පනස් පස්වන කොටස

"දුලා..."

දවල් ලෙක්චර් එකක් ඉවර වෙලා අනික් එක පටන් ගන්නකල් බලාගෙන ඉන්න වෙලේ චතූ මාව ඇමතුවේ මම ලොකු කල්පනාවක ගැලිලා ඉන්දැද්දි.

"ම්ම්?"

"මොනාද අනේ ඔයා මේ ආපු වෙලේ ඉඳලා කල්පනා කර කර ඉන්නේ? මම බලාගෙන lecture එක වෙලෙත් ඔයා ගොඩ වෙලාවට උන්නේ මේ ලෝකේ නෙවෙයි. ආයෙම මොකක් හරි ප්‍රශ්ණයක්ද,නැත්තම් ඔයා තාම ඔය කල්පනා කරන්නේ භූපගේ සිද්ධිය ගැනද?" චතූ ඇහුවා.

මට සුසුමක් හෙලුණේ ඉබේටම. ඇත්තටම මේ දවස් ටිකේම මම කල්පනාවල පැටලෙන්නේ මටත් නොදැනිම වගේ.

"වෙච්ච දේවල් ගැන කල්පනාවෙන එක මට නවත්තගන්න බෑ චතූ. මම දන්නෑ මොනා කරන්නද කියලා මේ වෙන දේවල් වලට. කිසිම පැත්තක විසඳුමක නාමයක් වත් පේන්න නෑ.  එදායින් පස්සේ භූප ගැන ආරංචියක්වත් නෑ. හරි තොරතුරක් දැනගන්නකල් හිතට කිසිම නිවනක් නෑ චතූ. ඒ මදිවට එදා නොකියම ගිහින් මේ ප්‍රශ්ණ බලෙන් දා ගත්තා කියලා අනුක් මා එක්ක තරහා වෙලා..."

"තරහා වෙලා...? ඒක මහ පුදුම වැඩක් නේ. ගහෙන් වැටුණ මිනිහට ගොනා ඇන්නා වගේ වැඩක්නෙ ඔයාට වෙලා තියෙන්නේ. සේරම ඔයාට හොඳ නැති විදියට වුණාට පස්සෙත් අනුක් ඔයා එක්ක තරහා වෙලාද? එයා මාර එක්කෙනෙක්නේ" චතූ කිව්වේ පොඩි අප්‍රසාදෙකින් වගේ.

"එක අතකට මට හිතෙනවා එයා වැරදි නෑ කියලා චතූ. මොකද භූපව මට මුණගස්සන්න එයා ගොඩක් මහන්සි වුණා. එයා එහෙම කරන්න ඕන නෑනෙ හොඳටම දැන දැන චේතිය මා ගැන බලාපොරොත්තු තියාගෙන ඉන්න වග. ඒත් එයා එහෙම කලේ මං ගැන එයා තේරුම් ගත්තු නිසා. අනුක් ඇත්තටම හොඳ යාලුවෙක් චතූ.එයා මට සලකන්නේ පුදුමාකාර විදියට. එහෙමත් කරද්දි මම හිතුවක්කාර වුණ එක හරි කියලා මටත් හිතෙන්නේ නෑ. එයා තරහා ගන්න එක සාධාරණයි එක අතකට. හිතන්නකෝ එයා එනකල් ඉඳලා මම ආවා නම් එදා එහෙම නොවෙන්නත් තිබුණා. අනේ මන්දා චතූ...හැමදේම හොඳටම පැටලිලා"

මම කියාගෙන යද්දි චතූ මා දිහා බලාගෙන උන්නේ කුතුහලයත් පුදුමයත් පිරුණ ඇස් වලින් කියලා මට හිතුණා.

"ඉතිං ඔයා අනුක්ට කතා කලෙත් නැද්ද?"

චතූ එහෙම ඇහුවාම නම් මට පොඩි ලැජ්ජාවකුත් දැනුනා කලින්දා මම අනුක්ට කතා කරපු විදිය මතක් වෙලා. මම මොනා කිව්වත් අනුක් එක්ක තරහා වෙලා ඉන්න මට බැරි වග මට තේරුම් යමිනුයි තිබුණේ.

"කතා කලා...ඒත් මම එයාට කිව්වා ආයෙම මට උදව් කරන්න ඕන නෑ කියලා චතූ. මට එහෙම කියවුණා. මම එවෙලේ උන්නේ හිත අමාරුවෙන් හන්දා"

ඒ පාර චතූ මා දිහා බැලුවේ අමුතු විදියට.

"දැන් ඔයාම එයාට බැනලද මේ එයා තරහා වෙලා ඉන්නවා කියලා අප්සට් එකේ ඉන්නේ?"

