ගේ ගෙදර නවතිනවා කියලා. මම කිව්වේ, මල්ලි මට...දුලාරට ගොඩක් උදව් කරලා තියෙනවා. ඒත් අපි හරියට කතාබහ කරලවත් නෑ. අනික මල්ලිට මොනා හරි විදියකින් උදව්වක් කරන්න තියේ නම් ඒක මට කරන්න ඕන" භූප එහෙම කිව්වම අනුක් මා දිහාත් බලලා පුංචි හිනාවක් පෑවා.

"පිස්සුද මේ මොනා කියනවද මන්දා. අපි අපිට උදව් නොකරගන්නවා නම් යාලුකමින් ඇති පලේ මොකක්ද? එහෙම හිතන්න ඕන නෑ. අහන්නකෝ..මම මේ ලොකු අම්මලගේ ගෙදර යන්නෙත් කාලෙකින්. ඉතිං වෙන දවසක ඉන්න එන්නම්" අනුක් කිව්වා.

"ඔය ලොකු නිලමෙලා අපේ පුංචි ගෙවල් වල නවතින්නේ නෑ භූප" මම මේසේ ලඟ ඉඳන් කිව්වේ සරදමට.

"ඒක තමයි නේද?"

"මම ලොකු නිලමේ කෙනෙක් නෙවෙයි"

අනුක් කිව්වේ නොරිස්සුමින් වගේ.

"හ්ම්ම්ම්. ඉන්න බෑ කියනවා නම් ඉතිං මොනා කරන්නද?" භූප කිව්වා.

"එහෙම නෙවෙයි අයියේ මම කොලඹ ගිහින් ආපහු එද්දි එන්නම්" අනුක් කිව්වා.

ඒ පාර භූපගේ වතේ ඇඳුනේ හිනාවක්.

"ආ...ඒක හොඳයි. එතකොට අපට නිදහසේ ටිකක් කතා කරන්නත් පුලුවන්" භූප කිව්වා.

කොහොමහරි කතා බහ කරමින් ඉඳලා අන්තිමට අපට යන එක ගැන මතක් වුණේ අපේ ගෙදරින් කෝල් එකක් ආව වෙලේ.   එක සීරුවට ඇදහැලෙමින් තිබ්බේ වැස්සේ අඩුවක් තිබුණේ නැතත්, අම්මා කතා කරපු හන්දා මට ගෙදර නොගිහින් බැරි වුණා.

"තාම වහිනවනේ හොඳටම" භූප කිව්වේ එලියට එබෙන ගමන්.

මාත් එහෙමනම් මේ ගමන්ම යන්නම්. ආන්ටිලට කතා කරලා යද්දි ටිකක් වෙලා යාවි නේ" බලාපොරොත්තු නොවුණ විදියට අනුක් ඉදිරිපත් වුණාම මට ඕන වුණේ නෑ ඒ උදව්ව පිලිගන්න.

"අනේ ඕන නෑ අනුක්. ඔයාට ආයෙම තෙමෙන්න වෙයි. මම ෂෝට් කට් එකෙන් දුවලා යන්නම්. ඔයාට වැස්ස පෑව්වම එන්න බැරියැ"

"ඉතිං අනුක් එක්ක ගියාම මොකද? ඔයා වැස්සේ තෙමීගෙන යන්න ඕනයැ" භූප කිව්වා.

භූපගේ අම්මත් කිව්වේ ඒකමයි. ඒ හන්දා අන්තිමේදි මට වුණේ අනුක් එක්ක ඔහුගේ වාහනෙන් අපේ ගෙදර එන්න පිටත් වෙන්න. ඉස්සරෝම කාලෙක වගේ මම ඉස්සරහ සීට් එකට නැග්ගේ ගැහෙන හිතින්. මම දන්නෑ ඇයි මට ඒ තරම් නොසන්සුන්කම දැනුනේ කියලා.

