විසිහතර වන කොටස

ගස් වැල් සියල්ල මල් පලින් බර වන,සියලු සිත් සතන් වසන්තයේ පැහැබර කාලගුණයෙන් ඉපිලෙන ඒ සමයේ මහිත පමණක් ඇතුලාන්තයෙන් වැලපෙමින් තිබිණි. ජේඩන් පැවසූ පරිද්දෙන්ම යලි මා සොයා ආවේ නැත. එහෙත් ඔහු යලි ඒවි කියා මම බලාපොරොත්තු වීමි. මගතොටකදී පවා මා ඔහුව දුටුවේ කලාතුරකිනි. එහෙත් ඒ සියලු අවස්ථා වලදී ඔහු අසාමාන්‍ය ලෙස වෙන දෙයක් කෙරේ අවධානය යොමු කොට උන්නා මිස මදෙස බැලුවේවත් නැත. ඉදින් ඔහු දැකීම මහඉත තවත් දුක්බර කලා පමණි. එහෙත් මා එය ඉවසිය යුතු විය. මන්ද යත් ඔහුව ප්‍රතික්ෂේප කරන ලද්දේ මා විසින්ම බැවිණි.

"ඔයා කොහොම වුණත් ඇත්තම එයාට කියපු එක හොඳයි. නැත්තම් නිරපරාදේ මනුස්සයා බලාපොරොත්තු තියා ගන්නවනේ" මගේ කතාව එහෙන් මෙහෙන් දැන උන් පූජා සහ ලතිකා මට කියූහ.

මම ඒවා නෑසුකන්ව ඉන්නට උත්සාහ කලෙමි. මා යමක් කිවහොත් ඇරෙන්නට සොනාලි කිසි විටෙකත් මේ පිළිබඳව මගෙන් නෑසුවාය. එය මට එක අතකට සැනසිල්ලක් වූයේ, කාමරයේ ඉන්නා අවස්ථා වලදී සිදු වූ දෑ නොසිතා ඉන්නට මට සොනාලි නිසා අවකාෂ ලැබුණ බැවිනි. අවසාන විභාගය ලං ලංව ආයෙන් අපට පාඩම් කරන්නට බොහෝ දෑ තිබිණි. ඉන්පසුව එලැඹෙන්නේ කණ්ඩායම් පර්යේෂණ සමය වූ නිසාවෙන් කාලය ඉතිරි කර ගැනීම අපට බෙහෙවින් අවශ්‍ය විණි. වාසනාවකට මම හා සොනාලිත් නජීබාත් එකම කණ්ඩායමකට අයිති වීමු.

"මම හිතනවා මනුස්සයෙක්ගේ වෘත්තීය නිසා ඇතිවෙන මානසික පීඩනයයි, එයාලගේ පවුල් ජීවිතයයි අතරේ තියෙන සම්බන්ධතාවය හොයලා බලන්න ඕන කියලා" සොනාලි ඩොලීස් හි අපි සවස තේ පානය කරමින් ඉන්නා වෙලාවක පැවසුවාය.

"ඔයා හිතනවද මිස්නිස්සු එහෙම පෞද්ගලික දේවල් ගැන කතා කරන්න කැමති වේවි කියලා?" එසේ ඇඋවේ ඩීනෝ ය.

"අපිට පුලුවන් නේ ඔය සමථ මණ්ඩලේක හරි, උසාවියක උපදේශණ ගන්න හරි කැමැත්තෙන් ඉදිරිපත් වෙන කට්ටියක් ගන්න" සොනාලි යලි කීවාය.

"එතකොට ඒක නිවැරදි නියැදියක් ගත්තා වෙන්නේ නෑ නේද?" නජීබා ඇසුවාය.

"මෙහෙමයි, හැම වෙලේකම එහෙම ගන්නත් බෑනෙ. සමහර වෙලාවලට අපට නියැදිය ගන්න පිරිසකගේ ලැයිස්තුවක් හොයාගන්න බැරි වෙන්න පුලුවන්. එහෙම වෙලාවක මේක කරන්න වෙනවා" මම එසේ කීවා පමණි.