"මං දන්නෑ චතූ...මේ දවස් වල මගේ ඔලුව අවුල් වෙලා ඉන්නේ"

"දුලා...මේ අහන්න. ඔයා ඔය කරන දේ ඒ තරම්ම හොඳයි කියලා මම හිතන්නේ නෑ" චතූ කිව්වේ අවවාදාත්මක ස්වරයකින්.

"මොන වැඩේද?"

"ඔය අනුක් එක්ක කරන වැඩේ. මට හිතෙනවා ඔයා මේ භූපගේ ප්‍රශ්ණේ එයා එක්ක විසඳන්න ගිහින් එයාව අනවශ්‍ය විදියට ඔයාගේ ජීවිතේට ලං වෙයිද කියලා"

චතූ කිව්වම මගේ හිතට ආවේ බයක් එක්කම පොඩි පසුතැවිල්ලක්.

"ඇයි එහෙම කියන්නේ?"

" මේ වෙන දේවල් දැක්කම මට එහෙම හිතෙනවා ඒකයි. ඔය දෙන්නා එකට යන්නේ එන්නේ. එක ගෙදර ඉන්නේ. ඊලඟට මේ යාලුවෙන තරහා වෙන එව්වා ඉවරයක් නෑ. දුලා අපට ගොඩක් තරහා යන්නේ අපි ගොඩක් ආදරේ කරන අය සම්බන්ධ දේවල් වලදි. ඒ අය එක්ක. මොකද අපි අනික් හැමෝටම වඩා ඒ අය ගැන හිතන හන්දා...මට බය ඒකයි"

චතූ කිව්වේ හදවතින්ම. ඒක මොන තරම් තිත්ත ඇත්තක් වුණත් ඒක පිලි ගන්න මම ලෑස්ති වුණේ නෑ හිත මොනවා කිව්වත්.

"එහෙම වෙන්නෑ...කවදාවත් එහෙම වෙන්න බෑ. අනුක් මම ගැන දන්නවා. එයා මං ගැන වැරදියට හිතන්නේ නැති වග මට විශ්වාසයි" මම කිව්වා.

"කෙනෙක්ට හිතින් ලං වෙනවා කියන්නේ වරදක් නෙවෙයි" චතූ කිව්වා.

"ඒක වරදක් තමයි  එයා අයිති වෙන කෙනෙක්ට නම්" මම වාද කලා.

චතූ තව මොනවත් කියන්න කලින් lecturer එන වග කියාගෙන ළමයෙක් හෝල් එකට වැදුනම අපේ කතාව නතර වුණා.

"මොනා වුණත් හිතලා...පරෙස්සමින් කරන්න දුලා. ආයෙමත් ඔයාගේ හිත රිදෙනවට මම කැමති  නෑ" චතූ note එක ගන්න ගමන් මට කිව්වා.

මගේ හිත සැලුණේ නැතුවා නෙවෙයි. චතූ කියන දේ ඇත්තත් නෑ කියලා මට කියන්න බැරි වුණත්, හිතේ කොනක අනුක් ගැන කියාගනන් බැරි හැඟීමක සේයාවක් තියෙනවග මම දැනගෙන උන්නත්, මට ඒක පිලිගන්න කොහෙත්ම ඕන වුණේ නෑ. තාමත් මම තදින්ම හිතුවේ මම භූපගේ විතරමයි කියලා. ඒ තරම් හිත සසල කරන්න පුලුවන්, ඒ තරම් මට ආදරය කරන්න පුලුවන්, ඒ වගේ දයාබර වෙන කෙනෙක් ආයෙම කවදාවත් මගේ ජීවිතේට එන එකක් නෑ කියලා මම ඇදහුවා. ඒ මොහෙතේ පවා භූප මගේ හිතේ හැමතැනකම උන්නා. ඒ මොහොතෙත්, හැම මොහොතකමත් මම ආදරේ කරන්නේ භූපට විතරමයි කියලා හිතන්න මට ඕන වුණා.

***

"තාත්තා කීයටද එන්නේ දුලා?" දවල් කෑමට අපි ගෙම්බා එකත යන අතරේ මගෙන් ඇහුවේ තාරකා.

"තුනට විතර එයි. තුන හමාරේ කෝච්චියට යන්න ඕන නේ"

"ම්ම්...කාලෙකට පස්සේ ගෙදර යන නිසා ඔයාට happy නේද? ගිහිල්ලා ටිකක් නිදහසේ ඉඳලා එන්න දුලා. මේ වෙච්ච දේවල් පොඩ්ඩකට අමතක කරලා ඉන්න බලන්න" තාරකා කිව්වා.