භූපගේ ගෙදරරින් වාහනේ එලියට ගන්නකල්ම අනුක් මා එක්ක කතා කලේ නෑ. එක සීරුවට ඇදහැලෙන වැස්ස අස්සේ පොඩි කඩුල්ල අතරින් වාහනේ එලියට ගන්න මුලු අවධානෙම යොමු කරගෙන උන්නු නිසා වෙන්න ඇති. වාහනේ පණගන්වද්දි රේඩියෝව එක පාරටම ක්‍රියාත්මක වුණම මම ටික විතර ගැස්සුනත් එක්ක. ඔහු එක නිවලා, වාහනේ පාරට දාලා ඔහු මා දිහා යන්තමින් බැලුවා. මම උන්නේ ඉස්සරහ බලාගෙන.

"දුලාරා..." අනුක් කතා කලේ රහසින් වගේ.

මගේ හිතට දැනුන හැඟීම මේකයි කියලා කියන්න බෑ ඒ වෙලේ. ඒක දුක, සතුට, අමනාපය, මේ සේරම හැඟීම් වල සම්මිශ්‍රණයක්. හිතේ හැඟීම් තෙරපුණ තරමට කතා කරගන්නත් අමාරු තරම් උගුර හිරවෙන ගතියකුත් මට දැනෙමින් තිබුණා.

"ඔයා මං එක්ක තරහද?" අනුක් ඇහුවා.

"මං දන්නෑ..."

"දුලාරා...I am sorry" අනුක් කිව්වම මම මුකුත්ම කිව්වේ නෑ. ඒ හන්දා ඊලඟටත් කතා කලේ ඔහුමයි.

"මට යන්න වුණේ හදිසියෙන්. කියන්න වෙලාවක් තිබ්බේ නෑ"

අනුක් කිව්වේ සමාව අයදින ස්වරයකින්. මම ඔහු දිහා එක පාරක් බලලා අහක බලාගත්තා.

"ප්ලීස් දුලාරා...තේරුම් ගන්නකෝ"

"තිබ්බේ නැත්තේ වෙලාවක්ද, ඕනකමක්ද?"

"ඔයා මා එක්ක ඉන්නේ තරහින්..." අනුක් කිව්වා.

"තරහින් තමයි. මම තරහයි තමයි. අඩුම ගාණේ එක මැසේජ් එකක්, එක රිංග් එකක්...මේ මොකවත් නැතුව ඔයා ගියේ හරියට මම ඉන්නවද නැද්ද වත් නොහිතා" මම කිව්වේ හිත තිබ්බ සංතාපය නිසා ඇතිවුණ තරහකින්.

"මං...මං හිතුවා ඔයාට මාව වදයක් වෙයි කියලා. මාව ඔයාට ඕන නැතිවෙයි කියලා"

"ඔයා එහෙම හිතුවේ කොහොමද? ඔහු තවත් කියන්න කලින් මම ඇහුවා. ඔහු නිරුත්තර වුණා.

"එහෙම හිතන්නේ කොහොමද? මම ඔයාට කොච්චර කිව්වද අනුක්. ඔයයි මගේ හොඳමා යාලුවා. අඩුගාණේ මම හිතාගෙන උන්නේ එහෙමයි. මම හිතුව මගේ දුක, සතුට අහන්න ඔයා ඉඳීවි කියලා හැමදාම. ඒත්..."

"මං ඔයාව දාලා ගියා නෙවෙයි දුලාරා. ඔයා දන්නවා මට ඒක කරන්නත් බෑ කියලා. ඒත් මං හිතුවා ඔයාට ටිකක් තනියෙම භූප එක්ක ඉන්න දෙන්න ඕන කියලා. මම ගොඩක් දේවල් අවුල් කලා ඔයාගේ හිතේ. එහෙම කලේ නොහිතා වුණත්, ඒක එහෙම වුණා. ඔයාගෙන් දුරට වෙලා මම හිටපු හැටි දන්නේ මං විතරමයි දුලාරා" අනුක් අන්තිම ටික කිව්වේ දයාබර හඬින්.

මට ඒකට කියන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ.