"හැබැයි ඔයාලා යන්න හදන්නේ උසාවියකට හරි සමථ මණ්ඩලේට හරි නම්, ලැයිස්තුවක් හොයා ගන්න අමාරු වෙන එකක් නෑ මහිතේ" මන්ජීත් සිය කෝපි කෝප්ප්ය තොල ගාමින් කියන්නට විය"

"බලමුකෝ...ඉස්සෙල්ලා අපේ අරමුණු හෙම හදාගෙන ඉන්න එපැයි. ඒවා නම් ඉතින් විභාගෙට පස්සේ තම කෙරෙන්නේ" සොනාලි කීවාය.

"පාඩම් කරලා කරලම මගේ නම් ඔලුවත් විකාර වෙලා වගේ. වෙන කිසිම දේකට යන්නවත් විදිහක් නෑනෙ මේ නිසා" එහා කෙලවරේ අසුන්ගෙන උන් එරික් පැවසුවේ විඩාබරව මෙනි.

"කියලා වැඩක් නෑ...නිකමට ෂොපින් පාරක් වත් යන්න වෙලාවක් නෑ" පූජාද ඔහුව අනුමත කලාය.

"ඉතිං අහන්නකෝ...මේ දවස් වල හවසට ළමයි කීප දෙනෙක් එකතු වෙලා අර පහල පුංචි ශ්‍රවණාගාරෙ තියනවා පොඩි සංගීත සැඳෑවක් වගේ එකක්. මේ විභාගේ නිසාම ඔලු විකාර කර ගන්න අයටම තමයි. මොකෝ කියන්නේ එනවද යන්න හවස ඒ පැත්තේ?" අපගේ කියුම් කෙරුම් අසා හුන් ඩීනෝ හදිසියේම යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කලේය.

"ඇත්තටම එහෙම එකක් තියෙනවද?" ලතිකා ඇසුවේ තමන් අසල උන් බ්‍රයන්ගෙනි.

"අනේ මන්දා" ඔහු උරහිස් හැකිලුවේය.

"තියෙනවා තියෙනවා. අපි කීප දවසක් ගියා. ඔයාලා කැමති නම් එන්න. අපි අද හවසත් යනවා" ඩීනෝ කීවේය.

"මොකෝ පංචලී කියන්නේ? යමුද?" නයෝමි මගෙන් විමසුවාය. මම සොනාලි දෙස බැලීමි.

"මම ඕකේ" ඈ කීවාය.

නමුදු මට එසේ යන්නට තරම් ආශාවක් නොවුණෙන් මට එන්නට බැහැයි කීමටත් පෙරම මදෙස බලා හුන් පූජා ඉදිරියට පැන්නාය.

"ඔන්න බෑ කියන්න ඔට්ටු නෑ. එන්නම ඕන. අපි සේරම ගියාමනේ ජොලි"

අවසානයේ කෙසේ හෝ සවස පැවැත්වෙන සංගීත රාත්‍රියට සහභාගි වන්නට සූදානම්ව අපි නේවාසිකාගාරය බලා ගියෙමු. සවස හත වන විට රෑ කෑම අහවර කොට අපි සියලු දෙනා පායා තිබූ සඳවතින් හා වීදි ලාම්පු වල තැඹිලි පැහැ එලියෙන් නැහැවුණු පටු මාවතක් දිගේ ගොස් අදාල ස්ථානයට සේන්දු වීමු.

"බැලුවාම මේකට සෙනග නැත්තෙත් නෑ වගේ නේද?" එසේ කීවේ පූජාය.

එසේ පැවසීම වුව  මදිපුංචිකමක් ලෙස මටැ හැඟුනේ එම ස්ථානය පිරෙන්නට තරම් සෙනගක් එලියේ පොදි කමින් උන් සැටි දැකීමෙනි.

"බලන්න අරගොල්ලෝ කොහේද කියලා?" සොනාලි කීවාය.