"එහෙම කරන්න පුලුවන් නම් කොච්චර දෙයක්ද තාරු. මම දන්නවා ගෙදර ගියාම මට භූපව හොඳටම මතක් වෙයි. ඒත් අඩුගාණේ එයාට වුණේ මොකක්ද කියලාවත් දැනගන්න පුලුවන් වෙයි කියන එක විතරයි හිතට තියෙන එකම බලාපොරොත්තුව" මම කිව්වා.

ඒ පාර යෙහෙලියෝ තුන් දෙනාම මා දිහා බලාගෙන උන්නේ දුකෙන් වගේ. මම හිනාවෙලා ඒ දුක නොදැක්කා වගේ ඉස්සරහ බලද්දිම වගේ මගේ කකුල් මොහොතකට නැවතුණේ ගෙම්බා එක ලඟ හිටගෙන උන්නු කෙනෙක් දැකලා.

"දුලා...අර අනුක් නේද?"

එවෙලෙම වගේ චතූ මගෙන් ඇහුවා.

මගේ උගුර ඇතුලේ ගින්නක් පත්තු වුණා වගේ මට දැනුනා. අනුක් මාව දැක්කේ තව මොහොතක් විතර පමා වෙලා. ඔහු මාව දැක්ක ගමන් එතනින් ඉස්සරහට එන්නා ආවත් මගේ ගමන් නම් බාල වෙලා තිබුණේ.

"can I talk to you for a minute?" අනුක් චතූලට හිනාවක් පාලා මගෙන් ඇහුවේ වෙනදා වගේම සැහැල්ලුවෙන්.

"ඔයා කතා කරලා එන්න, අපි ඉන්නම්" චතූ කිව්වා.

"නෑ චතූ ඔයාලා කන්න. මම එන්නම්"

ඒ පාර චතූලා අනුක්ගෙන් සමු අරගෙන ගෙම්බා එකට ගියාම අපි දෙන්න එහාට මෙහාට යන සෙනග මැද්දේ ඔහේ හිටගෙන උන්නා තව මොහොතක්.

"අපි පොඩ්ඩක් එහාට ගිහින් කතා කරමුද?"

අනුක් ඊට පස්සේ ඇහුවම මම ඔහු එක්කම යන්න පිටත් වුණේ පොලොන්නරුව දිහාට. පොලොන්නරුවේ තැන තැන එක්කෙන්ක් දෙන්නෙක් උන්නත් අපට ඉඳගන්න පොඩි තැනක් හොයාගන්න අමාරු වුණේ නෑ. මගේ හිත තිබ්බේ හොඳටම සැලෙමින්. හිතේ ප්‍රශ්ණ දාහක් විතර කැලඹෙමින් තිබුණා ඒ මදිවට. අපි ඉඳගත්තත් අනුක් කතා කලේ නෑ තවත්.

"දැන් ඔයාට හොඳද?" මම ඇහුවේ බැරිම තැන.

අනුක් මා දිහාට හෙලුවේ තියුණු බැල්මක්. මට බිම බැලුණා.

"ඇයි ගෙදර යන වග මට නොකිව්වේ?" ඔහු උත්තර දුන්නෙත් ප්‍රශ්ණෙකින්මයි.

"ඒක මේ හදිසියේ තීරණය කලේ අනුක්. කියන්න වෙලාවක් තිබුණේ නෑනෙ" මම හෙමින් කිව්වා.

මට අනුක් එක්ක රණ්ඩු කරන්න ඕන වුණේ නෑ.

"බොරු කියන්න එපා දුලාරා. එහෙම නම් ඔයා ගෙදර යන්න හිතන්නේ මීට කලින්. අර ප්‍රශ්ණේ වුණ වෙලාවේ. දැන් ඔයා යන්න හදන්නේ ඒ නිසා නෙවෙයි" අනුක් කිව්වේ නොරිස්සුම් ස්වරයකින්.

"ඔයා කොහොමද එහෙම කියන්නේ?"

"ඒක මම දන්න නිසා. ඔයා යන්නේ..."අනුක් මදක් නැවතුණා.

"ඔව්..."

"ඔයා යන්නේ මා එක්ක තියෙන අමනාපෙ නිසා"

අනුක් එහෙම කිව්වම මට දැනුනේ පුදුමයක්. ඒත් ඔහු කියපු දේ ඇත්තක් නොතිබුණාම නෙවෙයි. මම ඒ කියපු දේට යමක් කියන්න කල් ගත්තේ ඒකයි.

"මම ගෙදර යන්නේ කා එක්කවත් තරහා නිසා නෙවෙයි. මට ගෙදර යන්න ඕන නිසා. මම දැන් සති ගාණකින් ගෙදර ගියේ නෑනෙ. හැමදාම මට චේතිය එක්ක යන්න බෑ. අනික දැන් අපේ ලොකු අයියලාගේ බබා ලැබෙන්නත් ලඟයි" මම කිව්වා.