"මම දන්නවා මම තාමත් කරන්නේ වරදක් කියලා. මං අද මෙහේ එන්න ඕන නෑ. මට හෙට උදේ නුවරින් ඇවිත් එන්න තිබුණා. අනික ඔයා ඉන්නේ ගෙදර නම්, ඔයාගේ අප්පච්චිට කොහොම මූණ දෙන්නද කියලාවත් මම දැනගෙන හිටියේ නෑ. ඒත් මම ආවා. ඒ ඇයි කියලා ඔයා දන්නවා. ඔයා හිතනවා නම් ඒක එහෙම නෙවෙයි කියලා ඔයා වැරදියි. මං මැරිලා ඉපදුනේ නෑ දුලාරා. මං මැරිලා ඉපදුනේ නෑ..."

"කමක් නෑ...මම හිතන්නෑ ඒ ගැන තවත්"

"මොනා ගැනද?"

"මට නොකියා ගිය එක ගැන. ඔයාව අල්ලලා තියාගන්න මට බෑ. ඔයාට එහෙම කරන්න එපා කියන්නත් මට බෑ. ඒත්...මට කියන්න පුලුවන් මං  ගැන"

"ඔයා ගැන මොකක්ද?"

"මට දුක හිතෙනවා කියලා" මම කිව්වේ  හැඟීම්බරව. අනුක් නිහඬ වුණා ආයෙම.

"I am really really  very sorry දුලාරා..." අනුක් ඊලඟට කියද්දි ඔහුගේ හඬත් තිබ්බේ හැඟීම්බර වෙලා.

මම සුසුමක් හෙලුවා අඬන්න බැරි කමට.

"මං දන්නෑ එදා හැටන් ඉඳන් ගිය දා ඉඳලා මට මොනා වෙලා තිබ්බද කියලා. මම හිටියේ මහා උභතෝකෝටික ප්‍රශ්ණෙක පැටලිලා වගේ. මම දැනගෙන උන්නු එකම දේ,මම හිතන දේවල් වැරදියි කියලා.මං රට යන්න හිතුවෙත් ඒකයි.ඔයා හිතපු දේ ඔයාට ලැබුණම ආයෙම මාව ඕනවෙන එකක් නෑ කියලා තමයි මගේ ඔලුවේ තිබ්බේ. ඒත්...මේ හිතට නොදැනුනා නෙවෙයි දුලාරා...හිත පුරා ඉන්න කෙනෙක් හිතන දේවල් හිතට නොදැනී තියෙන්නේ කොහොමද?"

අනුක් කිව්වේ මගේ හිතට දරාගන බැරි විදියේ ස්වරයකින්. මම ජනේලෙන් එපිට බලාගත්තේ මට ඇඬේවි කියලා හිතුණ හන්දා. 

"දන්නෑ ඇයි මට මෙහෙම වුණේ කියලා..." අනුක් කිව්වා ආයෙම.

"යාලුවෙක් ඇරෙන්න ඔයාට වෙන කෙනෙක් වෙන්න මට බෑ අනුක්" මම කිව්වා.

"මම එක දන්නවා දෙයියනේ. මම මෙච්චර විඳවන්නේ ඒ හන්දා නෙවෙයිද?"

"අනුක්..."

"දුලාරා මං දන්නවා මේක වැරදි වග. මම උත්සාහ නොකරනවා නෙවෙයි. මම මාස තුනක් රට ගිහින් කරන්න හැදුවෙත් ඒක. ඒත්...මං දන්නෑ ඇයි මට බැරි කියලා"

"අනේ අනුක්"

"මුකුත් කියන්න එපා. ප්ලීස් මට මෙහෙම ඉන්න දෙන්න. මේ දුරින් මේ වගේ ඉන්න දෙන්න" අනුක් කිව්වේ මගේ දෑස් වලට එබිලා.

මම ඒ ඇස් දිහා තප්පර කීපයක් බලාගෙන උන්නේ හිත මොකදෝ වේදනාවකින් රිදුම් දෙද්දි. ඊලඟ මොහොතේ අපි උන්නේ අපේ ගෙදර ඉස්සරහ.

"මගේ දිහා ඔහොම බලන්න එපා දුලාරා..." අනුක් කිව්වේ මගේ ඇස් මගෑරලා.