අපි බෙලි දික් කරමින් ඩීනෝ ඇතුලු පිරිස සොයන්නට වීමු.ඒ සෙනග අතර හදිසියෙන් මෙන් දුටු රුවක් අසල මා නෙතු නැවතුනේ නිරායාසයෙනි. ඒ ජේඩන් විය. අපි වෙන් වූ දාට පසුව ඔහු මදෙස එක එල්ලේ බැලූ මුල්ම වතාව මෙය විය. මම මොහොතක්ගල් ගැසී මෙන් හිඳ ඇසිපිය හෙලන නිමේෂයකදී ඔහු සිටි තැනින් අතුරුදන්ව උන්නේය. මම තව මොහොතක් සෙනග අතරේ ඔහුගේ රුව සෙවීමි.

"හලෝ හලෝ...අපි මෙහේ. එන්න එන්න"

අවසානයේ ලතිකා සහ බ්‍රයන්ට ඩීනෝ ඇතුලු පිරිස හමු වී තිබිණි.

"ආ...කට්ටියම ඇවිත් නේද?"

ශ්‍රවණාගාරය තුල වූ මන්ද්‍ර ස්වර සංගීතය අතරින් ඩීනෝගේ හඬ අපට ඇසුණි. රවුමට රවුමට සැකසූ මේස සහ පුටු වටා සිසුන් සමහරෙක් අසුන්ගෙන උන් අතර සමහරුන් එහේ මෙහේ ඇවිදිමින් හා මිතුරු මිතුරියන් සමග කතා බස් කරමින් පසු වනු වටපිට බැලූ මට පෙනුනි. එහෙත් ඒ කිසිම තැන මම ජේඩන්ව නුදුටිමි. සිතේ එක පැත්තක් ජේඩන් සොයද්දී අනෙක් පස ඔහු ගැන නොසිතන්නට මට බල කරන්නට විය.

"ඒයි...අර බලන්නකෝ, මෙහේ කෑමත් තියෙනවා" මන්ජීත් ගේ පසෙකින් සිටගෙන් උන් එරික් කෑ ගෑසුයෙන් අප සියලු දෙනාගේම දෑස් යොමු වූයේ එදෙසටය.

"බාබිකියු...කෙබාබ්...ම්ම්ම්"

"අනේ මට නම් එපා"

පූජා, ලතිකා සහ නජීබා බ්‍රයන්ද සමග කෑම පිසෙන එලිමහනේ පිට්ටනිය දෙසට ඇදී යද්දී මම පැවසීමි. සොනාලිද ඊට එකඟ වූයෙන් අප දෙදෙනා ඩීනෝ සමග ඇතුලේ ඉඩ තිබූ තැනක් බලා අසුන් ගතිමු. වේදිකාවේ වූ අයෙක්, බ්‍රයන් ඇඩම්ස් නම් ගායකයාගේ "ප්ලීස් ෆෝගිව් මි.." නම් වූ ගීය ගයමින් උන් අතර, ඔහුගේ හඬ ලයාන්විත වූයෙන් එය ප්‍රියජනක විය.

"තව මාස හතරක් යද්දි, විභාග ඉවර වෙලා, අපේ පර්යේෂණ වැඩත් බොහෝ දුරට ඉවර වෙලා තියේවි. ඊට පස්සේ ඔයාලා මොකද කරන්න හිතාගෙන ඉන්නේ?" ඩීනෝ, වේදිකාවෙන් දෑස් මුදාගෙන අප දෙස බලා විමසීය.

"රස්සාවක් කරන්න තමා" සොනාලි කීවාය.

"ඉන්දියාවෙද?" ඩීනෝ ඇදෙස බලා ඇසුවේය.

"කියන්න බෑ. සමහරවිට අය්යා මොකක් හරිහොයලා දුන්නොත්, මම නිව් ජර්සි යන්න ඉඩ තියෙනවා" සොනාලි කීවාය.

එවර ඩීනෝ ගේ මුහුණ එලිය වැටෙනු මට පෙනුනි.

"ඒක හොඳයි...මමත් කොහොමටත් මෙහේ තම ඉඳෙන්නේ"

ඔහු කී විට මා මුවට මද සිනාවක් නැගුනේ ඉබේටය. සොනාලි මේසය යටින් අත දමා මගේ බාහුව සෙමෙන් කෙනිත්තුවාය.