"ඔයා ඔය කියන්නේ සම්පූර්ණ ඇත්ත නෙවෙයි" අනුක් කිව්වා.

"මොකක්ද මම කියන බොරුව?"

"මම දන්නවා ඔයා යන්නේ මා එක්ක තරහා වුණ නිසත් කියලා"

"එහෙම හිතන්න එපා...එහෙම දෙයක් නෑ"

මම එහෙම කිව්වම අනුක් ආයෙම මොහොතක් ගොලු වෙලා උන්නා.

"මම ඔයාට බැන්නේ, ඔයා එක්ක තරහා වුණේ මගේම හිතේ තිබ්බ දුකට. මං දන්නවා චේතිය අයියා එදා ඔයාව නොමරා මරන්න ඇති කියලා. මට හිතාගන්නවත් බෑ ඒ moment එක ගැන. ඔයා මා එක්ක යන්න හිටියා නම්, එක්කෝ මට විතරක් ගිහිල්ලා විස්තරේ බලාගෙන එන්න දුන්නා නම් මේ දේ වෙන්නේ නෑ කියලා හිතද්දි ඔයාගේ හිතුවක්කාරකම ගැන මට තරහා ගියා. ගොඩක් තරහා ගියා. ඒත් පස්සේ මට දුක හිතුණා ගොඩක්. ඔයාගේ හිතේ මොනතරම් දුකක් ඇත්ද කියලා හිතනකොට. ඉතිං මම කතා කරන්න එද්දි ආයෙම ඔයා මට පොර talk දුන්නානේ. ඉතිං මට තරහා යන එක අසාධාරණද? ඒකයි මම කිව්වේ ඔයාට ඕන දෙයක් කරගන්න කියලා. ඒත් මං හිතුවේ නෑ ඔයා මෙහෙම ගෙදරින් යන්න හිතයි කියලා..."

අනුක් කියාගෙන කියාගෙන යද්දි මගේ හිත දියවෙනවා වගෙයි මට දැනුනේ. ඇත්තටම ඔහු මං ගැන කොච්චර හිතනවද?

"මම නවතින්නම යනවා නෙවෙයි නේ අනුක්"

"ඒත් ඔයා ඉරිදා එන්නෙත් නෑනෙ"

අනුක් එහෙම කිව්වම මම පුදුම වුණේ මගේ හිතේ තිබුණේ දේ ඔහුට දැනුනේ කොහොමද කියලා.

"ඔයා කොහොමද් එහෙම කියන්නේ?"

"ඔයා දිහා බැලුවම මට ඒක කියත හැකි. හිත නොරිදීම ගෙදර ගියත්, ඉරිදට එන්න හිත හදාගනන් බෑනෙ නේද? මම ඒක දන්න්වා. මොනා වුණත් ගෙදර වගේ තව තැනක් කාටවත් නෑනෙ. ඒකයි..."

මම අහගෙන උන්නේ අනුක් ගැන උපන්න දයාවක් හිතේ පැතිරෙද්දි.

"ඒත් මා එක්ක තරහාවෙලා ඔයාට යන්න දෙන්න මට බෑ දුලාරා..." අනුක් කිව්වේ ගොඩාක්ම හැඟීම්බරව.

මම ඔහු දිහා යන්තමට බැලුවේ ඒ වචන අයිස් ධාරාවක් වගේ හිත සීත කරගෙන යද්දි.

"මම තරහා නෑ අනුක්. ඒත්...මගේ හිත රිදුණේ නෑ කියලා බොරු කියන්න මට බෑ. හැමදේම වැරදියට වුණාට පස්සේ මගේ හිතේ දුක කියන්න මම ඔයාව හොයද්දි ඔයා මා එක්ක තරහා වෙලා. මට වුණේ මගේ හිතේ දුක හිතේම හිර කරගෙන ඉන්න. ඔයා දන්නෑ මම අඩු තරමේ මගේ යාලුවෙක්ටවත් ගොඩක් දේවල් කියලා නෑ. ඔයාට තරම් දේවල් කියලා නෑ. ඒ ඔයා මගේ හොඳම  යාලුවා කියලා මම හිතපු නිසා වෙන්න ඇති. මම තාමත් එහෙම හිතනවා අනුක්. මම ඔයා එක්ක තරහා නෑ..."

අනුක් මා දිහා බලාගෙන උන්නේ වේදනාවකින් වගේ.

මම හිස උස්සලා ඒ දිගටි ඇස් දිහා බැලුවම මගේ හිත ආයෙම සසල වුණා. ඒ ඇස් රතු වෙලා තිබුනේ ඇයි කියන්න මම දන්නේ නෑ.