"ඇයි?"

"මං ඔයා නැතුව ඉන්න හිත හදාගන්න ඕන...ඒ නිසා"

"මගෙන් ඈත් වෙන්න හදන්නේ ඇයි?" මම ඇහුවේ එවෙලේ මගේහිතේ තිබ්බ ලොකුම ප්‍රශ්ණේ.

අනුක් මා දිහා බැලුවේ පුදුමෙන් වගේ.

"ඇයි අනුක් අපට ඉස්සර වගේ හොඳ යාලුවෝ වෙන්න බැරි?" මම ඇහුවා.

"ඒකට උත්තරෙත් ඔයා දන්නවා" අනුක් කිව්වා.

"අහන්න අනුක්.ඔයා දන්නවනේ මං ඔයා ගැන හිතන විදිහ. යාලුවෙක් විදියට ඔයාව මට ඕන. මේ කොහේවත් යන ආදරයක් හන්දා ඒ දේවල් නැති කරන්න හදන්න එපා. ප්ලීස්"

අනුක්ගේ මූණේ ඇඳුනේ දුකක්.

"මම ඔයාගෙන් ඈත් වෙන්නෑ දුලාරා. ඔයාට ඕනම වෙලාවක ඉස්සෙල්ලම ඔයා ලඟට එන්නේ මම. ඒත් මාව තේරුම් ගන්න. හිත හදාගන්න එක ලේසි නෑ" අනුක් කිව්වා.

"ඈත් වුණොත් ලේසිද?" මම ඇහුවා.

"මං දන්නෑ"

මම බිම බලාගත්තා හිත ආයෙම රිදුම් දෙද්දි.

"මෙහෙමයි...ඔයාට හිතෙනවා නම් ඒකයි හොඳම විසඳුම කියලා, ඔයා එහෙම කරන්න අනුක්. ආත්මාර්ථකාමී වෙලා ඔයාට දුකක් දෙන්න මට බෑ. ඒක කොච්චර අමාරු වුණත් මම ඒක කරනවා. ඔයා හන්දා. ඔයා තාමත්ම් මගේ හොඳම යාලුවා හන්දා"

"මං ඈතින් ඉන්න හදන්නේ,මට හිතට එකඟවා ආයෙම ඔයාගේ යාලුවා වෙන බැරි හන්දා දුලාරා.භූප මට මගේ සහෝදරයෙක් වගේ. මට බෑ මෙහෙම එයාට ද්‍රෝහී වෙන්න...ඒත්...මං ඔයාට ආදරෙයි. ඒක නැති කරගන්න මම දන්නේ නෑ"

මගේ හිත කීරි ගැහුණා ඒ වචන ඇහුණම.

"අපි බහිමු..." මම වැස්සෙම බහින්න උත්සාහ කලේ තවත් මට එතන ඉන්න බැරි හන්දා.

ඒත් අනුක් මගේ අතකින් අල්ලගත්තා. මම හැරුණේ විදුලි වේගෙන්.

"ප්ලීස් අනුක්...මෙහෙම කරන්න එපා" මම බැගෑපත් වුණා.

ඒ පාර ඔහුගේ ග්‍රහණය ලිහිල් වුණා.

"මම ගෙදරට එන්නෙ නෑ" අනුක් ඊලඟට කිව්වා.

"ඇයි?"

"මට ඔයාගේ අප්පච්චිට මූණ දෙන්න බෑ දුලාරා. තාම බෑ" අනුක් කිව්වා.

"පිට පාරෙන්ම ගියා කියලා දැනගත්තොත් අයියා මොනා හරි හිතයි" මම කිව්වා.

"මම ආවේ මෙහේ කියලා කවුරුත් දන්නේ නෑ"

අනුක් ගෙදරට ඒවි කියලා හිත හදාගෙන උන්නු මට ආයෙම දැනුනේ දුකක්. ඒත් මට කරන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ.

"අද තාත්තා ගෙදර නෑ. කොලඹ ගිහින්. ගෙදරටවත් නෑවිත් මෙහෙම පිට පාරෙන් යන්න එපා අනුක්. ප්ලීස් ගෙදරට එන්න" මම කිව්වේ ආයාචනත්මකව.