"පංචලී එතකොට?" ඩීනෝ එවර විමසුවේ මගෙන්ය.

"මම...ආපහු ලංකාවට යන්වා"

"ඒත් ඔයාගේ සහෝදරී ඉන්නේ බොස්ටන් වල නේද?"

"ම්ම්...ඒත් මම එහේ යන එකක් නෑ. මට ගෙදර යන්නයි ඕන. අම්මලා බලන්න එහේ කවුරුවත් නෑනෙ නැත්තම්" මම පැවසීමි.

මෙවෙලේම වාගේ කෑම පිඟන් කිහිපයක්ද අතැතිව එලියටැ ගිය සියල්ලෝම අප උන් තැනට පැමිණියහ. ඒ සුවඳ සහ පෙනුම දුටු විට එහි රස නොබලා ඉන්නට මට හා සොනාලිට හැකියාව නොතිබිණි.

"එපා හෙපා කියලා දැන් අපිටත් නොතියා කනවා..." පූජා බොරු නොරිස්සුමකින් කීවාය.

"හරි හරි...එකනේ කෑවෙ"

මමකෙබාබ් කෝටුව්ක් අතට ගෙන එය රස විඳින අතරේ, මට ඉදිරියෙන් හුන් මන්ජීත් මා පසුපස උන් යමෙකුදැක සිවුරුහම් බෑවේ අප සියල්ලඟේම අවධානය එදෙසට යොමු කරලමිනි.

"මේ අපේ ජේඩන් නේද?පිස්සු හැදෙයි. කවුද අර එල්ලගෙන ඉන්න කෑල්ල?"

ඩීනෝ එසේ කියූ විට මා නෙතු එදෙසට යොමු වූයේ නිතැතිනි. ඔහු පැවසූ ලෙසම රූමත් තරුණියකගේ සුරතින් අල්වාගෙන ශාලාව මැද සිටගෙන හිනැහෙමින් උන්නේ ජේඩන්ය. එකවර අකුණු ලක්ෂයක් ගැසුවාක් වැනි හැඟීමකින් ගත සලිත වී යද්දී, මම වහා ඔහු මගැර ඉදිරිය බලා ගතිමි. නමුත් මහිත දුකෙන් මිරිකී තිබූ අතර මට හඬන්නට ඇවැසි විය. මා අසල උන් සොනාලි නැවත හැරී මදෙස බැලුවේ මෙවෙලේය. මම වෙනසක් නොපෙන්වා ඉන්නට උත්සාහ කලෙමි.

"මම හිතුවේ එයා කැමති පංචලීට කියලා" මේසයේ එහා කෙලවරේ හිඳගෙන උන් එරික් එසේ කියනු මට ඇසිණි. බිරන්තට්ටු වූ කලෙක මෙන් පූජා, ලතිකා සහ නයෝමි තවමත් ජේඩන් උන් දෙස බලාගෙනම උන්නහ.

"මට මේක විශ්වාස කරන්නත් බෑ...බලාගෙන ගියාම මුන් ඔක්කොම එකයි" සොනාලි තරහින් මෙන් මිමිණුවාය.

"හාලෝ...කොහොමද? කට්ටිය අද කලින්ම ඇවිත් වගේ"

එවර මා බිය වූ පරිදිම ජේඩන් අප හුන් මේසය අසලට පැමිණ උන්නේය.

"ලින්ඩා...මේ තමයි අර අනික් ක්ලාස් එකේ මගේ යාලුවෝ කට්ටිය. මේ ලින්ඩා..." ජේඩන් එසේ පවසනු මට ඇසිණි.

"මේ මන්ජීත්, මේ ඩීනෝ, මේ පූජා...මේ නජීබා..." ජේඩන් එසේ පවසා මොහොතක් නතර විය.

නජීබාට පසුව උන්නේ මායි. මම යන්තම් හිස හරවා අප අසල සිටගෙන උන් දැකුම්කලු තරුණියට මද සිනාවක් පෑවෙමි.