"I am really sorry Dulara...මම ඔයාගේ හිත රිද්දුවා. හීනෙකින්වත් ඔයාගේ හිත  රිද්දන්න නොහිතපු මමම අන්තිමට ඔයාගේ හිත රිද්දුවා. Please forgive me.." අනුක් එහෙම කිව්වා හෙමීට, අන්තිමට.

"දැන් ආයෙමත් ඔය ගැන හිතන්න එපා. මම කිව්වනේ තරහා නෑ කියලා" මම කිව්වම ඔහුගේ මූණේ හීන් හිනාවක් ඇඳුනා. මමත් හිනාවක් පෑවා. ඇත්තටම මට ඔහු එක්ක තරහා වෙන්න බැරි වග ඔහු දන්නවා නම්...

"ආනේ...එකටත් ලඟයි වෙලාව. දැන් ඔයාට දවල්ට කන්න වෙලාකුත් නැති වෙයි. යන්න යන්න දුවලා ගිහින් කන්න" අනුක් ඒ පාර ෆෝන් එක එලියට අරගෙන වෙලාව බලන ගමන් කිව්වේ කලබලෙන්.

"කෑම එක බෑග් එකේ. අපි දෙන්නම කමුද?"

ලතා අම්මා හැමදාම වගේ අදත් ඔතලා දීපු බත් එක අතට අරගෙන මම ඇහුවේ අනුක් කාලා නැතිව ඇති කියලා හිතුණ නිසා. එවෙලේ මට දැනුනේ ආපහු හැමදේම සාමාන්‍ය වෙලා වගේ. පුදුමෙකට වග හිත තිබුණෙත් සන්සුන් වෙලා.

"අනේ මට කන්න බෑ දුලාරා. කිසිම පිරියක් නෑ" අනුක් කිව්වේ මූණ ඇද කරගෙන.

"ඔයාට තාම උණ වෙන ඇත් එහෙනම්"

මම පුරුද්දට වගේ අතක් ඔහුගේ නලලේ තියලා බැලුවම මගේ ඇස් උඩ ගියේ අනුක්ගේ ඇඟේ රස්නේ හොඳටම වැඩි වග දැනිලා.

"අනේ අනුක් මේ ඔයාට හොඳටම උණ නේ! ඔයා මොනවත්, අඩුගාණේ පැනඩෝල් එකක් වත් බිව්වේ නැද්ද?"

"නෑ නෑ. මේක හරි යයි" අනුක් අතත් අයින් කරලා කිව්වේ නොසැලකිල්ලෙන්.

"පිස්සුද, හරියන්නේ කොහොමද? මෙහේ මේ දවස් වල ඩෙන්ගුත් තියෙනවා. අපි යමු Health Center එකට"

මම යෝජනා කලේ ඒ තරම්ම නොහිතා. අනුක් ලෙඩින් ඉන්න එක මට දුකක් වුණා.

"අනේ ඕන නෑ දුලාරා. මම දැන් ගෙදර යනවානෙ. ගිහින් බෙහෙතක් ගන්නම්" අනුක් කියන දේ අහන්නෙම නෑ.

"එහෙම කියලා කොහොමද? අනික ඔච්චර උණ තියාගෙන වාහන එලවන්නේ කොහොමද? පිස්සු නටන්න එපා. යමු අපි Health Center " මම බල කලා.

"දුලාරා...මේ වෙලාවේ එහේ ඩොක්ටර්ස්ලා නෑ"

"එහෙනම් වෙන කොහාට හරි යමු.. සුව සෙවනට?"

"අනේ ඕන නෑ. අනික දැන් ඔයාට එකට lectures නේද? ඔයා යන්නකෝ. ගිහින් කාලා යන්න lectures ප්ලීස්"

"ඊලඟ ලෙක්චර් එක තියෙන්නේ දෙකට. දැන් අපේ ලයිබ්‍රි පැය. අපි ඉක්මණට ගිහින් එමු. දැන් එන්න"

"ඕන නෑ කිව්වනේ" අනුක් කිව්වේ එපා වෙලා වගේ.

"එහෙනම් ඉන්නකෝ මගේ බෑග් එකේ පැනඩෝල් දෙකක් තිබුණා. ඒකවත් දෙන්න" බැරිම තැන මම කිව්වා බෑග් එකේ සාක්කුව අරින ගමන්.

"ගෑණු ළමයිනුත් මාරයි නේද? රටේ තියෙන සේරම බෑග් එකේ දාගෙන එනවා නේ. නැත්තේ අලි ඇත්තු විතරයි වෙන්න ඕන මහිතේ" ඒ පාර අනුක් කිව්වේ හිනාවක් පාන ගමන්.