"හ්ම්...කමක් නෑ. යමුකෝ එහෙනම්" මොහොතක් කල්පනා කරපු අනුක් එහෙම කියලා ආයෙම වාහනේ පණගැන්නුවා.

ආයෙම රේඩියෝව ක්‍රියාත්මක වුණත් ඔහු ඒක නතර කරන්න උත්සාහ කලේ නෑ.

"හැමදාම වගෙම මම තාම අයිතිනුඹටයි..." කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ මහත්මයාගේ ලයාන්විත හඬ රේඩියෝවෙන් ඇහෙද්දි මගේ හිත සසල වුණේ අහේතුකව. මම දැක්කා ඒ අතරේ අනුක් මා දිහා හොරැහින් බලනවා.

රැවටෙන්න වගෙම රවටන්න හිතක් නැතී

හංගන්න වගෙම පෙන්වන්න කිසිත් නැතී…

නුඹ දන්න තරම් මගේ හිත ...... වෙන දන්න කෙනෙකු ලොව මට හමු වෙලා නැතී...

අනුක් වැස්සෙම අපේ කඩුල්ල ඇරලා එද්දි, ඒ ගීතයට මම මුලුමනින්ම නතුවෙලයි හිටියේ. ඒ වචන පෙල ඇහෙද්දි අනුක් බලාගෙන උන්නේ රේඩියෝව දිහා, නලලත් රැලි කරගෙන.

ඊලඟට වාහනේ අපේ ගේ අසලින් නතර කලාම මම බහින්න උත්සාහ කරද්දි අනුක් ආයෙම මගේ අතකින් අල්ලගත්තා. මම ඔහු දිහා බැලුවේ අසරණව.

හිමිවන්න කියා හමුවන්න හිතක් නැතී

පින්වන්ත හිතේ විඳවන්න දුකක් නැතී

අදහන්න නමුත් හැකිවේද .....

නුඹ දුන්නෙ නැතත් නුඹේ, හිත මගෙ ළඟම ඇතී....

ගීතය අහගෙන, අපි මූණෙන් මූණ බලාගෙන උන්නා. අනුක්ගේ මූණේ තිබ්බේ දරාගනන් බැරි තරම් හැඟීම් ගොඩක්. ඒ ඇස්වල තිබ්බේ මහා දුකක්.

"ඇහුණද?" අනුක් ඇහුවේ හෙමින්.

"මොනවද?"

"හැමදාම වගෙම..මමත් තාමත් ඔයාගේ දුලාරා..."

අනුක් එහෙම කිව්වම මගේ ඇස් වලට කඳුලු පිරුණා. ඊලඟට ඔහු කලේ මම කොහෙත්ම බලාපොරොත්තු නොවුණ දෙයක්. සීට් එහෙන් නැවිලා ඔහු මගේ කම්මුලක් සිප ගත්තා. මම ගල් ගැහුණා. අපේ ඇස් අතර තිබ්බේ පුංචිම පුංචි පරතරයක් විතරයි මොහොතකට. ඒ දිගටි ඇස් වල තිබුණේ හිත පිච්චිලා අලු කරන්න පුලුවන් තරම් හැඟීම් ගොන්නක්. ඉස්සර වාහනේ පුරාවට විහිදුනු ඔහුගේ පුරුදු විලවුන් සුවඳ පවා ඒ වතෙන් අද මට හොඳටම දැනුනා. ඔහුගේ උණුසුම් සුසුම් මගේ කම්මුලේ තැවරුණා. ඒ ඒ උණුසුමට අවනත වෙන්න මට බෑ. මම ඔහුගෙන් ඈත් වුණේ විදුලි වේගෙන්.

"මෙහෙම කරන්න එපා අනුක්" මම කිව්වේ හැඬුම්බරව, මගේ අත මුදාගන්න උත්සාහ කරමින්.

ඔහු මගේ දෑස් දිහා බලාගෙනම උන්නා.