"මම පංචලී...අඳුනාගන්න ලැබීම සතුටක්" මා අපහසුවෙන් හිනැහී එසේ පවසදී, ඈ මට පියකරු සිනාවක් පෑවාය. ඇගේ බැල්ම මගහැර ඉවත බලන්නට මොහොතකට පෙර ජේඩන් හා මගේ දෑස් පැටලුනේ නොසිතූ විලසටය. ඒ දෑස් වල වූයේ තියුණු බැල්මකි. මම දෙවරක් නොසිතාම යලි ඉවත බලා ගතිමි.

"ඔයාගේ පෙම්වතියද?" එරික් එසේ විමසුවේ මන්දැයි මම සිතීමි.

එහෙත් ජේඩන් කිසිවක් නොකියා හිනැහුනා පමණි. මම උන්නේ ඇතුලාන්තයෙන් දැවෙමිනි.

"ඔයා පුදුමයි ජේඩන්...ඇත්තමයි" වදනක්වත් නොකියා උන් ඩීනෝ එසේ කීවේ සැබවින්ම පුදුමයෙන්ද නැතහොත් නොරිස්සුමින්ද කියා මම වටහාගන්නට උත්සාහ කලෙමි.

"ඒකනේ මාර වෙනසක්" මන්ජීත් ද කීවේය.

"නෑ...කොල්ලෝ, වෙනසක් නෑ. සමහර දේවල් කවදාවත් වෙනස් වෙන්නේ නෑ. ඒක සමහර අයට තේරෙන්නෙත් නෑ. ඒත්, අපට නවතින්න බෑනෙ. අපි ඉස්සරහට යන්න ඕන..." එවර ජේඩන්ගේ හඬ මදක් මුදුව තිබිණි.

අසල උන් ලින්ඩාට නම් එය ඇසුනාදැයි මා නොදත්තේ ඈ එරික් සමග කතාවක පැටලී උන් වග දුටු නිසාය. මේ සියල්ල අස්සේ ජේඩන්ගේ වදන් පිහි තිඩු සේ විත් මහිත පසාරු කරගෙන සිතේ පතුලට වැටිණි.

"එච්චර ඉක්මණට ඉස්සරහට යන්න පුලුවන් එක කොච්චර දෙයක්ද?" එවර මතුව ආයේ සොනාලිගේ නොරිස්සුම් හඬයි.

"මොකක්ද ඒ කතාවේ තේරුම?" ජේඩන් ඇසීය.

"තේරුම ඔයා දන්නවනේ"

"සොනාලි කියන්නේ මට මොනා කරන්න තිබ්බා කියලද?"

ජේඩන් එසේ අසද්දී මම සොනාලිගේ අතක් මිරිකා ගත්තේ කිසිවක් නොකියන්නැයි කියමිනි.

"එක අතකට ඉතින් මොනා කරත් ඔයා ඔයාමනේ. වෙච්ච දේවල් සේරම වුණේ හොඳට වග හිතලා දැන් කාට කාටත් හිත හදාගන්න පුලුවන්" ඈ එසේ කීවේ ඔහු දෙස නොබලමිනි.

"මිනිස්සුනට කොච්චර ඉක්මණට වෙනස් වෙන්න පුලුවන්ද ඇත්තටම?" සොනාලි යලි  කීවාය.

"ඔව්..ඒක ඔයා හොඳටම දැනගන්න ඕන තමයි. මිනිස්සුන්ට එක රෑකින් වෙනස් වෙන්න පුලුවන් වග මමත් දැනගත්තේ ඔයාලගෙන් තමයි" ජේඩන් එසේ කී විට මහිත තවත් රිදිනි.

මේසය වට නිහඬතාවයක් පැතිර තිබුණ අතර, සියල්ලෝම ජේඩන් සහ සොනාලි දෙස වරින් වර බලනු මට පෙනුනි.

"ජේ...මොකද මේ වෙන්නේ?" ඒ ලින්ඩාගේ හඬ විය යුතුය.

"මුකුත් නෑ..."

"මටත් මේ මොන්වත් තේරෙන්නේ නෑ" එසේ කීවේ ඩීනෝය.