"හා...එහෙම තමා. මොකද ඔයා වගේ අත වන වන යන කොල්ලෝ ඉන්නකොට, ඕන දේවල් අපි හරි ගෙනියන්න එපෑ. ආ...මෙන්න"

මම සාක්කුවේ තිබිලා හොයා ගත්තු පැනඩෝල් දෙක වතුර බෝතලෙත් එක්ක අනුක්ට දික් කලා.

"ඔයා තරහාවෙන හන්දයි මම මේ බොන්නේ. නැත්තම්මේ පොඩි උණකට බෙහෙත් ගිලින්න ඕන නෑ" අනුක් කිව්වා.

"පණ්ඩිතකම පැත්තක තියලා ඕක බොන්නකෝ"

අනුක් නිකං නරක මොනා හරි බොන්නා වගේ මූණත් ඇද කරගෙන බේත් පෙති දෙක බොද්දි මම ඔහු දිහා බලාගෙන උන්නේ දයාවකින්. අනුක් වෙලාවකට පොඩි එකෙක් වගේ කියලා මට හිතුණා.

"ඔයත් හරියට අපේ අම්මා වගේ. ලෙඩක් වුණාම මට නිවනක් නෑ බේත් බීලයි, රෙස්ට් කරලයි" අනුක් කිව්වේ බෝතලේ ආපහු මා අතට දෙන ගමන්.

ඔහු එහෙම කිව්වම මට දැනුනේ පොඩි සංතාපයක්. ඇත්තටම අම්මා කෙනෙක් ලඟ නැති එක මොන තරම් නම් පාඩුවක්ද? ඒ එක්කම ලෙඩිනුත් ඉඳලා අනුක් මාව මෙහෙම බලන්න ආපු එක ගැනත් මට තිබුණේ දුකක්. මේ ටික කාලෙට අපි මොන තරම් ලං වෙලාද?

"ඒ පාර මොකක්ද කල්පනා කරන්නේ? මට දෙන්න හොඳ කසාය වඩියක් ගැනවත්ද?"

"ඇයි අනුක් මෙච්චර උණත් තියාගෙන මෙහෙම ආවේ?" මම ඔහුට උත්තරයක් නොදී ඇහුවා.

මම එහෙම ඇහුවම අනුක් මා දිහාට හෙලුවේ හිත සසලකරවන විදියේ බැල්මක්.

"ඇයි ඔයා මේ දවල්ට කන්නෙත් නැතුව, යාලුවොන්වත් දාලා ඇවිත්, මට මේ වද කර කර බේත් පොවන්න හදන්නේ?"

මම ඔහු දිහා බලාගෙන උන්නේ උත්තරයක් හිතාගන්න බැරිව.

"ම්ම්?"

"දුලාරා...අපි දෙන්නටම තියෙන්නේ එකම හේතුව. ඒ..මම ඔයා ගැන, ඔයා මම ගැන ගොඩක් care කරන හන්දා කියන එක...අනික තමයි මම ආවේ මට කොහොමවත් ඔයා එක්ක තරහා වෙලා ඔයාට ගෙදර යන්න දෙන්න බෑ හිතුණ නිසා" අනුක් කිව්වේ දයාබරව.

ඒ දයාබර බව මගේ හිත ආයෙම සසල කලා. මම ආයෙමත් මුකුත් කියන්න ගියේ නැහැ.

"අපි WUS එකට යමු, එතකොට ඔයාට කන්න පුලුවන්. දැන් ගොඩක් අය කාලා ගිහින් ඇති. ගෙම්බා එක හරි තදබදයි. මං ආස නෑ" මට මොහොතක් එහෙමම ඉන්න දීපු අනුක් ඊලඟට ඇහුවා.

"හ්ම්"

අපි ඊට පස්සේ Senate එක පැත්තෙන් නැගලා WUS එක දිහාට යන්න ආවා.

"දුලාරා..."

"ම්ම්"

"එදා සිද්ධියෙන් පස්සේ භූපට මොකද වුණේ කියලා ඔයා දන්නවද?"

අනුක් එහෙම ඇහුවම මම තිගැස්සුනා. ඔහු එහෙම ඇහුවේ ඇයි කියලා මට හිතාගන්න බැරි වුණා.

"නෑ...ඔයාට මොනා හරි දැනගන්න හම්බුණාද? මම ඇහුවේ බලාපොරොත්තු සහගතව.

"ම්හු...නෑ. මගේ ගාව තිබුණා කට්ට්යගෙම නොම්මර. ඒත් කවුරුත් answer කරන්නේ නෑ කතා කලාට. භූපගේ නම් ෆෝන් එක off කරලා තියෙන්නේ" අනුක් කිව්වම හුලං ගිය බැලුමක් වගේ මගේ හිත ඇකිලුණා.