"මාව පව්කාරියෙක් කරන්න එපා අනුක්..." මම කිව්වේ ඔහුගේ දෑස් මගෑරලා බිම බලාගන්න ගමන්.

"දුලාරා..." අනුක් කිව්වේ පුදුමෙන් වගේ.

"මං භූපට ආදරෙයි. එයත් මට ගොඩක් ආදරෙයි. ඔයා ඒක දන්නවා. මෙහෙම දේවල් කරන්න එපා අනුක්...තේරුම් ගන්න. මට ඒක දරාගන්න බෑ. ඔයාට තේරෙන්නේ නෑ මගේහිත විඳවන තරම් ඔයා හන්දා" මම කිව්වා.

මගේ හිතේ තිබ්බ දේවල් ගැන ඔහුට කිව්ව මුල්ම වතාව මේක වෙන්න ඇති. අනුක් මා දිහා බලාගෙන උන්නේ පුදුමෙන් වගේ.

"මෙහෙම කරන්න එපා...ප්ලීස්" මම වාහනේ දොර ඇරියේ අතත් ඇදගෙනම.  වැස්ස නිසා මම වාහනෙන් බැහැලා ගෙට දුවලා යද්දිම වගේ ආයෙම අනුක්ගේ වාහනේ පණගැන්වෙනවා මට ඇහුණා. මම හැරුණේ විදුලි වේගෙන්. ඒත් ඒ වෙද්දි අනුක් වාහනේ හරවගෙනත් ඉවරයි. මම වැස්සෙම මිදුලට පැන්නත් ඔහු නොනැවතීම යන්න ගියේ මාව ගොඩක් වේදනාවට පත් කරමින්. මම වැස්සෙම එහෙමම හිටගෙන උන්නේ ඇස් වලින් කඳුලු ගංගාවක්ම ගලද්දි.

"මොකද ලමයෝ වෙලා තියෙන්නේ? මොකදෑ ඔය වැස්සේ තෙමෙන්නේ?"

මාව පියවි ලොවට ගෙනාවේ අම්මගේ හඬ. මම දන්නෑ එතකල් මම කොච්චර වෙලා එහෙම හිටගෙන උන්නද කියලා. මම හෙමින් ගෙට ඇදුනේ ඕන එකක් කියලා.

"මදෑ එන වෙලාව. උදේ කීයටද ගියේ. කුඩයකුත් නැතුවද ආවේ?" අම්මා ඇහුවා.

මට දැණුනා මම වාහනේක ආපු වග අම්මා දන්නේ නැති වග. එතකොටයි මතක් වුණේ කුඩේ අනුක්ගේ වාහනේ ඇතුලේ වග.

"මම දුවලා ආවා" මම කිව්වේ එච්චරයි.

" ඇති යන්තම් එන්න හිතුණා. දැන් මම කතා කරලත් කොච්චර වෙලාද? මට නින්දකුත් ගිහින් හිටියේ වැස්ස නිසා. ඒ මදිවට මේ දණහිස ආයෙම රිදෙනවා. හා...යන්න යන්න දැන් මෙතන හිටගෙන ගේ තෙමන්නේ නැතුව ගිහින් නා ගන්න. නැත්තම් ලෙඩක් හැදෙයි. අනේ මන්දා මේවා කොහෙන් ඉවර වෙන්න යනවද කියලා"

අම්මා ඉස්තෝප්පුවේ වාඩි වෙලා දණහිස අතගගා තව මොනවදෝ මුමුණන්න වුණා. මම එතනින් මෑත් වෙලා එන්න ආවා. හිතේ රිදුම් නොදෙන තැනක් තිබුනේ නෑ. සේරටම වඩා අනුක් මෙහෙම දමලා ගහලා ගිය එක මට ඉවසන්න බැරි වුණා. ඒත් පුදුමෙකට අනුක් ගැන අහිතක් තිබ්බේ නෑ තවමත් හිතේ. ඒ අතරේ ජීවිතේ මට මේ තරම් සරදම් කරන්නේ ඇයි කියලා මම කල්පනා කලේ හිත මහා අවුල් ජාලයක් වෙලා හැඟීම් පැටලෙද්දි.