"අපි යමු යන්න පංචලී. මෙතන ප්‍රෙහේලිකා තෝරන්න අපට වෙලා නෑනෙ" එසේ කියූ සොනාලි මාවද ඇදගෙන මේසයෙන් නැගිට්ටාය. මම ඈ අනුව ඇදී ගොස් යන්තමින් ජේඩන්ගේ සිරුරේ නොවැදි නැවතුනෙමි. යලි අප දෑස් මොහොතකට මුණගැසිණි.

"මං කිව්වේ මේන්න මේක තමයි ජේඩන්...ඔයාට පුලුවන් ඒත් මට බෑ...මට දරාගන්න බෑ" මම ඔහුට පමණක් ඇසෙන්නට එසේ මුමුණා සොනාලි සමග එන්නට ආවෙමි. සියල්ලෝම අන්ද මන්දව බලා ඉනු දොරෙන් එලියට බසින ඇසිල්ලේ එදෙස බැලූ මට පෙනුනි.

"කිසිම...වගකීමක් නැති, දඩාවතේ යන සත්තු...අද එකයි, හෙට එකයි...ෂික්! මමත් කම්පා වුණානෙ මූ ගැන හිතලා...මූ පව් කියලා. අන්තිමට...ෂික්!!" සොනාලි තනිවම කියවමින් උන්නාය.

මහිත යලි හඬ වැලපෙමින් තිබිණි. එහෙත් ජේඩන්ද මා රවටා තිබුණා පමණි. අවසානයේ කිසිවකු මට ප්‍රේම කර තිබුණේ නැත. මම මොහොතකට පමණක් ඔවුනට ඇවැසි වූ පණ නැති බෝනික්කෙකු හා සම වූවා පමණි.

සොනාලි නොනැවතීම මාව ඇදගෙන ගොස් නැවතුණේ අපගේ කුටියේය. එහි ගිය විගස මා කලේ යහනට පැන හැඬීමයි. සිදු වූ සියල්ල නරක හීනයක් මෙන් මා පෙලමින් තිබිණි.

"අඬන්න...ඕන තරම් අඬන්න. හැබැයි අද විතරයි. මෙහෙම එවුන් වෙනුවෙන් කඳුලු නාස්ති කරන්න එපා පංචලී. ගෑණියෙක්ගේ කඳුලු වලටත් වටිනාකමක් තියෙනවා. ඒවා ඒකට වටින කෙනෙක් වෙනුවෙන් මිස වෙන කෙනෙක් වෙනුවෙන් හෙලන්න එපා..."

 සොනාලිගේ හඬ කාමරයේ ඈත කොනක සිට විත් මා සවනේ පතිත විණි.

"ඒත් ඔයාට දැන් තේරෙනවනේ ගත්තු තීරණේ හරි වග. මට නම් විශ්වාස කරන්න බෑ තාමත්. මං ඉස්සරහ ඔයා ගැන කියව කියව හිටපු, බලාපොරොත්තු සුන් වෙලා වගේ කතා කරපු ජේ මද මේ කියලා හිතුණා. ඇත්තමයි. ඒත් දැන් ඒ මොනවත් වැඩක් නෑ. දැන් හිත හදා ගන්න ලේසියි..."

සොනාලි යලි යලිත් කීවාය.

මම හැඬූවේ මන්දැයි මම නොදැන උන්නෙමි. ජේඩන් එපා යැයි ඉවතලනු ලැබූයේ මා ම විසිනි. එහෙත් ඔහු අන් කෙනෙකු හා හිඳිනු දැකීම මහිතට දරන්නට නොහැකි විය. එම හැඟීම ඉරිසියාව හා කෝපයද මුසු දුකක් විය. එහෙත් මා ඔහුව නිදහස් කොට තිබිණි. ඔහුගේ ජීවිතය නිදහසේ විඳ ගැන්මට මා ඉඩ දිය යුතුව තිබිණි. තවත් ඔහුට බලාපොරොත්තු දීම හෝ, ඔහු වෙනුවෙන් වැලපීම පලක් නැතිදෙයක් වග මා හිතේ එක පසක් මොර ගාද්දී, අනෙක් පස දුකෙන් පීඩිතව නිශ්ෂබ්දවම වැලපෙමින් තිබිණි.