"අනෙ මංදා අනුක්...හිතාගන්න බෑ මොනා වෙලාද කියලා. මට බයත් හිතෙනවා වෙලාවකට. අඩු ගාණේ ගෙදර ගියාමවත් මොනා හරි දැනගන්න ලැබෙයි කියලා මම හිතනවා"

"ඔයා ගෙදර යන්නේ ඒ නිසාද?"

"ඒකත් එක හේතුවක් තමයි"

"මට පුලුවන් නම් මම ඔයා එක්ක එනවා. ඒත් ඉතිං ඒක කරන්න බෑනෙ. මම try කරන්නම් දුලාරා භූප හැන මොනා හති තොරතුරක් හොයාගන්න පුලුවන්ද බලන්න" අනුක් කිව්වා.

"හ්ම්"

"දැන් චේතිය අයියා නම් ඇත්තේ මාර alert එකේ. මට තේරුණා මිනිහා ඉන්නෙත් ඕන වෙලාවක blast වෙන මට්ටමක කියලා. හොඳම දේ තමා දැනට ෂේප් එකේ ඉන්න එක. ඒ නිසා ඔයා කරන දෙයක් එයාට නොදැනෙන්න කරන්න දුලාරා..."

"මම භූප ගැන හෙව්වට ආයෙමත් අපට එකතු වෙන්න ලැබෙයි කියලා මම හිතන්නේ නෑ අනුක්" අනුක්ගේ දයාබර බව ලඟ මගේ හිතේ තද කරගෙන උන්නු දුක හෙමින් හෙමින් එලියට එන්න පටන් අරන් තිබුණා.

"මොකක්? ඔයා මොනාද මේ කියන්නේ?"

"මම කියන්නේ ඇත්ත. අපි මොනා කලත් අන්තිමේදි ගෙදර අය ලඟදි මට නතර වෙන්න වෙනවා. මට ඒ අය කියන දේට උඩින් දෙයක් කරන්න බෑනෙ" මම කිව්වේ කලකිරීමෙන්.

"ඇත්තටම ඔයා මොනාද මේ කියන්නේ?"

"අනුක්...මම භූප ගැන හොයන්නේ මගේ හිත හදාගන්න. මට දැනගන්න ඕන එයා කොහේ හරි කරදරයක් නැතිව ඉන්නවද කියලා.තවත් තේරුමක් නැති දේවල් ගැන බලාපොරොත්තු තිය තිය ඉන්න එකේ තේරුමක් නෑ අනුක්. චේතිය කවදාවත් මට භූප ලඟට ලං වෙන්නවත් දෙන එකක් නෑ"

මම කියාගෙන යද්දි අනුක් මා දිහා බලාගෙන උන්නේ මම කියන දේ විශ්වාස කරන්න බැරුවා වගේ.

"එතකොට දැන් ඔයා හදන්නේ භූපව අමතක කරලා චේතිය අයියව මැරි කරන්නද?"

"මම මැරෙනකල්ම මට එයාව අමතක කරන්න බෑ අනුක්. මම එයාට ඒ තරම්ම ආදරෙයි. ඒත් මට එයා ගැන බයයි. ඇත්තටම මම බයයි චේතිය එයාට මොනා හරිකරයි කියලා" මම කිව්වේ නහයත් බර වෙද්දි.

"පිස්සු කියන්න එපා දුලාරා. චේතිය අයියා කොහොමද භූපට මොනවත් කරන්නේ? එහෙනම් මේක එයාට ගිය රට වෙන්න ඕන. එහෙම මොනවත් වෙන්නේ නෑ. ඔයා ඔහොම weak වෙලා කොහොමද? පොඩි දේවල් නිසා මෙහෙම සැලෙන්න එපා. මම ඔයාට ඉන්නවනේ උදව් කරන්න. අපි කොහොමහරි භූප ගැන හොයාගමු ඉස්සෙල්ලම. ඊට පස්සේ බලමු ඊලඟට කරන දේ. We’ll tackle one problem at a time"

"ඔයාට තේරෙන්නේ නෑ අනුක්. චේතිය එදා මාව ඇදගෙන ගිහින් මට තර්ජනය කලා. ආයෙම භූප හම්බවෙලා තිබුණොත් එයා භූපට යහතින් ඉන්න දෙන්නේ නෑ කියලා කිව්වා. අනුක් එයා ගාව තුවක්කුවක් තියෙනවා. මේ...පිස්තෝලයක් තියෙනවා...මම බයයි. ඇත්තටම මම බයයි. මම නිසා භූපට මොනා හරි වුණොත් මට ආත්ම ගාණක් විඳවන්න වෙයි අනුක්..."

අනුක්ගේ ඇස් වල තිබුනේ ප්‍රශ්ණ ගොඩක්.

"පිස්තෝලයක්? එයාට කොහෙද ඒකක්? අනේ මන්දා මේ යකා මොනා කරනවද කියලා...ඉතිං එයා ඒක පෙන්නලා ඔයාව බය කලාද?"

"ම්ම්"

"බලාගෙන යනකොට මේ මනුස්සයා මාර පිස්සෙක්නේ. දුලාරා...මේ අහන්නකෝ. එයා ඔය පොර සේ කියෙව්වට ඔයා ගණං ගන්න එපා. කියන තරම් යකා කලු වෙන්නේ නෑ මොන වෙලාවකවත්. අනික එක පිස්තෝලයක් නෙවෙයි, යුද්ධ හමුදාවක්ම අරන් ආවත් ඔයා එයාට අකමැති නම් එයාට ඔයාව බලෙන් ගෙනියන්න බෑ. එහෙම එයාට කරන්න පුලුවන් නම් ඉතින් මොනා කරන්න බැරිද. එයා ඔයා දුෂ්ඨයා වෙන්න හැදුවට ඔයා බය වෙන්න එපා"අනුක් කිව්වේ ස්ථිර හඬින්.

"ඔයාට කියන්න නම් ලේසියි. ඒත් ඒක කරන්න අමාරුයි නේ. ඔයා දන්නෑ අනුක්...චේතිය ඔයාලා දකිනවට වඩා හරි වෙනස්. එයා ඔයාලට පෙන්නන කෙනා නෙවේ ඇතුලේ ඉන්නේ" මම කිව්වා.

"මේකයි ඉතිං, චේතිය අයියට තරහා යන එක එයාගේ පැත්තෙන් සාධාරණ ඇති. ඒත් එයා මුල ඉඳන්ම කලේ වරදක්නේ. එයා තෝරගත්තේ වැරදි කෙල්ලව. එයා එහෙම කලේ හොඳට තිබ්බ හිත් දෙකක් වෙන් කරලා. එන්න ඒකයි වරද. එහෙමත් කරලා ඔයා එයාට කැමති වෙයි කියලා එයාට කොහොමවත් බලාපොරොත්තු වෙන්න බෑ. දුලාරා...ඔයා එයාට බය වෙන්න ඕන නෑ. ඔයාට මම ඉන්නවා ඕන දේකට. අපි ආයෙම භූප ගැන හොයා ගන්න බලමු" අනුක් කිව්වා.

"අනේ එපා අනුක්. ඔයත් මේකට ගෑවෙන්න එපා. මේ වෙන දේවල් මෙහෙමම වුණාවේ. මේක මගේ කරුමේ. ඒක ගෙවිලා ඉවරයක් වෙච්චදෙන්. නැත්තම් මට ලබන ආත්මෙත් මේ මනුස්සයා එක්ක දුක් විඳින්න වෙයි..."

"ලබන ආත්මෙට යන්න කලින් මේ ආත්මේ ජීවත් වෙලා ඉන්න එපැයි. විකාර නොකියා ඉන්න. ඔයා බය වෙන්න එපා. මම සේරම බලාගන්නම්. හැබැයි එකක්, මේ පාර කලා වගේ පිස්සු වැඩ කරන්න බෑ. පොඩ්ඩක් ඉවසීමෙන් ඉන්න බලන්න. අනික පුලුවන්තරම් චේතිය අයියාගෙන් ඈතට වෙලා, ඒත් එයා එක්ක ෂේප් එකේ ඉන්න බලන්න. එයාව අවුස්සගෙන මේක කරන්නත් බෑනෙ. තේරුණාද?" අනුක් ඇහුවේ ලොකු සැලසුමක් හදන කෙනෙක් වගේ.

"ඔයා මොනා කරන්න යනවද කියලා මට තේරෙන්නේ නෑ අනුක්...මට බය අන්තිමට මේ සේරම හන්දා මට භූපත් නැති වෙලා, ඔයාටත් කරදරයක් වෙයි කියලා"

"ඒ කියන්නේ ඔයා මං ගැනත් හිතනවා?" අනුක් ඇහුවේ විහිලුවට වගේ. මම ඔහු දිහා බැලුවා. ඒ ඇස් වලත් තිබුණේ හිනාවක්.

"ඔව්...ඇත්තටම මම හිතනවා තමයි"

මම බැරෑරුම් විදියට කිව්වම ඒ ඇස් වල පිරුණේ සෙනෙහසක්.

"Don’t worry...අපි මේක කොහොම හරි කරමු" ඒත් ඔහු කිව්වේ එච්චරයි.